RPG@UG: Forum Gier Fabularnych Uniwersytetu Gdańskiego

Ave!

Z czystej pró¿noœci postanowi³em opublikowaÌ moje opowiadanie na Forum. Tromm podpowiedzia³, to i siê chwalê ;) No OK, to nie tylko pró¿noœÌ... Robiê to te¿ i dlatego, ¿e Zamek Drachenfels zamieœci³ je tylko w .pdf (a bywaj¹ ponoÌ problemy z zarejestrowaniem siê/zalogowaniem na portalu), a ró¿niaste inne serwisy hostingowe dla plików najczêœciej usuwaj¹ rzeczy niepobierane od jakiegoœ czasu... St¹d pomys³ przerzucenia opowiadania na Forum. W ten sposób, zostanie dla potomnych, dla ka¿dego strudzonego wêdrowca, co odwiedzi te Forum :)

Niezorientowanym przypominam: Opowiadanie Dziedzic mego autorstwa zdoby³o I. miejsce w tegorocznym 8. Konkursie Urodzinowym Zamku Drachenfels na najlepsze opowiadanie o tematyce PrzewrotnoœÌ Chaosu.

Wampiry, Chaos, mrok i wieczna noc... Stara³em siê dobrze oddaÌ klimat mrocznego Starego Œwiata, i wierzê, ¿e mi siê to uda³o. Lektura wymaga niejakiej znajomoœci realiów gry, ale da siê czytaÌ i bez tego. Mo¿ecie potraktowaÌ to jako ma³¹ wprawkê odnoœnie naszych sesji (tak, lektura obowi¹zkowa) :)

Opowiadanie jest d³ugie. Trochu siê rozpisa³em (có¿... 41 stron ). By³em zmuszony rozdzieliÌ je na dwa posty. Mam nadziejê, ¿e poœwiêcicie temu dzie³ku trochê uwagi

Tutaj macie info o konkursie ze strony Zamku: http://www.drachenfels.pl/modules.php?o … mp;thold=0
...a tutaj ogÂłoszenie Konkursu i dyskusja z mojego Forum WarhammerWorld (tak, tam teÂż jestem Jovaenem): http://www.warhammerworld.ugu.pl/viewto … mp;start=0
...a tu ogÂłoszenie wynikĂłw: http://www.drachenfels.pl/modules.php?o … mp;thold=0

ByÂłbym zobowiÂązany, gdybyÂście chcieli podzieliĂŚ siĂŞ swoimi jakÂże cennymi komentarzami. Tymi krytycznymi takÂże (a moÂże przede wszystkim - wypatrujĂŞ ich jak kania dÂżdÂżu, w koĂącu te krytyczne - byle konstruktywne - sÂą najwiĂŞcej warte) ;)

JeÂżeli wolicie poczytaĂŚ .pdf, zapraszam do pobrania pliku z Zamku: http://www.drachenfels.pl/modules.php?o … mp;thold=0
...lub teÂż stÂąd, bez koniecznoÂści rejestracji i logowania: http://www.4shared.com/document/J-PRFZSX/Dziedzic__JA_Lubiski_.html

A tera lecim.








Z przycmentarnej uliczki wychyn¹³ cieù. Chuda, wymizerowana postaÌ zatoczy³a siê, a nastêpnie z ochryp³ym krzykiem upad³a na ziemiê. Mê¿czyzna j¹³ drapaÌ brudn¹ ziemiê rêkoma, turlaj¹c siê wte i we wte, jakby w ataku szaleùstwa. Z rozciêcia na jego pomarszczonym czole s¹czy³a siê krew. Bezzêbna usta raz po razie wyrzuca³y z siebie strumieù be³kotliwych s³ów.
- KsiĂŞÂżyce... KsiĂŞÂżyce! Mannslieb i Morrslieb... Achhh! Klaus! Klaus!
Z cienia alejki wychynĂŞÂła druga postaĂŚ, a za niÂą jeszcze jedna. Pierwszy z cieni poruszaÂł siĂŞ niby kukÂła, niezdarnie i powoli, lecz drugi, okuty w dÂługi pÂłaszcz, szedÂł wolno, krokiem peÂłnym dostojeĂąstwa. Nie, on kroczyÂł – rzekÂłbyÂś – pieszczÂąc ciemnoœÌ i wprawiajÂąc cienie w upiorne danse macabre...
Cieù w p³aszczu podniós³ rêkê, wskazuj¹c na le¿¹cego na ziemi umêczonego szaleùca. By³ to gest prosty, nie znosz¹cy sprzeciwu i a¿ nazbyt wymowny.
ByÂł to wyrok.
Mê¿czyzna przesta³ wiÌ siê po ziemi i spojrza³ na swych przeœladowców. Przez moment jakby cieù poczytalnoœci i zrozumienia przemkn¹³ przez jego twarz. A potem pokraczny cieù run¹³ na niego i nieszczêœnik zacz¹³ krzyczeÌ.
A bliÂźniacze ksiĂŞÂżyce patrzyÂły na tĂŞ scenĂŞ, dalekie i obojĂŞtne.




Koniec tyczki z zawieszonÂą na niej pochodniÂą stukaÂł arytmicznie w ubitÂą ziemiĂŞ, gdy mÂłody czÂłowiek bieÂżyÂł dró¿kĂŞ przycmentarnÂą. MdÂłe ÂświatÂło latarni, zabarwione przez wszechobecnÂą mg³ê na zgniÂłozielony kolor, dawaÂło niewiele pocieszenia mÂłodemu rekrutowi. Nebeldorf byÂł Âśredniej wielkoÂści miasteczkiem w Wissenlandzie, niespeÂłna piĂŞciokroĂŚ po sto dusz i dlatego w koszarach byÂły staÂłe braki w ludziach. Fritz – jako „ÂświeÂżak” wÂśrĂłd straÂżnikĂłw miejskich – wykonywaÂł te najbardziej niewdziĂŞczne posÂług. Takie jak ta.
Chromolone opijusy, psie juchy, i Klaus i Heinz. Gdzie jeden tam i drugi, pochlaÂły siĂŞ oba sucze syny, a tera ja mam do koszar targaĂŚ. Niedoczekanie!
Fritz zme³³ przekleĂąstwo. Gniew dodawaÂł mu niejakiej otuchy w tĂŞ noc strzyg i upiorĂłw. Vorhexen – PrzedwiedÂźmie – miesiÂąc przed niesÂławnÂą NocÂą WiedÂźm, Hexensnacht, czyli przed nowym rokiem, zawsze obfitowaÂł w dziwne wydarzenia. Ostatnimi czasy gadano w Nebeldorfie o tajemniczych ludziach goszczÂących nocÂą na cmentarzu, o rozkopanych mogiÂłach i dziwnych ÂświatÂłach na skraju lasu. Jebane czarowniki, magusy i ich sÂługi, nic ino oni. Pewnikiem pochwyci siĂŞ to taÂłatajstwo chyÂżo i obÂłupi ze skĂłry na miejskim placu, psich synĂłw - na tĂŞ myÂśl pobruÂżdÂżonÂą przez ospĂŞ twarz mÂłodziaka wykrzywiÂł paskudny uÂśmiech. Jedyna cholerna rozrywka w tej przeklĂŞtej, zapadÂłej dziurze jakÂą byÂł Nebeldorf...
Pierwsze oznaki tego, Âże coÂś jest nie tak odnotowaÂł, gdy ujrzaÂł le¿¹cÂą na ziemi latarniĂŞ noszonÂą zwyczajowo przez straÂż miejskÂą. Obok niej leÂżaÂł p³ócienny pÂłaszcz – takÂże opÂłacony z kiesy dobrego burmistrza miasta. Klaus czy Heinz? I co to ma wszystko...
Nie zd¹¿y³ dokoùczyÌ myœli. Nadchodz¹cy potok siarczystych bluzgów zosta³ przerwany przez pochodz¹ce z oddali dzikie wycie. Fritz prze³kn¹³ œlinê. Chcia³ wierzyÌ, ¿e owo wycie mog³o pochodziÌ z gard³a jakiegoœ zwierzêcia. Psa, mo¿e wilka. Chcia³, ale nie móg³. To krzycza³ cz³owiek. I nie by³ to radosny krzyk kogoœ, kto spêdzi³ mi³y wieczór zaznajamiaj¹c siê z kolejnymi anta³kami gorza³ki.
ByÂł to krzyk agonii, nieludzkiego cierpienia.
Serce Fritza poczĂŞÂło biĂŚ szybciej, gdy adrenalina zaczĂŞÂła przesÂączaĂŚ siĂŞ do jego krwi, a wyobraÂźnia zaczĂŞÂła pracowaĂŚ na wysokich obrotach. Niedaleko, sÂłudzy mrocznych boÂżkĂłw pozbawiali byĂŚ moÂże Âżycia prostego kmiecia, a on stoi tutaj, skamieniaÂły. Z ciemnoÂści przycmentarnej drogi dobiegÂły po chwili odgÂłosy szamotania, a potem chore, mokre dÂźwiĂŞki. KtoÂś coÂś poÂżeraÂł. CoÂś, lub kogoÂś.
Fritz staÂł obok porzuconych utensyliĂłw straÂżnika, oparty o cmentarny mur. ÂŚwiatÂło ksiĂŞÂżycĂłw igraÂło na jego twarzy, tworzÂąc niezwykÂłe artystyczne formy, pejzaÂże zÂłoÂżone ze stĂŞÂżaÂłych miĂŞÂśni, kropel potu czy g³êbokich bruzd i ÂśladĂłw po ospie. WÂłaÂściwie, powinien byÂł uciekaĂŚ. Powinien ratowaĂŚ skĂłrĂŞ – czy moÂże sam coÂś zdziaÂłaĂŚ przeciwko – za³ó¿my – caÂłej bandzie plugawych czcicieli zÂła? Praca straÂżnika nie zapewniaÂła moÂże jakiejÂś szczegĂłlnie dostatniej przyszÂłoÂści, ale byÂła pewna i bezpieczna. O ile czÂłek trzymaÂł siĂŞ z dala od kÂłopotĂłw. Miasteczko byÂło spokojne. No i byÂła jeszcze Gerta – wcale wdziĂŞczna dzioÂłcha, ta perspektywa rysowaÂła siĂŞ dla Fritza nader miÂło. Ale zdarza siĂŞ i tak, Âże specyficzna mieszanka podszytej lĂŞkiem ciekawoÂści i poczucia obowiÂązku pcha czÂłowieka do czynĂłw zgoÂła niemÂądrych, licujÂących z samym instynktem przetrwania.
M³odzieniec prze³kn¹³ œlinê i mocniej chwyci³ tyczkê z latarnia. Poprawi³ pochwê z mieczem. Przypomnia³ sobie, co w takich chwilach radzi³a mu babka nieboszczka.
- Sigmarze od MÂłota, Panie mĂłj, Ty zawsze przy mnie stĂłj...
I z t¹ dzieciêc¹ modlitw¹ na ustach Fritz zebra³ siê w sobie i ruszy³ wzd³u¿ muru, a sposób w jakim trzyma³ latarniê istotnie przywodzi³ na myœl wizerunki M³otodzier¿cy ze œwi¹tynnych witra¿y. Jego miêœnie by³y napiête, œciêgna jak postronki. Ze zbiela³ych ust wci¹¿ dobywa³a siê be³kotliwa litania. Ju¿ niedaleko... Krok, jeden, drugi, jeszcze jeno parê kroków... I oto jest wylot dró¿ki przy murze cmentarza, na obrze¿ach miasteczka, po prawej rêce nekropolia, dalej œciana lasu i góry w oddali, a na ziemi...
- Heinz!
Fritz podbieg³ do le¿¹cego na ziemi towarzysza. Wszystko siê zgadza³o, tam na ziemi to le¿a³y w³aœnie p³aszcz i latarnia Heinza. Mê¿czyzna by³ umorusany, obdarty i wygl¹da³ jak nieboskie stworzenie. Le¿a³ twarz¹ do ziemi, a dooko³a jego g³owy tê¿a³a ciemnoczerwona ka³u¿a...
- Krew? Heinz, druhu, co¿e ci siê sta³o? ChodŸ¿e, na Sigmara, pójdŸ, zaprowadzê ciê do lazaretu przy koszarach... Heinz? Heinz? Sigmarze...
W tym momencie udaÂło siĂŞ Fritzowi odwrĂłciĂŚ Heinza na plecy. Twarz mĂŞÂżczyzny – a raczej truchÂła czÂłeka znanego jako Heinz – przybraÂła poÂśmiertny wyraz najwyÂższej grozy. Oczy byÂły wybaÂłuszone i przekrwione, usta otwarte w bezzĂŞbnym grymasie, zastygniĂŞte w niemym krzyku, a czoÂło... có¿, resztki czoÂła tworzyÂły krwawÂą mieszaninĂŞ strzĂŞpĂłw skĂłry, wÂłosĂłw, kawaÂłkĂłw koÂści i materii mĂłzgu. Fritz cofn¹³ siĂŞ i jĂŞkn¹³, ostatkiem siÂły woli powstrzymujÂąc siĂŞ przed zwymiotowaniem.
- Sigmarze w niebiesiech...
A potem kÂątem oka zauwaÂżyÂł jakiÂś ruch. Z cienia muru wyÂłoniÂła siĂŞ szkaradna postaĂŚ. Czas zwolniÂł i Fritz mĂłgÂł siĂŞ jej dobrze przyjrzeĂŚ. Ta istota musiaÂł niedawno umrzeĂŚ. ÂŻywy trup, jak z opowieÂści starych bab... Pow³óczÂąca nogami parodia Âżycia, bluÂźnierstwo przeciwko naturze i bogom. Twarz potwora pokryta byÂła zaschniĂŞtymi resztkami jej ostatniego posiÂłku – krwiÂą i miĂŞsem. Pod krwawÂą maskÂą zaÂświtaÂło znajome Fritzowi lico. RozpoznaÂł potwora.
- Nie, nie, nie! Klaus! Klaus, Klaus, nie! Sigmarze, ratuj...!
Sigmar nie usÂłyszaÂł woÂłania, ale inne, mroczniejsze istoty, owszem.




Ch³op sta³ w drzwiach swej chaty i gapi³ siê z rozdziawion¹ gêb¹ na przybysza. Wysokie, skórzane buty do konnej jazdy, d³ugi czarny p³aszcza i szerokoskrzyd³y kapelusz bezb³êdnie zdradza³y to¿samoœÌ nieznajomego. £owca wiedŸm, psia jego maÌ...
- A dawno to bĂŞdzie jak kapÂłani i rycerze Morra tym traktem bieÂżyli gospodarzu?
Tak byÂło za kaÂżdym razem, gdy Âłowca siĂŞ odezwaÂł – sÂłowa zamieraÂły w gardle kmiecia, a myÂśli uciekaÂły z jego gÂłowy, wystraszone obecnoÂściÂą inkwizytora.
- PytaÂłem, chÂłopie, jak dawno jechali tÂą drogÂą kapÂłani Morra, boga Âśmierci. Ile to bĂŞdzie dni temu? Bo, Âże musieli tĂŞdy jechaĂŚ, to wiem, i podejrzewam, ÂżeÂś ich widziaÂł. Jechali traktem z Wissenburga.
Jego gÂłos byÂł straszny. Niby srebrny i dÂźwiĂŞczny, piĂŞkny nawet, miaÂł w sobie coÂś takiego odlegÂłego... A z drugiej strony – nie przemawiaÂł tonem kogoÂś, kto zwykÂł delikatnie obchodziĂŚ siĂŞ ludÂźmi stojÂącymi mu na drodze. Nie byÂł to ton kogoÂś, kto zwykÂł czekaĂŚ. ByÂł to ton wÂładczy, nie znoszÂący sprzeciwu, od razu stawiajÂący adresata wypowiedzi na naleÂżne mu miejsce w szeregu.
Srebrna gÂłownia rapiera ogĂłlnie dokÂładaÂła siĂŞ do wraÂżenia wywieranego przez ÂłowcĂŞ.
SÂłowa przeciĂŞÂły mĂŞtnÂą ciszĂŞ poranka. Ku niepomiernemu zdziwieniu kmiecia, sÂłowa te dobywaÂły siĂŞ z jego gĂŞby.
- A dyĂŚ panie, bĂŞdzie to ze dni kilka... Dwa Âświtania, o ile dobrze pomnĂŞ.
Inkwizytor przechyliÂł gÂłowĂŞ, jakby trawiÂł zdobyte informacje. Jego oczy ÂświdrowaÂły chÂłopa, wwiercaÂły siĂŞ w jego czaszkĂŞ. W koĂącu odparÂł – Dobrze. A ten szlak to do Nebeldorfu wiedzie, czy tak?
- Tak... panie...
- A prosto wiedzie, aby?
- Tak, panie...
- A ile stÂąd drogi trzeba przebyĂŚ, aby do Nebeldorfu dotrzeĂŚ?
- Ze dwie noce, panie. Z popasem liczÂąc. To jest... Od dzisiaj jakoÂś muszÂą oni byĂŚ juÂż na miejscu. – Tutaj kmieĂŚ postanowiÂł bÂłysn¹Ì intelektem – Tako mnie siĂŞ zdaje.
- „Tako mnie siĂŞ zdaje”... To wiem, chÂłopie, chyba Âże za gÂłupca mnie macie... – W stalowoszarych oczach wiedÂźmoÂłapa zabÂłysÂły groÂźne ogniki. – Gadaj lepiej, nie jest wam groÂźno tutaj, tak samemu mieszkaĂŚ? CzĂŞstokoÂłu nawet nie macie, rzadkoœÌ w dzisiejszych czasach...
- Panie... Nie, panie... to spokojne ziemie, od zawieruchy z pó³nocy odleg³e. Lasy spokojne. A jeno w kupê siê zbijamy, jak zielone z gór zejd¹, panie, ale i to nie czêsto.
- A ksiĂŞÂżna dobra? Nie ciÂśnie was za bardzo?
- Nie, panie, nie. Niechby i dobra, najukochaĂąsza pani nasza von Liebowitz ze sto lat ÂżyÂła, tak nam pod niÂą jest dobrze.
On wie, Âże kÂłamiĂŞ – przemknĂŞÂło chÂłopu przez myÂśl – Von Liebowitz to suka, jak i caÂły jej dwĂłr jednako... Czego on tu, do kroĂŚset, szuka i co tak wĂŞszy, przyb³êda przeklĂŞty?
- A dzieciaczki zdrowe? A trzoda? Nic dziwnego siĂŞ nie dzieje? Nic nienaturalnego?
Przez moment grymas strachu œci¹gn¹³ twarz kmiecia. Tu mnie ma. Ju¿ otwiera³ gêbê, by coœ odrzec, lecz przeszkodzi³o mu kwilenie niemowlêcia z g³êbi izby. Dziwne to by³o kwilenie.
£owca rzuci³ do cna przera¿onemu ch³opu triumfuj¹ce spojrzenie, po czym przez drzwi. Izba by³a ciasna i zagracona. Biednie by³o, duszno i ciemno, zalatywa³o smrodem z pobliskiego chlewika s¹siaduj¹cego z izb¹ mieszkaln¹ przez œcianê. W k¹cie sta³a prosta drewniana ko³yska. Ch³opka równie przera¿ona jak jej m¹¿ rzuci³a siê do stóp ³owcy.
- Nie, panie, proszĂŞ... – Jej brzydkÂą twarz raz po raz wykrzywiaÂł paroksyzm strachu. – Panie, nie...
Ale ³owca czarownic jej nie s³ucha³. Zdecydowanym ruchem stan¹³ nad ko³ysk¹ i odgarn¹³ sztywny z brudu koc okrywaj¹cy oseska. Dzieciê p³aka³o. Wstrzyma³ oddech, gdy je kontemplowa³.
- OczywiÂście... Przemienieniec... Mutant. OkÂłamaliÂście mnie, gospodarzu
- AleÂż panie, nie, to nie tak, nie rozumiecie... – PodbiegÂł do niego przeraÂżony kmieĂŚ
- AleÂż rozumiem doskonale. WyczuÂłem tu smrĂłd zepsucia. Ten dom jest skaÂżony. I ja go oczyszczĂŞ.
Ch³opka u jego stóp p³aka³a, szlocha³a spazmatycznie. Dziecko dzieli³o z matk¹ sw¹ skargê na œwiat. Jego kwilenie ³¹czy³o siê w bolesnym unisono z zawodzeniem kobiety. WiedŸmo³ap doby³ miecza. Ostrze rapiera zab³ys³o ponuro w mroku izby. Ze zduszonym krzykiem matka powsta³a i rzuci³a siê na ³owcê. Ten nawet na ni¹ nie spojrza³. Silnym ciosem na odlew powali³ kobietê na pod³ogê. KmieÌ doskoczy³ do swej po³owicy, lecz by³o ju¿ za póŸno.
To by³o proste, brutalne ciêcie. Ostrze rapiera wesz³o w miêkkie cia³ko dziecka niby w mas³o. Niemowlê przeraŸliwie zakwili³o, nie, zaskrzecza³o wrêcz swym cienkim g³osikiem, ile si³ w ma³ych p³ucach. £owca pchn¹³ mocniej po czym uniós³ swoj¹ broù. Nadziane dziecko wi³o siê i przebiera³o r¹czkami i nó¿kami, a na ostrze rapiera s¹czy³ siê z wolna struga ciemnej krwi. £owca podszed³ do drzwi chaty i przyjrza³ siê swemu dzie³u w œwietle dnia.
Mutant, odszczepieniec... Bachor by³ odstrêczaj¹cy. Jego skóra mia³a zgni³y, siny odcieù, jak u zepsutego owocu. G³ówka by³a jakby nieproporcjonalnie du¿a w stosunku do reszty cia³ka i niekszta³tna. Praw¹ stronê jego korpusu pokrywa³y ohydne, pomaraùczowe guzowate naroœle. £owca z obrzydzeniem strz¹sn¹³ potworka z miecza. Ma³y ju¿ nie ¿y³. W k¹cie izby ch³op podtrzymywa³ sw¹ kobietê. Ta nie p³aka³a ju¿, ani nie szlocha³a, lecz wy³a, krzycza³a, be³kota³a. Jej twarz by³a czerwona i spuchniêta od p³aczu i emocji, wykrzywiona w grymasie bezradnoœci, mokra od ³ez, które nie mia³y koùca. WiedŸmo³ap przekopa³ ma³e truch³o do izby, po czym podszed³ do przera¿onych ch³opów.
- Dlaczego... dlaczego, panie...? DzieciĂŞ jedyne... DzieciĂŞ najdroÂższe... Dlaczego...? – tylko tyle byÂł w stanie dobyĂŚ z siebie kmieĂŚ.
- Albowiem twoja krew jest brudna, chÂłopie – odparÂł inkwizytor. – I krew tej dziewki takoÂż. Ale dziÂś bogowie wam mnie zesÂłali. DopilnujĂŞ, ÂżebyÂście oczyszczeni zostali.
Po czym odwrĂłciÂł siĂŞ i wyszedÂł z izby. W drzwiach obejrzaÂł siĂŞ i rzuciÂł cicho – UciekaĂŚ nie radzĂŞ... Nie chcielibyÂście mieĂŚ mnie na karku.
Ch³op nie odpowiedzia³. Nie by³ w stanie. Na jego rêkach kiwa³a siê ¿ona, ³kaj¹c cicho, gdy minê³a pierwsza fala histerii. Nie minê³o dziesiêÌ uderzeù serca, a ³owca czarownic wróci³. Trzyma³ w rêku garœÌ pochodni, dobytych z juków przytroczonych do siod³a jego konia. Jedna z pochodni p³onê³a.
- OstaĂącie w Âśrodku. To przyniesie wam wybawienie, waszym skaÂżonym ciaÂłom i duszom. Tak bĂŞdzie lepiej, i dla Âświata i dla ludzi czystej krwi.
ChoÌ jego ¿ona wci¹¿ by³a pogr¹¿ona w katatonii, kmieÌ spostrzeg³ co siê œwiêci. Jego oczy rozszerzy³y siê z przera¿enia. Ale bezsilnoœÌ obezw³adni³a jego cz³onki. BezsilnoœÌ zrodzona ze strachu. P³omienie tutaj, albo ostrze rapiera tam... Tylko tyle pozostawiono mu wyboru. £owca czarownic przytkn¹³ ¿agiew do powa³y cha³upy, a ta od razu zajê³a siê ¿ywym ogniem. ChoÌ chata mia³a kamienne fundamenty, by³a kryta s³om¹ i mia³a drewniane wykoùczenia, wiêc wszystko nie powinno potrwaÌ zbyt d³ugo... Inkwizytor zmówi³ krótk¹ modlitwê do swego boga. I zamkn¹³ drzwi cha³upy.

StaÂł na podwĂłrzu tak dÂługo, aÂż byÂł pewien, Âże nikt w Âśrodku nie mĂłgÂł przeÂżyĂŚ tego ognistego piekÂła. Od ognia zajĂŞÂły siĂŞ takÂże pobliskie zabudowania – chlewik, spichlerz, szopa. StaÂł tam, milczÂący i patrzyÂł w ÂżarÂłoczne pÂłomienie. To budziÂło wspomnienia... ÂŁowca odwrĂłciÂł siĂŞ i osiodÂłaÂł swego kasztanowatego wierzchowca. SprawdziÂł swe juki, po czym wyruszyÂł. Nie oglÂądaÂł siĂŞ za siebie. Do Nebeldorfu nie byÂło daleko. ZatopiÂł siĂŞ w rozmyÂślaniach nad pÂłomieniami. I nad grzesznÂą radoÂściÂą jakÂą ze sobÂą niosÂą.
ZÂłoty amulet z symbolem miecza na tle tarczy sÂłonecznej bÂłyszczaÂł ponurym szkarÂłatem w Âłunie powstaÂłej od pÂłonÂącego gospodarstwa.




- Co?! Chromolony wiedÂźmoÂłap?! Solkanita, na dodatek?!
- Tako gadajÂą, moÂści panie.
Hans Bauermann, burmistrz Nebeldorfu, opad³ ciê¿ko na swe siedzisko. Westchn¹³.
- Kiedy?
- Wczoraj, po poÂłudniu, zoczyÂł Âżem Âślady jego poczynaĂą, MĂźllerĂłw chaÂłupĂŞ spalonÂą, ich samych takoÂż spalonych. Co koĂą wyskoczy jechaÂłem do was, po drodze u wĂŞglarzy i leÂśnikĂłw jĂŞzyka zasiĂŞgajÂąc. Wszyscy widzieli – Âłowca czarownic ze znakiem Solkana na piersi. Powinien jutro, skoro zaÂświta, zawitaĂŚ w progi nasze.
Bauermann nie pyta³, jakim cudem stra¿nik dróg osi¹gn¹³ Nebeldorf w jakieœ pó³ doby z hakiem... Wiedzia³, ¿e tacy jak on znaj¹ liczne dró¿ki i sekretne œcie¿yny leœne, które mog¹ znacz¹co skróciÌ podró¿... a ten stra¿nik wygl¹da³ na szczególnie zdro¿onego. I mia³ ku temu powody. Pojawienie siê ³owcy czarownic, wyznawcy ob³¹kanego bóstwa zemsty i kary, w tak trudnym okresie jak dni poprzedzaj¹ce Hexensnacht zwiastowa³o k³opoty... Du¿e k³opoty.
- Przedwczoraj straciliÂśmy trzech ludzi ze straÂży miejskiej – podj¹³ burmistrz. – Trzech, straÂżniku! Dobrego starego Klausa, Heinza i mÂłodzika Fritza. Dzisiaj dowiadujĂŞ siĂŞ, Âże cholerny wiedÂźmoÂłap puÂściÂł z dymem gospodarstwo nieopodal, dobrych kmieci wĂŞdzÂąc, niby ryby... Dobra to byÂła rodzina, ci  MĂźllerowie, powiadam ci. A i wczoraj – co zapomniaÂłbym dodaĂŚ – sprowadza siĂŞ do miasta grupa rycerzy Morra i kapÂłan z rozkazami z samego Wissenburga. I to wszystko w przededniu Nocy WiedÂźm. To za duÂżo na jednÂą umĂŞczonÂą gÂłowĂŞ, Ulli, za duÂżo, powiadam!
Nieoczekiwana poufaÂłoœÌ nie uszÂła uwadze przepatrywacza. Zawsze tak byÂło – stary Bauermann byÂł w gruncie rzeczy dobrym czÂłekiem, ino musiaÂł przedtem wygadaĂŚ, co mu na wÂątrobie leÂży. A leÂżaÂło sporo. W takim przypadku, przez lata utwierdziÂł siĂŞ Ulli, najlepiej byÂło milczeĂŚ. W koĂącu burmistrz siĂŞ przeÂłamaÂł. OdchyliÂł siĂŞ w krzeÂśle i ciĂŞÂżko westchn¹³.
- A niech to wszystko czorty porwÂą. JesteÂście straÂżniku zmĂŞczeni, jak widaĂŚ, to i poczywajcie. Do stanicy straÂży miejskiej siĂŞ udajcie, tam was przyjmÂą, koniem siĂŞ zajmÂą, a i napitku nie poskÂąpiÂą. Martwy nie przydasz siĂŞ nam na nic, Ulli.
Bauermann dobyÂł siĂŞ z siebie wymuszony odgÂłos sugerujÂący, jakoby wÂłaÂśnie powiedziaÂł coÂś wielce zabawnego. Przepatrywacz zwany Ullim tylko skÂłoniÂł gÂłowĂŞ, naÂłoÂżyÂł kapelusz i marszowym krokiem opuÂściÂł izbĂŞ burmistrza. Ten przez chwilĂŞ biÂł siĂŞ z myÂślami, po czym wstaÂł i podszedÂł do okna. Widok z pierwszego piĂŞtra domu rzÂądcy nie byÂł imponujÂący. Nebeldorf nie byÂł okaza³¹ mieÂścinĂŞ, a co niektĂłrzy gadali, coby ci¹¿yÂła nad nim niby klÂątwa, fatum jakoweÂś. Domki okolicznych kupcĂłw i straganiarzy i jedna karczma – Pod ParujÂącym Kielichem – chyliÂły siĂŞ, jakby ku upadkowi. ByÂło szaro, ponuro i zimno. I mglisto. Tak, mgÂła... Nebeldorf znaczyÂło tyle, co „Wioska MgieÂł” – i byÂła to wielce adekwatna nazwa. MlecznobiaÂły opar juÂż teraz snuÂł siĂŞ miĂŞdzy budynkami, a byÂła to jeno poranna mgieÂłka – wieczorami byÂło tylko gorzej. ByĂŚ moÂże to wÂłaÂśnie byÂło owo fatum – wszechobecny zapach mgÂły, niosÂący zapach wilgoci. rozkÂładu i zepsucia – ten zapach przenikaÂł kaÂżdy zakÂątek Nebeldorfu i kaÂżdego jego mieszkaĂąca. Burmistrz otworzyÂł okiennice. Do izby, wraz z zapachem mgÂły wlaÂł siĂŞ ch³ód poranka. ByÂło to PrzedwiedÂźmie, Vorhexen, kilka dni przed Hexensnacht, czyli niesÂławnÂą nocÂą duchĂłw i upiorĂłw – nowym rokiem, NocÂą WiedÂźm. ÂŚnieg praktycznie juÂż stopniaÂł, ale ch³ód zimy trzymaÂł mocno i nie chciaÂł odpuÂściĂŚ. Teraz to byÂło dla Bauermanna dobre, oÂżywcze. PozwoliÂło rzÂądcy oczyÂściĂŚ gÂłowĂŞ i poukÂładaĂŚ w niej myÂśli. I przygotowaĂŚ siĂŞ do nowych starĂŚ... Z samego rana miaÂł go wizytowaĂŚ...
Delikatne pukanie przerwaÂło jego rozmyÂślania. O wilku mowa. Bauermann odwrĂłciÂł siĂŞ i krzykn¹³ – WejœÌ!
MĂŞÂżczyzna, ktĂłry stan¹³ w drzwiach byÂł Âśredniej budowy i takiegoÂż wzrostu. Jego postaĂŚ skrywaÂły dÂługie czarne szaty, odznaczaÂł siĂŞ na nich jedynie emblemat biaÂłej Âświecy. WÂłaÂściwie, ciĂŞÂżko byÂło okreÂśliĂŚ jego wiek. Twarz miaÂł nieomal chÂłopiĂŞcych ksztaÂłtĂłw, lecz byÂła ogorzaÂła i zmĂŞczona. Jego gÂłowĂŞ okalaÂła burza czarnych jak smoÂła falujÂących wÂłosĂłw. TileaĂąska krew? - przemknĂŞÂło burmistrzowi przez myÂśl. Gdzieniegdzie byÂło widaĂŚ na jego wÂłosach pasemka siwizny. WyglÂąda na to, Âże ten czÂłek widziaÂł wiĂŞcej, niÂźli siĂŞ zda na pierwszy rzut oka... Gdy siĂŞ odezwaÂł, jego gÂłos okazaÂł siĂŞ – na przekĂłr fizjonomii – niski i chropawy, a mĂłwiÂł bardzo cicho.
- Witajcie, cny burmistrzu. Jam jest Sigvald, kapÂłan Morra z Bractwa CaÂłunu, ze specjalnego poruczenia samego Wielkiego Mistrza Bractwa, Bassiano Dutry. DÂługÂą drogĂŞ przebyÂłem, z kapituÂły naszej w Siegfriedhofie w Stirlandzie i przez Wissenburg, aÂżeby ulÂżyĂŚ temu miastu w kÂłopotach jego.
- I ja was witam, w bogów wszelakich imieniu, wielebny Sigvaldzie. Dawnoœcie to w miasteczku zl¹dowali? I jak podró¿ przebieg³a?
- Z woli Morra, spokojnie. DobrÂą straÂż mi przydzielono z kapituÂły, dziesiĂŞciu przednich rycerzy z Zakonu Kruka. Wczoraj ÂżeÂśmy przybyli, gdy ku horyzontowi sÂłoĂące siĂŞ chyliÂło. Raczcie wybaczyĂŚ, Âżem pierwej do was nie zawitaÂł... Po nocy spokoju burzyĂŚ nie chciaÂłem.
Bauermann skrzywiÂł siĂŞ na dÂźwiĂŞk sÂłowa „sen”. Akurat tego mu ostatnimi czasy brakÂło.
- I zgadujĂŞ, Âże wiecie co nas trapi, ha?
- Ca³y pó³nocny Wissenland huczy od plotek, alem nie zwyk³ dawaÌ im wiary. Mam ju¿ pewne przes³anki co do tego, co nawiedza Nebeldorf. Musicie przeto zrozumieÌ wagê misji mej. Bractwo przywi¹zuje do niej wielk¹ wagê.
- PrzesÂłanki, przesÂłanki... A ja siĂŞ pytam, wielebny Sigvaldzie, wprost – dlaczego Bractwo? Dlaczego nie zostawiĂŚ tego w rĂŞkach Zakonu CaÂłunu?
Sigvald uœmiechn¹³ siê. Takiego pytania siê spodziewa³.
- PrzeszÂło dwudziestu kmieci stÂąd i z najbliÂższych okolic zaginĂŞÂło w ciÂągu mijajÂącego miesiÂąca. Na cmentarzach znajdywane sÂą rozkopane mogiÂły. Ludzie nocami widzÂą w lasach i na polach dziwne ÂświatÂła. WieszczĂłw nĂŞkajÂą mroczne sny i wizje. ZbliÂża siĂŞ Hexensnacht, burmistrzu, ÂświĂŞta noc nie tylko dla prawowiernej trzody Boga ÂŚmierci. Wybaczcie, ale moÂżemy spodziewaĂŚ siĂŞ najgorszego – czasy sÂą tak niespokojne... A co robi ojciec Ruprecht, najbliÂższy w promieniu wielu mil czÂłonek Zakonu CaÂłunu? Nie wzywa ÂłowcĂłw czarownic, nie daje znaku archikatedra w Luccini, czy choĂŚby wielkiej ÂświÂątyni altdorfskiej... Nie, ojciec Ruprecht nocami barykaduje siĂŞ w ÂświÂątyni i wznosi modÂły za tych, co ginÂą. PoboÂżnoœÌ ta wielkiej jest godna pochwaÂły... Ale kiedy do czynĂłw przychodzi – Bractwo CaÂłunu winno wkroczyĂŚ.
Burmistrz mimo woli przytakn¹³. Ju¿ zaczyna³ lubiÌ przybysza. W jednej chwili porzuci³ on swój staroœwiecki, flegmatyczny ton i przeszed³ do konkretów. Takich ludzi potrzebowa³ Nebeldorf.
- JednakÂże... Có¿, Bractwo CaÂłunu i Zakon... – podj¹³ Bauermann ostroÂżnie dobierajÂąc sÂłowa – có¿, nie darzycie siĂŞ afektacjÂą przesadnÂą. Obawiam siĂŞ, iÂż mimo s³ów waszych, ojciec Ruprecht moÂże stanowiĂŚ pewnego rodzaju... przeszkodĂŞ?
- JuÂż nie. – Przybysz siĂŞgn¹³ za poÂły szaty i podaÂł burmistrzowi jakieÂś papiery. – Czytajcie.
- Glej nietykalnoÂści... od Jego WysokoÂści Albericha Haupt-Anderssena, Elektora Stirlandu... Jak i rozkazy od samej ksiĂŞÂżnej Emmanuelle von Liebowitz, naszej NajjaÂśniejszej Pani na stolcu wissenlandzkim... Mocarnych macie sprzymierzeĂącĂłw, kapÂłanie.
- Czasy mroczne, burmistrzu. Rozmawiajmy bez ogrĂłdek. Na pó³nocy wci¹¿ trwa zawierucha po niesÂławnej wielkiej wojnie, BurzÂą Chaosu zwanej – na dÂźwiĂŞk tych s³ów Bauermann uczyniÂł znak MÂłota. – W powietrzu wisi wojna domowa, ludzie bez domĂłw i jedzenia, a i grabieÂżcy z Pó³nocy pola nie dali. A teraz ciemnoœÌ zbiera siĂŞ i na Wissenlandem, co nie doÂświadczyÂł cierpieĂą wojny. Mrok promieniuje teÂż na Stirland, Reikland... na caÂłe Imperium. Powiedzcie mi, co wiecie o po trzykroĂŚ przeklĂŞtych Dzieciach Nocy, o wÂąpierzach?
Burmistrz zbladÂł, a jego skĂłra w jednej chwili przybraÂła odcieĂą bieli, jakiego nie uÂświadczysz nawet na tynku jego chaÂłupy.
- Na Sigmara, Taala, RhyiĂŞ i na wszelakich bogĂłw... Niewiele mi wiadomo, tyle ino co z klechd i z podaĂą. Ale... byÂł Âżem ja ongiÂś w Stirlandzie, tam mieszkaÂłem. I tyle wiem, Âże sÂą i Âże siĂŞ pleniÂą. Ale nie wierzyÂłem, Âże sÂą i tutaj, w Wissenlandzie...
- MÂądrzyÂście, burmistrzu, ale czasem lepiej, jak czÂłek nie wie o wielu sprawach. – Sigvald uÂśmiechn¹³ siĂŞ blado. – Zepsucie siĂŞga dalej, niÂźli wzrokiem moÂżemy siĂŞgn¹Ì – Bractwo wie o tym najlepiej. Taka jest waga mego posÂłannictwa.
- Ale dlaczego do mnie z tym przybywacie? Dlaczego onych glejtĂłw, papierĂłw, ojcu Ruprechtowi nie pokaÂżecie?
- PadÂło na was, bo plotki szybko siĂŞ rozchodzÂą, a tego nie chcemy. Wielce delikatna to materia. Nie moÂżecie dopuÂściĂŚ, by lud w panikĂŞ wpadÂł, czy w mym Âśledztwie wadziÂł. Waszym zadaniem bĂŞdzie dopilnowaĂŚ, by tak siĂŞ nie staÂło. UkrĂŞcajcie gÂłowĂŞ kaÂżdej pogÂłosce, kaÂżdemu wichrzycielowi. Nie wÂątpiĂŞ, iÂż wrogowie mogÂą prĂłbowaĂŚ zasiaĂŚ ziarna zwÂątpienia w ludziach. Wiele razy tak czynili.
- SÂądzicie, iÂż... – burmistrz zniÂżyÂł ton gÂłosu – iÂż to moÂże byĂŚ ojciec Ruprecht...?!
- Tylko Morr bêdzie s¹dziÌ ka¿dego pod³ug myœli i uczynków jego. Chcecie znaÌ me zdanie? Mo¿e coœ jest na rzeczy, byÌ mo¿e, lecz i mo¿liwe jest, i¿ jest on zwyk³ym g³upcem. Jêzyka zasiêgn¹³em. Ludzie maj¹ niepochlebne zdanie o nim. PonoÌ kiep z niego, gadaj¹, nepot i sybaryta... ale z ka¿dej strony mo¿e paœÌ zdradziecki cios. Chaos przybiera ró¿ne postaci. Tego uczy nas Bractwo Ca³unu.
Bauermann mimowolnie skrzywiÂł siĂŞ sÂłyszÂąc tak niepochlebne sÂłowa o – jakby nie byÂło – jednym ze ÂświĂŞtych mê¿ów Nebeldorfu, zaraz po kapÂłanie Taala i Rhyi. ChoĂŚ nie mĂłgÂł siĂŞ nie zgodziĂŚ z tymi opiniami. A zagroÂżenie, jakie malowaÂł Sigvald moÂże okazaĂŚ siĂŞ nieporĂłwnywalnie wiĂŞksze od gniewu lokalnego kapÂłana.
- A wiĂŞc rozumiem... – Burmistrz usiadÂł, po raz pierwszy od poczÂątku rozmowy. – Rozumiem, czego ¿¹dacie ode mnie. StraÂż miejska i pachoÂłkowie do waszej nieograniczonej dyspozycji bĂŞdÂą, skreÂślĂŞ zaraz pisma stosowne. Co do ojca Ruprechta – có¿, nawet ja niewiele mam wÂładzy nad nim i jego poczynaniami, wiĂŞc to bĂŞdziecie musieli zaÂłatwiĂŚ we wÂłasnym zakresie. Ale powiedzcie, ino szczerze – a co jeÂśli zÂło, co ujawni siĂŞ podczas Hexensnacht bĂŞdzie potĂŞÂżne, mocniejsze nawet, iÂżbyÂście wy mu podoÂłali?
Na te sÂłowa Sigvald podszedÂł bliÂżej biurka burmistrza. PochyliÂł siĂŞ i spojrzaÂł mu w oczy.
- Na tê jak i na ka¿d¹ inn¹ ewentualnoœÌ gotowym byÌ trzeba. Ju¿ dzisiaj pocznij wznosiÌ mod³y do swoich bogów i dobrym przyk³adem œwieÌ. W godzinie próby w ich rêkach spoczywa nasze ocalenie... a po œmierci Morr oceni ka¿dego, pod³ug zas³ug i przewin jego.

Wizyta u ojca Ruprechta – zgodnie z oczekiwaniami – niewiele wniosÂła do Âśledztwa Sigvalda. Stary pasterz OgrodĂłw Morra byÂł rĂłwnie pusty w Âśrodku jak beczka, taka co to nie porusza siĂŞ, ino toczy  – i rĂłwnie wielki, spasÂły jak tuczny wieprzek, rzekÂłbyÂś. Dwaj kapÂłani siedzieli w komnacie Ruprechta przylegajÂącej do niewielkiej ÂświÂątyni Boga ÂŚmierci. Komnata i jej wystrĂłj byÂły tak bogate, na ile tylko pozwalaÂła surowa reguÂła Zakonu – juÂż w tym aspekcie ojciec Ruprecht ocieraÂł siĂŞ o miano heretyka. TÂłusty gÂłupiec trzymaÂł w rĂŞce pisma Sigvalda i spoglÂądaÂł na nie taksujÂącym wzrokiem.
- Hm, hm... Glejty od elektorĂłw, hm... Ja to szanujĂŞ, ale mĂłwiĂŞ wam – z tego wszystkiego wiĂŞcej zÂłego wyjdzie niÂźli dobrego. MĂłwicie: strzygi, wÂąpierze? Nigdy Âżem ja w swym Âżyciu takowych nie spotkaÂł, a okolica nader spokojna. Te zaginiĂŞcia – zbiegostwo moÂże? ÂŚwiatÂła w lesie, hm... babskie gadanie. RzeknĂŞ raz jeszcze – reki mrocznych boÂżkĂłw w tym nie widzĂŞ, a jeÂżeli coÂś tu jest niewÂłaÂściwie, to to, Âże Bractwo CaÂłunu wĂŞszy dookoÂła tego spokojnego miasteczka.
Dla kogo spokojnego, dla tego spokojnego, tÂłusty durniu... Gadaj zdrĂłw, skoro ino na ÂświÂątyni siedzisz, zbytkiem i posÂługaczami siĂŞ otaczajÂąc... – pomyÂślaÂł Sigvald i odrzekÂł – SÂłowa wasze, o wielebny, o przezornoÂści wielkiej ÂświadczÂą, lecz zÂły to doradca, gdy wokó³ ciemnoœÌ i wrogowie czÂłowieka. Bractwo wyznaje wiele zasad, jedna z nich brzmi: aby strzec krĂłlestwa Morra i jego trzody przed zakusami istot niegodziwych, trzeba byĂŚ zawsze o krok przed nimi. A czasami i uderzyĂŚ pierwej.
-  Morr nierychliwy, ale sprawiedliwy, jak lubiĂŞ rzec. Wasze nauki, hm... o herezjĂŞ siĂŞ ocierajÂą, boĂŚ Pan ÂŚmierci nie potrzebuje, aby kapÂłani jego stroili siĂŞ w szaty wojownikĂłw i przynosili w ten sposĂłb ujmĂŞ religijnej braci...
- Te swary pozostawmy mĂŞdrcom i uczonym do rozstrzygniĂŞcia. Obawiam siĂŞ, Âże wasze zdanie nie ma tu nic do rzeczy, wielebny. Ze sprawÂą innej natury przybywam, wasza zgoda potrzebna. W sprawie mogiÂł rozkopanych. Dochodzenie jestem zmuszony przeprowadziĂŚ i spokĂłj zmarÂłych naruszyĂŚ. Zgoda na ekshumacjĂŞ potrzebna...
Oczy Ruprechta rozszerzyÂły siĂŞ, nadajÂąc jego twarzy wyraz jeszcze wiĂŞkszego kiepa.
- ToÂż, toÂż... ToÂż to ÂświĂŞtokradztwo!  Nie pozwolĂŞ! Jeszcze nigdy, na tej ziemi...
Sigvald wstaÂł z wyÂścieÂłanego miĂŞkkim atÂłasem zbytkownego mniszego fotela i przerwaÂł perorĂŞ zakonnika.
- Jak to mawiaj¹: zawsze musi byÌ ten raz pierwszy. Obawiam siê, wielebny, ¿e kwestia ta jest zamkniêta. Zgodê wydacie, albo sprzeniewierzycie siê rozkazom ksi¹¿¹t-elektorów, jak i woli Morra samego. Bo to z jego poruczenia tu jestem, pomnijcie.

ÂŁopata uderzyÂła o zmroÂżonÂą ziemiĂŞ cmentarnej mogiÂły. Nebeldorfski cmentarz nie byÂł okazaÂły. SÂłonce zmierzaÂło juÂż powoli ku zachodowi, a cienie miĂŞdzy nagrobkami z minuty na minutĂŞ wydÂłuÂżaÂły siĂŞ. Poza Sigvaldem, kaÂżdy z czÂłonkĂłw ponurej grupy czuÂł siĂŞ tutaj nieswojo. PachoÂłkowie ze staÂży z niepokojem poglÂądali dookoÂła siebie. Mieli powody do niepokoju.
- Do kroĂŚset! – jeden ze straÂżnikĂłw, postawny brodaty drab, zakl¹³, po czym przypomniawszy sobie gdzie jest uczyniÂł znak MÂłota. – Wybaczcie, wielebny... Ta mogiÂła stara jest, starsza niÂźli inne. Ziemia mocno zbita, a i do trumny z nieboszczykiem daleko, musiaÂło siĂŞ tutaj solidnie obsun¹Ì...
- Mimo wszystko, kopcie dalej – odparÂł Sigvald. – Jak siĂŞ dobrze sprawicie – na dzisiaj koniec i moÂżecie do koszar wracaĂŚ.
ChoÌ nie okazywa³ tego, kap³an by³ wœciek³y. Dotychczasowe badania okaza³y siê byÌ ca³kowicie bezowocne. Kilka grobów, owszem, zosta³o rozkopanych i cia³ w nich brak³o, lecz nic poza tym. Mogi³y by³y rozkopane bez jakiegokolwiek klucza. Ludzie, którzy dokonali rabunków nie pozostawili po sobie ¿adnych istotnych œladów, które pozwoli³y by ich wytropiÌ. Je¿eli w ogóle rabusie byli ludŸmi... Œlady w ziemi wygl¹da³y tak, jakby ktoœ rozkopywa³ groby przy u¿yciu r¹k, hieny cmentarne tak nie czyni³y. Szaleùcy? CzêœÌ jakiegoœ rytua³u? A mo¿e coœ jeszcze gorszego...?
Potem coÂś przykuÂło uwagĂŞ Sigvalda. WczeÂśniej pomodliÂł byÂł siĂŞ do Morra o ÂłaskĂŞ, o wizjĂŞ i pomoc proszÂąc. I jego instynkt, wspomagany zapewne przez wolĂŞ Boga ÂŚmierci, przywiĂłdÂł go tutaj. GrĂłb byÂł okazaÂły jak na nebeldorfskie standardy. MiaÂł nawet pÂłytĂŞ nagrobnÂą, ktĂłra – tak jak i nagrobek – musiaÂła byĂŚ ongiÂś bogato zdobiona, choĂŚ upÂływ czasu zatarÂł inkrustacje i rzeÂźbienia. PachoÂłkowie mĂłwili, Âże jest to ponoĂŚ grĂłb dawnego dziedzica Nebeldorfu, ale nic poza tym. ByÂło to bardzo dawno temu...
Teraz po dziesiĂŞcioleciach – a najpewniej wiekach – mogiÂła cuchnĂŞÂła. Tak wÂłaÂśnie odbieraÂł to magiczny zmysÂł Sigvalda. GrĂłb byÂł niczym rak, lub wci¹¿ niemrawo bijÂące, na wpó³ martwe serce, pompujÂące czarnÂą energiĂŞ przez ca³¹ nekropoliĂŞ...
- Jest! – okrzyk przeci¹³ ciszĂŞ i rozmyÂślania kapÂłana. – Ojcze, oto jest trumna!
Brodacz sprawiÂł siĂŞ nader dobrze. Dó³ faktycznie byÂł nierĂłwny i obsuniĂŞty, a g³êboko w ziemi tkwiÂły zbutwiaÂłe resztki trumny. PachoÂłkowie cofnĂŞli siĂŞ z naboÂżnÂą trwogÂą, a Sigvald – jak zwykle podczas kontaktĂłw z nieboszczkami – dotkn¹³ emblematu Âświecy na swojej szacie i zmĂłwiÂł cichÂą modlitwĂŞ do Morra. Potem wszedÂł do odgrzebanego doÂłu mogiÂły i odwaliÂł przegniÂłe wieko trumny,
Zgromadzeni stra¿nicy jak jeden m¹¿ jêknêli. Ten i ów zblad³, niejeden odmówi³ modlitwê do swego boga. Sigvald natomiast nie by³ zdziwiony.
Solidny koÂłek sterczaÂł z klatki piersiowej szkieletu. Jego czaszka – przebita srebrnym gwoÂździem – leÂżaÂła na dole trumny, przy resztkach koÂści stĂłp. Te natomiast – jak i rĂŞce – byÂły oplÂątane drutem. W szczĂŞkach zmarÂłego tkwiÂł jakiÂś przegniÂły wiecheĂŚ – kapÂłan mĂłgÂł tylko zgadywaĂŚ, iÂż przed wiekami byÂły to kwiaty biaÂłej ró¿y. Wampir. OczywiÂście.
CoÂś jeszcze przykuÂło uwagĂŞ Sigvalda. Srebrny sygnet – o dziwo nie naruszony zĂŞbem czasu i bÂłyszczÂący nowoÂściÂą – tkwiÂł na palcu prawej dÂłoni domniemanego krwiopijcy. KapÂłan ostroÂżnie zdj¹³ ozdĂłbkĂŞ – byÂła pokaÂźnych rozmiarĂłw i widniaÂł na niej herb rodowy – stylizowana czaszka przebita mieczem. Niebiedny byĂŚ musiaÂł, skoro pochowan z  tak cennÂą bÂłyskotkĂŞ, lecz dlaczego wyglÂąda ona jak nowa? - przemknĂŞÂło przez myÂśl kapÂłanowi. Có¿, postanowiÂł, Âże zajmie siĂŞ tym póŸniej i dyskretnie schowaÂł pierÂścieĂą w poÂły szaty.
WyszedÂł z doÂłu. W dÂłonie nieboszczyka wÂłoÂżyÂł amulet – ma³¹ srebrnÂą ÂświeczkĂŞ – po czym poleciÂł zamkn¹Ì trumnĂŞ i zasypaĂŚ grĂłb. Gdy umilkÂły echa pracy Âłopaty i przebrzmiaÂły ostatnie sÂłowa modlitwy o spokĂłj dla zmarÂłego, Sigvald zebraÂł swych ludzi  i powiedziaÂł.
- Od tej pory obowiÂązuje was milczenie na temat tego, coÂście tu widzieli. Dla dobra miasta i spokoju jego mieszkaĂącĂłw. NieposÂłuszeĂąstwo bĂŞdzie surowo karane, wiecie z czyjego rozkazu tu jestem, prawda?
StraÂżnicy wiedzieli. Spojrzeli po sobie zmieszani, po czym jeden z nich odrzekÂł – TwĂłj rozkaz, panie. BĂŞdzie jak wielebny kaÂże.
- Dobrze. A teraz jesteÂście zwolnieni. MoÂżecie wracaĂŚ do koszar. Jeden z was nich w te pĂŞdy poleci do gospody przy placu, gdzie pomieszkujĂŞ, po Rycerzy Kruka. Niech zjawiÂą siĂŞ tutaj, nim zmierzch nastanie.
A ja tymczasem idĂŞ pomĂłwiĂŚ z ojczulkiem Ruprechtem o tym, jakie to jeszcze ciekawe rzeczy chowa w swych Ogrodach... - dodaÂł Sigvald w myÂślach.




OgieĂą! PoÂżoga i zniszczenie! Krzyki przeraÂżonych ludzi! Zemsta! Zemsta, zemsta, zemsta...
£owca czarownic ockn¹³ siê. Zmierzcha³o, a on przysypia³ w siodle. Podczas d³ugich lat poœcigu za sw¹ ofiar¹ opanowa³ tê sztukê do perfekcji...
Wysokie pÂłomienie! BrzĂŞk tÂłuczonego szkÂła! PÂłacz ojca i matki...
Wizje senne znów go dopad³y i bêd¹ siê go trzyma³y ca³¹ noc... Ale ju¿ jutro, skoro œwit, dostanie to, za czym goni³ przez ostatnie d³ugie lata. Poci¹g³¹ twarz inkwizytora wykrzywi³ wilczy uœmiech. Do Nebeldorfu coraz bli¿ej...
Omamy senne powróci³y, przenosz¹c go do rodzimego Altdorfu, nios¹c ze sob¹ wizje ognia, krwi i dzikiej, nienasyconej ¿¹dzy zemsty.




- Jak to, „nie wiecie”, co to za mogiÂła i kto w niej poczywa?!
Sigvald i Ruprecht stali w ÂświÂątynnej piwniczce, wÂśrĂłd rega³ów, na ktĂłrych zgromadzone byÂły rozliczne opasÂłe woluminy – kroniki narodzin, Âśmierci i pogrzebĂłw – jakie to ksiĂŞgi tradycyjnie gromadzÂą kapÂłani Morra. DookoÂła byÂło ciemno i ÂśmierdziaÂło stĂŞchliznÂą i grzybem. W Âświetle trzymanej przez Sigvalda wysoko pochodni byÂło widaĂŚ, iÂż miejscowy kapÂłan obficie poci siĂŞ.
- Ano, nie wiem... Hm... Znik³ ów rocznik, najwyraŸniej. Ech... wola boska... Ka¿ê wybato¿yÌ któregoœ z pos³ugaczy, boÌ to pewnie który z nich dla draki zwêdzi³.
- To was powinno siĂŞ obwiesiĂŚ, wielebny! – Sigvald mĂłwiÂł podniesionym gÂłosem. – Prowadzenie rocznikĂłw psim waszym obowiÂązkiem, kapÂłanie! ZnaĂŚ, Âże zbyt dobrze wam tutaj jest, zaprawdĂŞ, winienem napisaĂŚ do arcykapÂłana w Altdorfie, by was...
- Wstrzymajcie swĂłj plugawy jĂŞzyk i nie zapominajcie, gdzie jesteÂście. To Morra dom i zaprawdĂŞ w niesmak mu wasze zbĂłjeckie pokrzykiwania. PowtĂłrzĂŞ: takie przypadki zdarzajÂą siĂŞ i...
Ale Sigvald ju¿ go nie s³ucha³. Opuœci³ piwniczkê z hukiem ciê¿kich odrzwi, przerywaj¹c perorê kap³ana w pó³ s³owa.

Rycerze Zakonu Kruka stali tam, gdzie by³ im przekaza³. Widok dumnego szeregu dziesiêciu milcz¹cych mê¿ów, w po³yskliwych czarnych zbrojach budzi³ respekt i przypomina³ o majestacie œmierci... Sigvald podszed³ do zwierzchnika rycerzy, Sigismunda.
- Sigismundzie, korzenie niegodziwoÂści siĂŞgajÂą g³êbiej, niÂźli skÂłonny Âżem byÂł przypuszczaĂŚ pierwej. WeÂź wszystkich swoich towarzyszy broni i trzymajcie wartĂŞ nad Ogrodami Morra nocÂą. Wiesz, jak to czyniĂŚ, nie raz byÂło to w twych obowiÂązkach. Miejcie baczenie i na kwaterĂŞ ojczulka Ruprechta i na groby. ZaprawdĂŞ powiadam, nikt i nic nie ma prawa wedrzeĂŚ siĂŞ na cmentarz ani opuÂściĂŚ go bez mej wiedzy! JeÂżeli coÂś bĂŞdzie siĂŞ dziaÂło – goĂąca miejcie w pogotowiu i pchnijcie go pod gospodĂŞ, tam ja bĂŞdĂŞ. W imiĂŞ Morra, nie zawiedÂźcie!
MilczÂący salut dziesiĂŞciu uzbrojonych w miecze mê¿ów byÂł jedynym – i pewnym – znakiem, Âże nie zawiodÂą.

Na widok sygnetu, burmistrz Bauermann wykona³ znak M³ota. By³o ju¿ bardzo póŸno i Sigvald zasta³ burmistrza w pieleszach, mimo to, sprawa by³a na tyle powa¿na, ¿e nie œmia³ odmówiÌ kap³anowi spotkania. Siedzieli wiêc w izbie rz¹dcy Nebeldorfu, w mroku, którego nie mog³a odpêdziÌ jedna pal¹ca siê œwieca. Dwa ksiê¿yce oœwietla³y tê ponur¹ naradê zimnym œwiat³em.
- To¿ to von Blautenbergów pierœcieù i ich herb, ojcze. Starzy to byli dziedzice Nebeldorfu, póki ich ród von Liebowitzów nie wydziedziczy³ i w³adania nad ich w³oœciami nie przej¹³. A ludzie proœci wtedy poszli na nich, posiad³oœÌ w perzynê obrócili, ród do nogi pono wybili. I s³usznie, bo powiadali wszyscy, ¿e dziedzice wielce niegodziwi byli, z demonami pono harcowali, krew niewinn¹ przelewaj¹c. Ale to by³o drzewiej, niŸli najstarsi w³oœcianie pomn¹.
Sigvald zadumaÂł siĂŞ na chwilĂŞ, sygnet w palcach obracajÂąc. Potem odrzekÂł, starannie i ostroÂżnie dobierajÂąc sÂłowa – Podczas nekropolii przeszukiwania, Morr w swej ÂłaskawoÂści wizjĂŞ byÂł mi zesÂłaÂł i oto jest – Ăłw sygnet w skaÂżonej ziemi znalezion. Jego wÂłaÂściciel, có¿... wÂąpierzem byÂł, lub teÂż za takiego zostaÂł uznany, gdy go do grobu kÂładli.
Pomarszczone czoÂło burmistrza Nebeldorfu byÂło mokre od potu, niby ³¹ka o poranku, rosÂą upstrzona, rzekÂłbyÂś. Któ¿ mĂłgÂł przypuszczaĂŚ? Krwiopijca tu, w Nebeldorfie? Cisza byÂła tak peÂłna napiĂŞcia i grozy oczekiwania na najgorsze, Âże Bauermann nie ÂśmiaÂł siĂŞ odezwaĂŚ. Miast tego, gÂłos zabraÂł Sigvald – Zapewne wiem, co teÂż was kÂłopocze, burmistrzu. Czy domniemane dzieciĂŞ nocy jest przyczynÂą tego, co drĂŞczy tĂŞ mieÂścinĂŞ? Nie wiem, tego nie wiem... pĂłki co. Dzisiaj w nocy uproszĂŞ Morra o kolejnÂą ÂłaskĂŞ, aby w swej ÂłaskawoÂści zesÂłaÂł mi On mÂądroœÌ i objawienie... Nie z tym jednak tylko przychodzĂŞ do was... – Pauza w wypowiedzi byÂła wrĂŞcz namacalna. – Ojciec Ruprecht. Có¿, zaÂżywny braciszek moÂże skrywaĂŚ wiĂŞcej sekretĂłw, niÂźli przypuszczaÂłem pierwej. Ale przynajmniej dziÂś w nocy winno byĂŚ spokojnie – mĂŞÂżowie Zakonu Kruka pieczĂŞ trzymajÂą nad cmentarzyskiem... i nad ÂświÂątyniÂą jednako. Dla dobra nas wszystkich, jak i ku przestrodze ojczulka Ruprechta.
Sigvald powstaÂł. PÂłomieĂą Âświecy zamigotaÂł, lecz nie zgasÂł. KierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ drzwi, kapÂłan rzekÂł na odchodne do milczÂącego Bauermanna – ZmĂłw modÂły do tych bogĂłw, ktĂłrych o ÂłaskĂŞ zwykÂłeÂś prosiĂŚ. Obawiam siĂŞ, iÂż tej nocy ich pomoc moÂże byĂŚ nam szczegĂłlnie potrzebna. A gdyby coÂś siĂŞ dziaÂło – pod ParujÂącym Kielichem jestem. Dobrej nocy, burmistrzu.
Gdy zostaÂł w ciemnej izbie sam, rzÂądca Nebeldorfu podszedÂł do zamkniĂŞtego na gÂłucho okna. PiĂŞtno miasta znĂłw powoli wypeÂłzaÂł spomiĂŞdzy budynkĂłw i gromadziÂło siĂŞ na placu – zimna, biaÂła mgÂła, lepka i duszÂąca niby palce upiora.




PrzebÂłysk ÂświadomoÂści wyrwaÂł go z sennego otĂŞpienia i naporu wizji, ktĂłre nie miaÂły koĂąca. Pod jego przymkniĂŞtymi powiekami rozbÂłysÂło ÂświatÂło i szybko przygasÂło. ZapiekÂło.
£owca czarownic otworzy³ oczy i potoczy³ dooko³a nieobecnym wzrokiem. Ciemny trakt wiod¹cy do Nebeldorfu, œrodek nocy, ksiê¿yc stoi wysoko, a wierny wierzchowiec niestrudzenie niesie swego pana ku jego przeznaczeniu. A wiêc znów spa³ w siodle, zmo¿ony nawracaj¹cymi wci¹¿ wizjami ognia i zemsty...
W tym momencie rozb³ysk œwiat³a powróci³. Bia³o-zielone lœnienie zaatakowa³o oczy ³owcy z tak¹ si³¹, ¿e ten a¿ skuli³ siê w siodle. Do jego nozdrzy dotar³ znajomy zapach ozonu, lekki i odleg³y. Inkwizytor dobrze zna³ ten zapach, a przez jego oblicze przemkn¹³ krzywy uœmiech. Magia. Ktoœ tam u¿ywa plugawej czarnoksiêskiej sztuki. I mo¿e byÌ to tylko jeden cz³ek...
£owca popêdzi³ swego konia, a odleg³oœÌ miêdzy nim, a jego zwierzyn¹ kurczy³a siê nieub³aganie.




Jedna z izb w gospodzie Pod ParujÂącym Kielichem byÂła skÂąpana w biaÂławej, nieziemskiej poÂświacie. PokĂłj – choĂŚ wyposaÂżony nader skÂąpo – w feerii magicznego ÂświatÂła zdawaÂł siĂŞ byĂŚ miejscem wyrwanym z innego Âświata. PoÂśrodku podÂłogi, w centrum magicznego krĂŞgu klĂŞczaÂł Sigvald, a nad jego dÂłoĂąmi unosiÂł siĂŞ sygnet von BlauetenbergĂłw.
WÂłaÂściwie nie powinien byÂł tego robiĂŚ. ChoĂŚ hierarchowie Zakonu CaÂłunu uwaÂżali kaÂżdy kontakt z duszÂą kogoÂś, kto zmarÂł w odlegÂłej przeszÂłoÂści za ciĂŞÂżki grzech, za niepokojenie trzody Boga ÂŚmierci – Sigvald wiedziaÂł, Âże byli gÂłupcami. CzÂłonkowie Bractwa CaÂłunu, a w szczegĂłlnoÂści jego komĂłrki – Zakonu Trupiej ÂŚwiecy – wiedzieli, iÂż kaÂżdy z bogĂłw zamieszkujĂŞ DomenÂą Chaosu i kaÂżdy z nich posiada swoje sÂługi – zwane potocznie demonami – a ludzkoœÌ po prostu wyparÂła siĂŞ tego faktu. Dowody byÂły niezbite. CzyÂż dawni czarownicy wzywajÂący imienia Pana Zimy – Ulryka, w zamierzchÂłych czasach przed Sigmarem, nie potrafili przyzywaĂŚ ze ÂśnieÂżnej zawiei duchĂłw ogromnych widmowych wilkĂłw? CzyÂż ÂświĂŞci Sigmara podczas swych wizji nie widywali wielokrotnie skrzydlatych anio³ów niosÂących znak MÂłotodzierÂżcy? Tak, demony nie byÂły li tylko sÂługami PanĂłw Chaosu, ale ludzie – najpewniej z lĂŞku przed niezg³êbionymi otchÂłaniami Immaterium i ich przeraÂżajÂącymi mieszkaĂącami –  odrzucili ten ³¹cznik ze Âświatem duchowym. I tak, przyzwanie ÂŻniwiarza, sÂługi Boga ÂŚmierci nie byÂło grzechem, oÂświeceni czÂłonkowie Bractwa wiedzieli o tym.
Ale wdzieranie siĂŞ tak g³êboko w OsnowĂŞ, niepokojenie esencji istoty martwego od wiekĂłw, a byĂŚ moÂże i przeklĂŞtego przez wszystkich prawych bogĂłw – to byÂło ogromne ryzyko. Nawet dla tak doÂświadczonego kapÂłana jak Sigvald. I ta ÂświadomoœÌ napeÂłniaÂła jego serce lĂŞkiem. Wszak to od jego powodzenia zaleÂżaÂł los tej mieÂściny, jak i byĂŚ moÂże caÂłej prowincji.
Ludzie Zakonu CaÂłunu nazwali by go czarnoksiĂŞÂżnikiem, nekromantÂą, i niechybnie oddali by go Inkwizycji. UÂśmiechn¹³ siĂŞ. JakimiÂż sÂą oni gÂłupcami... „OgieĂą ogniem zwyciĂŞÂżaj”, jak mawiaÂł gmin. Sigvald nie byÂł nieprzygotowany. ByÂł kimÂś, kogo w szeregach Zakonu Trupiej ÂŚwiecy zwano „biaÂłym nekromantÂą”, osobÂą specjalnie przeszkolonÂą do kontaktĂłw z zaÂświatami.
Teraz jego umiejĂŞtnoÂści zostaÂły poddane ciĂŞÂżkiej prĂłbie.
Po pierwszej fali Âłagodnego transu przyszedÂł sztorm pozaÂświatowej energii. UmysÂł Sigvalda zaczĂŞÂły napastowaĂŚ istoty polujÂącego na nierozwaÂżnych czarodziejĂłw – duchy i demony Eteru. Ale jaŸù kapÂłana parÂła wci¹¿ naprzĂłd, wzywajÂąc imienia ÂŻniwiarza. WiedziaÂł, Âże jest bezpieczny, o ile jakaÂś wyjÂątkowo potĂŞÂżna istota nie przeÂłamie magicznego krĂŞgu. ByÂł zbyt g³êboko w odmĂŞtach KrĂłlestwa Chaosu, by liczyĂŚ, Âże tak siĂŞ nie stanie. MiaÂł maÂło czasu, ModliÂł siĂŞ do Morra o si³ê.
GÂłosy w jego gÂłowie to pojawiaÂły siĂŞ, to znikaÂły – niektĂłre kuszÂące i zwodnicze, inne szydzÂące i kpiÂące. PrzypominaÂły mu o jego grzesznej przeszÂłoÂści. WzywaÂły go. PrzeklinaÂły go.
I nagle ucichÂły.
Z rozdarcia Osnowy wystÂąpiÂł mroczny cieĂą, okuty w czarny, postrzĂŞpiony pÂłaszcz z g³êbokim kapturem skrywajÂącym jego lico. Fala Shyish, magicznego wiatru Âśmierci, owionĂŞÂła Sigvalda. PoczuÂł on, jakby nagle stan¹³ nagi na pó³nocnym lodowcu. Zapewne znĂłw ubĂŞdzie mu lat i przybĂŞdzie kilka kolejnych pasemek siwych wÂłosĂłw... Ale teraz to nie byÂło waÂżne. DokonaÂł tego – wezwaÂł ÂŻniwiarza. I zwarÂł siĂŞ z demonem, usiÂłujÂąc narzuciĂŚ naĂą swÂą wolĂŞ, niby jarzmo, wolĂŞ oddanego sÂługi Morra. RozkazaÂł mu odnaleŸÌ duszĂŞ czÂłeka, ktĂłry byÂł wÂłaÂścicielem sygnetu. Po sekundach, a moÂże minutach, ktĂłre dla Sigvalda zdaÂły siĂŞ wiecznoÂściÂą, ÂŻniwiarz znikn¹³. Sigvald odetchn¹³ – udaÂło mu siĂŞ podporzÂądkowaĂŚ demona. Ale byÂła to przedwczesna ulga i wiedziaÂł o tym. W jednej chwili magiczny huragan dookoÂła kapÂłana przycichÂł niemal zupeÂłnie, lecz do jego umysÂłu wlaÂła siĂŞ fala nowej energii. Moc tak brudna, czarna i plugawa, naznaczona ÂśmierciÂą, nienawiÂściÂą i potĂŞpieniem. Sigvald walczyÂł, Âżeby nie zwymiotowaĂŚ. WalczyÂł o oddech, o ÂświadomoœÌ... Dusza zmarÂłego powrĂłciÂła do sygnetu. CieszĂŞ przeci¹³ szept – Kto... Kto... Kto siĂŞ oÂśmieeela...?
- Wierny s³uga Boga Œmierci, duchu nieczysty! Nie wyrywaj siê, nie zbiegniesz, póki ci nie rozka¿ê. Kto¿eœ jest? Odpowiadaj!
- PrzeklĂŞty... Prze... przeklĂŞty...
- W imiĂŞ Morra, rozkazujĂŞ ci: mĂłw!
- Her... Hermann von... von Blau... Blautenberg... Po... potĂŞpieeeniec... BÂądÂź przekl... przeklĂŞty...
Sigvald skupi³ siê i zaatakowa³ ducha ze zdwojon¹ si³¹.
- Nie wywiniesz siĂŞ od odpowiedzi! MĂłw, ktoÂżeÂś, kto miasto niepokoi!
- Krew... Krew na rĂŞkaaach... Krew... Krwiopijcy... Oni... z mojej krwiii... PrzeklĂŞty... Dom... Dom w leeesie... Krew...
- Jaki dom? Gdzie? Kto ciê przekl¹³?
- Dooom... Dom w lesie... Krew... Oni... z mojeeej krwi... BÂądÂź... przekl... przeklĂŞty... Âżmijo...
Sigvald zorientowaÂł siĂŞ juÂż, Âże dalsza rozmowa z potĂŞpieĂącem jest bezcelowa. Zbyt byÂł umĂŞczony swojÂą klÂątwÂą... czymkolwiek ona byÂła. To nie miaÂło sensu, dowiedziaÂł siĂŞ tyle, co potrzebowaÂł.
- W imiê Morra, rozkazujê ci odejœÌ. Wyzwalam ciê, wracaj do piek³a, które jest ci domem.
Z cichym westchnieniem duch uleciaÂł ponownie w Eter. Szczelina miĂŞdzy rzeczywistoÂściami zostaÂła zamkniĂŞta, a sygnet leÂżaÂł w dÂłoni kapÂłana – zimny i martwy.
- Hermann von Blautenberg i dom w lesie. Nader ciekawe... JakÂą tajemnicĂŞ skrywasz ty i rĂłd twĂłj?
Natarczywe pukanie do drzwi przerwaÂło jego rozmyÂślania. Odsun¹³ skobel i wyjrzaÂł w mrok korytarza. StaÂł tam przeraÂżony mÂłokos, jeden z pachoÂłkĂłw ze straÂży miejskiej. ChÂłopak wyglÂądaÂł tak, jakby samÂą kostuchĂŞ zobaczyÂł, a widok Sigvalda – ÂświeÂżo po odbyciu straszliwego rytuaÂłu, bladego i o iÂście trupiej proweniencji – raczej nie dodaÂł mu otuchy. MÂłodzian wystĂŞkaÂł – Panie... Cmentarz, na cmentarzu Âźle siĂŞ zadziaÂło! ZÂłe siĂŞ pokazaÂło! BieÂżajmy, panie, bo straszno jest i waszej pomocy trza!

Dusz¹cy fetor krwi by³ wszechobecny. Ch³ód zimowej nocy by³ dojmuj¹cy i zw³oki stê¿a³y ju¿, ale odór œmierci nie chcia³ daÌ zapomnieÌ o jatce, jaka siê tu niedawno rozegra³a.
CiaÂło jednego z rycerzy Zakonu Kruka – ktĂłrego Sivald rozpoznaÂł jako truchÂło Konrada – leÂżaÂło oparte o mur nekropolii. KtoÂś, lub coÂś, przedarÂło siĂŞ przez jego stalowÂą zbrojĂŞ, rozrywajÂąc jÂą, jakby byÂła z papier-mâchĂŠ. Czarny napierÂśnik, kawaÂł solidnej blachy, byÂł rozorany przez ca³¹ szerokoœÌ klatki piersiowej. Rycerz byÂł czĂŞÂściowo wybebeszony, jego wnĂŞtrznoÂści byÂły na widoku. MĂŞÂżczyzna nie zd¹¿yÂł nawet dobyĂŚ miecza, a jego oblicze skryte pod ciĂŞÂżkim heÂłmem wyraÂżaÂło g³êbokie zaskoczenie i trwogĂŞ. Sigvald staÂł nad trupem razem ze straÂżnikami i ocalaÂłymi rycerzami. ByÂło ich oÂśmiu. KapÂłan sÂłuchaÂł relacji mistrza rycerzy, Sigismunda.
- Tak, z³e przysz³o z zewn¹trz, choÌ byliœmy czujni, i zabra³o dwu mê¿ów ku wiecznym Ogrodom Morra.
- Sigismundzie... WystawiÂłem Âżycie twych towarzyszy na hazard i krew ich na moich rĂŞkach jest. Ale zaprawdĂŞ, oddali Âżycie w sprawie sÂłusznej i na pewno Morr obdarzy ich za to wzglĂŞdami szczegĂłlnymi...
- Tak, polegli w obronie Jego OgrodĂłw przez ciemnoÂściÂą. Byli gotowi na nieuniknione. Rycerze Zakonu Kruka zawsze sÂą gotowi, by zataĂącowaĂŚ z kostuchÂą.
- SÂłusznie prawisz. – KapÂłan uÂśmiechn¹³ siĂŞ smutno. – JednakowoÂż... dwĂłch silnych mê¿ów bĂŞdzie nam, Âżywym, brakowaĂŚ na tym padole... Ale powiedzcie lepiej, jak to byÂło onej nocy?
- ZÂłe przyszÂło po pó³nocy – odparÂł rycerz ponuro. – RozstawiliÂśmy warty dookoÂła OgrodĂłw tak, aÂżeby jeden mĂłgÂł przyjœÌ drugiemu w potrzebie, gdyby trzeba byÂło. Ale i to zawiodÂło. KiedyÂśmy bieÂżyli na pomoc polegÂłemu tutaj Konradowi, zÂłe wywiodÂło nas, i jednoczeÂśnie przypuÂściÂło atak z drugiej strony nekropolii. – Rycerz wskazaÂł rĂŞkÂą w kierunku przeciwlegÂłego kraĂąca cmentarza. – I gdy Konrad leÂżaÂł juÂż, nieÂżyw, dopadÂło stró¿ujÂącego tam Wilhelma, ktĂłry takoÂż oddaÂł ducha Morrowi i wdarÂło siĂŞ do OgrodĂłw. WywiodÂło nas, byliÂśmy jako te dzieciaczki we mgle...
Istotnie, œmierÌ dwóch rycerzy by³a smutna, ale coœ gorszego wisia³o w powietrzu. Sigvald ju¿ siê tego dowiedzia³. To, co przysz³o noc¹, rozkopa³o te¿ mogi³ê Hermanna von Blautenberga... a cia³o znik³o. Fragmenty mrocznej uk³adanki poczê³y uk³adaÌ siê w ca³oœÌ w g³owie kap³ana.
- Oni przyszli... z lasu – rzekÂł Sigvald, tonem jakby nieobecnym, patrzÂąc na odleg³¹ ÂścianĂŞ kniei skÂąpanej w mroku.
- Tak, panie? – odparÂł zdziwiony nieco Sigismund. – Tak byĂŚ moÂże... Ale skÂądÂżeÂście...?
Sigvald przerwa³ mu w pó³ zdania. Wiedzia³, ¿e to du¿y nietakt, ale sytuacja wymaga³a dzia³ania, a nie s³ów.
- A... Ruprecht? – kapÂłan zniÂżyÂł swĂłj gÂłos do szeptu, aby nie zwracaĂŚ niepotrzebnej uwagi straÂżnikĂłw. – Co z nim...?
- Cicho sza, jako ta mysz pod miot³¹. MĂłwi, Âże niczego nie widziaÂł i nie sÂłyszaÂł, a Âże na rzyci siedziaÂł – tegoÂśmy dopilnowali.
OczywiÂście... ÂŹrĂłdÂło Chaosu tkwiÂło w lesie, a Ruprecht, kimkolwiek byÂł, byÂł tylko pionem w wiĂŞkszej grze... Jutrzejszy przyniesie wiĂŞcej odpowiedzi, a Sigvald nie dopuÂści, by krew niewinnych zostaÂła ponownie przelana.

OpoĂącza Sigvalda raz po raz haczyÂła o krzaki i zwisajÂące nisko konary drzew, gdy przedzieraÂł siĂŞ przez las. ByÂło juÂż wczesne popoÂłudnie – po wydarzeniach nocy i pospiesznych rytach pogrzebowych nad polegÂłymi rycerzami, kapÂłan wrĂłciÂł do siebie i zaÂżyÂł choĂŚ trochĂŞ snu. Rano zastaÂł pod swoimi drzwiami sÂługĂŞ z listem od ojca Ruprechta, ktĂłry polecaÂł mu owego chÂłopaka – zwanego Karlem – do sÂłuÂżby. ChcÂąc nie chcÂąc, Sigvald zasiĂŞgn¹³ jĂŞzyka wÂśrĂłd mieszkaĂącĂłw na temat posiadÂłoÂści w lesie, po czym wyruszyÂł tropem upiorĂłw nocy.
Trop by³ nader nik³y i prêdko siê urwa³, ale by³o niemal pewne, ¿e tajemnicze znikniêcia mia³y zwi¹zek z opuszczonym dworkiem von Blautenbergów, który to podobno sta³ jeszcze w lesie, zapomniany i opuszczony. I jeszcze znikniêcie trupa Hermanna... czy by³ to trop dobry, czy fa³szywy? Nie, innego nie by³o. Splata³o siê tu zbyt wiele niekorzystnych wydarzeù. Sigvald westchn¹³ ciê¿ko.
Las byÂł mieszany, w przewaÂżajÂącej czĂŞÂści iglasty. Nieliczne drzewa liÂściaste miaÂły nagie ga³êzie, a krzewy byÂły martwe. ChoĂŚ na polach zima odpuszczaÂła powoli, to w ostĂŞpach puszczy trzymaÂła siĂŞ jeszcze mocno. ChÂłopak – Karl – wysforowaÂł siĂŞ daleko przed niego. Ruprecht miaÂł racjĂŞ, znaĂŚ byÂło, Âże Ăłw zna las i te okolice niby wÂłasnÂą kieszeĂą. PrzemykaÂł miĂŞdzy ga³êziami niby pajÂąk, lubo leÂśny duch, ledwo tylko wzbudzajÂąc ruch ga³êzi i nielicznego listowia.
Karl byÂł takÂże wioskowym niedojdÂą – byÂł niemy i ponoĂŚ nieco ociĂŞÂżaÂły na umyÂśle. PoniewaÂż byÂł sÂługÂą ojca Ruprechta, Sigvald nie ufaÂł mu z poczÂątku, lecz szybko zawiÂązaÂła siĂŞ miĂŞdzy nimi niĂŚ porozumienia. ChÂłopak byÂł usÂłuÂżny, nawet bardzie niÂż trzeba, i poczciwy ponad miarĂŞ. Czy takie niedojda mĂłgÂłby byĂŚ niewolnikiem mrocznych mocy...?
Kap³an otrz¹sn¹³ siê z ciemnych myœli i skupi³ siê na realnym celu. Dogoni³ Karla.
- PewnyÂś, Âże dobrÂą drogĂŞ obraliÂśmy?
Skinienie gÂłowÂą. UÂśmiech.
- Ale daleko to?
Przeczenie. UÂśmiech. Skinienie rĂŞkÂą.
- Nie rozumiem.
UÂśmiech. UÂśmiech. Wskazanie rĂŞkÂą w stronĂŞ...
- Aha... rozumiem.
WÂłaÂśnie w tym momencie Sigvald zobaczyÂł pozostaÂłoÂści starego traktu prowadzÂącego do posiadÂłoÂści. Po krĂłtkiej drodze wzdÂłuÂż owej ÂścieÂżki, kapÂłan ujrzaÂł swĂłj cel.
Dworek wy³oni³ siê spoœród szarobrunatnego lasu. By³ wielki, stary i bardzo, ale to bardzo nadgryziony zêbem czasu. Ró¿norodne pn¹cza i porosty pokrywa³y jego spêkane œciany. Posesjê otacza³ kilkumetrowej wysokoœci mur, teraz skrusza³y i zniszczony. Brama by³a wy³amana. Podchodz¹c bli¿ej, Sigvald spostrzeg³ tarczê herbow¹ ze znakiem von Blautenbergów wisz¹c¹ nad resztkami bramy. Czaszka przebita mieczem... Kap³an i niedojda przekroczyli bramê i weszli na dziedziniec.
Tutaj Âślady zniszczenia byÂły jeszcze bardziej widoczne. OngiÂś, budynek byÂł przedstawicielem typowego imperialnego stylu Âśredniej szlachty, z szachulcowym murem, wysokimi Âścianami i bogato wykoĂączonymi drewnianymi zdobieniami. Teraz byÂło to juÂż tylko ruina. Kamienne fasady warowni i dworu byÂły osmalone i sczerniaÂłe, zapewne od ognia, a elementy drewniane niemal caÂłkowicie zwĂŞglone. Szerokie okna miaÂły powybijane szyby, a dach w wielu miejscach zapadÂł siĂŞ. Szopy i skÂładziki pod murem byÂły juÂż tylko wspomnieniem. Cud, Âże to wszystko w ogĂłle jako tako pion trzymaÂło...
Co gorsze, nie byÂła to zwyczajna ruina. Splugawiony wiatr Âśmierci – Shyish z Dhar, splecione niby w chorych, miÂłosnych karesach – kr¹¿yÂł nad dworem niby burzowa chmura. Dla magicznego wzroku Sigvalda byÂło to coÂś wrĂŞcz namacalnego. Opary czarnej mgÂły dobywaÂły siĂŞ z ziejÂących ran zniszczonych okien. Ciemno-purpurowe cienie obÂłaziÂły skruszaÂłe, dziurawe Âściany budynku. JeÂżeli mogiÂła Hermann von Blautenberga byÂła skaÂżona, to iloœÌ nieczystej energii obecna tutaj kazaÂła przypuszczaĂŚ, Âże jest to miejsce nie z tego Âświata, lecz zgoÂła z innego wymiaru, prastarego i groÂźnego, cuchnÂącego niegodziwoÂściÂą, rozkÂładem i ÂśmierciÂą – z samego KrĂłlestwa Chaosu...
Prawa natury i bogĂłw zostaÂły w tym miejscu zÂłamane. To byÂło jÂądro ciemnoÂści.
Sigvald obrĂłciÂł siĂŞ do Karla, ktĂłry staÂł oniemiaÂły, przytÂłoczony grozÂą budowli.
- WejdĂŞ teraz do tego budynku. Ty zostaĂą tutaj. JeÂżeli cokolwiek ciĂŞ zaniepokoi – dziki zwierz, bestia, lub inne, gorsze rzeczy – schowaj siĂŞ, lub daj mi znaĂŚ, wedle moÂżnoÂści. JeÂżeli nie wrĂłcĂŞ, nim kompleta minie, to jest do zmierzchu zapadniĂŞcia – wracaj do Nebeldorfu i przygotujcie siĂŞ na najgorsze... Sigismund bĂŞdzie wiedziaÂł, co robiĂŚ, gdy przekaÂżesz mu to pismo – mĂłwiÂąc to, kapÂłan wrĂŞczyÂł Karlowi przygotowany uprzednio list.
Natura jakby zamilkÂła, zimowy wiatr przestaÂł d¹Ì, a samotny Sigvald – z modlitwÂą do Morra na ustach – przekroczyÂł bramy krĂłlestwa Chaosu.

Jecha³ przez miasteczko, a miejscowi przed nim i przed jego wierzchowcem. To dobrze, ¿e plebs zna³ swoje miejsce w szeregu i nie wchodzi³ w drogê oddanego s³ugi Prawa. Nie bêd¹ ci ludzie przeszkod¹, gdy bêdzie wymierza³ s³uszn¹ karê. Wszyscy byli g³upcami, nieœwiadomymi tego, jak wielkie z³o wpuœcili w swe obejœcie... Burmistrz unika³ jego wzroku podczas rozmowy i kaza³ mu pójœÌ precz. ZnaÌ, ¿e nie ma w Imperium szacunku dla piewców Solkana, ale to siê wkrótce zmieni... Dobrze, ¿e morriaùski zakonnik poszed³ po rozum do g³owy i ukorzy³ siê na widok znaku Boga Zemsty. T³usty g³upiec wskaza³ mu nawet drogê, któr¹ obra³ plugawy magus. Teraz ³owca czarownic skierowa³ swego konia na tê leœn¹ œcie¿kê i pod¹¿y³ za swoj¹ zwierzyn¹. To by³o takie ³atwe... Plugawiec nawet nie próbowa³ siê maskowaÌ. ChoÌ ³owca nie wiedzia³, czego ów niegodziwiec szuka w lesie, to nie dopuœci do tego, aby zdo³a³ on wyrz¹dziÌ jeszcze wiêcej z³a... zw³aszcza teraz, w wigiliê nowego roku, w dniu poprzedzaj¹cym Hexensnacht.




ChoĂŚ w tym miejscu ewidentnie zionĂŞÂło nieczystÂą mocÂą – przeszukanie warowni i dworku nie przyniosÂło wielkiego rezultatu. Sale i komnaty byÂły w wiĂŞkszoÂści do cna ogoÂłocone, po tym, gdy wÂściekÂły tÂłum plÂądrowaÂł dobytek znienawidzonych dziedzicĂłw... Sigvald jeszcze teraz czuÂł energiĂŞ nienawiÂści, ktĂłra przylgnĂŞÂła do tego miejsca, niespokojne emocje, strach, grozĂŞ, zapach Âśmierci. Bardziej przyziemne zmysÂły kapÂłana rejestrowaÂły takÂże odĂłr rozkÂładu. ByÂł tutaj kurz, bardzo wiele kurzu, sporo zbutwiaÂłego drewna, kawaÂłkĂłw Âścian i dachu, gruzu i tym podobnych, a poza tym – Âżadnych istot Âżywych, ktĂłre normalnie zasiedlaÂły takie miejsca. ÂŻadnych nietoperzy, szczurĂłw, pajÂąkĂłw czy innego robactwa, ktĂłre byÂło w takich miejscach zawsze obecne. To zaniepokoiÂło Sigvalda najbardziej. PiĂŞtno Âśmierci byÂło tu prawdziwie wszechobecne i obezwÂładniajÂące. Tyle Âże poza tym, byÂło tu caÂłkowicie pusto i nic nie przykuwaÂło uwagi kapÂłana.
AÂż natrafiÂł na zejÂście do piwnic. Klapa znajdowaÂła siĂŞ w ziemi, na podwĂłrku, na tyÂłach dworku i odkrycie jej poraziÂło wiedÂźmi wzrok Sigvalda. WejÂście i poÂłoÂżone niÂżej piwnice cuchnĂŞÂły, miazmaty zÂłej energii, mocniejsze niÂż gdziekolwiek indziej, buchaÂły wrĂŞcz z mrocznych otchÂłani, ktĂłre skrywaÂła klapa. To byÂł znak od Morra, tam byÂł klucz do rozwiÂązania zagadki. KapÂłan ostroÂżnie zbliÂżyÂł siĂŞ do wÂłazu, lecz o ostatniej chwili cofn¹³ rĂŞkĂŞ. SkupiÂł myÂśli. Magia, oczywiÂście. Proste zaklĂŞcie magicznego alarmu. KtoÂś zabezpieczyÂł wejÂście do piwnic... Sigvald siĂŞgn¹³ miĂŞdzy poÂły szaty i dobyÂł ma³¹, rÂżniĂŞtÂą w krysztale fiolkĂŞ. Woda ze ÂświĂŞtego ÂźrĂłdÂła Morra, w archikatedrze w Luccini. Neutralizuje efekty niegodziwej magii, w pewnym ograniczonym zakresie, oczywiÂście. Powinna wystarczyĂŚ na tak prosty czar. Wyj¹³ zatyczkĂŞ, po czym pokropiÂł wÂłaz i mosiĂŞÂżny uchwyt klapy odrobinÂą ÂświĂŞtej wody. ZasyczaÂło i zionĂŞÂło smrodem zgniÂłych jaj – znak, Âże magia wody zadziaÂłaÂła, Morr byÂł Âłaskawy... Z nadziejÂą w sercu, kapÂłan pochwyciÂł uchwyt i pociÂągn¹³. ZejÂście do piwnic stanĂŞÂło otworem. CuchnĂŞÂło rozkÂładem, gorzej niÂż w innych czĂŞÂściach domu, co nie zdziwiÂło Sigvalda. Innego wyjÂścia nie ma - pomyÂślaÂł kapÂłan, po czym opuÂściÂł siĂŞ w dó³.

Jego wtargniĂŞcie do tego krĂłlestwa dni minionych wzbudziÂło niewyobraÂżalny tuman duszÂącego kurzu. WalczÂąc o dech, Sigvald oparÂł siĂŞ o ÂścianĂŞ, ciĂŞÂżko kaszlÂąc, po czym rozejrzaÂł siĂŞ. Piwnica miaÂła nieobrobione Âściany, wyglÂądaÂła bardziej jak nora w ziemi, wykopana przez kreta, lub teÂż szczuroczÂłeka. Nisko zawieszony strop podpieraÂły zbutwiaÂłe belki. A z pomieszczenia, w ktĂłrym staÂł kapÂłan – niby z przedsionka – wiĂłdÂł tunel, biegnÂący g³êbiej w ciemnoœÌ. Sigvald z przewieszonego przez ramiĂŞ toboÂłka dobyÂł Âżagiew, po czym rozpaliÂł jÂą. Te piwnice byÂły bardzo przestronne i ÂświatÂło pochodni nie oÂświetlaÂło nawet wszystkich Âścian. Sigvald ruszyÂł korytarzem przed siebie.

WĂŞdrĂłwka przez te skaÂżone tunele zapewne przyprawiÂłaby normalnego czÂłeka o lekki ob³êd, lecz Sigvald byÂł dobrze obeznany z ciemnoÂściÂą. ByÂł czÂłonkiem Bractwa CaÂłunu, kapÂłanem Trupiej ÂŚwiecy, oddanym sÂługÂą Morra. Nie lĂŞkaÂł siĂŞ mroku. WiedziaÂł, Âże Ăłw sam w sobie nie jest zÂły, lecz zÂłe sÂą istoty, dla ktĂłrych jest on schronieniem. To ludzie, szalenie czarnoksiĂŞÂżnicy, nekromanci, a wreszcie Przemienieni – wampiry, byli niegodziwi. CiemnoœÌ Chaosu byÂła w ich czarnych sercach. CiemnoœÌ zrodzona z przywar typowych dla istot rozumnych – strachu, gÂłupoty, ¿¹dzy wÂładzy...
Te, godne filozofa, rozmyœlania przerwa³o osobliwe wra¿enie wêchowe. Odór œmierci, ale nie ten magiczny, mistyczny, ale œmierci prawdziwej, przyziemnej, namacalnej. Smród zw³ok, fetor krwi, p³ynów ustrojowych i zgnilizny. Sigvald przyspieszy³, aby odnaleŸÌ jego przyczynê.
Pomieszczenie, które otworzy³o siê przed nim by³o du¿e, okr¹g³e, a w jego centrum ktoœ wykopa³ dó³. W dole tym odbywa³a siê upiorna orgia.
DziesiÂątki, nie setki zwÂłok w przeró¿nych fazach rozkÂładu leÂżaÂły na jednej kupie, przemieszane i splÂątane, niby w parodii miÂłosnych uniesieĂą. Trupy byÂły w ró¿nych stadiach zepsucia – niektĂłre jeszcze ÂświeÂże, ledwo zaczynajÂące siĂŞ rozpadaĂŚ, inne zaÂś obgryzione do biaÂłej koÂści. Szczegó³y tego widoku byÂły zbyt odraÂżajÂące, aÂżeby mĂłgÂł je opisaĂŚ czÂłek zdrowy na umyÂśle.
Oto by³ powód zaginiêÌ i rozkopanych mogi³... Zw³oki nieszczêœników, którzy wpadli w szpony szaleùca, który by³ zdolny do stworzenia tak makabrycznej kolekcji, by³y gromadzone tutaj, zapewne nie tylko od paru miesiêcy, lecz od lat, a Sigvald móg³ siê domyœleÌ, w jakim celu tak czyniono. Zadr¿a³. Jego duszê owion¹³ ch³ód bezdennej grozy, na myœl o tym, kto mo¿e byÌ na tyle potê¿ny, aby d¹¿yÌ do o¿ywienia takiej iloœci zmar³ych... i kto ma moc, dziêki której jest w stanie nad tak¹ armi¹ zapanowaÌ.
Sigvald min¹³ dó³, z niepokojem w sercu. PrzeszedÂł do nastĂŞpnej komory. Poprzednie pomieszczenia, ktĂłre mijaÂł na drodze do tego miejsca byÂły albo puste, albo zastawione resztkami rzeczy typowych dla dworskich piwnic – beczkami, worami przegniÂłej mÂąki, belami zetlaÂłych tkanin, stosami zbutwiaÂłego drewna opaÂłowego... To miejsce byÂło zgoÂła odmienne.
Na licznych regaÂłach staÂły fiolki, sÂłoje, menzurki i podobne utensylia. W niektĂłrych sÂłoikach – ku zgrozie kapÂłana – przechowywano rozmaite ohydztwa, jak na przykÂład resztki ludzkich pÂłodĂłw, nienazwane organy i inne okropieĂąstwa. StoÂły do sekcji, klatki, przyrzÂądy, ktĂłre sprawiaÂły wraÂżenie wyposaÂżenia komnaty tortur i tym podobne meble zapeÂłniaÂły inne zakÂątki komnaty. ByÂły takÂże liczne regaÂły z ksiĂŞgami – zapleÂśniaÂłymi, toczonymi przez robactwo woluminami, niechybnie skrywajÂącymi mroczne sekrety. To byÂło serce mrocznego wÂładztwa von BlautenbergĂłw.
Sigvald podszedÂł do sporego pulpitu w centrum komnaty, na ktĂłrym byÂły rozÂłoÂżone rozliczne ksiĂŞgi i zapiski. TrzymajÂąc pochodniĂŞ w jednej rĂŞce, wertowaÂł papierzyska. Wszystko byÂło pisane archaicznym Reikspielem, jakby sprzed setek lat. DominowaÂły wyliczenia, jak na przykÂład: „Wissenburg – Nuln, Trakt G³ówny: 3”, albo „Pfeildorf, Nekropolja: 6”. Wszystkie te rachunki skÂładaÂły siĂŞ w jednÂą, upiornÂą caÂłoœÌ – sumĂŞ wszystkich porwaĂą zwÂłok i podró¿nych w Wissenlandzie, na przestrzeni wielu dÂługich lat! Dreszcz przebiegÂł przez plecy kapÂłana, choĂŚ nie byÂło w piwnicach aÂż tak zimno.
Potem pocz¹³ wertowaĂŚ dziennik, w ktĂłrym ktoÂś prowadziÂł prywatne zapiski. „Rzeczon RytuaÂł odprawion zostaĂŚ winien, jako rzecze B.R., gdy oba XiĂŞÂżyce peÂłniĂŞ swej Postaci osiÂągnÂą...” – Sigvald mimowolnie uÂśmiechn¹³ siĂŞ. Ten, kto sporzÂądzaÂł te notatki najwyraÂźniej czuÂł siĂŞ tutaj bezpiecznie, gdyÂż szyfr ktĂłrego uÂżywaÂł, byÂł bardzo prymitywny. „B.R.” oznaczaÂło w Âżargonie nekromanckim KsiĂŞgĂŞ ÂŚmierci, niesÂławny grimuar autorstwa szalonego Araba, Abdula ben Raschida – „B.R.” wÂłaÂśnie. Mroczna wiedza z kart tego tomiszcza pchnĂŞÂła Mannfreda von Carsteina – wampirzego ksiĂŞcia Sylvanii – do napisania ohydnej Liber Necris, ksiĂŞgi bĂŞdÂącej jeno odbiciem tajemnej, niegodziwej mÂądroÂści z kart KsiĂŞgi ÂŚmierci... KapÂłan czytaÂł dalej. „RytuaÂł Ăłw – Wjelkie Przebudzenie SuÂłtana ÂŚmierci...”... Sigvald, czytajÂąc te sÂłowa, przypomniaÂł sobie, gdzie sÂłyszaÂł o takim rytuale...
Rzeczony obrzĂŞd byÂł nad wyraz potĂŞÂżnÂą, staroarabskÂą ceremoniÂą, spadkobierstwem po Wielkim Rytuale Nagasha, Ojca Nekromancji. To wÂłaÂśnie Wielki RytuaÂł doprowadziÂł do zagÂłady caÂłe krĂłlestwo staroÂżytnej Nehekhary, przemieniajÂąc jego mieszkaĂącĂłw w Âżywe trupy. Lecz Âżaden czÂłowiek nie jest na tyle potĂŞÂżny, aby go powtĂłrzyĂŚ. Dlatego czarnoksiĂŞÂżnicy arabscy stworzyli w zamierzchÂłych czasach Wielkie Przebudzenie SuÂłtana ÂŚmierci. ByÂło pokrewne Wielkiemu RytuaÂłowi, lecz sÂłabsze, nie miaÂło tak wielkiego obszaru dziaÂłania... choĂŚ mogÂło zagroziĂŚ stabilnoÂści caÂłego Wissenlandu, a potem – kto wie? W rĂŞkach odpowiednio potĂŞÂżnego i peÂłnego zÂłej woli szaleĂąca wszystko byÂło moÂżliwe. RytuaÂł budziÂł bowiem armiĂŞ zmarÂłych, ktĂłrzy potem rozprzestrzeniali skazĂŞ Âśmierci dalej – w ten sposĂłb, kaÂżda zabita przez nieumarÂłych istota sama stawaÂła siĂŞ Âżywym trupem. Ale to byÂło dawno temu. Sigvald zastanowiÂł siĂŞ. OngiÂś owego rytuaÂłu nie odprawiono chyba nawet dwukrotnie, podÂług tajemnej wiedzy Bractwa. Czy w tej epoce moÂżliwe jest odprawienie podobnego rytuaÂłu? Nawet Mannfred von Carstein nie powinien dysponowaĂŚ takÂą mocÂą, nigdy wszak nie dorĂłwnaÂł Vladowi... MoÂże szalony Heinrich Kemmler u szczytu swej potĂŞgi? Ale teraz?
Potem wzrok Sigvalda padÂł na kolejnÂą stronĂŞ dziennika i kapÂłan zamarÂł. „Trzynastu CelebrantĂłw, kaÂżdy ze swej czystej Krwi, zbierajÂąc siĂŞ rzeczonej Nocy...”... WÂąpierze. OczywiÂście. Sam pojedynczy krwiopijca byÂł zbyt sÂłaby, aby dysponowaĂŚ takÂą mocÂą, lecz caÂła koteria Dzieci Nocy? To byÂło moÂżliwe. ChoĂŚ nie umniejszaÂło to nieprawdopodobieĂąstwa caÂłej sytuacji – potomstwo Neferaty niezwykle rzadko kooperowaÂło ze sobÂą. Wampiry byÂły na to zbyt dumne, zbyt aroganckie i to stanowiÂło ich najwiĂŞkszÂą sÂłaboœÌ. Ale jeÂżeli jakaÂś grupa krwiopijcĂłw mogÂła siĂŞ zebraĂŚ i zorganizowaĂŚ... konsekwencje bĂŞdÂą niewyobraÂżalne. Co je do tego pchnĂŞÂło? Kto za tym stoi? I dlaczego Bractwo dowiaduje siĂŞ o tym dopiero teraz, w przededniu potencjalnej katastrofy?
Sigvald odÂłoÂżyÂł apokaliptyczny diariusz i powoli obrĂłciÂł siĂŞ od pulpitu. RozejrzaÂł siĂŞ jeszcze raz po komnacie i dostrzegÂł coÂś, czego pierwej nie widziaÂł. Skryte sÂłabym zaklĂŞciem iluzji, w najg³êbszym mroku pracowni – masywne Âżelazne drzwi. Sigvald podszedÂł do nich. ByÂły ciĂŞÂżkie i proste. Tak jak wtedy przy klapie – nim chwyciÂł za klamkĂŞ, skropiÂł odrzwia ostatnimi kroplami wody z Luccini. Ku zdziwieniu kapÂłana – wrota same stanĂŞÂły otworem, gdy magiczna pieczĂŞĂŚ, ktĂłra najwyraÂźniej trzymaÂła je zamkniĂŞte, rozwiaÂła siĂŞ.
Ze Âśrodka buchnĂŞÂło chÂłodem. Pomieszczenie wewnÂątrz byÂło niewielkie, wÂąskie i niskie, lecz dÂługie. W odró¿nieniu od reszty piwnic, ktoÂś poÂświĂŞciÂł temu miejscu wiele uwagi – podÂłoga i Âściany byÂły wyÂłoÂżone marmurem, a gdzieniegdzie widniaÂły ró¿norodne, fantazyjne zdobienia. W Âświetle pochodni, ujrzaÂł Sigvald wnĂŞki w Âścianach, niby w katakumbach, przebiegajÂące przez ca³¹ dÂługoœÌ grobowca. SzĂłstka takich wnĂŞk znajdowaÂła siĂŞ w kaÂżdej ze Âścian, a na katafalku na przeciwlegÂłej Âścianie pomieszczenia staÂła trumna. Sigvald rozejrzaÂł siĂŞ po pomieszczeniu. Poza sarkofagiem na katafalku, w kaÂżdej z wnĂŞk staÂła jedna trumna.
TrzynaÂście trumien. A w kaÂżdej z nich jeden krwiopijca. ZÂła energia w grobowcu byÂła namacalna i Sigvald nie musiaÂł siĂŞ upewniaĂŚ co do zawartoÂści trumien.
Tak jak podczas lektury dziennika, tak i teraz serce Sigvalda jakby przestaÂło biĂŚ. BezgÂłoÂśnie wycofaÂł siĂŞ z grobowca, a ciĂŞÂżkie drzwi zamknĂŞÂły siĂŞ cicho. Dopiero potem pozwoliÂł sobie na odrobinĂŞ sÂłaboÂści. OparÂł siĂŞ o ÂścianĂŞ i pustym wzrokiem patrzyÂł w mrok. Trzynastka krwiopijcĂłw. MaÂła armia sama w sobie zdolna dokonaĂŚ zamachu stanu, szczegĂłlnie teraz, w dniach najwiĂŞkszego od wiekĂłw kryzysu w Imperium. Bractwo zawiodÂło. Sigvald istotnie spodziewaÂł siĂŞ wampira, byĂŚ moÂże z garstkÂą sÂługusĂłw, szalonego nekromanty, czy czegoÂś w tym rodzaju... CzegoÂś, co wiele razy Sigvald wysyÂłaÂł z powrotem w zaÂświaty, koĂączÂąc jego nienaturalnÂą egzystencjĂŞ. Ale trzynaÂście, tak trzynaÂście wÂąpierzy... Liczba ta caÂły czas huczaÂła w gÂłowie kapÂłana. Jego najgorsze przeczucia potwierdziÂły siĂŞ.
Kapitu³a w Siegfriedhofie zawiod³a, myli³a siê co do rozmiarów zepsucia... Ca³e Imperium by³o zagro¿one, gdy nowa armia zmar³ych pod w³adz¹ swych szalonych panów wyruszy, by siaÌ œmierÌ. Najwiêksze królestwo cz³owieka w Starym Œwiecie jest zgubione. Pytania bez odpowiedzi dr¹¿y³y jego sterany umys³. Kto? Dlaczego? Sk¹d? Kiedy? Jak?
Nie. OczywiÂście, to nie miaÂło teraz najmniejszego znaczenia. Nadzieja zawsze umiera ostatnia. ByĂŚ moÂże szerzenie zwÂątpienia byÂło rzeczÂą, w ktĂłrej wÂąpierze osiÂągnĂŞÂły mistrzostwo, ale on nie da siĂŞ na to nabraĂŚ. Nie czÂłonek Bractwa CaÂłunu. On musi dziaÂłaĂŚ. Jest jeszcze szansa. PozostaÂło jeszcze kilka godzin do Hexensnacht, ale to zawsze coÂś. Gdyby tak...
Nie mĂłgÂł liczyĂŚ na to, Âże zgÂładzi choĂŚby jednego potwora – wampir pogr¹¿ony w letargu byÂł rĂłwnie niebezpieczny, jak ten ktĂłry nie spaÂł – przebudzenie przychodziÂło zbyt szybko. ByĂŚ moÂże uda mu siĂŞ zabiĂŚ jednego – a w nastĂŞpnej sekundzie sam stanie siĂŞ Âżerem reszty. Nikt nie moÂże stawiĂŚ czoÂła trzynastu krwiopijcom, nikt. ByÂło juÂż za póŸno na wezwanie posiÂłkĂłw skÂądkolwiek – zanim wici dotrÂą choĂŚby do Wissenburga, legion zmarÂłych juÂż bĂŞdzie w drodze do miasta. PozostawaÂły zatem tylko Âśrodki tajemne, magiczne.
Za pomocÂą plugawej ksiĂŞgi Sigvald mĂłgÂł przysÂłuÂżyĂŚ siĂŞ Morrowi. Tak, wiedziaÂł o jeszcze jednym rytuale ukrytym na kartach KsiĂŞgi ÂŚmierci... O Rytuale PieczĂŞci, co niczym otchÂłanna g³êbia pochÂłania moc Dhar, powstrzymuje umarÂłych od wstawania z grobĂłw i... pieczĂŞtuje krwiopijcĂłw w ich trumnach, a tych, co nie ÂśpiÂą rzuca ponownie w objĂŞcia letargu... Zanim magia obrzĂŞdu przestanie dziaÂłaĂŚ – z kapituÂły siegfriedhofskiej przybĂŞdzie piĂŞĂŚdziesiĂŞciu, nie, stu, rycerzy Zakonu Kruka, aby zakoĂączyĂŚ bluÂźnierczy Âżywot Dzieci Nocy. A potem spali siĂŞ posiadÂłoœÌ, tak, razem z niegodziwym grimuarem, ojczulka Ruprechta dla pewnoÂści obwiesi siĂŞ... Tak, pozostaÂła jeszcze nadzieja.
W ostatecznoÂści, jeÂżeli nie uda siĂŞ dopeÂłniĂŚ rytuaÂłu – spali ksiĂŞgĂŞ, bez niej krwiopijcy nic nie zdziaÂłajÂą. I bĂŞdzie istniaÂła jeszcze szansa, aby zakoĂączyĂŚ ich nie-Âżycie.
RzuciÂł siĂŞ do rega³ów z ksiĂŞgami i rozpocz¹³ poszukiwania. Po parunastu minutach gorÂączkowego przerzucania woluminĂłw, odnalazÂł ten, ktĂłry zadecyduje o byĂŚ albo nie byĂŚ tego zakÂątka Starego ÂŚwiata – KsiĂŞga ÂŚmierci – ohydny grimuar, tchnÂący pradawnym zÂłem... Legendarna ksiĂŞga byÂła obÂłoÂżona byle jak, w bury papier, tak, by nie zwracaÂła niczyjej uwagi. Na wewnĂŞtrznej stronie obwoluty widniaÂł podpis wÂłaÂściciela – „Helmut von Blautenberg”. Gdy wydobywaÂł ksiĂŞgĂŞ, coÂś jeszcze przykuÂło jego uwagĂŞ. Oprawiony w dobrej jakoÂści skĂłrĂŞ rĂŞkopis, kronika pochĂłwkĂłw w Nebeldorfie z zamierzchÂłych lat... Poszukiwana przez niego kopia, ktĂłrÂą zdradziecki wielebny „zawieruszyÂł”... ByÂło tu wszystko, co rzucaÂło pewne ÂświatÂło na historiĂŞ rodu von BlautenbergĂłw. „2014, 02. Sigmarzeit – Helmut von Blautenberg (Dziedzic) – PotĂŞpion i z wjelkÂą atencyjÂą pochowan”, „2166, 10. Ulriczeit – Hermann von Blautenberg, syn Helmuta (Dziedzic) – PotĂŞpion  i z wjelkÂą atencyjÂą pochowan” – gÂłosiÂły wpisy. MiĂŞdzy tymi notkami nie byÂło Âżadnego von Blautenberga. Nawet, jeÂżeli przyjmie siĂŞ, iÂż Hermann byÂł pogrobowcem, to zmarÂł – lub zapewne zostaÂł zgÂładzony przez motÂłoch, lubo przez swych pobratymcĂłw – w wieku ponad 150 lat! Wszystko jak na tacy – pochĂłwek Hermanna nie bez kozery wskazywaÂł, Âże Ăłw byÂł zrodzony z rodu wampirĂłw. CiÂągÂłoœÌ dynastii zapewniona – Sigvald nieraz spotykaÂł siĂŞ z takimi przypadkami, Âże gdy ojciec dochowaÂł siĂŞ juÂż syna, przyjmowaÂł PocaÂłunek Krwi od swego antenata. A potem jego syn, po osiÂągniĂŞciu dojrzaÂłoÂści, i gdy spÂłodziÂł juÂż dzieci, sam stawaÂł siĂŞ wÂąpierzem – dziĂŞki ojcu, choĂŚ moÂże i dziĂŞki matce. Stosunki w wampirzych rodach byÂły nie do ogarniĂŞcia dla zwykÂłych ludzi, i nie byÂło rzadkoÂściÂą, Âże podczas sukcesji lub jakiÂś czas po niej syn obracaÂł siĂŞ przeciwko ojcu... Taka byÂła skaza krwiopijcĂłw – powĂłd, dla ktĂłrego byli oni sami sobie swym najwiĂŞkszym wrogiem. I Sigvald wiedziaÂł, Âże tylko dziĂŞki tej przyrodzonej nienawiÂści, pogardzie i arogancji nie zawÂładnĂŞli jeszcze Âświatem Âżywych...
A suczy syn – Ruprecht – kryÂł swoich mocodawcĂłw – byÂło to jasne jak sÂłoĂące... Sigvald dopilnuje, Âże gdy ta noc grozy dobiegnie koĂąca, ojczulek powĂŞdruje tam, gdzie jego miejsce – czyli w pÂłomienne objĂŞcia stosu...
Kiedy z tym przyrzeczeniem w gÂłowie zbieraÂł ksiĂŞgi do swego toboÂłka, coÂś – jakby papierowy motyl – wyfrunĂŞÂło spoÂśrĂłd kryjĂłwki miĂŞdzy ksiĂŞgami na regale. Sigvald pochwyciÂł to w locie. List. Sigvald rozÂłoÂżyÂł kartkĂŞ i przeczytaÂł go. ChoĂŚ ani nadawca, ani adresat nie ujawniali siĂŞ w treÂści wiadomoÂści, treœÌ zastanowiÂła kapÂłana. „...W najczarniejszej Godzinie, gdy uderzy ÂŻmija, Syn i Dziedzic powrĂłci, by dopeÂłniĂŚ Przeznaczenia”... I jeszcze: „ChoĂŚ wyjechaÂł W. do Altdorfu, niechybnie jest jeszcze Jego Syn – G. –  co upomni siĂŞ o Dziedzictwo i o SchedĂŞ po Ojcu...”. Te sÂłowa poruszyÂły coÂś w umyÂśle Sigvalda. Von Blautenbergowie w stolicy? CzyÂżby zbiegowie? Kim byÂł Ăłw „W.”, a kim jego syn – „G.”? JuÂż gdzieÂś sÂłyszaÂł to okreÂślenie – „ÂŻmija”, ale czym – na wszystkie duchy zaÂświatĂłw – byÂło owo „Dziedzictwo”, owa „Scheda”?
Nie, mroczne podziemia nie by³y dobrym miejscem na tego typu rozmyœlania. Czas nagli. Niechybnie w¹pierze nied³ugo poczn¹ siê budziÌ, do obrzêdu siê szykowaÌ. A kiedy spostrzeg¹ nieobecnoœÌ swej ksiêgi, mo¿e rozpêtaÌ siê istne pandemonium... Do tego czasu, lepiej siê bêdzie st¹d oddaliÌ, a czasu nie marnowaÌ. Schowa³ list razem z ksiêgami, do tobo³ka.
Sigvald opuÂściÂł wiĂŞc pracowniĂŞ, wcale nie maskujÂąc ÂśladĂłw swojej obecnoÂści. Niewiele mogÂło to juÂż zmieniĂŚ. Teraz moÂże postawiĂŚ juÂż tylko na jednÂą kartĂŞ. Kiedy wynurzyÂł siĂŞ z podziemi byÂło juÂż blisko zmierzchu, choĂŚ jeszcze nie caÂłkiem ciemno. Do nowego roku zostaÂło najdalej jak ze trzy – cztery godziny. RuszyÂł w drogĂŞ powrotnÂą przez dworek, aby odnaleŸÌ Karla i powrĂłciĂŚ do Nebeldorfu.

ZatrzymaÂł siĂŞ o krok od Âśmierci. Literalnie. Zimne ostrze rapiera dotknĂŞÂło jego szyi – drobina krwi z rozciĂŞtej przez perfekcyjnie naostrzony rapier skĂłry pociekÂła po habicie. StaÂł w drzwiach wejÂściowych dworku von BlautenbergĂłw i najwyraÂźniej ktoÂś postanowiÂł na niego zapolowaĂŚ.
- Podaj mi choĂŚ powĂłd, tylko jeden, dla ktĂłrego mam ci nie odebraĂŚ Âżycia, tu i teraz.
Srebrny, dŸwiêczny g³os przeci¹³ pe³n¹ napiêcia ciszê. Sigvald powoli odwróci³ g³owê w stronê Ÿród³a g³osu, na tyle ostro¿nie, a¿eby nie dopuœciÌ do podciêcia sobie gard³a.
StaÂł obok niego, przy wejÂściu do posiadÂłoÂści – wysoki, szczupÂły mĂŞÂżczyzna w ciemnych szatach Âłowcy czarownic. MiaÂł pociÂąg³¹ twarz i gorejÂące, peÂłne szalonej pasji oczy. Amulet ze zÂłota, przedstawiajÂący miecz okolony sÂłoneczna aureolÂą bÂłyszczaÂł ponuro w Âświetle zachodzÂącego sÂłoĂąca.
- PowĂłd? Niejeden. – Mimo sytuacji, Sigvald nie straciÂł rezonu. – Po pierwsze, jak wnioskujĂŞ z  twego ubioru, jesteÂś inkwizytorem, a wiĂŞc dzielimy ten sam cel. Po drugie – chroni mnie prawo, tak boskie, jak i elektorskie. Po trzecie – czyÂż Solkan pochwala zabijaĂŚ nieuzbrojonych, bez uprzedniego osÂądzenia i stwierdzenia przewin, lubo w emocji przypÂływie...?
£owca poruszy³ siê powoli ze swojego miejsca i stan¹³ przed kap³anem. Nie opuœci³ rapiera.
- Nie powoÂłuj siĂŞ na imiĂŞ Sprawiedliwego Pana, plugawcze! On to stoi ponad twoim „elektorskim prawem” i ponad twym boÂżkiem – patronem sĂŞpĂłw i ÂścierwojadĂłw! A w szczegĂłlnoÂści, stoi On ponad takim jak ty, co w nieczystoÂści i Âśmierci siĂŞ babrajÂą! Odpowiadaj lepiej, czego ÂżeÂś szukaÂł w tymÂże zrujnowanym domostwie?!
- ZaprawdĂŞ, mianujesz siĂŞ obroĂącÂą „sprawiedliwoÂści”, Prawa, a wiesz tak niewiele... Nie podoba mi siĂŞ bycie indagowanym pod twym mieczem, Âłowco. OpuœÌ broĂą. – SpojrzaÂł w szare, stalowe oczy wiedÂźmoÂłapa. – Upraszam.
Jakby w odpowiedzi, oczy Âłowcy zaÂświeciÂły niezdrowym blaskiem. Szalony - niechybnie przemknĂŞÂło przez myÂśl Sigvaldowi.
- Ukrywasz coÂś, pomiocie diabelskich lĂŞdÂźwi! LĂŞkasz siĂŞ miecza prawoÂści!
- Bynajmniej... – Sigvald zwalczyÂł gniew. Nie byÂł w nastroju na takie bezowocne swary. – Morr osÂądzi me intencje po Âśmierci, a teraz mam zadanie do wykonania. Chcesz wyjaÂśnieĂą? Dla waszej wieÂści – dom zÂłego przeszukiwaÂłem, dla dobra tego miasta. Nie macie mi nic do zarzucenia, poza swym przekonaniem, lecz czyÂż na twych oczach uczyniÂłem coÂś niestosownego? Twoja czujnoœÌ jest chwalebna, Âłowco, ale wiedz, Âże instynkt czÂłowieczy bywa najbardziej zwodniczym z doradcĂłw. Wybaczcie – lecz albo wspomoÂżecie mnie w walce z Chaosem, albo zejdziecie mi z drogi...
Inkwizytor odstÂąpiÂł i opuÂściÂł broĂą, lecz jej nie schowaÂł.
- Tym razem macie szczĂŞÂście, kapÂłanie. Tym razem Solkan postanowiÂł mieĂŚ dla ciĂŞ zmiÂłowanie, lecz pamiĂŞtaj – rĂłwnie Âłatwo moÂże ci je odebraĂŚ. A wtedy spotka ciĂŞ kara po stokroĂŚ gorsza od losu twojego sÂługi-niemoty. BĂŞdĂŞ miaÂł ja baczenie na twe postĂŞpki!
Po czym obróci³ siê i bez przestawienia siê, czy choÌby po¿egnania, odszed³, ³opocz¹c p³aszczem. Po chwili zza bramy dobieg³ Sigvalda têtent kopyt odje¿d¿aj¹cego konia. Kap³an podszed³ do skrwawionej postaci Karla le¿¹cej na ziemi. Ch³opak ¿y³, ale by³ ledwo przytomny. £owca widaÌ wy³adowa³ na niedojdzie swój gniew... Sigvaldowi ¿al siê zrobi³o tego wioskowego przyg³upa, który teraz kuli³ siê niby zbity pies. Pomóg³ mu wstaÌ i bez s³owa poprowadzi³ go na szlak wiod¹cy ku Nebeldorfowi.
Dobrze, Âże nie zebraÂło siĂŞ mu na przeszukanie torby - przemknĂŞÂło przez myÂśl kapÂłanowi, gdy przedzieraÂł siĂŞ przez mroczny las, zastanawiajÂąc siĂŞ nad tym, jak duÂżym zagroÂżeniem dla jego planĂłw jest stanowi siĂŞ szalonego Âłowcy-solkanity.

Do Nebeldorfu wrĂłcili juÂż dobrze po zmierzchu. W krĂłtkich sÂłowach Sigvald powiadomiÂł Bauermanna o tym, aÂżeby mu w nocy nie przeszkadzano i Âżeby czuwaĂŚ, bo wszystko moÂże siĂŞ staĂŚ. MusiaÂł mieĂŚ zmiÂłowanie nad starym czÂłowiekiem i nad spokojem mieÂściny, przeto o leÂżu wampirĂłw nie wspominaÂł. Sigismunda i pozostaÂłych siedmiu rycerzy postawiÂł w stan gotowoÂści i znĂłw wysÂłaÂł ich na stró¿owanie, na obrzeÂża miasteczka, aÂżeby zÂłego wypatrywali. KapÂłan wiedziaÂł aÂż za dobrze, iÂż w razie niepowodzenia rytuaÂłu nie uda siĂŞ rycerzom odeprzeĂŚ fali ciemnoÂści – bĂŞdÂą kolejnymi ludÂźmi na jego sumieniu, razem z – chwaliĂŚ bogĂłw! – piĂŞcioma setkami mieszkaĂącami Nebeldorfu. Ale nie mĂłgÂł ich odprawiĂŚ, kazaĂŚ im salwowaĂŚ siĂŞ ucieczkÂą – obowiÂązek byÂł silniejszy. WiedziaÂł, Âże i tak by nie posÂłuchali takiego rozkazu. Karla odprawiÂł do jego izby w gospodzie i kategorycznie zabroniÂł mu przeszkadzaĂŚ.
„Wioska MgieÂł” rozpoczĂŞÂła odliczanie godzin do pó³nocy, do nowego, 2523 roku, do Hexensnacht. Wszyscy wÂłoÂścianie pozamykali siĂŞ i zabarykadowali w swych domostwach. KaÂżdy wywiesiÂł u drzwi jakiÂś amulet, lubo wiÂązkĂŞ jakiegoÂś ziela. KaÂżdy modliÂł siĂŞ do swojego boga. W Ogrodach Morra, ojciec Ruprecht zaÂś winien byÂł odprawiaĂŚ obrzĂŞdy ku czci Boga Snu i ÂŚmierci, dla przebÂłagania duchĂłw zmarÂłych i zapewnienia spokoju Âżywym.
Z uliczek Nebeldorfu zaczĂŞÂła wypeÂłzaĂŚ mgÂła. RozpoczĂŞÂła siĂŞ godzina prĂłby.




W ciemnoœci swej izby pocz¹³ Sigvald czyniÌ przygotowania do Rytua³u Pieczêci.
Nie posiadaÂł wszystkich potrzebnych ingrediencji, ale nie byÂły one niezbĂŞdne – byÂł na tyle potĂŞÂżnym biaÂłym nekromantÂą, iÂż mĂłgÂł sobie poradziĂŚ bez nich. PosiadaÂł ksiĂŞgĂŞ wiedzy zakazanej, drugÂą w stopniu potĂŞgi, po dziewiĂŞciu ksiĂŞgach Liber Nagash – piĂłra samego Wielkiego Nekromanty. To musiaÂło wystarczyĂŚ. I wystarczy.
ZasÂłoniÂł okiennice. Na stole rozÂłoÂżyÂł ksiĂŞgĂŞ. Na podÂłodze wyrysowaÂł potĂŞÂżny, potrĂłjny magiczny krÂąg. Tuzin amuletĂłw ochronnych bÂłyszczaÂł na jego szacie.
Do tej pory nawet przed sob¹ nie chcia³ przyznaÌ jednego... Poprawnie ukoùczony Rytua³ Pieczêci os³abia wampiry i uniemo¿liwia w najbli¿szym otoczeniu czarodzieja stosowanie magii nekromantycznej, to prawda... Prawd¹ jest tak¿e to, ¿e odbywa siê to za cenê ¿ycia maga. Zawsze koùczy siê œmierci¹ odprawiaj¹cego obrzêd. Si³y witalne czarodzieja musz¹ w pe³ni z³¹czyÌ siê z Shyish, tylko wtedy zaklêcie jest dostatecznie potê¿ne.
Pierwotna wersja zaklĂŞcia przewidywaÂła moÂżliwoœÌ zÂłoÂżenia ofiary z tuzina wci¹¿ bijÂących serc z dwunastu istot rozumnych nie posiadajÂących zmysÂłu magii... Ale to pozostawaÂło poza wszelkÂą dyskusjÂą. Gdyby siĂŞ do tego zastosowaÂł, nie ró¿niÂł by siĂŞ w niczym od tych, ktĂłrych poprzysiÂągÂł zwalczaĂŚ. I zapewne zacz¹³by zatracaĂŚ siĂŞ w Chaosie... Lecz nawet takiego czaru – pozbawionego ofiary z postronnych – nie wolno byÂło stosowaĂŚ pochopnie, szczegĂłlnie kapÂłanom. Nawet czÂłonkowie Trupiej ÂŚwiecy sÂą przed nim przestrzegani. Ale czas byÂł najwaÂżniejszy, a cena – choĂŚ wysoka – konieczna. Skoro tak mas siĂŞ staĂŚ – niech i tak bĂŞdzie, Sigvald dokoĂączy swego grzesznego Âżywota w obronie tej maÂłej, zapadÂłej mieÂściny i jej cuchnÂących mg³¹ mieszkaĂącĂłw... Ale w konsekwencji moÂże ocaliĂŚ Imperium. KaÂżda cena byÂła tego warta. Morr mu wybaczy, takÂą miaÂł nadziejĂŞ.
Rozpocz¹³ wypowiadanie pierwszych s³ów inkantacji, a wszystkie Osiem WiatrĂłw poczĂŞÂło wirowaĂŚ dookoÂła niego, najsilniej zaÂś d¹³ zwiastun Âśmierci – Shyish.

CoÂś byÂło nie tak. Od poczÂątku coÂś byÂło bardzo nie tak.
Karl staÂł za drzwiami izby Sigvalda i obserwowaÂł przebieg ceremonii przez dziurkĂŞ od klucza. Nie ciekawoœÌ, lecz strach przed upiorami nocy i przed zÂłym ÂłowcÂą wiedÂźm przygnaÂł go tutaj. Pan Sigvald byÂł dobry. Nie biÂł tak jak zÂły Pan Wielebny Ojciec Ruprecht i nie robiÂł mu... „tych” rzeczy. Przez ten krĂłtki czas, Karl naprawdĂŞ polubiÂł Pana Sigvalda.
Ale kiedy jaÂśniejÂąca magiczna moc poczĂŞÂła rozÂświetlaĂŚ ca³¹ izbĂŞ, wlewaĂŚ siĂŞ w kapÂłana, ktĂłry przemawiaÂł gÂłosem nie swoim, lecz zgoÂła obcym, strasznym, a mĂłwiÂł rzeczy w jĂŞzyku niezrozumiaÂłym dla Karla... chÂłopak poczuÂł gdzieÂś w g³êbi siebie, Âże to nie jest zwykÂł obrzÂądek ku czci Morra. Czasami widywaÂł, jak odprawiaÂł je  Pan Wielebny Ojciec Ruprecht. Nie, to zupeÂłnie nie wyglÂądaÂło w ten sposĂłb.
Karl pociÂł siĂŞ jak ruda mysz, a Âżo³¹dek miaÂł zwiÂązany w supeÂł, gdy huragan magicznej energii w Âśrodku przybieraÂł na sile, doskonale widoczny, nawet dla kogoÂś tak pozbawionego wiedÂźmiego wzroku, jak on. Powinien coÂś zrobiĂŚ. Ale co? Grunt usuwaÂł siĂŞ mu spod nĂłg. Nie moÂże przeszkodziĂŚ Panu Sigvaldowi – nadto siĂŞ boi. Nie mĂłgÂł iœÌ do Pana Ruprechta. ByÂł sam.
I nagle, Sigvald uniós³ siê w powietrze, a huragan mocy wci¹¿ wzmaga³ siê... Wtedy niedojda pocz¹³ uciekaÌ.
ZbiegÂł dó³, po schodach martwej i cichej gospody, na parter. UciekaÂł – byle gdzie! v przed siebie, gdzie go oczy poniosÂą! Byle z daleka od Pana Sigvalda, ktĂłry byÂł teraz Strasznym Panem Sigvaldem. Odsun¹³ skobel ze starannie zaryglowanych drzwi gospody, wypadÂł na zewnÂątrz, w chÂłodnÂą, mglistÂą noc i... zderzyÂł siĂŞ z kimÂś.
CieĂą staÂł przed gospodÂą, smukÂły i wysoki, okuty w pÂłaszcz i kapelusz wiedÂźmoÂłapa. Niedojda zamarÂł, gdy straszliwy inkwizytor pochyliÂł siĂŞ nad nim i zrobiÂł grymas, ktĂłry miaÂł byĂŚ – chyba – uÂśmiechem.
- No, no, no, czyÂż to nie nasze chÂłopaczysko-niemota, sÂługus kapÂłana? CoÂżeÂż, chÂłopcze, dokÂąd tak bieÂżysz? Gore tam, czy co...?
Przeczenie. Przeczenie. PrĂłba ucieczki, lecz rĂŞka zÂłego Âłowcy trzyma jego Âłachmany w Âżelaznym uÂścisku...
- Co jest? No dalej! WykrztuÂś to! Nie mam na ciĂŞ czasu, szczeniaku, Âłachmyto.
Przeczenie. Przeczenie. Przeczenie.
- Nie pozostawiasz mi, chÂłopcze, wyboru... PogadaĂŚ, nie pogadam, a muszĂŞ ja siĂŞ upewniĂŚ czy z naszym drogim kapÂłanem wszystko aby w porzÂądku... To przecieÂż niebezpieczna noc.
I nie zwa¿aj¹c na rozpaczliwe, nieme protesty biednego g³upka, inkwizytor wparowa³ do gospody Pod Paruj¹cym Kielichem. Skierowa³ siê na pierwsze piêtro i stan¹³ przed drzwiami pokoju kap³ana z Bractwa.
- Cuchnie czarnoksiĂŞstwem... A wiĂŞc to ÂżeÂś chciaÂł mi przekazaĂŚ. – SpojrzaÂł na niedojdĂŞ uczepionego jego pÂłaszcza. – PaszoÂł won, parobie.
Po czym kopn¹³ ciê¿kim butem do konnej jazdy w drzwi Sigvalda. Te ust¹pi³y i stanê³y otworem. W œrodku, kap³an unosi³ siê na oparach magicznej energii, dobre pó³ metra nad pod³og¹. Otworzy³ oczy, wœciek³e, gorej¹ce tajemnym ametystowym p³omieniem oczy.
- GÂŁUPCY! – zakrzykn¹³ nie swoim gÂłosem. – WYJ¦Æ! WYJ¦Æ!
Po czym nie zdo³a³ powiedzieÌ nic wiêcej, gdy¿ run¹³ jak d³ugi na pod³ogê, po tym, jak ³owca czarownic wyr¿n¹³ go solidnym ku³akiem miêdzy oczy.
Magiczna burza przygasÂła, po czym zamarÂła kompletnie.




Przebudzenie nie naleÂżaÂło do przyjemnych. Sigvald obudziÂł siĂŞ w jakichÂś mrocznych i zimnych katakumbach, a jego rĂŞce byÂły boleÂśnie wykrĂŞcone do tyÂłu i przywiÂązane do krzesÂła, na ktĂłrym siedziaÂł. W gÂłowie jeszcze huczaÂło mu, z powodu niedawnego odprawiania rytuaÂłu... NagÂły przebÂłysk ÂświadomoÂści sprawiÂł, iÂż kapÂłan gwaÂłtownie rzuciÂł siĂŞ na swym siedzisku. RytuaÂł PieczĂŞci! Hexensnacht! LeÂże wampirĂłw w posiadÂłoÂści! PrzeklĂŞty, pogrzebany za Âżycia Nebeldorf! Zdradziecki Âłowca wiedÂźmoÂłap, ktĂłry do tego doprowadziÂł! Sigvald rzucaÂł siĂŞ na krzeÂśle, prĂłbujÂąc zerwaĂŚ swe wiĂŞzy. Bezskutecznie. Z korytarza naprzeciwko dochodziÂły jakieÂś kroki i odgÂłosy rozmowy.
- MĂłwiÂłem ci, mĂłwiÂłem! ByÂło mi go na gÂłowĂŞ nie zwalaĂŚ! To nie jest miejsce na tego typu rzeczy! – Sigvald ze zdumieniem rozpoznaÂł gÂłos Ruprechta. Zakonnik byÂł podniecony, jak rzadko.
Drugiego z mê¿czyzn pozna³, gdy obaj wkroczyli do komnaty. Szalony wiedŸmo³ap. Oczywiœcie. A któ¿by inny?
- ProszĂŞ, proszĂŞ, nasz czarnoksiĂŞÂżnik przebudziÂł siĂŞ... JesteÂś w nielichych tarapatach i wiesz po tym, prawda? – podj¹³ inkwizytor.
- WypuœÌ mnie, gÂłupcze – odparÂł Sigvald cichym, spokojnym gÂłosem, choĂŚ serce mu drÂżaÂło. – WypuœÌ, boĂŚ sam ÂżeÂś nie jest Âświadom, co tĂŞ mieÂścinĂŞ spotkaĂŚ moÂże, jeÂżeli pozostanĂŞ spĂŞtany...
- Och, podejrzewam, co staÂłoby siĂŞ, gdybym nie przerwaÂł twojego czarnoksiĂŞskiego spektaklu. Nie wiem, có¿ za diabelstwo tam warzyÂłeÂś, ale samo posiadanie tegoÂż grimuaru... – Tu z obrzydzeniem dobyÂł ze swej torby KsiĂŞgĂŞ ÂŚmierci, jakby tykaÂł jakiegoÂś wyjÂątkowo tÂłustego i wÂłochatego pajÂąka. – ...pozwala kaÂżdemu Âłowcy na skierowanie ciĂŞ w pÂłomienie... bez sÂądu. Bo tutaj ja – PochyliÂł siĂŞ nad Sigvaldem. – jestem sĂŞdziÂą, przysiĂŞgÂłym... i katem. WiĂŞcej szacunku zatem, zrozumiano, nĂŞdzniku?
Sigvald odchyliÂł gÂłowĂŞ i spojrzaÂł Âłowcy w oczy, ÂśmiejÂąc siĂŞ chrapliwie.
- WidzĂŞ, Âże dziaÂłasz w doskonaÂłej komitywie z tym Âścierwem tutaj – gÂłowÂą wskazaÂł Ruprechta, kulÂącego siĂŞ za ÂłowcÂą – nieÂświadom, kto tutaj jest prawdziwym sÂługÂą Chaosu. Wielebny Ruprechcie, dlaczego zaginiony rocznik pogrzebĂłw znalazÂłem ja, cudownie odnalezion, w krwiopijcĂłw leÂżu? Dlaczego ÂżeÂś staraÂł siĂŞ za cenĂŞ wszelkÂą nie pozwoliĂŚ aÂżebym siĂŞ dowiedziaÂł, komu to sÂłuÂżysz naprawdĂŞ?
Za¿ywny kap³an zblad³ i wygl¹da³ jakby chcia³ zapaœÌ siê g³êboko pod ziemiê.
- Majaczy... na pewno majaczy, inkwizytorze... – odparÂł zakonnik dr¿¹cym gÂłosem. – DyĂŚ w mieÂście nie ma Âżadnych wÂąpierzy, i ja mu tak prawiÂłem... A on... pobieÂżyÂł tam, a teraz takie... takie Âłajdactwo, tak wielka niegodziwoœÌ...
- S³usznie prawicie, Ruprechcie... Taka niegodziwoœÌ ze strony, z której nie winienem siê tego spodziewaÌ... To smutne, ¿eœ wypar³ siê swego boga i s³usznej sprawy. Ale Morr nierychliwy, ale sprawiedliwy, jak sam rzek³eœ ongiœ... nie zapominaj o tym.
- DoœÌ! – zakrzykn¹³ Âłowca. – Nic mnie nie obchodzÂą wasze kapÂłaĂąskie swary! Wy, ojcze, opuœÌcie lepiej tĂŞ komnatĂŞ, boĂŚ to zadanie dla wprawionego inkwizytora.
Ruprecht bez sÂłowa odwrĂłciÂł siĂŞ i odszedÂł. Nie spojrzaÂł Sigvaldowi w oczy. Inkwizytor natomiast, kontynuowaÂł przesÂłuchanie, wpatrzony w spĂŞtanego kapÂłana, niby pies w kawaÂł miĂŞsa.
- OszczĂŞdÂź i sobie i mnie czasu i wyznaj od razu – ksiĂŞga w twoich rĂŞkach, wniosek prosty – jesteÂś waœÌ nekromantÂą i zÂłoczyĂącÂą. Na wÂłasne oczy obrzÂądek Âżem widziaÂł.
- Patrzysz, lecz nie widzisz... – mrukn¹³ Sigvald. – ÂŚwiadom ÂżeÂś nie jest, Âże to, com czyniÂł, czyniÂł Âżem dla dobra miasta. Daj mi to wyÂłoÂżyĂŚ, usÂłuchaj – w piwnicach starej posiadÂłoÂści lĂŞgnÂą siĂŞ wÂąpierze i... – Siarczysty policzek przerwaÂł mu w pó³ zdania.
- Nonsens! Wiem ja o mrocznych sprawkach Bractwa CaÂłunu, a Zakonu Trupiej ÂŚwiecy w szczegĂłlnoÂści! WszyscyÂście miÂłoÂśnicy demonĂłw, czarni magowie! Zd¹¿am ja twym tropem, od Altdorfu, aÂż do tego miejsca. Wyznaj – chciaÂłeÂś sprowadziĂŚ zgubĂŞ na to spokojne miasto, tak, jak ÂżeÂś poczyniÂł w Altdorfie!
NajwyraÂźniej, Ăłw szaleniec wiedziaÂł o Sigvaldzie wiĂŞcej, niÂż siĂŞ kapÂłanowi pierwej zdawaÂło... PostanowiÂł, Âże w pewnych sprawach nie warto stawiaĂŚ oporu.
- Tak, wyznajĂŞ... – szepn¹³ cicho. – WyznajĂŞ, iÂż ongiÂś byÂłem adeptem zakazanej sztuki nekromancji, gÂłupcem na usÂługach czarnych mocy... Ale to siĂŞ zmieniÂło. Od 15 dÂługich lat sÂłu¿ê wiernie Morrowi i Cesarstwu. UczyniÂł Âżem dla nich wiele dobrego, jako biaÂły nekromanta, wojujÂąc na kaÂżdym kroku z czarnoksiĂŞskÂą zarazÂą i wystĂŞpkiem, w kaÂżdym zakÂątku Imperium. W mej misji wspomogÂło mnie Bractwo CaÂłunu. A ty, dumny Âłowco? Czy moÂżesz o sobie powiedzieĂŚ to samo? Ile dobrego zrobiÂłeÂś, poza wzbudzaniem trwogi wÂśrĂłd ludu prostego i spaleniem kilku nieszczĂŞsnych, zmutowanych prostaczkĂłw? Komu teraz sÂłuÂżysz?
- A wiĂŞc wyznajesz... – odparÂł Âłowca cicho. – To, coÂś powiedziaÂł, wystarczy abym od razu rzuciÂł ciĂŞ pÂłomieniom. Bowiem kaÂżdy, kto babraÂł siĂŞ w czarnej magii jest skaÂżony na caÂłe Âżycie. Ale ty dalej stajesz mi na drodze, mĂłj osÂąd podwaÂżasz. Przyznam, Âże zadziwiasz mnie, czarnoksiĂŞÂżniku, i sam nie wiem, dlaczego dychasz jeszcze.
- Mam glejt nietykalnoÂści od elektora Stirlandu – rzekÂł Sigvald cicho, Âświadom, Âże dla wyznawcy Prawa, ziemskie umowy i przyziemna polityka nie warte sÂą nawet spluniĂŞcia. Nie przeliczyÂł siĂŞ wcale.
- Plwam na twe papiery. Jako nekromanta na usÂługach heretyckiego bractwa oszukaÂłeÂś swego protektora, co do celu twej misji. A wiĂŞc Solkan uznaje Ăłw glejt za niebyÂły. – SiĂŞgn¹³ za pazuchĂŞ. – Patrz, oto twoje papierzyska, kapÂłanie. Oto je uniewaÂżniam, z woli Solkana – rzekÂł z mÂściwÂą satysfakcja w gÂłosie, drÂąc dokumenty na strzĂŞpy.
Sigvald opuœci³ g³owê. Wszyscy bogowie niech maj¹ tego g³upca w opiece... Z powodu swego religijnego zapa³u, ³owca byÌ mo¿e postawi³ w³aœnie czêœÌ Imperium w stan wojny domowej...
Inkwizytor odwrĂłciÂł siĂŞ i rzekÂł w zamyÂśleniu – DysponujĂŞ utensyliami, co sÂą zdolne w przeciÂągu godziny, moÂże dwu, doprowadziĂŚ ciĂŞ do takiego stanu, Âże bĂŞdziesz bÂłagaÂł mnie o wybawienie na stosie... Ale nie zrobiĂŞ tego, jeszcze nie teraz. BoĂŚ ty, zdaje siĂŞ, nie poznajesz mnie? – odwrĂłciÂł siĂŞ do Sigvalda i przeciÂągle spojrzaÂł w jego twarz.
- Wybaczcie. – KapÂłan wzruszyÂł ramionami. – Gdybym miaÂł spamiĂŞtaĂŚ kaÂżdego ÂłowcĂŞ czarownic, com go na swej drodze napotkaÂł... Có¿, miaÂłbym Âłeb tĂŞÂższy, niÂźli magistrowie z KolegiĂłw...
ÂŁowca skrzywiÂł siĂŞ, a byÂł to grymas szyderczy i nieprzyjemny.
- Moje miano brzmi: GĂźnther Blottenberg, moÂści kapÂłanie – rzekÂł, kÂłaniajÂąc siĂŞ nisko. – Z tych BlottenbergĂłw z Altdorfu.
Coœ tr¹ci³o czu³¹ strunê w g³owie Sigvalda. Blottenbergowie? Altdorf?
- Z tych BlottenbergĂłw, ktĂłrych ÂżeÂś uwĂŞdziÂł w ich posesji. ÂŚcierwo, dziesiĂŞĂŚ lat temu! Syn Wolfganga Blottenberga, mÂściciel jego!
A wiĂŞc zemsta – pomyÂślaÂł kapÂłan. Cokolwiek powiem jest bez znaczenia. Zabije mnie, bez wzglĂŞdu na wszystko...
Jeszcze jedna myÂśl eksplodowaÂła w jego gÂłowie. Wolfgang Blottenberg? ByÂł wampirem, sÂługÂą ciemnoÂści... Któ¿ mĂłgÂł wiedzieĂŚ, Âże byÂł w stanie pozostawiĂŚ syna... Dziedzica... Syn? Dziedzic? „Jest jeszcze Jego Syn – G. –  co upomni siĂŞ o Dziedzictwo i o SchedĂŞ po Ojcu...”... List w podziemiach... Tajemniczy czÂłonek rodu von BlautenbergĂłw – „W.”, ojciec „G.”... „W.” jak „Wolfgang”. „G.” jak „GĂźnther”...
- ...A wiĂŞc nie dopuszczĂŞ, powiadam, aÂżebyÂś dopuÂściÂł siĂŞ podobnych nieprawoÂści, jak w Altdorfie...
Sigvald go nie sÂłuchaÂł. Wszystkie elementy mrocznej ukÂładanki pasowaÂły idealnie. Hermann – ostatni dziedzic rodu pozostawiÂł potomka – a moÂże dalekiego krewnego? – Wolfganga, ktĂłry to, okoÂło roku 2166 zapewne, lub wczeÂśniej, zbiegÂł byÂł do stolicy, uciekajÂąc przed kaÂźniÂą, jakÂą zgotowali znienawidzonym dziedzicom mieszkaĂący Nebeldorfu. W Altdorfie zmieniÂł nazwisko, z von Blautenberg na Blottenberg, dla poÂścigu ewentualnego zmylenia. I dalej szerzyÂł nasiona zepsucia... Tak przeÂżyÂł ponad trzysta lat, z duÂżym hakiem, nim upomniaÂła siĂŞ o niego karzÂąca rĂŞka Bractwa CaÂłunu. Tyle Âże Sigvald nie byÂł Âświadom, Âże przed ÂśmierciÂą, Wolfgang usynowiÂł  GĂźnthera... A teraz Ăłw staÂł przed nim, by „upomnieĂŚ siĂŞ o SchedĂŞ po Ojcu”... I to on – Sigvald – byÂł owÂą „ÂŻmijÂą”, o ktĂłrej wspominaÂł tajemniczy list. Tak samo nazwaÂł go teÂż duch Hermanna... ByÂł tÂą ÂżmijÂą, ktĂłra uderzy, i ktĂłra zostanie pokonana przez Syna. A wiĂŞc wszyscy zostali oszukani. KapÂłanowi pociemniaÂło w oczach, walczyÂł o to, by zachowaĂŚ przytomnoœÌ pod naporem obezwÂładniajÂącej prawdy, prawdy, ktĂłra wyprowadziÂła wszystkich w pole.
- ... Ale ja nie zapomniaÂłem – ciÂągn¹³ inkwizytor, niepomny Âże wiĂŞzieĂą go nie sÂłucha. – O nie. Gdy majÂątek mego ojca trawiÂły pÂłomienie, poprzysiÂągÂłem, iÂż dopadnĂŞ ciĂŞ i wymierzĂŞ sprawiedliwoœÌ. Tak, Solkan zsyÂłaÂł mi wizje i bÂłogosÂławieĂąstwa, aÂżebym mĂłgÂł upomnieĂŚ siĂŞ o mordercĂŞ ludzi prawych...
- Oni nie byli prawi – odparÂł Sigvald cicho. – ZostaÂłeÂś oszukany. TwĂłj ojciec, Wolfgang Blottenberg byÂł krwiopijcÂą, sÂługÂą mroku, zbiegiem z tej wÂłaÂśnie mieÂściny. Nazywasz siĂŞ von Blautenberg, Âłowco. UsÂłuchaj mnie, poka¿ê ci dowody...
Drugi siarczysty policzek podczas przes³uchania. Zapiek³o. Sigvald uczu³ na jêzyku gorzki smak. Splun¹³ krwi¹.
- Zamilcz, zamilcz! – GĂźnther krzyczaÂł teraz histerycznie, gdy ogrom jego szaleĂąstwa uwidoczniÂł siĂŞ. – Nie baczĂŞ na twoje „dowody”, Âścierwojadzie! Solkan kroczy po mojej prawicy i przemawia do mnie!
- Pewnyœ, ¿e to Solkan do ciebie wo³a? Mnie siê zdaje, ¿e s³yszysz zew innych, mroczniejszych istot. Us³uchaj, Gßnther, jesteœ tylko marionetk¹ w rêkach krwiopijców i taùczysz, jak ci zagraj¹. To oni kazali ci mnie zg³adziÌ! Zrozum, ¿r¹c siê jak dzikie psy robimy im tylko przys³ugê. WypuœÌ mnie, a wszystko ci wy³o¿ê, miasto i ludzi niewinnych ocalimy...
- Nikt nie jest niewinny przed Bogiem Kary! Nikt! Zamilcz, zamilcz, ZAMILCZ!
Srebrny g³os ³owcy przeszed³ w wysoki skrzek i rozpoczê³a siê w³aœciwa czêœÌ inkwizytorskiego przes³uchania.

Do pó³nocy pozosta³y tylko dwie godziny, placyk miejski przy gospodzie i domostwie burmistrza by³ wiêc martwy i opustosza³y. Za wyj¹tkiem...
PosÂługacze ojca Ruprechta rozstawili na Âśrodku placu prosty stos i pal. Do sÂłupa byÂły przywiÂązane dwie sylwetki – Sigvald i Karl. Opodal stali zakonnik Morra i inkwizytor z ÂżarzÂącym siĂŞ polanem w rĂŞku. DoglÂądali ostatnich przygotowaĂą przed spektaklem. Ruprecht wyglÂądaÂł bardzo niezdrowo. WyraÂźnie nie w smak byÂło mu byĂŚ tutaj, wzbraniaÂł siĂŞ przed uczestniczeniem w egzekucji, lecz Âłowca nalegaÂł... StwierdziÂł, iÂż obecnoœÌ ÂświĂŞtego mĂŞÂża bĂŞdzie dobrze widziana podczas wymierzania sÂłusznej kary. Gruby zakonnik nie mĂłgÂł mu odmĂłwiĂŚ...
Ze swego domu wybiegÂł rozsierdzony burmistrz Bauermann, krzyczÂąc – Co tu siĂŞ wyrabia, inkwizytorze?! MĂłwiÂłem juÂż, Âże nie wam siĂŞ mieszaĂŚ! Natychmiast wypuÂście tego czÂłeka, chronionego prawem...
GĂźnther ochÂłon¹³ juÂż po przesÂłuchaniu, byÂł jak zawsze, spokojny i budzÂący grozĂŞ. PochwyciÂł kaftan rzÂądcy Nebeldorfu i rzekÂł, cicho, swym nie znoszÂącym sprzeciwu gÂłosem – To ja stanowiĂŞ prawo, burmistrzu. Nie chcieliÂście pomĂłc wczeÂśniej – odstÂąpcie wiĂŞc. WystĂŞpek jakiego dopuÂściÂł siĂŞ ten potwĂłr sprawia, Âże nawet gdyby sam przeklĂŞty sigmarycki Wielki Teogonista, nie, sam Cesarz chciaÂł by go wzi¹Ì w protekcjĂŞ – na nic to, bo sÂą takie sfery, gdzie i ich wÂładza nie siĂŞga. KsiĂŞgĂŞ w porĂŞ odnalazÂłem, plugawy rytuaÂł przerwaÂłem. PowinniÂście mi byĂŚ wdziĂŞcznymi, Âżem w  porĂŞ przybyÂł. A dla czarnoksiĂŞÂżnika ostaÂł siĂŞ jeno stos. Prawda, ojcze Ruprechcie?
- Hm... zaprzeczyÌ nie mogê... Œlad, hm... zepsucia jest tu a¿ nazbyt widoczny, przeto kara wydaje siê byÌ s³uszna. Czas tako¿. Bogowie, hm... ukontentowani bêd¹, ¿e grzesznika spotka³a kara w³aœnie teraz, w nowy rok. Dobra to wró¿ba, zapewne, na nastêpny rok. Najlepiej wracajcie do siebie, burmistrzu, i módlcie siê.
Bauermann prĂłbowaÂł argumentowaĂŚ, oponowaĂŚ, groziĂŚ – na pró¿no. W desperacji wysÂłaÂł sÂługĂŞ, aÂżeby odnalazÂł i sprowadziÂł rycerzy Kruka. Có¿ wiĂŞcej mĂłgÂł uczyniĂŚ?
- Za póŸno – rzuciÂł cicho Blottenberg. – KapÂłanie-odstĂŞpco i jego sÂługo – czyÂście gotowi przyj¹Ì naleÂżnÂą pokutĂŞ za swe grzechy?
Sigvald ju¿ dawno pojedna³ siê ze swym patronem i wiedzia³, i¿ uczyni³ tyle, co móg³. Morr go oceni... Ale jednak ¿al i niespe³niona misja sprawia³y, ¿e nie chcia³, do diab³a!, nie chcia³ umieraÌ! Nie ba³ siê œmierci, lecz czu³, ¿e zawiod³a go jego pycha i naiwnoœÌ, s³aboœÌ jego charakteru... ByÌ mo¿e jednak powiedzia³ by coœ, gdyby móg³. Przekl¹³ by ³owcê, który sprowadzi³ zgubê na miast, na przyk³ad. Rzek³ by coœ, gdyby ³owca czarownic nie wyci¹³ mu podczas przes³uchania jêzyka...
Niedojda natomiast tylko stĂŞkn¹³ i zabulgotaÂł niezrozumiale. Inkwizytorskie dochodzenie pozostawiÂło go w takim stanie, Âże ledwo mĂłgÂł ruszyĂŚ gÂłowÂą. GĂźnther nader gorliwie staraÂł siĂŞ wypĂŞdziĂŚ z niego „demony” i zmusiĂŚ go do wspó³pracy...
- Doskonale! – odparÂł Âłowca, tonem niemal radosnym. – A zatem niech siĂŞ rozpocznie ceremonia oczyszczenia! Solkanie, wzywam Twego imienia! In nomine Solkanae...
Po czym, z archaiczn¹ litani¹ na ustach, cisn¹³ ¿agiew na stos. S³oma zajê³a siê ogniem niemal natychmiast. Sigvald skuli³ siê, gdy p³omienie poczê³y lizaÌ jego szaty. Brak³o mu tchu, tak piekielny by³ ¿ar p³on¹cego stosu... Na Morra, uduszê siê... - przemknê³o mu przez myœl. W ostatnim przeb³ysku œwiadomoœci pomyœla³ - Panie, zawiod³em Ciê... Przyjm na swe ³ono grzesznego...
Po drugiej stronie pala nieszczĂŞsny niedojda rzuciÂł siĂŞ raz, lecz nie udaÂło mu siĂŞ zerwaĂŚ pĂŞt. Ddy pÂłomienie zaczĂŞÂły trawiĂŚ jego ciaÂło, niemota wydaÂł z siebie ochrypÂły krzyk - po raz pierwszy i ostatni w Âżyciu...

W ciemnoœci nocy, p³on¹cy jasno stos by³ niczym latarnia w mroku burzy. Sigismund i pozosta³a siódemka rycerzy dopadli nebeldorfskiego placu. Za póŸno... Mistrz rycerzy zsiad³ z konia i podszed³ do milcz¹cego ³owcy czarownic.
- To byÂł b³¹d, wiedÂźmoÂłapie. PoÂłoÂżyÂłeÂś rĂŞkĂŞ nie na tym czÂłeku, na ktĂłrym winieneÂś i tym samym sprowadziÂłeÂś zgubĂŞ na to miasto. Krew jego mieszkaĂącĂłw na twoich dÂłoniach... – WÂąsy rycerza powiewaÂły na nocnym wietrze, a jego lico miaÂło  srogi wyraz. – Nie tutaj to siĂŞ rozstrzygnie, lecz jeÂśli przeÂżyjesz tĂŞ noc – bÂądÂź pewien, Âże ciĂŞ dopadniemy. A wtedy poÂżaÂłujesz swego czynu, nĂŞdzniku... po stokroĂŚ.




A wiêc zrobi³ to. Dokona³ pomsty, zadoœÌuczyni³ œmierci rodziny i swojemu nieszczêœciu. Ale mimo to, nie czu³ siê lepiej. W ogóle nic nie czu³. By³ wewnêtrznie pusty, ja³owy, pozbawiony celu. Nie tak wyobra¿a³ sobie godzinê triumfu... Czy¿by Solkan zadrwi³ z niego?
Nie zwaÂżajÂąc na gniewne sÂłowa mistrza rycerzy i nie sÂłuchajÂąc ich, oddaliÂł siĂŞ od miejsca kaÂźni. Ach, zostaÂłajeszcze ksiĂŞga...  - przypomniaÂł sobie. Dlaczego zapomniaÂł cisn¹Ì jÂą w pÂłomienie? Plugastwo winno pÂłon¹Ì wraz z plugastwem... Ale dopeÂłni swej misji. SkierowaÂł siĂŞ w stronĂŞ gospody, cicho stan¹³ pod drzwiami izby nieÂżywego kapÂłana-zdrajcy i pchn¹³ je.
Od razu wyczu³ coœ w powietrzu, coœ co wyrwa³o go z otêpienia. Siêgn¹³ ku pochwie rapiera, a w tym samym momencie, na stole wewn¹trz izby zap³onê³a œwieca. Sama z siebie.
- WejdÂź, bracie... I pozwĂłl mi zÂłoÂżyĂŚ ci podziĂŞkowania za odzyskanie ksiĂŞgi i usuniĂŞcie z naszej drogi owej przeszkody, pod postaciÂą kapÂłana z Bractwa...
- Kto tu jest?! Kto?! – krzykn¹³ GĂźnther, dobywajÂąc broni. OstroÂżnie wszedÂł do izby. W prawicy ÂściskaÂł zÂłoty amulet Solkana. Drzwi bezgÂłoÂśnie zamknĂŞÂły siĂŞ za nim.
- Wiesz, kto, bracie...
Izba by³a pusta. Dziwny g³os, ów tajemniczy, g³êboki g³os dochodzi³...
GĂźnther gwaÂłtownie obrĂłciÂł siĂŞ, mierzÂąc obnaÂżonym ostrzem w wysokiego mĂŞÂżczyznĂŞ, ktĂłry staÂł za nim, uprzednio kryjÂąc siĂŞ za drzwiami.
- KtoÂżeÂś?! Gadaj! Dlaczego czaisz siĂŞ w tej izbie, niby zabĂłjca, lubo czciciel ciemnoÂści?!
£owca uczu³, ¿e siê poci. Mê¿czyzna pod drzwiami by³ przystojny, mia³ regularne rysy twarzy i by³ wytwornie ubrany, w strój szlachetny, lecz praktyczny, idealny na przyk³ad na ³owy. Nieznajomy ca³y czas uœmiecha³ siê szeroko. Ale jego aura... Gßnther nie czu³ go. Czu³ go ciemnoœci¹, owszem, tak¿e lekkim zepsuciem. Zion¹³ przera¿aj¹c¹... pustk¹? Tak, pustk¹. Mê¿czyzna w ogóle nie pachnia³ mu jak cz³owiek.
- AleÂż bracie, czemu zawdziĂŞczam ten wÂątpliwy zaszczyt tak gwaÂłtownego powitania? – odparÂł tamten, z drwiÂącÂą urazÂą w gÂłosie. – CzyÂżbyÂś mnie nie wyczuwaÂł? Nie czujesz mej krwi? Duchowej wiĂŞzi, ktĂłra nas ³¹czy? – ZbliÂżyÂł siĂŞ do Âłowcy, szeroko rozkÂładajÂąc rĂŞce.
Inkwizytor cofn¹³ siê, a niepokój w jego g³owie wzmaga³ siê.
- O czym ty bredzisz, czÂłeku? Nie czujĂŞ Âżadnego braterstwa z takimi jak ty, z, z...
- ...Z DzieĂŚmi Nocy, Âłowco? – dokoĂączyÂł tamten. – Z wampirami, GĂźntherze Blottenberg?
Gßnther nie wyjawi³ przecie¿ nieznajomemu swego miana... Czy¿by faktycznie by³ on stworem nocy? Gniew zrodzony z lêku i niepewnoœci wezbra³ w ³owcy wielk¹ fal¹. Œcisn¹³ mocniej symbol Solkana, zamachn¹³ siê rapierem i... nic siê nie sta³o. Rêce mia³ jak z o³owiu. Nogi te¿. Nie móg³ siê poruszyÌ, ten bêkart Chaosu go unieruchomi³!
- Problemy, moÂści Blottenberg? – powiedziaÂł domniemany krwiopijca z drwinÂą w gÂłosie. – A moÂże winienem raczej rzecz: moÂści von Blautenberg?
- Kim... kim... jesteÂś... przeklĂŞty...? – wystĂŞkaÂł Âłowca. Nawet mĂłwienie sprawiaÂło mu trudnoœÌ.
- Jam jest Markus Schwarzfaust, bracie. – Wampir ukÂłoniÂł siĂŞ szyderczo. – Daleki krewny von CarsteinĂłw z Sylvanii, skoligacony z nieodÂżaÂłowanymi von Blautenbergami, z twym dziadem Hermannem. CzyÂżby Wolfgang, twĂłj ojciec nie wspominaÂł ci o przodkach? JeÂżeli nie, to przybyÂłem tutaj, by przypomnieĂŚ co o twym dziedzictwie.
- Pl... plwam na twoje... dziedzictwo... potworze... z nocy... Jam... je... jest... sÂługa Prawa...
- A có¿ to? – rzuciÂł Markus siĂŞgajÂąc po znak Solkana w zaciÂśniĂŞtej dÂłoni inkwizytora. OswobodziÂł amulet, zerwaÂł go, obejrzaÂł, po czym beztrosko strzaskaÂł go i odrzuciÂł go na bok. – BÂłyskotka. To tyle ĂĄ propos Solkana. Chyba juÂż siĂŞ domyÂślasz, kto jest twym prawdziwym panem? Czas odÂświeÂżyĂŚ twÂą pamiĂŞĂŚ.
ObszedÂł unieruchomionego ÂłowcĂŞ, po czym podszedÂł do okna. W zamyÂśleniu spojrzaÂł w mrok nocy i na gromadzÂącÂą siĂŞ mg³ê, po czym j¹³ opowiadaĂŚ – Tak, kapÂłan Morra miaÂł racjĂŞ, moÂżna by rzec ÂświĂŞtÂą. JesteÂś synem naznaczonego rodu. TwĂłj ojciec, Wolfgang von Blautenberg otrzymaÂł Dar CiemnoÂści od swego antenata – Hermanna, lecz wkrĂłtce musiaÂł zbiec w zwiÂązku z przeÂśladowaniami. DziaÂło siĂŞ to tu, w Nebeldorfie, w drugiej poÂłowie wieku XXII. TrafiÂł do Altdorfu, po czym zmieniÂł tam nazwisko na Blottenberg. I dalej kontynuowaÂł swe dzieÂło... OdbudowaÂł powoli i pieczoÂłowicie swĂłj maÂły dwĂłr. Jak wiesz, wampiry nie mno¿¹ siĂŞ jak Âśmiertelni, Dar odbiera im tĂŞ moÂżliwoœÌ. Miast tego, zacz¹³ szerzyĂŚ skazĂŞ wÂśrĂłd mniejszej szlachty, w ten sposĂłb, po trzech wiekach rĂłd staÂł siĂŞ caÂłkiem potĂŞÂżny i wpÂływowy. Potem, jakieÂś dwadzieÂścia lat temu usynowiÂł ciebie. Zapewne chciaÂł potem zÂłoÂżyĂŚ na twych ustach PocaÂłunek Krwi i przekazaĂŚ ci swe dziedzictwo... Lecz niestety! ÂŁowca wampirĂłw i nieumarÂłych, Sigvald z Bractwa CaÂłunu zakoĂączyÂł jego nie-Âżycie, jak doskonale wiesz, jakieÂś dziesiĂŞĂŚ lat temu... NiedÂługo cieszyÂł siĂŞ Wolfgang swym wÂładztwem. Sigvald spaliÂł jego posiadÂłoœÌ i caÂły dwĂłr, lecz oszczĂŞdziÂł ciebie, ktĂłry to w tamtym czasie przebywaÂłeÂś u krewnych. Bractwo po prostu zapomniaÂło o tobie, nie odnotowaÂło ciĂŞ na swej liÂście potworĂłw do eksterminacji. A ty byÂłeÂś tam i widziaÂłeÂś kaŸù swych najbliÂższych... PozostaÂłeÂś Âżyw, by odzyskaĂŚ swÂą schedĂŞ. Od tego czasu obserwowaliÂśmy ciĂŞ. Zgodnie z pewnym starym proroctwem, ten sam kapÂłan, co zgÂładziÂł twego ojca, miaÂł byĂŚ teÂż „ÂŻmijÂą”, ktĂłra pokrzyÂżuje nam nasze plany – wtajemniczĂŞ ciĂŞ w nie póŸniej. A ty nas ocaliÂłeÂś i jesteÂśmy ci wdziĂŞczni. JesteÂś godzien Daru CiemnoÂści! DziĂŞki tobie, dla tego skrawka Imperium rozpocznie siĂŞ wkrĂłtce nowa era ciemnoÂści!
GĂźnther sÂłuchaÂł tej perory, oniemiaÂły. Serce niemal przestaÂło mu biĂŚ. Niemal nie oddychaÂł. Nie wiedziaÂł juÂż, co jest prawdÂą, a co kÂłamstwem. Dlaczego to, co mĂłwiÂł ten plugawiec pokrywaÂło siĂŞ z majaczeniami kapÂłana? SkÂąd znaÂł jego rodzinĂŞ? A moÂże obaj – i wampir i czarnoksiĂŞÂżnik – byli w zmowie? ÂŁowca chwyciÂł ostatniÂą deskĂŞ ratunku.
- ÂŁÂżesz... To... wszy... wszystko... Âłgarstwo... To Sol... Solkan przema... wiaÂł do mnie... w mych... snach...
Markus skrzywiÂł siĂŞ pogardliwie, po czym podszedÂł do inkwizytora. PoÂłoÂżyÂł swÂą dÂłoĂą na jego czole – byÂła ona zimna, niby pÂłyta prastarego grobowca w ciemnÂą noc... I w tym samym momencie, pod powiekami GĂźnthera rozbÂłysÂło oÂślepiajÂące ÂświatÂło.
ZobaczyÂł swĂłj rodzinny dom, w bogatej dzielnicy Altdorfu. ZobaczyÂł kapÂłana, Sigvalda, wyraÂźnie mÂłodszego, jak na czele ludzi z Bractwa CaÂłunu wyÂłamuje bramy posesji i atakuje dwĂłr. Potem... ujrzaÂł ogieĂą i dym, pĂŞkajÂące szyby i witraÂże. Walka toczyÂła siĂŞ w g³ównym holu... KapÂłan starÂł siĂŞ z... z bestiÂą. Z pó³-czÂłekiem, pó³-wilkiem o ostrych kÂłach i sile i zwinnoÂści pantery. KapÂłan przegrywa walkĂŞ... DookoÂła szaleje ogniste piekÂło! WszĂŞdzie iskry i pÂłomieniste zniszczenie! Bestia skacze na mÂłodego Sigvalda, a ten, w ostatniej chwili, chwyta jakiÂś kawaÂł pÂłonÂącego drewna i uderza potwora w pysk. Monstrum pada, kapÂłan staje nad nim. Twarz wilczej bestii, wijÂącej siĂŞ w agonii, zmienia siĂŞ. Zmienia siĂŞ w ludzkÂą  twarz, w lico czÂłowieka... w oblicze jego ojca! Nagle, wizja urywa siĂŞ...
- Czy takie to widzenia ciĂŞ nawiedzaÂły? – zapytaÂł wÂąpierz z udawana troskÂą w gÂłosie. – JeÂśli tak, to obawiam siĂŞ, Âże i w tym aspekcie biaÂły nekromanta nie myliÂł siĂŞ... A teraz musisz umrzeĂŚ. Zapomnij o Solkanie, nigdy nie nosiÂłeÂś go w swoim sercu. Ono juÂż dawno sczerniaÂło, z Âżaru nienawiÂści i ¿¹dzy zemsty - i naleÂży do nas...
- Dl... dlaczego... dlaczego...?
- Och, czy to tragedia Tarradascha, lubo dramat Detlefa Siercka? Mam teraz przez godzinĂŞ tÂłumaczyĂŚ ci, dlaczego winieneÂś umrzeĂŚ? Nie, sÂługo. W rzeczy samej to wielce proste, potraktuj to jako... przeznaczenie. Twe dziedzictwo, twa scheda na ciebie czeka, twoi bracia-we-krwi... Zawsze naleÂżaÂłeÂś do nas.
Gßnther wiedzia³, ¿e ocali sw¹ duszê tylko wtedy, gdy sam zada sobie œmierÌ. Ale nie móg³ podnieœÌ miecza. Nie móg³ dopaœÌ okna i skoczyÌ. W desperacji próbowa³ odgryŸÌ sobie jêzyk, lecz i na to nie mia³ si³y. Móg³ tylko staÌ, staÌ i patrzeÌ, jak krwiopijca zwany Markusem zbli¿a siê, bierze go w swe ch³odne objêcia, zimne niczym objêcia samej kostuchy.
- Czas na PocaÂłunek Krwi, nasz nowy sÂługo.
Gßnther us³ysza³ zew krwi, wo³aj¹cy do niego z najg³êbszych otch³ani jego umys³u. Podda³ siê obezw³adniaj¹cej ciemnoœci. Gßnther Blottenberg musia³ umrzeÌ, by móg³ narodziÌ siê Gßnther von Blautenberg.




Tymczasem, w posiadÂłoÂści von BlautenbergĂłw odbywaÂła siĂŞ uczta.
Zrujnowana wielka sala dworu zosta³a przystrojona, wniesiono d³ugi stó³ zastawiony talerzami i przednim jad³em. Wokó³ p³onê³y z³ocone kandelabry. Biesiadnikom przygrywa³a orkiestra, by³o radoœnie i gwarno. Na pierwszy rzut oka.
Ten, kto spojrza³by bardziej dociekliwie, zobaczy³by, i¿ d³ugie, purpurowe gobeliny zdobi¹ce œciany sali by³y zrobione nie z tkaniny, lubo ze zdartych z ludzkich cia³ skór, ociekaj¹cych krwi¹. D³ugi stó³ i inne meble nie w drewnie by³y rzeŸbione, lecz w koœci, i to bynajmniej nie s³oniowej. Cz³owiecze czaszki i wydr¹¿one korpusy robi³y za puchary i g³êbokie misy. Zgromadzenie nie spo¿ywali zaœ normalnych potraw, lecz trupie resztki, oczy i œciêgna, ¿y³y i organy wewnêtrzne, mêskie cz³onki i kobiece ³ona. Nie przednie wino zaœ pili, lecz czerwon¹, œwie¿o utoczon¹ krew. Orkiestra i pos³ugacze biegaj¹cy dooko³a sto³u nie ¿ywymi istotami byli, lecz szkieletami, upiornymi trupami, o¿ywionymi za pomoc¹ niegodziwej magii. A kto spojrza³by w kilka rozstawionych w sali du¿ych luster, wcale nie ujrza³by odbiÌ ucztuj¹cych.
Jeden z wampirĂłw wstaÂł i przepiÂł do innych, wznoszÂąc czaszkowy puchar wypeÂłniony posokÂą.
- Za zwyciĂŞstwo, drogie siostry i drodzy bracia! Za to, ÂżeÂśmy ÂŻmii Âłeb urwali, i za to, co czeka nas na koĂącu tej drogi. Za tron Imperium i za gÂłowĂŞ jego sÂłabego cesarza!
Wszystkie wampiry wziĂŞÂły udziaÂł w toaÂście, lecz doœÌ niemrawo. ÂŻaden z nich nie ufaÂł pozostaÂłym. Mieli ku temu powody. GÂłos zabraÂł inny krwiopijca, ktĂłry nawet podczas uczty byÂło odziany w paradnÂą karmazynowÂą zbrojĂŞ – ZwyciĂŞstwo przyjdzie, co do tego zawszeÂśmy byli pewni, lecz po co ÂżeÂś uskuteczniaÂł ten cyrk caÂły, Stefanie Schwarzfaust? Po có¿ ten hazard? CzyÂż nie lepiej byÂło przydeptaĂŚ Âłeb wĂŞÂża wtedy, gdy byÂł on w naszych rĂŞkach, tutaj, nim wykradÂł nam ksiĂŞgĂŞ? Co by byÂło, gdybyÂśmy jej nie odzyskaĂŚ nie zdoÂłali?
Wampir zwany Stefanem uœmiechn¹³ siê. G³upiec z Krwawych Smoków jak zawsze œwieci³ ignorancj¹, obnosz¹c siê z ni¹, jak ze sw¹ przepyszn¹ zbroj¹.
- Longinusie – odparowaÂł Schwarzfaust – nie doceniasz naszego planu, co boli mnie wielce. Tak, mogliÂśmy go zgÂładziĂŚ, lecz co by wtedy siĂŞ staÂło ze sÂłowami przepowiedni o Dziedzicu?
- A wiĂŞc jednak! – zawoÂłaÂł Krwawy Smok. – PostawiÂłeÂś naszÂą egzystencjĂŞ na ostrzu noÂża, li tylko z powodu jakiegoÂś bajania starych gÂłupcĂłw!  Stefanie, Âżycie nie takich jak ty spijaÂł mĂłj miecz, i za mniejsze zniewagi...
- ...A poza tym – ciÂągn¹³ Stefan, jakby nie sÂłyszaÂł pogró¿ek drugiego wampira – co by wtedy byÂło z zabawÂą? Cesarstwo jest teraz podzielone, a bĂŞdzie jeszcze bardziej. PomyÂślcie tylko o tych piĂŞknych perspektywach! Altdorfski Âłowca czarownic gwaÂłci prawa elektora Stirlandu, i to na wissenlandzkiej ziemi. Jak wielki skandal dyplomatyczny to wywoÂła? Co wiĂŞcej, inkwizytor ten oskarÂża caÂłe Bractwo CaÂłunu o ÂśmiertelnÂą herezjĂŞ i zdradĂŞ! A dziaÂła z poruczenia kultu Solkana, co to tylko czeka, aby poniÂżyĂŚ Bractwo, a wraz z nim i inne wyznania i organizacje, co mu sprzyjajÂą. I ze wzajemnoÂściÂą, bowiem kaÂżde wyznanie w Imperium nienawidzi i lĂŞka siĂŞ solkanitĂłw! Có¿ jest piĂŞkniejszego, niÂźli ta perspektywa wzajemnej nienawiÂści i podejrzeĂą, scysji i konfliktĂłw, wojen wreszcie! Có¿ jest wspanialszego od sÂłodkiej symfonii dysonansu?
Krwawy Smok usiadÂł, udobruchany nieco, a inny, wyjÂątkowo zasuszony wÂąpierz – zapewne z krwi NekrarchĂłw – przytakn¹³ Stefanowi – SÂłusznie prawisz. Im bardziej owce sk³ócone, tym dotkliwiej pokÂąsajÂą je wilki.
- JednakowoÂż – podchwyciÂła piĂŞkna wampirzyca, niechybnie z lahmijskiej linii – von Carsteinom nie przypadnie do gustu to, co zamierzamy uczyniĂŚ... – ZerknĂŞÂła z ukosa na szpakowatego krwiopijcĂŞ po jej lewicy, o wyraÂźnie sylvaĂąskich rysach.
- Ha, a któ¿ baczy na Mannfreda? – zaperzyÂł siĂŞ Ăłw. – Plwam na gÂłupca, co zbyt sÂłaby jest, aÂżeby zniszczone Miasto BiaÂłego Wilka przej¹Ì, bo przestrachaÂł siĂŞ starego klechy – Volkmara. Kto z was widziaÂł, jak umykaÂł, a kto sÂłyszaÂł tylko? Ja widziaÂłem. Pewnikiem zesraÂł siĂŞ przy tym w portki, niby sÂłaby Âśmiertelnik. Czas Mannfreda min¹³, opuÂściÂła go Âłaska naszego ojca-we-krwi – Vashanesha. Tak, mĂłj rĂłd potrzebuje ÂświeÂżej krwi i dlatego ja – Henrik von Carstein – oddajĂŞ swe usÂługi naszej konfraterni.
- PiĂŞkne sÂłowa – rzekÂł Schwarzfaust. – Tak, czujĂŞ, Âże wÂłaÂśnie w tej chwili, mĂłj syn-we-krwi, Markus, przekazaÂł Dar CiemnoÂści potomkowi Wolfganga i Hermanna, mÂłodemu GĂźntherowi. Doskonale. – ZatarÂł dÂłonie. – MÂłody von Blautenberg bĂŞdzie wisienkÂą na naszym torcie, tak jak jego dziad, Hermann – a raczej truchÂło jego – pozwoliÂło nam na ukoĂączenie przygotowaĂą do rytuaÂłu – wampir odwrĂłciÂł siĂŞ do stojÂącej za jego fotelem postaci, kryjÂącej siĂŞ w cieniu kolumny. Zakapturzony mĂŞÂżczyzna nie siedziaÂł przy stole i nie braÂł udziaÂłu w uczcie – Ale przecieÂż nie poradzilibyÂśmy sobie, gdyby nie ty, nasz drogi Ruprechcie! PomagaÂłeÂś nam zawsze wydatnie, w naszych Âłowach, na Âżywych i martwych jednako. Twoje naprowadzenie mÂłodego von Blautenberga na trop kapÂłana i twoja rola w kaÂźni tego drugiego – to prawdziwy majstersztyk! Zawsze byÂłeÂś nam tak lojalny... Powiedz, jak moÂżemy ciĂŞ nagrodziĂŚ?
Zakonnik wyst¹pi³ z cienia i zdj¹³ kaptur. Jego t³usta, nabrzmia³a twarz by³a ponura.
- Panie mój... o zaszczytach pozwól nam porozmawiaÌ przy innej okazji. Teraz pozwólcie mi dogl¹daÌ przygotowaù do obrzêdu. Do pó³nocy wiele czasu nie pozosta³o.
- Ach, nasz Ruprecht, skromny i gorliwy jak zawsze. Dobrze, poczyĂą niezbĂŞdne czynnoÂści, moÂżesz odejœÌ. – KapÂłan oddaliÂł siĂŞ, pokornie kÂłaniajÂąc siĂŞ. – A teraz pora na nas – Stefan zwrĂłciÂł siĂŞ do pozostaÂłych celebrantĂłw.
Uczta dobiega³a koùca. Wampiry poczê³y siê rozchodziÌ do swych komnat, a¿eby dokonaÌ rzeczy niezbêdnych przed rozpoczêciem Wielkiego Przebudzenia Su³tana Œmierci. W korytarzu wiod¹cym do innych czêœci dworu, do krocz¹cego samotnie Stefana Schwarzfausta do³¹czy³ Henrik von Carstein.
- Nie ufam naszemu Ruprechtowi – zagaiÂł ten drugi cicho. – Nasz braciszek coÂś ukrywa i to „coÂś” bardzo mi siĂŞ nie podoba.
- ObmyÂśliÂłem wszystko – odparÂł Stefan spokojnym tonem. – Jego los juÂż przypieczĂŞtowany, bez wzglĂŞdu na to, czy nas zdradzi, czy nie. Gdy tylko dopeÂłni obrzĂŞdu...
- Zawsze fascynowa³o mnie, jak to ludzkie byd³o ³atwo zmienia fronty i wbija swym ziomkom nó¿ w plecy, wypieraj¹c siê swej rasy... Spójrz, bracie, nie musieliœmy nawet ingerowaÌ, wszystko za³atwi³ za nas inkwizytor Solkana i kap³an Morra...
- Homo homini lupus, jako rzecze starotileaĂąski poeta. – Stefan uÂśmiechn¹³ siĂŞ melancholijnie. – „CzÂłek czÂłekowi wilkiem”. JakÂże to adekwatne.
- Tak, ludzkoœÌ jest sama sobie swym najwiĂŞkszym wrogiem. ChoĂŚ niektĂłrzy gadajÂą, Âże to Chaos w ich sercach jest winien... Tak czy inaczej, obawiam siĂŞ, Âże Ruprecht beknie za swÂą zdradĂŞ... i to my przyniesiemy mu „sprawiedliwoœÌ” i wybawienie za grzechy.
- Tak, los – lub byĂŚ moÂże Chaos, któ¿ to wie? – bywa przewrotny, czy teÂż nie, bracie?




MinĂŞÂła pó³noc. Mannslieb i Morrslieb staÂły wysoko na nieboskÂłonie, lecz ten drugi – ksiĂŞÂżyc Chaosu – dominowaÂł nad swym bratem. ChoĂŚ noc pozornie byÂła spokojna, w rzeczywistoÂści takowa nie byÂła. WiĂŞkszoœÌ mieszkaĂącĂłw Nebeldorfu spaÂła, lecz ich serca i umysÂły drĂŞczyÂły straszliwe koszmary. Ale byĂŚ moÂże kaÂżdy, nawet najgorszy koszmar byÂł lepszy, niÂż ÂświadomoœÌ tego, co zbliÂżaÂło siĂŞ do miasta, z minuty na minutĂŞ.
OÂżywieĂączy legion niemal bezgÂłoÂśnie ciÂągn¹³ przez las. ÂŻywe trupy opuÂściÂły skruszaÂłe mury domostwa von BlautenbergĂłw i prĂŞdko osiÂągnĂŞÂły obrzeÂża kniei. Na czoÂło kohorty wyszÂły dwie postaci – jedna wysoka, postawna i promieniujÂąca godnoÂściÂą, druga – skurczona i pokraczna, przemykajÂąca niby pajÂąk.
- JuÂż czas, GĂźntherze – odezwaÂł siĂŞ wysoki cieĂą bezbarwnym gÂłosem Markusa Schwarzfausta. – PoprowadÂź armiĂŞ. Daj siĂŞ porwaĂŚ ¿¹dzy krwi, ktĂłrÂą skrywaÂłeÂś tak dÂługo. WypuœÌ bestiĂŞ, ktĂłra do tej pory byÂła w uÂśpieniu i spĂŞtana. Niech przemĂłwi krew von BlautenbergĂłw – dokonaj sÂłusznej pomsty na potomstwie tych, co zgÂładzili twĂłj rĂłd.
Istota, zwana ongiœ ³owc¹ wiedŸm Solkana, us³ucha³a swego nowego pana. Czarna furia zst¹pi³a do jej umys³u, gdy nieumar³a horda wtargnê³a do niebronionego Nebeldorfu. Dziedzic powróci³ i znów by³ spragniony. Nowy rok 2523 rozpocz¹³ siê, a wraz z nim, do miasta wesz³a ŒmierÌ.
Tylko oÂśmiu samotnych rycerzy w czarnych zbrojach stanĂŞÂło na drodze nieumarÂłych, gdy zaczĂŞÂło siĂŞ zabijanie.




Ze swojego miejsca na pobliskim pagĂłrku, brodaty mĂŞÂżczyzna w niebieskich szatach obserwowaÂł poÂżogĂŞ w mieÂście skazanym na ÂśmierĂŚ. Obok niego staÂła szĂłstka podobnie ubranych ludzi, ktĂłrzy musieli byĂŚ jego sÂługami. Zdawali siĂŞ byĂŚ mÂłodsi, a falujÂące wzory na ich habitach nie byÂł tak fantazyjne, jak te szacie przywĂłdcy. CaÂła siĂłdemka z milczeniem obserwowaÂła rzeÂź.
Z mroku puszczy wynurzyÂł siĂŞ wyjÂątkowo tÂłusty osobnik. Jego spasÂła twarz byÂła czerwona od wysiÂłku – musiaÂł dÂługo biec – szata jego byÂła przepocona i porwana, brudna od ziemi i leÂśnego poszycia. PodbiegÂł do trĂłjki, po czym zatoczyÂł siĂŞ i padÂł niezdarnie na kolana.
- Mistrzu, pomocy! – zaskomlaÂł ojciec Ruprecht. – Krwiopijcy ruszyli za mnÂą, ruszyli w poÂścig. ZgÂładziĂŚ mnie chcÂą! Mistrzu, obiecaliÂście mnie ocaliĂŚ! PoddaÂłem siĂŞ waszej woli, gdyÂście do mnie przyszli. SÂłuÂżyÂłem wam. ObserwowaÂłem wampiry. Ale teraz one... Och, mistrzu, zbaw mnie!
MĂŞÂżczyzna zwany mistrzem nawet na niego nie spojrzaÂł. RzekÂł tylko, gÂłosem g³êbokim i odlegÂłym, jakby z innego Âświata – Nasz Pan ciĂŞ zbawi. DostÂąpisz Âłaski ostatecznej Przemiany.
Po czym skin¹³ na swych ludzi. Ci dopadli oniemia³ego zakonnika, pochwycili go i wbili w jego serce sztylet, niby w tucznego wieprzka. Ruprecht bezg³oœnie osun¹³ siê na ziemiê, po czym cicho odda³ ducha. Do ostatniej chwili, jego oczy wyra¿a³y niedowierzanie.
- Plansza jest gotowa, pionki zostaÂły poruszone – rzekÂł brodacz do szeÂściu akolitĂłw. – Wyznaczcie nastĂŞpnego kozÂła ofiarnego. Miejcie staÂłe baczenie na krwiopijcĂłw i na ich armiĂŞ. Wiadomy jest wam Plan. Kto zawiedzie, ten narazi siĂŞ na gniew Pana, i na karĂŞ gorszÂą, niÂźli to co spotkaÂła klechĂŞ! Ku chwale Tego, KtĂłry Zmienia Drogi, M'yawi Ni'mb'arr Tzeentch!
Akolici milczÂąco skinĂŞli gÂłowami, po czym pospiesznie rozpierzchli siĂŞ i zniknĂŞli w ostĂŞpach lasu. Mistrz kultystĂłw wyszeptaÂł jedno, ciche sÂłowo, po czym i on  – literalnie – rozpÂłyn¹³ siĂŞ w powietrzu.

Na wzgĂłrku pozostaÂło juÂż jeno tĂŞÂżejÂące ciaÂło byÂłego kapÂłana Morra. Z jego serca nie sÂączyÂła siĂŞ juÂż krew. Oczy miaÂł szeroko otwarte. Jego dusza zmierzaÂła na spotkanie z bogiem, ktĂłrego zdradziÂł.