Kroniki naszych sesji (Grupa OG)

[Jovaen]

Kampania WFRP - Preludium do apokalipsy - Grupa Ordo Gryphi

TÂło
Jest pocz¹tek wiosny roku 2521 Kalendarza Imperialnego, 2. Pflugzeit (Czas Orki), Wellentag (Dzieù Pracy). Imperium - najpotê¿niejsze paùstwo Starego Œwiata - wci¹¿ trwa niez³omne. Mimo chaosu wojny domowej, która przetoczy³a siê przez kraj nieca³e 10 lat temu, cesarz Karl Franz I trzyma swoje dominium ¿elazn¹ rêk¹. Uzurpatorzy zostali pokonani, konflikt miêdzy kultem Sigmara a Ulryka zd³awiony, Wewnêtrzny Wróg pokonany... na razie. Minê³o ponad 200 lat od ostatniej Wielkiej Wojny z Chaosem, a wiek XXVI rozpocz¹³ siê jako wiek burzliwy. W koùcu sta³o siê to, czego wszyscy siê lêkali.

Oko Chaosu na Pó³nocy znów otworzy³o siê, wysy³aj±c w ¶wiat hordy demonów, barbarzyñców, zwierzoludzi i dzieci czystego Chaosu. Hordy odzianych w skóry, futra i ¿elazo krwawych grabie¿ców z Pustkowi zjednoczy³y siê pod sztandarem Surthy Lenka, a zimne fale Morza Szponów pruj± norsmeñskie drakkary, p³yn±ce pod komend± Aelrika Sinego Wilka. Wojna rozpoczêta. Kislev ju¿ p³onie. Wróg ci±gnie na pó³nocne rubie¿e Imperium, na Ostland, Östermark i Talabekland. Z lasów w ca³ym imperium wychynêli zwierzoludzie i mutanci, wiele szlaków jest nieprzejezdnych, wiele wiosek odciêtych od ¶wiata. Agenci przeklêtych kultów Mrocznych Bogów znów wznowili swe wysi³ki, by siaæ niezgodê, zw±tpienie i ¶mieræ w szeregach mieszkañców Imperium. Prorocy zag³ady i fanatycy wo³aj±, ¿e ten najazd jest tylko forpoczt± jeszcze wiêkszej inwazji...

(JesteÂście tutaj).

Oto rozpocz¹³ siê Koniec Czasów, apokalipsa, ods³oniêcie dalszych losów cywilizacji cz³owieka.

Stary ÂŚwiat jak nigdy dotÂąd potrzebuje bohaterĂłw.


DruÂżyna
Wszyscy jesteœcie cz³onkami Imperialnego Zakonu Gryfa (klasyczny: Ordo Imperialis Gryphi, Reikspiel: Der Kaiserliche Orden des Greifes), elitarnej organizacji pod bezpoœrednim zwierzchnictwem samego cesarza - uœwiêconego Karla Franza I - i pob³ogos³awionej przez Koœció³ Sigmara i Kolegia Magii. Jesteœcie elit¹ - grup¹ specjalnie wybranych profesjona³ów. Œwieckich i duchownych. Szlachciców i plebejuszy. Wojowników i czarodziejów. Ludzi i krasnoludów, nizio³ków i elfów. Ponad podzia³ami, powo³ani dla obrony Starego Œwiata. £¹czy was jedno: znacie zagro¿enie Chaosu i Wewnêtrznego Wroga - i potraficie je zwalczaÌ. Ka¿dy z was posiada mosiê¿ny medalion z wizerunkiem œwiêtego imperialnego gryfa (taki jak ni¿ej).

Jako cz³onkowie Zakonu, jesteœcie jednoczeœnie cz³onkami Imperialswehry, armii cesarskiej. Agenci Zakonu dzia³aj¹ zarówno bezpoœrednio na froncie, jak i na ty³ach, walcz¹c z Wewnêtrznym Wrogiem. Wasz autorytet stoi ponad w³adz¹ ksi¹¿¹t-elektorów i ich prowincjonalnych dowódców, odpowiadacie tylko przed samym Karlem Franzem. Wyzwoleni z okowów biurokracji, mo¿ecie dzia³aÌ szybko i sprawnie, koordynuj¹c dzia³ania wojskowe na froncie pó³nocnym jak i operacje wywiadowcze w dalszych prowincjach.


Dramatis personae

Aldus Bodoni - tajemniczy czÂłowiek o tajemniczej przeszÂłoÂści. TileaĂączyk. Jak sam siebie okreÂśla - "dyplomata". Inteligentny i rzutki, walczy dziwnÂą broniÂą i stylem skrytobĂłjcy... Wiele wie, ale mĂłwi tylko to, co chce. To on jest nieformalnym dowĂłdcÂą waszej komĂłrki. DomyÂślacie siĂŞ, Âże w randze Zakonu stoi wyÂżej od was.

Gimri - krasnoludzki kowal run z legendarnej zaginionej twierdzy Karag Dum na Pustkowiach Chaosu. Jego historia jest peÂłna momentĂłw heroicznych i straszliwych, ktĂłre zahartowaÂły go, nawet jak na standardy twardej rasy krasnoludzkiej. Jego mistrz wysÂłaÂł go z twierdzy Karak Kadrin, by szkoliÂł siĂŞ i wspomagaÂł ludzi, sojusznikĂłw krasnoludzkich krĂłlestw. Wie bardzo wiele o zagroÂżeniach Chaosu i Dawnej Nocy.

Ludvig von Schtauffen - bojowy kap³an Sigmara - boskiego patrona Imperium - z Zakonu Srebrnego M³ota. Pochodzi z miasta Talabheim i mia³ burzliw¹ przesz³oœÌ. Jak wszyscy kap³ani bojowi - cz³ek hardy i nieprzejednany, bezlitosny dla wrogów, surowy dla przyjació³. Jego wielki m³ot niesie szybk¹ i pewn¹ œmierÌ pomiotom Ciemnoœci, a jego mod³y nios¹ nadziejê i si³ê s³abym i w¹tpi¹cym.

Magnus Voronov - Kislevita, najemnik, weteran licznych walk, zjeŸdzi³ kawa³ Starego Œwiata. Od jego ostatniej przygody w dalekcih Ksiêstwach Granicznych minê³o ponad 2 lata, a on sam zmieni³ siê... Pozna³ doskonale zagro¿enie Chaosu i czarnoksiêstwa. Cichy i zamkniêty w sobie, ale wierny towarzysz i odwa¿ny wojownik. Wprowadzony do Zakonu przez krasnoluda Gimriego, którego spotka³ podró¿uj¹c z elfk¹ Ullian¹ po pó³nocnych rubie¿ach Cesarstwa.

Ulliana - asrai, leœna elfka z Wielkiego Lasu (centralne Imperium). Doskona³y zwiadowca i przepatrywaczka, sprawdza siê w warunkach polowych. Przywi¹zana do Magnusa, czy¿by tê dwójkê ³¹czy³o coœ wiêcej? I czy dlatego Ulliana opuœci³a swój leœny dom, by ¿yÌ w nieprzyjaznym elfom œwiecie ludzi...?


Aktualne poÂłoÂżenie
Wys³ano was z siedziby Zakonu Gryfa w Altdorfie, stolicy Imperium. Tam, gdzie toczy swe wody wielka rzeka Reik, jest granica miêdzy Reiklandem - wielk± prowincj± cesarsk± - a Middenlandem - hard± prowincj± hardych ludzi. Gdy wojska ze wszystkich prowincji zbieraj± siê i ruszaj± na pó³noc, do Talabeklandu, Ostlandu i Östermarku, by wspomóc waszych kislevskich sojuszników, na po³udniowy-zachód od frontu, niedaleko Carroburga - wielkiego miasta, dawnej stolicy Middenlandu - w okolicznych wioskach dosz³o do serii tajemniczych zaginiêæ. Ca³e wsie przepada³y bez wie¶ci, wszyscy mieszkañcy jakby rozp³ynêli siê bez ¶ladu... Co wiêcej, pojawiaj± siê pog³oski o obecno¶ci tajemniczych szczuroludzi - skavenów. Wszystkie te plotki, jak i ludzie je rozsiewaj±cy, s± natychmiast zduszane w zarodku przez imperialn± administracjê; wszelako nikt nie chce, aby panika siê szerzy³a. Tymczasem, sytuacja w wymar³ej wiosce Senden jest wielce niepokoj±ca...

Legenda:
Altdorf - pop. 105,000; stolica Imperium i prowincji Reikland. OÂśrodek wÂładzy, siedziba cesarza i imperialnej biurokracji, KoÂścioÂła Sigmara i KolegiĂłw Magii.
Carroburg - pop. 8,000; najwiĂŞksze miasto Middenlandu, zaraz po stolicy prowincji - Middenheim. OÂśrodek handlu i siedziba ksiĂŞcia Leopolda von Bildhofen - wÂładcy tej czĂŞÂści Middenlandu.
Senden - pop. 0; ongiÂś maÂła wioska o populacji 45  mieszkaĂącĂłw; wszyscy mieszkaĂący tajemniczo zaginĂŞli.
Barenfähre - pop. 80; wieœ nad rzek¹ Reik, utrzymuj¹ca siê z rybo³ówstwa. Pog³oski o rzecznych piratach (i innych, gorszych, rzeczach), które nawiedzaj¹ te osiedle. Przeprawa promowa przez Reik.
Anseldorf - pop. 56; wioska utrzymujÂąca siĂŞ z upraw.
Kreutzendorf - pop. 130; charakterystycznym elementem wioski, jest po³o¿ony nad Reikiem monastyr Bractwa Sigmara Dni Ostatnich, radykalnego od³amu Koœcio³a, o którym kr¹¿¹ mroczne pog³oski... Wys³ani tam w ubieg³ym miesi¹cu wywiadowcy Zakonu póki co nie powrócili.
Eslohe - pop. 85; wioska. CzêœÌ mieszkaùców zaginê³a, pog³oski o "pó³-ludziach, pó³-demonach" z pobliskich bagien.
Breuna - pop. 65; wioska, mieszkaùcy utrzymuj¹ siê z bagiennictwa. PonoÌ wiedz¹ du¿o o tajemniczych "pó³-demonach" z bagien.
Wielkie Hospicjum - poza Altdorfem; przetrzymuje siĂŞ tu osoby chore psychicznie. "Komfort" placĂłwki wiĂŞziennej skrzyÂżowanej z salÂą tortur.
Œrodkowe Bagna (lub Lustrzane Bagna) - skrajnie nieprzyjazne i niezbadane terytorium. Podobno gnie¿d¿¹ siê tu dziwne, mroczne potwory. Na skraju mokrade³, od strony po³udniowej, wznosi siê owian¹ z³¹ s³aw¹ zrujnowane zamczysko - podobno relikt z czasów zdegenerowanego cesarza Borisa Niekompetentnego.

[Jovaen]

Sesja #1 – PoczÂątek wszystkich nieszczêœÌ
Piwnica, 03.VII.2011 r.
Dramatis personae:
Aldus Bodoni (WhtMnk)
Gimri z Karag Dum (RDO)
Ludvig Schatauffen (Tromm)
Magnus Voronov (Abaddon)
Ulliana (Disposable89)


Ranek, Wellentag, 2. Pflugzeit. Szare niebo, mÂży, pogoda pod psem... JesteÂście w wiosce Senden, na pó³noc od Carroburga. SmrĂłd rozkÂładu i krwi jest przytÂłaczajÂący. DookoÂła studni le¿¹ krwawe strzĂŞpy wioskowych kotĂłw i psĂłw, wszystkie pozbawione ogonĂłw. Ludzi brak, jakby wyparowali. I ten wszechobecny, dÂławiÂący smrĂłd piÂżma... Gimri, masz niejakie podejrzenia, Âże za atakiem mogÂły staĂŚ skaveny. Magnus ma niejakie obiekcje, czy osÂławieni szczuroludzie rzeczywiÂście  istniejÂą... Obchodzicie caÂłe sioÂło. W chacie soÂłtysa nic ciekawego – potÂłuczony gliniany garniec, poprzewracane stoÂłki, tak jak i gdzie indziej; Âślady walki, ale bez wyraÂźnego wskazania agresorĂłw. Liczne Âślady stĂłp wiodÂą na pó³noc, w stronĂŞ bagien. Aldus wpada na pomysÂł zbadania studni. Tak teÂż robicie, gromadzÂąc siĂŞ dookoÂła i szykujÂąc siĂŞ na cokolwiek, co moÂże stamtÂąd wyleŸÌ, krĂŞcicie korbkÂą i wyciÂągacie cebrzyk z wodÂą. Woda jest cuchnÂąca i mĂŞtna... a w samym wiaderku znajdujecie sztylet. WyglÂąda dziwnie, jest przerdzewiaÂły, zĂŞbaty i zakrzywiony, ma koÂścianÂą rĂŞkojeœÌ. Aldus postanawia zbadaĂŚ studniĂŞ dokÂładniej. DruÂżyna asekuruje go linÂą, a on sam ostroÂżnie zsuwa siĂŞ wg³¹b. Na poczÂątku Âśrednio mu siĂŞ to udaje (lekkie rany od osuniĂŞcia i otarcia), ale po krĂłtkim zjeÂździe w dó³ staje po kolana w czarnej wodzie. Sprawdza chropowate kamienne Âściany studni... Aha! Jedna ze Âścian ustĂŞpuje pod naciskiem. Dalej jest przejÂście, jakiÂś tunel... Aldus wraca na powierzchnie, gdy u gĂłry... Do uszu Ulliany dochodzi stukot kopyt nadciÂągajÂących jeÂźdÂźcĂłw. DruÂżyna szykuje siĂŞ do odparcia ewentualnych wrogĂłw. Po krĂłtkiej chwili napiĂŞcia, do wsi wjeÂżdÂża oddziaÂł jeÂźdÂźcĂłw w barwach biaÂło-niebieskich, w barwach Middenlandu. A wiĂŞc swoi... JeÂździec na czele, podstarzaÂły, krzepki m¹¿ o jasnych blond wÂłosach i takiej samej estalijskiej brĂłdce – dobry znajomy (wie o waszej misji), kapitan straÂżnikĂłw drĂłg JĂźrgen RĂśhm – wita was przyjaznym okrzykiem. SkÂładacie broĂą. Relacjonujecie mu, coÂście znaleÂźli i co podejrzewacie. On opowiada wam o tym, Âże nie tylko mieszkaĂący zginĂŞli – wraz z nimi takÂże patrolujÂący te okolice 63. Regiment Carroburski. Tylko jego dowĂłdca, Kaspar von Smallhof, czÂłowiek obsesyjnie wrĂŞcz przekonany o koniecznoÂści  walki ze skavenami, przeÂżyÂł... A teraz jest zamkniĂŞty w Wielkim Hospicjum dla ob³¹kanych, poza Altdorfem. O szczuroludziach lepiej gÂłoÂśno tu nie mĂłwiĂŚ, miejscowi wÂładcy tego nie lubiÂą... Razem z RĂśhmem jedzie 5 innych straÂżnikĂłw, postanawiacie wiĂŞc wysÂłaĂŚ ca³¹ szĂłstkĂŞ na pó³noc, tam gdzie wiodÂą tropy, a reszta z was zajmie siĂŞ tunelem w studni.

Nagle, wasze koniec uwiÂązane niedaleko placu pÂłoszÂą siĂŞ. Gimri wypatruje coÂś poruszajÂącego siĂŞ w krzakach. CoÂś maÂłego i szybkiego. Ruszacie za tym czymÂś. Ulliana napina ciĂŞciwĂŞ i posyÂła za uciekinierem celnÂą strza³ê (mniej niÂż 10 na US!). Ruszacie w chaszcze, a trafiona istota szamocze siĂŞ, niechybnie w agonii. Gimri, Aldus, wasze podejrzenia sprawdziÂły siĂŞ. Skaven, przeklĂŞta, plugawa krzy¿ówka czÂłowieka i szczura. Magnusie, jakiekolwiek wÂątpliwoÂści miaÂłeÂś – teraz zostaÂły rozwiane. Aldus, znasz podstawy ich plugawego narzecza. PrĂłbujesz porozumieĂŚ siĂŞ z wynaturzeniem. Poza naturalnym dla tej rasy nienawistnym beÂłkotem o "ÂśmierĂŚ-Âśmierci przeklĂŞtych-gÂłupich ludzikĂłw" wyÂłapujesz coÂś cennego. Twierdza na bagnach, gdzie jest gniazdo tych istot. Có¿, obiecaÂłeÂś mu Âżycie w zamian za informacje, a – jak to u skavenĂłw – szczur wolaÂł ujœÌ z Âżyciem w zamian za zdradĂŞ swoich. WiĂŞc wyzwoliÂłeÂś go. Precyzyjnym ciĂŞciem w szyjĂŞ.

Ponownie na placu. Decydujecie, Âże naleÂży ostrzec ludzi  RĂśhma, ktĂłrzy udali siĂŞ w stronĂŞ skaveĂąskiej twierdzy. Ludvig rzuca na wasze konie BÂłogosÂławieĂąstwo chyÂżoÂści dziĂŞki czemu Magnus i Ulliana doganiajÂą i ostrzegajÂą straÂżnikĂłw. Planujecie, co dalej, gdy... Znowu te przeklĂŞte konie. Ale tym razem... Z oddali sÂłyszycie wÂściekÂłe ujadanie psĂłw. Macie maÂło czasu, dramatycznie maÂło czasu, gdy wataha wÂściekÂłych, wygÂłodzonych kundli otacza was i rzuca siĂŞ wam do gardeÂł. Bitwa nie trwa dÂłuÂżej niÂż parĂŞ minut, choĂŚ Ulliana i Ludvig odnoszÂą pewne rany (opatrzone przez Ludviga). Psy rozbiegajÂą siĂŞ. RĂśhm ostrzega was, Âże takie zdziczaÂłe watahy grasujÂą w caÂły Middenlandzie i nie tylko; wojna, g³ód i wyludnione wsie robiÂą swoje. Zapada ostateczna decyzja. DruÂżyna, RĂśhm i dwĂłch straÂżnikĂłw zbada tunel. PozostaÂła trĂłjka zabarykaduje siĂŞ w wiosce i czekaĂŚ bĂŞdzie na rozwĂłj wydarzeĂą. Po kolei opuszczacie siĂŞ w ciemnoœÌ...

To nie przelewki, ten tunel naprawdĂŞ siĂŞ nie koĂączy. WĂŞdrujecie w caÂłkowitej ciemnoÂści (lepiej nie uÂżywaĂŚ pochodni, skoro mokro, a i nie wiadomo, czy na gaz siĂŞ pod ziemiÂą nie natkniecie) juÂż kolejnÂą godzinĂŞ. NiepewnoœÌ i strach szepczÂą wam do uszu, ÂświatÂło za wami juÂż dawno znikÂło, a przed wami nic... Martwicie siĂŞ o bandaÂże na nodze Ulliany. Tylko Gimri czuje siĂŞ tu jak w swoim Âżywiole, wychowaÂł siĂŞ w koĂącu w caÂłkowitym odciĂŞciu od promieni sÂłoĂąca... Krasnolud czujnie rozglÂąda siĂŞ, szukajÂąc jakichÂś odnĂłg, czy jakichkolwiek innych wskazĂłwek. Ocenie wiek tych kamieni na co najmniej 1,500 lat, a moÂże i wiĂŞcej... Nagle, jego palce natrafiajÂą na coÂś. Relief w kamieniu. Motyw stylizowanego jednego oka i korpulentne postaci, z ogonami i maczugami, jednookie, walczÂące z czymÂś jak... skaveny? WytĂŞÂżasz swĂłj mĂłzg (06 na Int!)... i juÂż masz jasnoœÌ. Fimiry. NiemalÂże zapomniana rasa pó³-ludzi, pó³-demonĂłw, ÂżyjÂąca na bagnistych terenach. Tak, fimiry i skaveny od zawsze ³¹czyÂła nienawiœÌ. Dzielisz siĂŞ swoimi wnioskami z druÂżynÂą. Zapada cisza i konsternacja. Magnus jest przeraÂżony wizjÂą "pó³-demonĂłw", choĂŚ ty, Gimri, sÂądzisz, iÂż mogliby oni byĂŚ dla was sojusznikami w walce ze szczurami; to wÂłaÂśnie skaveny stanowiÂą temat niezliczonych wpisĂłw w krasnoludzkiej KsiĂŞdze Krzywd, nie fimiry... JeÂżeli w ogĂłle tu sÂą, i jeÂżeli to ich tunel... Gdy tak przyglÂądasz siĂŞ kamieniom, stwierdzasz, Âże podziemna droga jest duÂżo starsza, niÂż sÂądziÂłeÂś. Ma co najmniej 2,000 lat. A wiĂŞc jednak, dzieÂło fimirĂłw? Idziecie dalej... Po kolejnych paru godzinach, sÂłyszycie cichy chlupot. Gimri, Aldus, coÂś jest w tej wodzie... CoÂś siĂŞ o was ociera, zanim zd¹¿ycie zareagowaĂŚ przepÂływa dalej... i atakuje jednego ze straÂżnikĂłw drĂłg w Âśrodku waszej kolumny! SÂłyszycie krzyk, nieludzki krzyk, Gimri, odwracasz siĂŞ i widzisz, Âże mĂŞÂżczyznĂŞ oplatajÂą blade zwoje wĂŞÂżowego cielska. Aldus, przemieszczasz siĂŞ do tyÂłu, decydujÂąc siĂŞ dziaÂłaĂŚ; dobywasz swojego ostrza i tniesz potwora... Nader skutecznie. Gdy straÂżnik jest juÂż prawie w caÂłoÂści pod wodÂą, monstrum rozluÂźnia swoje wiĂŞzy, wiotczeje, krwawi i zdycha. Gimri, to Âżmij jaskiniowy, jeden z wielu jakie polowaÂły na twoich ziomkĂłw w otchÂłaniach Karag Dum. NieszczĂŞsny straÂżnik jest caÂły poÂłamany, rzĂŞzi, dogorywa... CiĂŞÂżko bĂŞdzie mu pomĂłc. Nastroje w druÂżynie pogarszajÂą siĂŞ jeszcze bardziej. Ale nie moÂżecie go zostawiĂŚ. Konstruujecie prymitywne nosze z pÂłaszcza i workĂłw i ciÂągniecie dalej... ÂŻmija jaskiniowego pakujesz, Gimri, do torby – jest jadalny...

Po kolejnych godzinach nareszcie koniec. Gimri, twoje zmysÂły podpowiadajÂą ci, Âże przemieÂściliÂście siĂŞ szmat drogi na poÂłudnie, Reik musi byĂŚ niedaleko. Przed wami... Âślepa Âściana. Ale nie, nie tracicie nadziei, bo niemrawy prÂąd wzmaga siĂŞ i kieruje siĂŞ wÂłaÂśnie w stronĂŞ kamiennej Âściany; gdzieÂś niÂżej musi byĂŚ odpÂływ. Aldus, sprawdzasz to – rzeczywiÂście jest. Niezwykle niski, klaustrofobiczny przesmyk, a dalej ÂświatÂło. Musicie zanurkowaĂŚ i zaryzykowaĂŚ stawienia czoÂła nieznanemu. Aldus, ty pierwszy. Przygotowujesz sobie bukÂłaki i manierki z tlenem, stÂąd bĂŞdziecie czerpaĂŚ tlen, gdyby go wam zabrakÂło. Nurkujesz. Faktycznie, na jednym wdechu nie da siĂŞ przepÂłyn¹Ì. WpÂłyniĂŞcie pod masĂŞ kamienia, w szczelinĂŞ o wymiarach metr na metr to niezÂła trauma, dlatego mija trochĂŞ czasu, nim odzyskujesz zimnÂą krew, spinasz siĂŞ i pÂłyniesz dalej... Jeden bukÂłak. Ach, w koĂącu có¿ to dla ciebie, poÂławiacza pereÂł z Miragliano! Jeszcze trochĂŞ... Masz juÂż maÂło powietrza w pÂłucach... Uff, powietrze, nareszcie powietrze i ÂświatÂło! JesteÂś w maÂłym zbiorniku wodnym, mĂŞtnym i poroÂśniĂŞtym tatarakiem; dalej toczy leniwie swe wody rzeka Reik. Nabierasz powietrza do bukÂłakĂłw, Âścinasz parĂŞ tatarakĂłw robiÂąc z nich rurki do oddychania (zalepiasz jeden koniec muÂłem). I ponownie... Ty pÂływasz najlepiej, wiĂŞc bĂŞdziesz pomagaÂł tym, co pÂływajÂą gorzej. Gimri... Ulliana i Magnus... RĂśhm i dwĂłjka straÂżnikĂłw... Ranny straÂżnik... I wreszcie Ludvig... JesteÂście wolni! ChoĂŚ byÂło ciĂŞÂżko, i momentami myÂśleliÂście, Âże nie dacie rady, Âże siĂŞ potopicie – udaÂło siĂŞ wam. Nawet ranny straÂżnik jeszcze dycha... to cud. Ale pokonanie tunelu pozostawiÂło Âślad na waszej psychice... (Aldus, Ludvig, Magnus – nieudane testy na SW i po 1 PO dla kaÂżdego).

MinĂŞÂła wiĂŞksza czêœÌ dnia, teraz powoli zmierzcha juÂż. Ale jest poczÂątek wiosny, wiĂŞc do zapadniĂŞcia zmroku daleko. WyszliÂście kawaÂłek na wschĂłd od wioski Barenfähre, podejrzanej mieÂściny utrzymujÂącej siĂŞ z rybo³ówstwa i – jak gÂłoszÂą pogÂłoski – sporadycznego uprawiania piractwa rzecznego. Ulliana, wioska wydaje siĂŞ bezpieczna, nie jest wyludniona, a licha brama w czĂŞstokole jeszcze otwarta. Zmierzacie wiĂŞc do wioski. Wita was gwar i pokrzykiwania chÂłopĂłw; zdaje siĂŞ, Âże trafiliÂście na Âświniobicie... BĂŞdzie dziÂś we wsi ÂświĂŞto. Mijacie zbiegowisko i udajecie siĂŞ w stronĂŞ placyku. Tu tÂłum taki, Âże szpilki wcisn¹Ì nie idzie. Na desce na studni stoi jakiÂś typ – Âłysy, pobruÂżdÂżony i odstrĂŞczajÂący, w burych szatach – ktĂłry nawoÂłuje do tÂłumu. Zaraz, zaraz... Kolejny agitator, podburzajÂący lud. BluÂźni przeciwko ÂświĂŞtemu cesarzowi Karlowi Franzowi i obÂśmiewa pogÂłoski o szczuroludziach, jako rzekome wymĂłwki nieudolnej imperialnej wÂładzy. Krzyczy o demonach z bagien, ktĂłre porywajÂą bogom ducha winnych ludzi. Judzi do powstania przeciwko cesarstwu... Ludvig, krzyczysz do prostaka, aby zamkn¹³ jadaczkĂŞ. To nie pomaga. Aldus, dobywasz medalionu Zakonu Gryfa i wraz z resztÂą druÂżyny, rozdajÂąc kopniaki i kuksaĂące, przepychasz siĂŞ do podwyÂższenia, by uciszyĂŚ agitatora. Twoja pÂłomienista mowa, Aldusie, a takÂże twoja, Gimri, wywiera pewien efekt... Ale obwieÂś nie milknie. Przeciwnie – doskakuje do Ulliany i zrywa jej kaptur z gÂłowy, nim zd¹¿yÂła zareagowaĂŚ. "Patrzcie, miÂłoÂśnicy demonĂłw z bagien i plugawego elfiego ludu, ktĂłry zabija wasze dzieci i mê¿ów!" woÂła podÂżegacz. TÂłum szemrze, w waszÂą stronĂŞ lecÂą kamienie, Âśmieci... Magnus, chronisz Aldusa i UllianĂŞ. RĂśhm i jego ludzie takÂże prĂłbujÂą rozpĂŞdziĂŚ zbiegowisko. Za przeciwstawianie siĂŞ cesarzowi – stryczek! W tym momencie, agitator zrywa siĂŞ i ucieka, widzÂąc, Âże macie przewagĂŞ. Wraz z nim z tÂłumu wybiega jeszcze maÂła grupka podobnie ubranych ludzi i wraz z nim kierujÂą siĂŞ w stronĂŞ nadbrzeÂża. Aldus, dobywasz sztyletu i miotasz nim w uciekiniera... Niestety, pudÂło – i to tragiczne w skutkach! Trafiasz jednego z chÂłopĂłw, ktĂłry jĂŞczy, pluje krwiÂą i pada na ziemiĂŞ... Niedobrze, tÂłum jest naprawdĂŞ wÂściekÂły, lincz coraz bliÂżej... Sytuacje ratuje Ludvig. Jeszcze raz przemawia do gminu, pociesza rodzinĂŞ zabitego... To przynosi niejakie efekty. A co do uciekiniera... Gimri rozwiÂązaÂł ten problem; celne trafienie runicznym mÂłotem zwaliÂło draba z nĂłg. Jest wasz. Przeszukujecie go. Nie ma nic cennego, wisiorek z po¿ó³kÂłym zĂŞbem i sztylet... ktĂłry jest doœÌ podobny do tego znalezionego w Senden. Có¿ za dziwo? Zatrzymujecie te przedmioty. Agitatora postanawiacie zakuĂŚ go w dyby. StraÂżnicy drĂłg rozpĂŞdzajÂą tÂłum.

Szukacie medyka dla towarzysza RĂśhma, ale bezskutecznie... Udajecie siĂŞ wiĂŞc do karczmy. Cicho i pusto, to pewnie przez zajÂście na placu. StraÂżnicy zajmujÂą siĂŞ sobÂą (jako ludzie lokalnych wÂładz, wikt i opierunek przysÂługuje im na koszt ksiĂŞcia von Bildhofena), a wy rozmawiacie z chudym, zasuszonym karczmarzem. Wynajmujecie pokĂłj na noc, Âżarcie i piwo na teraz i na ranek... i piwnicĂŞ gospody. Po krĂłtkim targowaniu siĂŞ ze starym chytrusem, Aldus zaÂłatwia wszystko. PaÂłaszujecie nĂŞdzne miĂŞsiwo (to pewnie z lokalnych burkĂłw...) i – caÂłkiem niezÂłe jak na standardy czÂłeczyn, Gimri – mocne, ciemne piwo. Tylko Ulliana jest jakaÂś niemrawa, có¿, ludzka karczma, ludzkie standardy, no i ta rana na nodze. Zostawiacie elfkĂŞ z Magnusem, a sami udajecie siĂŞ na placyk, do agitatora zakutego w dyby.

Piwnica w karczmie. Montujecie "mi³e" miejsce na przes³uchanie pod¿egacza. Przygl¹dacie siê œmieciowi i zauwa¿acie, ¿e brak mu przedniej jedynki. Aldus, pozbawiasz go drugiej. ŒmieÌ zapluwa siê i skamle. Ludvig nak³ania go do mówienia prawdy. Typek zgrywa twardego, zwiêkszacie wiêc "komfort" jego sytuacji (odpowiednio podwi¹zana lina czyni cuda). Aldus i Gimri zajmuj¹ siê nim jeszcze trochê, gdy ty, Ludvigu, starasz siê mówiÌ jak dobry ojciec. To dzia³a. Typek za³amuje siê. Jêczy, ¿e niczego nie wie. Jego sposób mówienia jest prosty. Podobno zosta³ wynajêty do pod¿egania t³umu. A wiêc plebejusz, i to pionek... Kto go naj¹³? To by³o w Carroburgu. Gdzie dok³adnie? Gospoda Pod Skrzy¿owanymi Lancami. Kto? Grupa zamaskowanych, tajemniczych ludzi, ¿adnych znaków szczególnych. Coœ wiêcej? Jeden z tych ludzi zwróci³ siê do drugiego "hrabio"... To nie s¹ dobre informacje. Zdrada na dworze carroburskim? W tych niespokojnych czasach Wewnêtrzny Wróg to nic nowego... Optymizmem to nie napawa. Wiêcej z pod¿egacza nie wyciœniecie; darujecie mu wolnoœÌ i odprowadzacie na placyk, w dyby. Wracacie do karczmy na noc, do wspólnej izby. Magnus, Ulliana, RÜhm i stra¿nicy ju¿ œpi¹.

Aubentag, 3. Pflugzeit. Noc mija spokojnie. OberÂżystĂŞ chyba pokrĂŞciÂło, podaje na Âśniadanie owsiankĂŞ... Przy stole grobowe wieÂści – ranny straÂżnik drĂłg zmarÂł w nocy... RĂśhm i jego ludzie sÂą w morowych nastrojach, wy teÂż... Ale mimo to, czas wam ruszaĂŚ w drogĂŞ. PodÂżegacza juÂż w dybach nie ma. PamiĂŞtacie o Kasparze von Smallhofie, dowĂłdcy 63. Regimentu Carroburskiego, ktĂłrego po wydarzeniach w Senden zamkniĂŞto w Wielkim Hospicjum... Ruszacie zatem na wschĂłd, w stronĂŞ Altdorfu.

Frederheim, Wielkie Hospicjum. Podró¿ zajmuje wam prawie caÂły dzieĂą, na miejsce dojeÂżdÂżacie wieczorem. Hospicjum sprawia przygnĂŞbiajÂące wraÂżenie, niczym zimna warowna twierdza... Przy bramie okazujecie medaliony Zakonu, wartownik prowadzi was do zarzÂądcy cytadeli. W biurze tego ostatniego, zdradzacie Âże chcecie w trybie pilnym widzieĂŚ siĂŞ z niedawno osadzonym tu Kasparem von Smallfohem. Naczelnik przywoÂłuje straÂżnika Hospicjum, wielkiego, spasione draba – Dietricha – ktĂłry was poprowadzi. Idziecie w gĂłrĂŞ, przez kolejne korytarze... Wizyta tutaj to prawdziwie przygnĂŞbiajÂące wraÂżenie. Morze obszarpanych, brudnych kreatur, ktĂłre tylko powierzchownie przypominajÂą ludzi, jĂŞczy, zawodzi i wyciÂąga do was rĂŞce zza krat... Wreszcie jesteÂście przed drzwiami von Smallhofa. Aldus, przekupujesz Dietricha i nakÂłaniasz go, Âżeby oddaliÂł siĂŞ. Cela dowĂłdcy 63. Regimentu jest jednoosobowa, wyÂłoÂżona brudnym sianem, o zimnych kamiennych murach (to wysoki standard, jak na Hospicjum...)... Sam kapitan – a raczej wrak, ktĂłry z niego pozostaÂł – siedzi skulony w kÂącie, obszarpany, zaroÂśniĂŞty, brudny, wodzÂąc za wami przeraÂżonym wzrokiem... Aldus, stawiasz przed nim trochĂŞ jadÂła i wody, moÂże to go oÂśmieli... Istota rzuca siĂŞ na posiÂłek i bÂłyskawicznie pochÂłania go. MĂłwicie mu, Âże jesteÂście przyjació³mi. Chyba juÂż siĂŞ aÂż tak nie boi. NakÂłaniacie go, by powiedziaÂł, jak to naprawdĂŞ w Senden byÂło. Otó¿ tak, przyszli tam skaveni, wychynÂąwszy ze studni. Kogo nie zabili w szamotaninie, tego zwiÂązali i powiedli na pó³noc, na ÂŚrodkowe Bagna, tam gdzie ich twierdza. Taki sam los spotkaÂł wiĂŞkszoœÌ ÂżoÂłnierzy z 63. Regimentu... Kapitana von Smallhofa i kilku innych wziĂŞto Âżywcem. Po drodze kapitan podsÂłuchaÂł, Âże skaveni planujÂą kolejne ataki... Na Anseldorf, na Barenfähre, na inne okoliczne wioski. JakimÂś cudem, kapitan po drodze zadusiÂł swojego straÂżnika i wyrwaÂł siĂŞ swoim oprawcom. Wiele wiĂŞcej nie jest w stanie powiedzieĂŚ. Teraz jego psychika jest doszczĂŞtnie zrujnowana. PaÂła tylko bezbrzeÂżnÂą nienawiÂściÂą do wÂładz Carroburga... Bowiem wyrwawszy siĂŞ skavenom, uciekÂł z powrotem do Senden. Tu zastaÂł ludzi ksiĂŞcia. PrzekonywaÂł ich o koniecznoÂści staniĂŞcia przeciwko szczuroludziom. Jego twierdzenia zostaÂły wyÂśmiane, on sam oskarÂżony o dezercjĂŞ, skuty i wtrÂącony do Hospicjum... CzyÂżby domniemana intryga robiÂła siĂŞ co raz wiĂŞksza? Czy wÂładze Carroburga (tajemniczy "hrabia"?) sprzymierzyÂły siĂŞ ze skavenami?! To ÂśmiaÂłe domysÂły i nie moÂżecie tego na razie potwierdziĂŚ. Jednak von Smallhofa naleÂży wydostaĂŚ; po pierwsze, moÂże byĂŚ przydatny; po drugie, to oddany sÂługa cesarza, skazany i sponiewierany bezprawnie... Ale nie wydostaniecie go drogÂą oficjalnÂą, lepiej nie robiĂŚ rozgÂłosu. Aldus, Gimri, wpadacie na doskonaÂły plan. Aldus udaje siĂŞ do Dietricha czekajÂącego dalej na korytarzu i prĂłbuje go przekupiĂŚ. Cena wysoka, bo i zadanie trudne i niewdziĂŞczne: NaleÂży podmieniĂŚ von Smallhofa na innego obdartusa z sÂąsiednich cel, ktĂłremu to obdartusowi pozostaÂło niewiele Âżycia. Gdy ten wiĂŞzieĂą (czyli von Smallhof) "umrze", zostanie przetransportowany tam, gdzie grzebie siĂŞ zmarÂłych z Hospicjum. Tam "trupa" odbierzecie wy (oczywiÂście potajemnie). NiewdziĂŞczne to zadanie, ale w Hospicjum i tak umiera co chwilĂŞ caÂła rzesza nieszczĂŞÂśnikĂłw, wiĂŞc nie wzbudzi to podejrzeĂą. OczywiÂście, papiery muszÂą pozostaĂŚ czyste. To doœÌ karkoÂłomne zadanie, wiĂŞc zÂłote korony kr¹¿¹ Âżwawo miĂŞdzy Aldusem a Dietrichem... Wreszcie, wielkie bydlĂŞ godzi siĂŞ. Pozostaje dogadaĂŚ szczegó³y, a juÂż dziÂś w nocy, lub najdalej rano, odbierzecie nieszczĂŞsnego Kaspara von Smallhofa i w zboÂżnej sprawy umoÂżliwicie mu pomszczenie jego haĂąby... Oby tylko nie byÂło za póŸno na odkrycie prawdy i na ocalenie reszty wiosek i ich mieszkaĂącĂłw...

[rdo]

"Aldus, Gimri, wpadacie na doskona³y plan." - plan istotnie by³ doskona³y, ale ani pomys³ ani wykonanie nie jest Gimriego (mo¿e jakaœ pomniejsza sugestia co do szczegó³ów). Oczywiœcie Gimri popiera ten plan.

DziĂŞki za podsumowanie naszych dokonaĂą

[whtmnk]

to byÂło juÂż jakiÂś czas temu i chyba nie wszystko pamiĂŞtam, wiĂŞc mam nadziejĂŞ, Âże jakoÂś pouzupeÂłniacie luki.

rozpoczeliœmy od podzielenia dru¿yny - wszyscy oprócz Aldusa i von Gliche'a i jego wojsk wyruszyli na bagna by znaleœÌ dowód
na istnienie skavenĂłw.
po dÂługich poszukiwaniach i kolejnym podziale - Uliana, Ghimrii Ludwig ruszyli po Âśladach i dotarli do Mrocznej WieÂży SkavenĂłw,
gdzie szczuroludzie i fimiry toczyÂły walkĂŞ. W ogĂłlnym zamieszaniu bez trudu porwali jedno truchÂło i zaczeli uciekaĂŚ.
W trakcie odwrotu (trzeci podziaÂł : P) Ghimri oddzieliÂł siĂŞ od reszty by zatrzymaĂŚ pogoĂą.

W miĂŞdzyczasie w obozie jeden z ÂżoÂłnierzy von Gliche'a okazaÂł siĂŞ byc zdrajcÂą! PodÂłoÂżyÂł ogieĂą pod stanowiskami strzeleckimi i wysadziÂł caÂły proch.

Gdy dotarliÂśmy do obozu udaÂło nam siĂŞ uratowaĂŚ Caspara od styczka, a potem odparliÂśmy atak Szczuroludzi na obozowisko.
ByÂła to wspaniaÂła walka i liczĂŞ, Âże ktoÂś ten wÂątek pociÂągnie dalej : )


Zapiski z tej sesji - uzupeÂłnione, 2 posty niÂżej.

- Jovaen

[Tromm]

Prawy gĂłrny rĂłg mapy: Hochland - to jest pyszne.


Zawsze i wszĂŞdzie: Tromm - to jest SPAM.

Ech, nie mam serca tego usuwaĂŚ.

- Jovaen

[Jovaen]

Sesja #2 – Mroczna pĂŞtla zacieÂśnia siĂŞ
Piwnica, 10.VII.2011 r.
Dramatis personae:
Aldus Bodoni (WhtMnk)
Gimri z Karag Dum (RDO)
Ludvig Schatauffen (Tromm)
Magnus Voronov (Abaddon)
Ulliana (Disposable89)
Gudrun Renfri (Hela)
Adalbert von Gleich (Martin)
Kaspar von Smallhof (RDO)


Noc, za Wielkim Hospicjum nieopodal Altdorfu. Stoicie nad trupim do³em, gdzie sk³adowane s¹ byle jak pochowane trupy chorych z Hospicjum. Zimno daje wam w koœÌ i byÌ mo¿e dlatego nie czujecie tego piekielnego smrodu zw³ok dobywaj¹cego siê z czeluœci... Czekacie na Dietricha, który mia³ wywi¹zaÌ siê ze swojej czêœci umowy. Nagle, gdzieœ w Hospicjum otwieraj¹ siê tylne drzwi. W wasz¹ stronê rusza grupka okutanych w ciemne p³aszcze postaci. Wygl¹da na to, ¿e Dietrich wywi¹za³ siê ze swojej czêœci umowy. Aldus rzuca stra¿nikowi kolejn¹ monetê, aby upewniÌ siê co do jego lojalnoœci. Ludzie z Hospicjum oddalaj¹ siê. Odczekujecie jeszcze chwilê... Ludvig w miêdzyczasie doprowadza Von Smallhofa do jako-takiego porz¹dku. Stary jest w szoku, potê¿nym szoku. Nie odzywa siê zbyt wiele. Wsiadacie na koù, ruszaj¹c do Barenfähre.

Gdy jesteœcie w drodze, mija 3. Pflugzeit i nastaje Marktag, 4. dzieù Pflugziet, trzeci dzieù waszego œleidztwa... Gdy œwita, przybywacie do Barenfähre. Pierwej chcecie rozpytaÌ stra¿nika przy bramie, czy aby nie spostrzeg³ domniemanych skavenów wy³aniaj¹cych siê z pobliskiego zbiornika wodnego. Przy³apaliœcie owego stra¿nika in flagranti z jak¹œ niewiast¹, ale nic to... Dowiadujecie siê co nie co. Jakieœ ma³e sylwetki istotnie krêci³y siê ostatnio noc¹ przy jeziorku, w okolicach dni, kiedy zaatakowano Senden. Stra¿nik domaga siê jednak od was dyskrecji. Tymczasem Magnus i Ulliana wyruszaj¹, by dok³adniej przyjrzeÌ siê owemu jeziorku.

Ulliano, jesteÂś pewna, Âże jest tu dziwna mieszanina ró¿nej wielkoÂści tropĂłw, nie wszystkie wyglÂądajÂą naturalnie. Gdy Magnus czujnie rozglÂąda siĂŞ dokoÂła... z pobliskich zaroÂśli padajÂą strzaÂły. Do broni! SÂłyszycie jakieÂś pokrzykiwania... po bretoĂąsku? Magnusie, czy to mogÂą byĂŚ niesÂławni bracia Valentine, tu, tak daleko od KsiĂŞstw?! Ulliana razi niewidocznych napastnikĂłw, a ty wpadasz w chaszcze... 5 konnych, a wÂśrĂłd nich... MauricĂŠ i Cecil! Rozprawiacie siĂŞ z najĂŞtymi zbirami, niestety, bracia Valentine wymykajÂą siĂŞ po zaciĂŞtej walce! Magnus wskakuje na konia i puszcza siĂŞ pĂŞdem za uciekajÂącymi. Po krĂłtkim, groÂźnym poÂścigu – sÂą wasi. UdaÂło siĂŞ. Dobijacie tamtych 3 najmitĂłw. Braci Valentine pĂŞtacie i zabieracie do miasteczka.

Barenfähre. Wszyscy razem ponownie robicie uÂżytek z zaimprowizowanej „sali przesÂłuchaĂą”... Po pierwsze, BretoĂączycy majÂą przy sobie glejty od hrabiego Johannesa von Bildhofena z Carroburga. Z tego, co z nich wyduszacie – dostali na was zlecenie od kogoÂś z dworu. CiĂŞÂżko siĂŞ z nimi wspó³pracuje, zamykacie ich zatem w beczkach z dostĂŞpem powietrza, dla ewentualnego póŸniejszego przesÂłuchania. Karczmarzowi karzecie ich dokarmiaĂŚ.

Co dalej? ZarĂłwno von Smallfof, jak i RĂśhm radzÂą wam przyjrzeĂŚ siĂŞ monastyrowi w Kreutzendorfie. Podobno majÂą mieĂŚ tam miejsce jakieÂś waÂżkie wydarzenia, tudzieÂż jest to moÂżliwe miejsce nastĂŞpnego ataku sczuroludzi. W siodÂło zatem, i w stronĂŞ Kreutzendorfu.

Wyjechaliœcie z Barenfähre, minêliœcie Carroburg, i wzd³u¿ Reiku jechaliœcie traktem do Kreutzendorfu; von Smallfoh, tudzie¿ RÜhm i jego stra¿nicy z wami. W drodze da³o siê s³yszeÌ pracê parowych silników, gdy zza zakrêtu Reiku wynurzy³ siê... ciê¿ki pancernik krasnoludów. Có¿ za widok! Czy¿by i takiego wsparcia udzieli³ Wielki Król krasnoludów Cesarzowi? Pokrzepiaj¹cy widok. Ruszacie dalej.

Gdy waszym oczom ukazaÂł siĂŞ stromy klif, na ktĂłrym stoi monastyr, a dookoÂła klifu wioska sÂłuÂżebna... z chaszczy wypadÂł tabun ÂżoÂłnierzy cesarskich, z broniÂą dobytÂą i wymierzonÂą w waszÂą stronĂŞ! Na czele tej grupy: inkwizytor i kobieta-rycerz. Po peÂłnej napiĂŞcia chwili, inkwizytor przedstawia siĂŞ jako Adalbert von Gleich, a kobieta-rycerz to Gudrun Renfri. WÂłaÂśnie trwa oblĂŞÂżenie monastyru z poruczenia ksiĂŞcia Leopolda von Bildhofena... Zostajecie odstawieni pod eskortÂą do obozu pod murami monastyru, celem zÂłoÂżenia wyjaÂśnieĂą.

Sprawa wyglÂąda tak: Zakon Braci Sigmara Dni Ostatnich rezydujÂący w kreutzendorfskim monastyrze zostaÂł przez KoÂśció³ Sigmara i przez Zakon PÂłomienia (inkwizycjĂŞ) uznany heretyckim z powodu niepokojÂących praktyk i babrania siĂŞ w mistycyzmie. SytuacjĂŞ pogarsza panujÂący w kraju stan wojenny. Przeto ksi¹¿ê Carroburga zostaÂł zmuszony do „uÂżyczenia” swoich ÂżoÂłnierzy i oddania ich pod komendĂŞ inkwizytora von Gleicha. Jako wsparcie oddelegowano z Altdorfu Gudrun Renfri i jej oddziaÂł rycerzy. Po³¹czone siÂły oblegajÂące monastyr to jakichÂś 300 ludzi. PoniewaÂż zakonnicy odmawiajÂą otwarcia bram i poddania siĂŞ „oczyszczeniu” i wobec przedÂłuÂżajÂącego siĂŞ oblĂŞÂżenia – wojsko zostanie zmuszone do obrĂłcenia monastyru w gruz przy pomocy machin oblĂŞÂżniczych. JuÂż teraz wytoczono 2 moÂździerze i dziaÂłonowi sÂą gotowi do otwarcia ognia.

W obliczu wÂładz Carroburga, Kaspar postanawia zachowaĂŚ anonimowoœÌ. Sama druÂżyna chciaÂłaby uniemoÂżliwiĂŚ zniszczenie monastyru, gdyÂż istnieje moÂżliwoœÌ, Âże mnisi majÂą jakieÂś wskazĂłwki co do niepokojĂłw trawiÂących region. Jednak von Gleich nie chce o tym nawet sÂłyszeĂŚ. Nie trzeba dodawaĂŚ, Âże jest absolutnie sceptyczny wobec istnienia skavenĂłw, i Âże grozi sÂądem polowym kaÂżdemu, kto bĂŞdzie rozpowszechniaÂł pogÂłoski o owych szczuroludziach. W miĂŞdzyczasie mnisi z monastyru wylegajÂą na mury, ÂśpiewajÂąc ekstatyczne pieÂśni i biczujÂąc siĂŞ. Mimo sprzeciwu druÂżyny, Renfri nakazuje otworzyĂŚ ogieĂą. MoÂździerze bezlitoÂśnie rozprawiajÂą siĂŞ z monastyrem. To dolewa oliwy do ognia. WywiÂązuje siĂŞ konflikt autorytetĂłw: Zakon Gryfa (nieformalnie) nie ma zwierzchnoÂści nad wÂładzami lokalnymi, jednak dziaÂła w sÂłuÂżbie Cesarza, a sytuacja w regionie jest powaÂżna... Ale to inkwizytor ma trzy setki ludzi pod komendÂą. Kaspar von Smallhof ujawnia siĂŞ, co tylko dodatkowo podsyca atmosferĂŞ w obozie. Von Gleich chce go powiesiĂŚ. Gimri, ktĂłry bierze weterana w obronĂŞ, zostaje odesÂłany do karceru. MiĂŞdzy Ludvigiem a von Gleichem wywiÂązuje siĂŞ bardzo dÂługa, bardzo zawiÂła, i – koniec koĂącĂłw – bardzo monotonna dyskusja teologiczna odnoÂśnie dziaÂłaĂą Zakonu PÂłomienia, wiary, miÂłosierdzia, i tym podobnych... Zmierzcha.

(W miĂŞdzyczasie, gdy trwa gorÂąca dysputa w obozie, Aldus pokÂątnie wymyka siĂŞ, by szybko wybadaĂŚ „heretycki” zakon. PrzekradniĂŞcie siĂŞ przez straÂże i pokonanie murĂłw monastyru od strony klifu, to dla twoich umiejĂŞtnoÂści, Aldusie, pestka. W czĂŞÂściowo zburzonym ÂświĂŞtym miejscu panuje zÂłowieszcza cisza i spokĂłj. Podkradasz siĂŞ do g³ównej kaplicy; widzisz tam pogr¹¿onych w transie modlitewnym braci zakonnych. By ich nie przestraszyĂŚ, cicho wychodzisz z cienia i podchodzisz z cienia. W miĂŞdzyczasie spoglÂądasz na pÂłaskorzeÂźby na Âścianie budynku. Freski sÂą... bardzo niepokojÂące, jak na miejsce kultu Sigmara. PrzedstawiajÂą okaleczonych mnichĂłw skÂładajÂących swe oczy, uszy, inne czĂŞÂści ciaÂł niby dary wotywne jakimÂś dziwnym istotom, motywy bagien i pojedynczego oka. Mnichom mĂłwisz, Âże przybywasz jako przyjaciel. ÂŚwiĂŞci mĂŞÂżowie... takÂże wydajÂą siĂŞ niepokojÂący. Odrealnieni, jak w jakimÂś narkotycznym transie. NazywajÂą siĂŞ wybawicielem, przysÂłanym od „anio³ów Sigmara”. Dostrzegasz, Âże owe „anioÂły” grajÂą jak¹œ wielkÂą rolĂŞ w Âżyciu zakonu... ProwadzÂą siĂŞ do przeora Bractwa. PrzeÂłoÂżonym okazuje siĂŞ byĂŚ... fimir! Pokraczna, masywna istota, o dÂługim zĂŞbatym pysku, rogata, jednooka, ubrana w szaty mistyka, dzier¿¹ca kostur... Bestia tÂłumaczy ci, Âże pod monastyrem znajduje siĂŞ niezwykle bogate zÂłoÂże spaczenia, ktĂłrego bracia strzegÂą przed skavenami. Pewnego dnia, objawiÂł im siĂŞ Ăłw fimir, niosÂąc prawdĂŞ o „anioÂłach Sigmara”... Teraz zakonnicy sÂłu¿¹ tymÂże anioÂłom, czyli fimirom wÂłaÂśnie, skÂładajÂąc im dary i sporadyczne ofiary z ludzi. DziĂŞki temu jest spokĂłj w okolicy, gdyÂż fimiry i skaveny dzieli odwieczna nienawiœÌ... JesteÂś oszoÂłomiony. Nie jesteÂś pewien, komu wierzyĂŚ. Ale ta... kreatura, ten pó³-czÂłowiek, pó³-demon... mĂłwi rozsÂądnie. Teraz, kiedy znasz sekret monastyru, przezornie zobowiÂązujesz siĂŞ do ochrony Bractwa Sigmara Dni Ostatnich przed gniewem Zakonu PÂłomienia. Fimir odbiera od ciebie tĂŞ przysiĂŞgĂŞ na lojalnoœÌ. Zdajesz sobie takÂże sprawĂŞ, czym groziÂłoby zÂłamanie przysiĂŞgi... Wracasz do obozu, gdy sÂłoĂące wÂłaÂśnie chowa siĂŞ za leÂśnym horyzontem).

[Jovaen]

Sesja #3 – ZÂło na bagnach i bitwa o monastyr
Piwnica, 21.VII.2011 r.
Dramatis personae:
Aldus Bodoni (WhtMnk)
Gimri z Karag Dum (RDO)
Ludvig Schtauffen (WhtMnk)
Magnus Voronov (Abaddon)
Ulliana (Disposable89)
Gudrun Renfri (Hela)
Adalbert von Gleich (Martin)


Jest juÂż wieczĂłr, gdy choĂŚ czĂŞÂściowo udaje wam siĂŞ przekonaĂŚ von Gleicha do waszych racji. Consensus jest nastĂŞpujÂący: inkwizytor odÂłoÂży zniszczenie monastyru do czasu, aÂż wrĂłcicie z bagien, by zbadaĂŚ mieszczÂące siĂŞ tam rzekomo siedliszcze szczuroludzi. W praktyce – dostaliÂście czas do rana. Do tego czasu musicie zdobyĂŚ niezbite dowody na poparcie waszej sprawy. Najlepiej szczuroczÂłeka – Âżywego lub martwego... Wraz z wami w drogĂŞ wyrusza Gudrun i oddziaÂł 10 rycerzy. RĂśhm i jego ludzie zostajÂą w obozie. Aldusa zostawiacie pod stra¿¹, jako swoiste wadium.

Droga na pó³noc, w stronĂŞ ÂŚrodkowych Bagien, jest dÂługa i mĂŞczÂąca, szczegĂłlnie Âże rozglÂądacie siĂŞ za jakimikolwiek Âśladami dziaÂłalnoÂści skavenĂłw. Gudrun wci¹¿ ma na was oko. Mija pó³noc, nastaje Backertag, 5. Pflugzeit, czwarty dzieĂą waszego Âśledztwa. WymĂŞczeni, stajecie na skraju ponurego, rozlegÂłego trzĂŞsawiska. Las za wami jest mroczny, a przed wami tylko mgÂła, choĂŚ oko wykol. Ulliano... w pewnym momencie zauwaÂżasz gdzieÂś dalej, na skraju bagien... sylwetkĂŞ czÂłowieka? PodjeÂżdÂżacie ostroÂżnie. WoÂłacie, ale ten ktoÂś nie odpowiada. Nie moÂże, gdyÂż jest to szkielet zatkniĂŞty na palu. Stoi na skraju bagien, jak niemy wartownik i przestroga... Ciarki was przechodzÂą. Postanawiacie siĂŞ rozdzieliĂŚ. Ulliana, Gimri i Ludvig – wy udacie siĂŞ przeczesaĂŚ tĂŞ stronĂŞ bagien. Reszta zostanie na straÂży. Powoli i ostroÂżnie, wasza trĂłjka zag³êbia siĂŞ we mg³ê, i po chwili niknie reszcie z oczu...

Gdy mija jakiœ czas od wyruszenia waszego zwiadu, ty, Magnusie, dostrzegasz na po³udniowym-wschodzie jak¹œ ³unê. To po¿ar! Gdzieœ u Reiku, w stronê Carroburga... Czy¿by to Barenfähre? Zaczynacie siê niepokoiÌ.

Ulliano, prowadzisz druÂżynĂŞ przez  te piekielne moczary. Powoli przedzieracie siĂŞ suchÂą nogÂą. W oddali widzisz coÂś, jakby zarys jakiegoÂś zamku. Udajecie siĂŞ w tamtÂą stronĂŞ. Powoli tracicie poczucie czasu – ile to juÂż minĂŞÂło, odkÂąd zag³êbiliÂście siĂŞ w te bagna – godzina, dwie? CiĂŞÂżko powiedzieĂŚ. Ale w koĂącu wasze stopy natrafiajÂą na coÂś staÂłego. To brukowana droga, wystajÂąca ponad poziom bagniska. Wiedzie w stronĂŞ zamczyska, ktĂłre teraz jest juÂż caÂłkiem dobrze widoczne. Ruszacie owÂą starÂą, zniszczonÂą i zaroÂśniĂŞtÂą drogÂą, gdy waszych uszu docierajÂą odgÂłosy walki. GdzieÂś dalej... kotÂłujÂą siĂŞ jakieÂś dwie grupy. Ulliana ostroÂżnie podchodzi, Gimri i Ludvig gotujÂą broĂą. Gdy zbliÂżasz siĂŞ, Ulliano, momentalnie przed oczyma staje ci to, co opisaÂł w tunelu Gimri. Wielkie, pokraczne humanoidy, ogoniaste i pazurzaste, zĂŞbate i rogate... fimiry. A jednak mityczne bestie istniejÂą na tych bagnach. PrzechodzÂą ciĂŞ ciarki, jak taka aberracja moÂże plugawiĂŚ powierzchnie ziemi. Widzisz jednak, Âże fimiry walczÂą z jeszcze wiĂŞkszym plugastwem. To skaveny. Nie wiesz, czy to oznacza, Âże chwilowo jesteÂście sojusznikami, i wolisz tego nie sprawdzaĂŚ. Podchodzisz na skraj pobojowiska... jest, truchÂło powalonego szczuroczÂłeka. Bierzesz to plugawe Âścierwo na rĂŞce i zawracasz... Niestety, w zamieszaniu bitwy dostrzeÂżono ciĂŞ! Puszczasz siĂŞ biegiem. Skaveny tuÂż za tobÂą!

Gimri i Ludvigu, widzicie biegnÂącÂą UllianĂŞ ze zdobycznym truchÂłem. Za niÂą sÂłyszycie raban... JuÂż wiecie – to skaveny. Ulliana prowadzi was w stronĂŞ skraju moczarĂłw. Niestety, wasi przeÂśladowcy sÂą coraz bliÂżej. Niech siĂŞ dzieje wola PrzodkĂłw. Gimri, zatrzymujesz siĂŞ na brukowanej drodze, z mÂłotem w garÂści, zdeterminowany aby nie przepuÂściĂŚ ani jednego szczura. Tamta dwĂłjka niech ucieka... w zamieszaniu nie zauwaÂżyli, ÂżeÂś siĂŞ od³¹czyÂł. Dobrze – nie przeszkodzÂą ci w twoim postanowieniu. Skaveny rzucajÂą siĂŞ na ciebie...

To juÂż? ByÂła ich moÂże dziesiÂątka, ale udaÂło ci siĂŞ ich odeprzeĂŚ. WolaÂły podaĂŚ tyÂły, niÂż walczyĂŚ do koĂąca. Trudno. Nie jesteÂś ZabĂłjcÂą, wiĂŞc jeÂżeli takie jest przeznaczenie, niech i tak bĂŞdzie. Z okrwawionym mÂłotem ruszasz Âśladem towarzyszy. Niepokoi ciĂŞ fakt, iÂż szczury uÂżywaÂły spaczeniowej technomagii. OsobiÂście raniÂłeÂś jednego z ich inÂżynierĂłw... z niesÂławnego klanu Skryre. Niedobrze. Ale moÂże jednak bĂŞdziesz mĂłgÂł przysÂłuÂżyĂŚ siĂŞ sprawie Zakonu. KtoÂś musi ich ostrzec... Za sobÂą sÂłyszysz jakieÂś piski, skrzeki, nawoÂływania. MgÂła dookoÂła zamczyska jaÂśnieje na zielono...

Spotykacie siĂŞ wszyscy na skraju ÂŚrodkowych Bagien. Ulliana i Ludvig zdajÂą relacjĂŞ. Potem do³¹cza do was Gimri. Ostrzega was, Âże szczury majÂą potĂŞÂżne Âśrodki do walki. Z bagien nadciÂąga jakieÂś nowe diabelstwo – mgÂła przybraÂła kolor zieleni, spaczeniowej zieleni. Magnus z kolei informuje was o Âłunie, gdzieÂś nieopodal Carroburga. Niedobrze... Zawracacie w stronĂŞ obozu.

W miêdzyczasie Aldus przeprowadzi³ swój tajemny plan. Wymkn¹³ siê ze strze¿onego namiotu. W chwilê póŸniej, ca³ym obozowiskiem wstrz¹snê³a fala eksplozji. Von Gleich wyszed³ ze swojego namiotu, z nerwowym tikiem wykrzywiaj¹cym twarz. W³aœnie oba moŸdzierze posz³y z dymem... Szczêœciem, jedna z bombard pozosta³a ukryta i jest nienaruszona. Jednak ca³y proch równie¿ diabli wziêli! Inkwizytor rusza w stronê namiotu Aldusa, a potem ku wiêzieniu von Smallhofa. Polec¹ g³owy, oj, polec¹...

Gdy dojeÂżdÂżacie do obozu, trwa tu istne pandemonium. Tam, gdzie byÂło stanowisko artyleryjskie zieje krater. Von Gleich stoi pod polowym szafotem, obok niego Aldus, Kaspar von Smallhof i ÂżoÂłnierze. JakiÂś sabotaÂżysta zaatakowaÂł obĂłz. Von Gleich jest naturalnie pewien, kto to. Jednak – choĂŚ i wy domyÂślacie siĂŞ, czyja to sprawka – Aldus zadbaÂł o szczegó³y. ÂŻoÂłnierze znajdujÂą jednego wojaka, ktĂłry miaÂł dzisiaj wachtĂŞ na straÂży obozu. Ma przy sobie... glejt od hrabiego Carroburga, Johannesa von Bildhofena. Có¿... dobrze, Âże te glejty jednak nie byÂły imienne. I dobrze, Âże inkwizytor nie wie o braciach Valentine, na ktĂłrych zdobyliÂście Ăłw dokument... Udaje siĂŞ wam przekonaĂŚ von Gleicha, aby choĂŚ na chwilĂŞ odÂłoÂżyÂł egzekucjĂŞ podejrzanych. ÂŁowca czarownic posyÂła czêœÌ swoich ludzi do Carroburga, dla uzupeÂłnienia zapasĂłw prochu.

Jest juÂż przedÂświt. W namiocie dowĂłdcy. Przedstawiacie sceptycznemu inkwizytorowi wasze dowody. Jest on – naturalnie! - sceptyczny. Ale Gimri stara siĂŞ mu przemĂłwiĂŚ do rozsÂądku. Z umiarkowanym skutkiem, ale... SÂłyszycie tĂŞtent kopyt. PosÂłaniec konny ze znakiem Zakonu Gryfa toruje sobie drogĂŞ przez obĂłz. Ma list do Gimriego. NagÂłe rozkazy od samej centrali! OczywiÂście, najpierw z pismem zapoznaje siĂŞ von Gleich... Tak czy owak, dysputa odnoÂśnie obronnoÂści obozu i ewentualnej walki ze skavenami trwa w najlepsze, gdy...

...SÂłyszycie ponownie tĂŞtent koĂąskich kopyt, tym razem traktem od strony bagien. Waszych uszu dobiega krzyk „Szczuroludzie, szczuroludzie nadchodzÂą!” a potem charkot. Potem sÂłyszycie przecinajÂące noc zÂłowieszcze bicie dzwonu. Gimri, ty wiesz co to znaczy... NadchodzÂą skaveny.

Traktem od strony bagien – siÂła ich! Widzicie ca³¹ hordĂŞ futrzastych szkodnikĂłw, a za niÂą jakieÂś 3 dziwaczne machiny oblĂŞÂżnicze. Emanuje od nich owa zielona poÂświata. Odrzucacie na bok swary i podziaÂły – do broni!

Ludvig i kilku ÂżoÂłnierzy ewakuujÂą wioskĂŞ Kreutzendorf, nim dotrÂą do niej najeÂźdÂźcy. Barykadujecie siĂŞ za palisadÂą otaczajÂącÂą obĂłz. Organizujecie obronĂŞ – von Gleich dowodzi muszkieterami, Magnus i Ulliana – kusznikami. Ludvig wraz z Gimrim wesprÂą knechtĂłw przy murach. Gudrun zbiera swoich rycerzy i szykuje siĂŞ do wypadu z oblĂŞÂżonego obozu. Pierwszy rozkaz to puÂściĂŚ z dymem Kreutzendorf, by utrudniĂŚ przeciwnikowi podejÂście pod mury. Pierwsza salwa kusznikĂłw, druga... Wioska sÂłuÂżebna pÂłonie, lecz skaveny nie baczÂąc na straty wÂłasne prÂą w waszÂą stronĂŞ. Koncentrujecie ogieĂą na machinach, ktĂłre ustawiÂły siĂŞ po drugiej stronie wioski. Z mizernym skutkiem... Tymczasem szczury sÂą juÂż przy palisadzie. Wasi strzelcy otwierajÂą ogieĂą. Szczury odpowiadajÂą tym samym – ich dziwne, dÂługie muszkiety obsÂługiwane przez dwĂłjkĂŞ skavenĂłw ra¿¹ was zielonymi bÂłyskawicami – spaczeniowe diabelstwo kÂładzie trupem wielu dzielnych obroĂącĂłw! Po tej wymianie ognia, szczury pierzchajÂą, a z armii wyÂłania siĂŞ coÂś wiĂŞkszego... szczurze bestie wielkoÂści ogrĂłw, ruszajÂą w stronĂŞ bram. Na szczĂŞÂście obroĂący pod waszym przewodnictwem przygotowali siĂŞ do oblĂŞÂżenia, gromadzÂąc gÂłazy, wrzÂącÂą oliwĂŞ i kaszĂŞ. Muszkieterzy i kusznicy skupiajÂą swĂłj ogieĂą na skaveĂąskich poganiaczach, ktĂłrzy najwyraÂźniej prowadzÂą te aberracje do boju. Ale wiĂŞksza czêœÌ szczurogrĂłw dociera pod bramĂŞ. Nie udaje im siĂŞ jednak jej przeÂłamaĂŚ.

Na tyÂłach, od strony klifu sÂłyszycie buczenie parowych silnikĂłw – to napotkany wczeÂśniej krasnoludzki pancernik przybywa z odsieczÂą! Aldus, cofasz siĂŞ w stronĂŞ rzeki, by nadzorowaĂŚ ÂżoÂłnierzy dajÂących sygnaÂły zbliÂżajÂącej siĂŞ jednostce. Nagle, kÂątem oka widzisz jakiÂś ruch na Âścianie klifu. Skaveny, odziani w czerĂą szczuroludzie wspinajÂą siĂŞ, Âżwawo pokonujÂąc zbocze klifu! Ich celem na pewno jest monastyr. Gdy ÂżoÂłnierze dajÂą koordynaty strzelcom na pancerniku i pada pierwszy dudniÂący strzaÂł, cofasz siĂŞ w stronĂŞ zgromadzonych w obozie chÂłopĂłw z Kreutzendorfu. KaÂżesz im chwytaĂŚ kamienie i insze pociski i odpieraĂŚ natarcie szczurzych komandosĂłw, po drodze zgarniasz teÂż kilku halabardnikĂłw. Walka na klifie jest zaciĂŞta... ale chyba udaje siĂŞ wam z czasem odeprzeĂŚ natarcie!

Prowadzony przez imperialnych sygnalistĂłw, pancernik prĂłbuje zniszczyĂŚ dziwne skaveĂąskie machiny, ktĂłre wci¹¿ stojÂą na tyÂłach armii, pĂłki co nieaktywne – niestety, pierwsza kanonada nie daje skutku. Walka pod murami jest zaciĂŞta. Tymczasem, jedna z machin, w postaci masywnego mosiĂŞÂżnego dziaÂła, zaczyna jaÂśnieĂŚ zielonÂą poÂświatÂą i rozgrzewaĂŚ siĂŞ. Potem wydobywa z siebie ogÂłuszajÂący odgÂłos pioruna, spaczeniowego gromu, ktĂłry przecina przestrzeĂą pola bitwy i uderza w palisadĂŞ. Momentalnie ta sekcja muru przepada, a obroĂący na niej zostajÂą spopieleni przez spaczeniowy ogieĂą. W wyrwĂŞ w murze wpada szczurza piechota, lecz napotyka na dzielny opĂłr knechtĂłw. Tymczasem z ciÂżby skavenĂłw wystĂŞpuje jakaÂś postaĂŚ...

Na pysku ma dziwnÂą maskĂŞ i gogle, ubrana jest w jak¹œ technomagicznÂą mosiĂŞÂżnÂą zbrojĂŞ z mnĂłstwem cylindrĂłw, kabli, prze³¹cznikĂłw i inszego diabelstwa. Podnosi w gĂłrĂŞ swojÂą szczurzÂą ÂłapĂŞ i natarcie armii na chwilĂŞ wytraca impet. Do pyska podnosi jakiÂś rodzaj tuby wzmacniajÂącej gÂłos... Skrzekliwym gÂłosem wzywa was do poddania siĂŞ, zapewniajÂąc, Âże jedynym celem skavenĂłw jest monastyr. W odpowiedzi von Gleich wydaje rozkaz „Feuer!”, lecz grad kul... tylko odbija siĂŞ od pola siÂłowego otaczajÂącego szczura. Gimri, wzbiera w tobie nienawiœÌ do tego plugastwa, ciskasz wiĂŞc swoim mÂłotem (krytyczny sukces!). UdaÂło siĂŞ! Magia twojej runicznej broni przeÂłamuje czar skavena, demoniczny inÂżynier pada z rozwalonym Âłbem. Natarcie jednak rusza ponownie...

Aldus, postanawiasz wymkn¹Ì siê z obozu celem dokonania sabota¿u na machinach na ty³ach wroga, nim ich technologia rozniesie mury w py³.

Gudrun, twoi rycerze, a takÂże Gimri, ktĂłry ma doœÌ biernej walki na murach, dosiadacie koni i szykujecie siĂŞ  do wypadu przez wylot w murze. Pod twojÂą gromkÂą komendÂą „NapierdalaĂŚ!”, Gudrun, rycerze Zakonu GorejÂącego SÂłoĂąca ruszajÂą ku wyrwie w palisadzie!

Aldus, niezauwaÂżony skradasz siĂŞ przez wci¹¿ tlÂące siĂŞ zgliszcza Kreutzendorfu. Machiny sÂą juÂż blisko. WczeÂśniejszy ostrzaÂł najwyraÂźniej zniszczyÂł jednÂą z nich – drewniana katapulta (lub coÂś do katapulty podobnego) stoi zniszczona i porzucona. TwĂłj wzrok pada na armatĂŞ spaczeniowÂą. W tym momencie padasz na ziemiĂŞ, ÂściĂŞty z nĂłg i oÂślepiony powalajÂącÂą eksplozjÂą. To pancernik! Nie ma juÂż armaty spaczeniowej! Ty jednak leÂżysz na ziemi, oszoÂłomiony i skoÂłowaciaÂły...

Gudrun, prowadzisz szar¿ê dookoÂła wioski, wyminÂąwszy armiĂŞ skavenĂłw, wpadacie na tyÂły. ZostaÂła jeszcze jedna machina – platforma z zamontowanym wielkim mosiĂŞÂżnym dzwonem. Na szczycie siedzi jakiÂś skaven w dÂługich bogatych szatach. PrzywĂłdca? DookoÂła tÂłoczy siĂŞ oddziaÂł elitarnych szczuroludzi w ciĂŞÂżkich zbrojach. Wpadacie na siebie, ty i twoi rycerze (Gimri zaraz za wami) i szczury. Wasze miecze (i runiczny mÂłot) ra¿¹ wrogĂłw na prawo i lewo – zdobywacie przewagĂŞ! Wierchuszka skaveĂąskiej armii, wycofuje siĂŞ w las, porzucajÂąc natarcie. Wygrywacie! TyÂły sÂą juÂż czyste. Teraz czas natrzeĂŚ na rozpraszajÂącÂą siĂŞ juÂż armiĂŞ przy murach i wybiĂŚ niedobitki. Gudrun, zgarniasz z pola bitwy powalonego Aldusa. SzczĂŞÂściem dycha jeszcze.

Nastaje poranek, czerwone sÂłoĂące wstaje nad pobojowiskiem. OdparliÂście najeÂźdÂźcĂŞ! ChoĂŚ Kreutzendorf poszedÂł z dymem, zostanie odbudowany. WÂłaÂśnie przybyÂł konwĂłj ksi¹¿êcych knechtĂłw z Carroburga, wiozÂąc prowiant i dostawĂŞ prochu. Von Gleich... po bitwie jest juÂż mniej sceptyczny. NastĂŞpuje w koĂącu pojednanie miĂŞdzy inkwizytorem a wami – zwyciĂŞskim Zakonem Gryfa. Jednak to byÂła tylko bitwa, a wojnie daleko do koĂąca. Cytadel szczurĂłw na bagnach wci¹¿ stoi i wÂątpicie, Âże to juÂż koniec skavenĂłw. Sprawa monastyru wci¹¿ nierozwiÂązana. A z Pó³nocy idzie wojna jeszcze wiĂŞksza, niÂż cokolwiek czegoÂście byli Âświadkami. WÂłaÂśnie, Pó³noc... NadszedÂł czas rozstania z Gimrim. ZakoĂączyÂła siĂŞ wasza wspĂłlna droga – przynajmniej na razie – lecz bĂŞdziecie dalej sÂłuÂżyĂŚ Zakonowi i Cesarstwu. Magnusie, Âżegnasz swojego przyjaciela. Aldusie, Ludvigu i Ulliano – oddajecie dzielnemu krasnoludowi honory. Nawet von Gleich i panna Renfri zdobywajÂą siĂŞ na ciepÂłe sÂłowo wobec kowala run. OÂświetlony promieniami wschodzÂącego sÂłoĂąca, muÂł niosÂący Gimriego z Karag Dum, wraz z eskortÂą ÂżoÂłnierzy pod¹¿a traktem, na pó³noc, Ostlandu.

JesteÂście pewni, Âże jeszcze kiedyÂś siĂŞ spotkacie.

Wojna bowiem dopiero siĂŞ rozpoczĂŞÂła...