Dziedzic

Ave!

Z czystej prĂłÂżnoÂści postanowiÂłem opublikowaĂŚ moje opowiadanie na Forum. Tromm podpowiedziaÂł, to i siĂŞ chwalĂŞ

No OK, to nie tylko prĂłÂżnoÂśĂŚ... RobiĂŞ to teÂż i dlatego, Âże Zamek Drachenfels zamieÂściÂł je tylko w .pdf (a bywajÂą ponoĂŚ problemy z zarejestrowaniem siĂŞ/zalogowaniem na portalu), a rĂłÂżniaste inne serwisy hostingowe dla plikĂłw najczĂŞÂściej usuwajÂą rzeczy niepobierane od jakiegoÂś czasu... StÂąd pomysÂł przerzucenia opowiadania na Forum. W ten sposĂłb, zostanie dla potomnych, dla kaÂżdego strudzonego wĂŞdrowca, co odwiedzi te Forum

Niezorientowanym przypominam: Opowiadanie Dziedzic mego autorstwa zdobyÂło I. miejsce w tegorocznym 8. Konkursie Urodzinowym Zamku Drachenfels na najlepsze opowiadanie o tematyce PrzewrotnoÂśĂŚ Chaosu.

Wampiry, Chaos, mrok i wieczna noc... StaraÂłem siĂŞ dobrze oddaĂŚ klimat mrocznego Starego ÂŚwiata, i wierzĂŞ, Âże mi siĂŞ to udaÂło. Lektura wymaga niejakiej znajomoÂści realiĂłw gry, ale da siĂŞ czytaĂŚ i bez tego. MoÂżecie potraktowaĂŚ to jako maÂłÂą wprawkĂŞ odnoÂśnie naszych sesji (tak, lektura obowiÂązkowa)

Opowiadanie jest dÂługie. Trochu siĂŞ rozpisaÂłem (cĂłÂż... 41 stron ). ByÂłem zmuszony rozdzieliĂŚ je na dwa posty. Mam nadziejĂŞ, Âże poÂświĂŞcicie temu dzieÂłku trochĂŞ uwagi

Tutaj macie info o konkursie ze strony Zamku: http://www.drachenfels.pl/modules.php?o … mp;thold=0
...a tutaj ogÂłoszenie Konkursu i dyskusja z mojego Forum WarhammerWorld (tak, tam teÂż jestem Jovaenem): http://www.warhammerworld.ugu.pl/viewto … mp;start=0
...a tu ogÂłoszenie wynikĂłw: http://www.drachenfels.pl/modules.php?o … mp;thold=0

ByÂłbym zobowiÂązany, gdybyÂście chcieli podzieliĂŚ siĂŞ swoimi jakÂże cennymi komentarzami. Tymi krytycznymi takÂże (a moÂże przede wszystkim - wypatrujĂŞ ich jak kania dÂżdÂżu, w koĂącu te krytyczne - byle konstruktywne - sÂą najwiĂŞcej warte)

JeÂżeli wolicie poczytaĂŚ .pdf, zapraszam do pobrania pliku z Zamku: http://www.drachenfels.pl/modules.php?o … mp;thold=0
...lub teÂż stÂąd, bez koniecznoÂści rejestracji i logowania: http://www.4shared.com/document/J-PRFZSX/Dziedzic__JA_Lubiski_.html

A tera lecim.

* * *

Dziedzic

* * *

Z przycmentarnej uliczki wychynÂąÂł cieĂą. Chuda, wymizerowana postaĂŚ zatoczyÂła siĂŞ, a nastĂŞpnie z ochrypÂłym krzykiem upadÂła na ziemiĂŞ. MĂŞÂżczyzna jÂąÂł drapaĂŚ brudnÂą ziemiĂŞ rĂŞkoma, turlajÂąc siĂŞ wte i we wte, jakby w ataku szaleĂąstwa. Z rozciĂŞcia na jego pomarszczonym czole sÂączyÂła siĂŞ krew. BezzĂŞbna usta raz po razie wyrzucaÂły z siebie strumieĂą beÂłkotliwych sÂłĂłw.
- KsiĂŞÂżyce... KsiĂŞÂżyce! Mannslieb i Morrslieb... Achhh! Klaus! Klaus!
Z cienia alejki wychynĂŞÂła druga postaĂŚ, a za niÂą jeszcze jedna. Pierwszy z cieni poruszaÂł siĂŞ niby kukÂła, niezdarnie i powoli, lecz drugi, okuty w dÂługi pÂłaszcz, szedÂł wolno, krokiem peÂłnym dostojeĂąstwa. Nie, on kroczyÂł – rzekÂłbyÂś – pieszczÂąc ciemnoÂśĂŚ i wprawiajÂąc cienie w upiorne danse macabre...
CieĂą w pÂłaszczu podniĂłsÂł rĂŞkĂŞ, wskazujÂąc na leÂżÂącego na ziemi umĂŞczonego szaleĂąca. ByÂł to gest prosty, nie znoszÂący sprzeciwu i aÂż nazbyt wymowny.
ByÂł to wyrok.
MĂŞÂżczyzna przestaÂł wiĂŚ siĂŞ po ziemi i spojrzaÂł na swych przeÂśladowcĂłw. Przez moment jakby cieĂą poczytalnoÂści i zrozumienia przemknÂąÂł przez jego twarz. A potem pokraczny cieĂą runÂąÂł na niego i nieszczĂŞÂśnik zaczÂąÂł krzyczeĂŚ.
A bliÂźniacze ksiĂŞÂżyce patrzyÂły na tĂŞ scenĂŞ, dalekie i obojĂŞtne.

* * *

Koniec tyczki z zawieszonÂą na niej pochodniÂą stukaÂł arytmicznie w ubitÂą ziemiĂŞ, gdy mÂłody czÂłowiek bieÂżyÂł drĂłÂżkĂŞ przycmentarnÂą. MdÂłe ÂświatÂło latarni, zabarwione przez wszechobecnÂą mgÂłĂŞ na zgniÂłozielony kolor, dawaÂło niewiele pocieszenia mÂłodemu rekrutowi. Nebeldorf byÂł Âśredniej wielkoÂści miasteczkiem w Wissenlandzie, niespeÂłna piĂŞciokroĂŚ po sto dusz i dlatego w koszarach byÂły staÂłe braki w ludziach. Fritz – jako „ÂświeÂżak” wÂśrĂłd straÂżnikĂłw miejskich – wykonywaÂł te najbardziej niewdziĂŞczne posÂług. Takie jak ta.
Chromolone opijusy, psie juchy, i Klaus i Heinz. Gdzie jeden tam i drugi, pochlaÂły siĂŞ oba sucze syny, a tera ja mam do koszar targaĂŚ. Niedoczekanie!
Fritz zmeÂłÂł przekleĂąstwo. Gniew dodawaÂł mu niejakiej otuchy w tĂŞ noc strzyg i upiorĂłw. Vorhexen – PrzedwiedÂźmie – miesiÂąc przed niesÂławnÂą NocÂą WiedÂźm, Hexensnacht, czyli przed nowym rokiem, zawsze obfitowaÂł w dziwne wydarzenia. Ostatnimi czasy gadano w Nebeldorfie o tajemniczych ludziach goszczÂących nocÂą na cmentarzu, o rozkopanych mogiÂłach i dziwnych ÂświatÂłach na skraju lasu. Jebane czarowniki, magusy i ich sÂługi, nic ino oni. Pewnikiem pochwyci siĂŞ to taÂłatajstwo chyÂżo i obÂłupi ze skĂłry na miejskim placu, psich synĂłw - na tĂŞ myÂśl pobruÂżdÂżonÂą przez ospĂŞ twarz mÂłodziaka wykrzywiÂł paskudny uÂśmiech. Jedyna cholerna rozrywka w tej przeklĂŞtej, zapadÂłej dziurze jakÂą byÂł Nebeldorf...
Pierwsze oznaki tego, Âże coÂś jest nie tak odnotowaÂł, gdy ujrzaÂł leÂżÂącÂą na ziemi latarniĂŞ noszonÂą zwyczajowo przez straÂż miejskÂą. Obok niej leÂżaÂł pÂłĂłcienny pÂłaszcz – takÂże opÂłacony z kiesy dobrego burmistrza miasta. Klaus czy Heinz? I co to ma wszystko...
Nie zdÂąÂżyÂł dokoĂączyĂŚ myÂśli. NadchodzÂący potok siarczystych bluzgĂłw zostaÂł przerwany przez pochodzÂące z oddali dzikie wycie. Fritz przeÂłknÂąÂł ÂślinĂŞ. ChciaÂł wierzyĂŚ, Âże owo wycie mogÂło pochodziĂŚ z gardÂła jakiegoÂś zwierzĂŞcia. Psa, moÂże wilka. ChciaÂł, ale nie mĂłgÂł. To krzyczaÂł czÂłowiek. I nie byÂł to radosny krzyk kogoÂś, kto spĂŞdziÂł miÂły wieczĂłr zaznajamiajÂąc siĂŞ z kolejnymi antaÂłkami gorzaÂłki.
ByÂł to krzyk agonii, nieludzkiego cierpienia.
Serce Fritza poczĂŞÂło biĂŚ szybciej, gdy adrenalina zaczĂŞÂła przesÂączaĂŚ siĂŞ do jego krwi, a wyobraÂźnia zaczĂŞÂła pracowaĂŚ na wysokich obrotach. Niedaleko, sÂłudzy mrocznych boÂżkĂłw pozbawiali byĂŚ moÂże Âżycia prostego kmiecia, a on stoi tutaj, skamieniaÂły. Z ciemnoÂści przycmentarnej drogi dobiegÂły po chwili odgÂłosy szamotania, a potem chore, mokre dÂźwiĂŞki. KtoÂś coÂś poÂżeraÂł. CoÂś, lub kogoÂś.
Fritz staÂł obok porzuconych utensyliĂłw straÂżnika, oparty o cmentarny mur. ÂŚwiatÂło ksiĂŞÂżycĂłw igraÂło na jego twarzy, tworzÂąc niezwykÂłe artystyczne formy, pejzaÂże zÂłoÂżone ze stĂŞÂżaÂłych miĂŞÂśni, kropel potu czy gÂłĂŞbokich bruzd i ÂśladĂłw po ospie. WÂłaÂściwie, powinien byÂł uciekaĂŚ. Powinien ratowaĂŚ skĂłrĂŞ – czy moÂże sam coÂś zdziaÂłaĂŚ przeciwko – zaÂłĂłÂżmy – caÂłej bandzie plugawych czcicieli zÂła? Praca straÂżnika nie zapewniaÂła moÂże jakiejÂś szczegĂłlnie dostatniej przyszÂłoÂści, ale byÂła pewna i bezpieczna. O ile czÂłek trzymaÂł siĂŞ z dala od kÂłopotĂłw. Miasteczko byÂło spokojne. No i byÂła jeszcze Gerta – wcale wdziĂŞczna dzioÂłcha, ta perspektywa rysowaÂła siĂŞ dla Fritza nader miÂło. Ale zdarza siĂŞ i tak, Âże specyficzna mieszanka podszytej lĂŞkiem ciekawoÂści i poczucia obowiÂązku pcha czÂłowieka do czynĂłw zgoÂła niemÂądrych, licujÂących z samym instynktem przetrwania.
MÂłodzieniec przeÂłknÂąÂł ÂślinĂŞ i mocniej chwyciÂł tyczkĂŞ z latarnia. PoprawiÂł pochwĂŞ z mieczem. PrzypomniaÂł sobie, co w takich chwilach radziÂła mu babka nieboszczka.
- Sigmarze od MÂłota, Panie mĂłj, Ty zawsze przy mnie stĂłj...
I z tÂą dzieciĂŞcÂą modlitwÂą na ustach Fritz zebraÂł siĂŞ w sobie i ruszyÂł wzdÂłuÂż muru, a sposĂłb w jakim trzymaÂł latarniĂŞ istotnie przywodziÂł na myÂśl wizerunki MÂłotodzierÂżcy ze ÂświÂątynnych witraÂży. Jego miĂŞÂśnie byÂły napiĂŞte, ÂściĂŞgna jak postronki. Ze zbielaÂłych ust wciÂąÂż dobywaÂła siĂŞ beÂłkotliwa litania. JuÂż niedaleko... Krok, jeden, drugi, jeszcze jeno parĂŞ krokĂłw... I oto jest wylot drĂłÂżki przy murze cmentarza, na obrzeÂżach miasteczka, po prawej rĂŞce nekropolia, dalej Âściana lasu i gĂłry w oddali, a na ziemi...
- Heinz!
Fritz podbiegÂł do leÂżÂącego na ziemi towarzysza. Wszystko siĂŞ zgadzaÂło, tam na ziemi to leÂżaÂły wÂłaÂśnie pÂłaszcz i latarnia Heinza. MĂŞÂżczyzna byÂł umorusany, obdarty i wyglÂądaÂł jak nieboskie stworzenie. LeÂżaÂł twarzÂą do ziemi, a dookoÂła jego gÂłowy tĂŞÂżaÂła ciemnoczerwona kaÂłuÂża...
- Krew? Heinz, druhu, coÂże ci siĂŞ staÂło? ChodÂźÂże, na Sigmara, pĂłjdÂź, zaprowadzĂŞ ciĂŞ do lazaretu przy koszarach... Heinz? Heinz? Sigmarze...
W tym momencie udaÂło siĂŞ Fritzowi odwrĂłciĂŚ Heinza na plecy. Twarz mĂŞÂżczyzny – a raczej truchÂła czÂłeka znanego jako Heinz – przybraÂła poÂśmiertny wyraz najwyÂższej grozy. Oczy byÂły wybaÂłuszone i przekrwione, usta otwarte w bezzĂŞbnym grymasie, zastygniĂŞte w niemym krzyku, a czoÂło... cĂłÂż, resztki czoÂła tworzyÂły krwawÂą mieszaninĂŞ strzĂŞpĂłw skĂłry, wÂłosĂłw, kawaÂłkĂłw koÂści i materii mĂłzgu. Fritz cofnÂąÂł siĂŞ i jĂŞknÂąÂł, ostatkiem siÂły woli powstrzymujÂąc siĂŞ przed zwymiotowaniem.
- Sigmarze w niebiesiech...
A potem kÂątem oka zauwaÂżyÂł jakiÂś ruch. Z cienia muru wyÂłoniÂła siĂŞ szkaradna postaĂŚ. Czas zwolniÂł i Fritz mĂłgÂł siĂŞ jej dobrze przyjrzeĂŚ. Ta istota musiaÂł niedawno umrzeĂŚ. ÂŻywy trup, jak z opowieÂści starych bab... PowÂłĂłczÂąca nogami parodia Âżycia, bluÂźnierstwo przeciwko naturze i bogom. Twarz potwora pokryta byÂła zaschniĂŞtymi resztkami jej ostatniego posiÂłku – krwiÂą i miĂŞsem. Pod krwawÂą maskÂą zaÂświtaÂło znajome Fritzowi lico. RozpoznaÂł potwora.
- Nie, nie, nie! Klaus! Klaus, Klaus, nie! Sigmarze, ratuj...!
Sigmar nie usÂłyszaÂł woÂłania, ale inne, mroczniejsze istoty, owszem.

* * *

ChÂłop staÂł w drzwiach swej chaty i gapiÂł siĂŞ z rozdziawionÂą gĂŞbÂą na przybysza. Wysokie, skĂłrzane buty do konnej jazdy, dÂługi czarny pÂłaszcza i szerokoskrzydÂły kapelusz bezbÂłĂŞdnie zdradzaÂły toÂżsamoÂśĂŚ nieznajomego. ÂŁowca wiedÂźm, psia jego maĂŚ...
- A dawno to bĂŞdzie jak kapÂłani i rycerze Morra tym traktem bieÂżyli gospodarzu?
Tak byÂło za kaÂżdym razem, gdy Âłowca siĂŞ odezwaÂł – sÂłowa zamieraÂły w gardle kmiecia, a myÂśli uciekaÂły z jego gÂłowy, wystraszone obecnoÂściÂą inkwizytora.
- PytaÂłem, chÂłopie, jak dawno jechali tÂą drogÂą kapÂłani Morra, boga Âśmierci. Ile to bĂŞdzie dni temu? Bo, Âże musieli tĂŞdy jechaĂŚ, to wiem, i podejrzewam, ÂżeÂś ich widziaÂł. Jechali traktem z Wissenburga.
Jego gÂłos byÂł straszny. Niby srebrny i dÂźwiĂŞczny, piĂŞkny nawet, miaÂł w sobie coÂś takiego odlegÂłego... A z drugiej strony – nie przemawiaÂł tonem kogoÂś, kto zwykÂł delikatnie obchodziĂŚ siĂŞ ludÂźmi stojÂącymi mu na drodze. Nie byÂł to ton kogoÂś, kto zwykÂł czekaĂŚ. ByÂł to ton wÂładczy, nie znoszÂący sprzeciwu, od razu stawiajÂący adresata wypowiedzi na naleÂżne mu miejsce w szeregu.
Srebrna gÂłownia rapiera ogĂłlnie dokÂładaÂła siĂŞ do wraÂżenia wywieranego przez ÂłowcĂŞ.
SÂłowa przeciĂŞÂły mĂŞtnÂą ciszĂŞ poranka. Ku niepomiernemu zdziwieniu kmiecia, sÂłowa te dobywaÂły siĂŞ z jego gĂŞby.
- A dyĂŚ panie, bĂŞdzie to ze dni kilka... Dwa Âświtania, o ile dobrze pomnĂŞ.
Inkwizytor przechyliÂł gÂłowĂŞ, jakby trawiÂł zdobyte informacje. Jego oczy ÂświdrowaÂły chÂłopa, wwiercaÂły siĂŞ w jego czaszkĂŞ. W koĂącu odparÂł – Dobrze. A ten szlak to do Nebeldorfu wiedzie, czy tak?
- Tak... panie...
- A prosto wiedzie, aby?
- Tak, panie...
- A ile stÂąd drogi trzeba przebyĂŚ, aby do Nebeldorfu dotrzeĂŚ?
- Ze dwie noce, panie. Z popasem liczÂąc. To jest... Od dzisiaj jakoÂś muszÂą oni byĂŚ juÂż na miejscu. – Tutaj kmieĂŚ postanowiÂł bÂłysnÂąĂŚ intelektem – Tako mnie siĂŞ zdaje.
- „Tako mnie siĂŞ zdaje”... To wiem, chÂłopie, chyba Âże za gÂłupca mnie macie... – W stalowoszarych oczach wiedÂźmoÂłapa zabÂłysÂły groÂźne ogniki. – Gadaj lepiej, nie jest wam groÂźno tutaj, tak samemu mieszkaĂŚ? CzĂŞstokoÂłu nawet nie macie, rzadkoÂśĂŚ w dzisiejszych czasach...
- Panie... Nie, panie... to spokojne ziemie, od zawieruchy z pĂłÂłnocy odlegÂłe. Lasy spokojne. A jeno w kupĂŞ siĂŞ zbijamy, jak zielone z gĂłr zejdÂą, panie, ale i to nie czĂŞsto.
- A ksiĂŞÂżna dobra? Nie ciÂśnie was za bardzo?
- Nie, panie, nie. Niechby i dobra, najukochaĂąsza pani nasza von Liebowitz ze sto lat ÂżyÂła, tak nam pod niÂą jest dobrze.
On wie, Âże kÂłamiĂŞ – przemknĂŞÂło chÂłopu przez myÂśl – Von Liebowitz to suka, jak i caÂły jej dwĂłr jednako... Czego on tu, do kroĂŚset, szuka i co tak wĂŞszy, przybÂłĂŞda przeklĂŞty?
- A dzieciaczki zdrowe? A trzoda? Nic dziwnego siĂŞ nie dzieje? Nic nienaturalnego?
Przez moment grymas strachu ÂściÂągnÂąÂł twarz kmiecia. Tu mnie ma. JuÂż otwieraÂł gĂŞbĂŞ, by coÂś odrzec, lecz przeszkodziÂło mu kwilenie niemowlĂŞcia z gÂłĂŞbi izby. Dziwne to byÂło kwilenie.
ÂŁowca rzuciÂł do cna przeraÂżonemu chÂłopu triumfujÂące spojrzenie, po czym przez drzwi. Izba byÂła ciasna i zagracona. Biednie byÂło, duszno i ciemno, zalatywaÂło smrodem z pobliskiego chlewika sÂąsiadujÂącego z izbÂą mieszkalnÂą przez ÂścianĂŞ. W kÂącie staÂła prosta drewniana koÂłyska. ChÂłopka rĂłwnie przeraÂżona jak jej mÂąÂż rzuciÂła siĂŞ do stĂłp Âłowcy.
- Nie, panie, proszĂŞ... – Jej brzydkÂą twarz raz po raz wykrzywiaÂł paroksyzm strachu. – Panie, nie...
Ale Âłowca czarownic jej nie sÂłuchaÂł. Zdecydowanym ruchem stanÂąÂł nad koÂłyskÂą i odgarnÂąÂł sztywny z brudu koc okrywajÂący oseska. DzieciĂŞ pÂłakaÂło. WstrzymaÂł oddech, gdy je kontemplowaÂł.
- OczywiÂście... Przemienieniec... Mutant. OkÂłamaliÂście mnie, gospodarzu
- AleÂż panie, nie, to nie tak, nie rozumiecie... – PodbiegÂł do niego przeraÂżony kmieĂŚ
- AleÂż rozumiem doskonale. WyczuÂłem tu smrĂłd zepsucia. Ten dom jest skaÂżony. I ja go oczyszczĂŞ.
ChÂłopka u jego stĂłp pÂłakaÂła, szlochaÂła spazmatycznie. Dziecko dzieliÂło z matkÂą swÂą skargĂŞ na Âświat. Jego kwilenie ÂłÂączyÂło siĂŞ w bolesnym unisono z zawodzeniem kobiety. WiedÂźmoÂłap dobyÂł miecza. Ostrze rapiera zabÂłysÂło ponuro w mroku izby. Ze zduszonym krzykiem matka powstaÂła i rzuciÂła siĂŞ na ÂłowcĂŞ. Ten nawet na niÂą nie spojrzaÂł. Silnym ciosem na odlew powaliÂł kobietĂŞ na podÂłogĂŞ. KmieĂŚ doskoczyÂł do swej poÂłowicy, lecz byÂło juÂż za pĂłÂźno.
To byÂło proste, brutalne ciĂŞcie. Ostrze rapiera weszÂło w miĂŞkkie ciaÂłko dziecka niby w masÂło. NiemowlĂŞ przeraÂźliwie zakwiliÂło, nie, zaskrzeczaÂło wrĂŞcz swym cienkim gÂłosikiem, ile siÂł w maÂłych pÂłucach. ÂŁowca pchnÂąÂł mocniej po czym uniĂłsÂł swojÂą broĂą. Nadziane dziecko wiÂło siĂŞ i przebieraÂło rÂączkami i nĂłÂżkami, a na ostrze rapiera sÂączyÂł siĂŞ z wolna struga ciemnej krwi. ÂŁowca podszedÂł do drzwi chaty i przyjrzaÂł siĂŞ swemu dzieÂłu w Âświetle dnia.
Mutant, odszczepieniec... Bachor byÂł odstrĂŞczajÂący. Jego skĂłra miaÂła zgniÂły, siny odcieĂą, jak u zepsutego owocu. GÂłĂłwka byÂła jakby nieproporcjonalnie duÂża w stosunku do reszty ciaÂłka i nieksztaÂłtna. PrawÂą stronĂŞ jego korpusu pokrywaÂły ohydne, pomaraĂączowe guzowate naroÂśle. ÂŁowca z obrzydzeniem strzÂąsnÂąÂł potworka z miecza. MaÂły juÂż nie ÂżyÂł. W kÂącie izby chÂłop podtrzymywaÂł swÂą kobietĂŞ. Ta nie pÂłakaÂła juÂż, ani nie szlochaÂła, lecz wyÂła, krzyczaÂła, beÂłkotaÂła. Jej twarz byÂła czerwona i spuchniĂŞta od pÂłaczu i emocji, wykrzywiona w grymasie bezradnoÂści, mokra od Âłez, ktĂłre nie miaÂły koĂąca. WiedÂźmoÂłap przekopaÂł maÂłe truchÂło do izby, po czym podszedÂł do przeraÂżonych chÂłopĂłw.
- Dlaczego... dlaczego, panie...? DzieciĂŞ jedyne... DzieciĂŞ najdroÂższe... Dlaczego...? – tylko tyle byÂł w stanie dobyĂŚ z siebie kmieĂŚ.
- Albowiem twoja krew jest brudna, chÂłopie – odparÂł inkwizytor. – I krew tej dziewki takoÂż. Ale dziÂś bogowie wam mnie zesÂłali. DopilnujĂŞ, ÂżebyÂście oczyszczeni zostali.
Po czym odwrĂłciÂł siĂŞ i wyszedÂł z izby. W drzwiach obejrzaÂł siĂŞ i rzuciÂł cicho – UciekaĂŚ nie radzĂŞ... Nie chcielibyÂście mieĂŚ mnie na karku.
ChÂłop nie odpowiedziaÂł. Nie byÂł w stanie. Na jego rĂŞkach kiwaÂła siĂŞ Âżona, ÂłkajÂąc cicho, gdy minĂŞÂła pierwsza fala histerii. Nie minĂŞÂło dziesiĂŞĂŚ uderzeĂą serca, a Âłowca czarownic wrĂłciÂł. TrzymaÂł w rĂŞku garÂśĂŚ pochodni, dobytych z jukĂłw przytroczonych do siodÂła jego konia. Jedna z pochodni pÂłonĂŞÂła.
- OstaĂącie w Âśrodku. To przyniesie wam wybawienie, waszym skaÂżonym ciaÂłom i duszom. Tak bĂŞdzie lepiej, i dla Âświata i dla ludzi czystej krwi.
ChoĂŚ jego Âżona wciÂąÂż byÂła pogrÂąÂżona w katatonii, kmieĂŚ spostrzegÂł co siĂŞ ÂświĂŞci. Jego oczy rozszerzyÂły siĂŞ z przeraÂżenia. Ale bezsilnoÂśĂŚ obezwÂładniÂła jego czÂłonki. BezsilnoÂśĂŚ zrodzona ze strachu. PÂłomienie tutaj, albo ostrze rapiera tam... Tylko tyle pozostawiono mu wyboru. ÂŁowca czarownic przytknÂąÂł Âżagiew do powaÂły chaÂłupy, a ta od razu zajĂŞÂła siĂŞ Âżywym ogniem. ChoĂŚ chata miaÂła kamienne fundamenty, byÂła kryta sÂłomÂą i miaÂła drewniane wykoĂączenia, wiĂŞc wszystko nie powinno potrwaĂŚ zbyt dÂługo... Inkwizytor zmĂłwiÂł krĂłtkÂą modlitwĂŞ do swego boga. I zamknÂąÂł drzwi chaÂłupy.

StaÂł na podwĂłrzu tak dÂługo, aÂż byÂł pewien, Âże nikt w Âśrodku nie mĂłgÂł przeÂżyĂŚ tego ognistego piekÂła. Od ognia zajĂŞÂły siĂŞ takÂże pobliskie zabudowania – chlewik, spichlerz, szopa. StaÂł tam, milczÂący i patrzyÂł w ÂżarÂłoczne pÂłomienie. To budziÂło wspomnienia... ÂŁowca odwrĂłciÂł siĂŞ i osiodÂłaÂł swego kasztanowatego wierzchowca. SprawdziÂł swe juki, po czym wyruszyÂł. Nie oglÂądaÂł siĂŞ za siebie. Do Nebeldorfu nie byÂło daleko. ZatopiÂł siĂŞ w rozmyÂślaniach nad pÂłomieniami. I nad grzesznÂą radoÂściÂą jakÂą ze sobÂą niosÂą.
ZÂłoty amulet z symbolem miecza na tle tarczy sÂłonecznej bÂłyszczaÂł ponurym szkarÂłatem w Âłunie powstaÂłej od pÂłonÂącego gospodarstwa.

* * *

- Co?! Chromolony wiedÂźmoÂłap?! Solkanita, na dodatek?!
- Tako gadajÂą, moÂści panie.
Hans Bauermann, burmistrz Nebeldorfu, opadÂł ciĂŞÂżko na swe siedzisko. WestchnÂąÂł.
- Kiedy?
- Wczoraj, po poÂłudniu, zoczyÂł Âżem Âślady jego poczynaĂą, MĂźllerĂłw chaÂłupĂŞ spalonÂą, ich samych takoÂż spalonych. Co koĂą wyskoczy jechaÂłem do was, po drodze u wĂŞglarzy i leÂśnikĂłw jĂŞzyka zasiĂŞgajÂąc. Wszyscy widzieli – Âłowca czarownic ze znakiem Solkana na piersi. Powinien jutro, skoro zaÂświta, zawitaĂŚ w progi nasze.
Bauermann nie pytaÂł, jakim cudem straÂżnik drĂłg osiÂągnÂąÂł Nebeldorf w jakieÂś pĂłÂł doby z hakiem... WiedziaÂł, Âże tacy jak on znajÂą liczne drĂłÂżki i sekretne ÂścieÂżyny leÂśne, ktĂłre mogÂą znaczÂąco skrĂłciĂŚ podrĂłÂż... a ten straÂżnik wyglÂądaÂł na szczegĂłlnie zdroÂżonego. I miaÂł ku temu powody. Pojawienie siĂŞ Âłowcy czarownic, wyznawcy obÂłÂąkanego bĂłstwa zemsty i kary, w tak trudnym okresie jak dni poprzedzajÂące Hexensnacht zwiastowaÂło kÂłopoty... DuÂże kÂłopoty.
- Przedwczoraj straciliÂśmy trzech ludzi ze straÂży miejskiej – podjÂąÂł burmistrz. – Trzech, straÂżniku! Dobrego starego Klausa, Heinza i mÂłodzika Fritza. Dzisiaj dowiadujĂŞ siĂŞ, Âże cholerny wiedÂźmoÂłap puÂściÂł z dymem gospodarstwo nieopodal, dobrych kmieci wĂŞdzÂąc, niby ryby... Dobra to byÂła rodzina, ci MĂźllerowie, powiadam ci. A i wczoraj – co zapomniaÂłbym dodaĂŚ – sprowadza siĂŞ do miasta grupa rycerzy Morra i kapÂłan z rozkazami z samego Wissenburga. I to wszystko w przededniu Nocy WiedÂźm. To za duÂżo na jednÂą umĂŞczonÂą gÂłowĂŞ, Ulli, za duÂżo, powiadam!
Nieoczekiwana poufaÂłoÂśĂŚ nie uszÂła uwadze przepatrywacza. Zawsze tak byÂło – stary Bauermann byÂł w gruncie rzeczy dobrym czÂłekiem, ino musiaÂł przedtem wygadaĂŚ, co mu na wÂątrobie leÂży. A leÂżaÂło sporo. W takim przypadku, przez lata utwierdziÂł siĂŞ Ulli, najlepiej byÂło milczeĂŚ. W koĂącu burmistrz siĂŞ przeÂłamaÂł. OdchyliÂł siĂŞ w krzeÂśle i ciĂŞÂżko westchnÂąÂł.
- A niech to wszystko czorty porwÂą. JesteÂście straÂżniku zmĂŞczeni, jak widaĂŚ, to i poczywajcie. Do stanicy straÂży miejskiej siĂŞ udajcie, tam was przyjmÂą, koniem siĂŞ zajmÂą, a i napitku nie poskÂąpiÂą. Martwy nie przydasz siĂŞ nam na nic, Ulli.
Bauermann dobyÂł siĂŞ z siebie wymuszony odgÂłos sugerujÂący, jakoby wÂłaÂśnie powiedziaÂł coÂś wielce zabawnego. Przepatrywacz zwany Ullim tylko skÂłoniÂł gÂłowĂŞ, naÂłoÂżyÂł kapelusz i marszowym krokiem opuÂściÂł izbĂŞ burmistrza. Ten przez chwilĂŞ biÂł siĂŞ z myÂślami, po czym wstaÂł i podszedÂł do okna. Widok z pierwszego piĂŞtra domu rzÂądcy nie byÂł imponujÂący. Nebeldorf nie byÂł okazaÂłÂą mieÂścinĂŞ, a co niektĂłrzy gadali, coby ciÂąÂżyÂła nad nim niby klÂątwa, fatum jakoweÂś. Domki okolicznych kupcĂłw i straganiarzy i jedna karczma – Pod ParujÂącym Kielichem – chyliÂły siĂŞ, jakby ku upadkowi. ByÂło szaro, ponuro i zimno. I mglisto. Tak, mgÂła... Nebeldorf znaczyÂło tyle, co „Wioska MgieÂł” – i byÂła to wielce adekwatna nazwa. MlecznobiaÂły opar juÂż teraz snuÂł siĂŞ miĂŞdzy budynkami, a byÂła to jeno poranna mgieÂłka – wieczorami byÂło tylko gorzej. ByĂŚ moÂże to wÂłaÂśnie byÂło owo fatum – wszechobecny zapach mgÂły, niosÂący zapach wilgoci. rozkÂładu i zepsucia – ten zapach przenikaÂł kaÂżdy zakÂątek Nebeldorfu i kaÂżdego jego mieszkaĂąca. Burmistrz otworzyÂł okiennice. Do izby, wraz z zapachem mgÂły wlaÂł siĂŞ chÂłĂłd poranka. ByÂło to PrzedwiedÂźmie, Vorhexen, kilka dni przed Hexensnacht, czyli niesÂławnÂą nocÂą duchĂłw i upiorĂłw – nowym rokiem, NocÂą WiedÂźm. ÂŚnieg praktycznie juÂż stopniaÂł, ale chÂłĂłd zimy trzymaÂł mocno i nie chciaÂł odpuÂściĂŚ. Teraz to byÂło dla Bauermanna dobre, oÂżywcze. PozwoliÂło rzÂądcy oczyÂściĂŚ gÂłowĂŞ i poukÂładaĂŚ w niej myÂśli. I przygotowaĂŚ siĂŞ do nowych starĂŚ... Z samego rana miaÂł go wizytowaĂŚ...
Delikatne pukanie przerwaÂło jego rozmyÂślania. O wilku mowa. Bauermann odwrĂłciÂł siĂŞ i krzyknÂąÂł – WejÂśĂŚ!
MĂŞÂżczyzna, ktĂłry stanÂąÂł w drzwiach byÂł Âśredniej budowy i takiegoÂż wzrostu. Jego postaĂŚ skrywaÂły dÂługie czarne szaty, odznaczaÂł siĂŞ na nich jedynie emblemat biaÂłej Âświecy. WÂłaÂściwie, ciĂŞÂżko byÂło okreÂśliĂŚ jego wiek. Twarz miaÂł nieomal chÂłopiĂŞcych ksztaÂłtĂłw, lecz byÂła ogorzaÂła i zmĂŞczona. Jego gÂłowĂŞ okalaÂła burza czarnych jak smoÂła falujÂących wÂłosĂłw. TileaĂąska krew? - przemknĂŞÂło burmistrzowi przez myÂśl. Gdzieniegdzie byÂło widaĂŚ na jego wÂłosach pasemka siwizny. WyglÂąda na to, Âże ten czÂłek widziaÂł wiĂŞcej, niÂźli siĂŞ zda na pierwszy rzut oka... Gdy siĂŞ odezwaÂł, jego gÂłos okazaÂł siĂŞ – na przekĂłr fizjonomii – niski i chropawy, a mĂłwiÂł bardzo cicho.
- Witajcie, cny burmistrzu. Jam jest Sigvald, kapÂłan Morra z Bractwa CaÂłunu, ze specjalnego poruczenia samego Wielkiego Mistrza Bractwa, Bassiano Dutry. DÂługÂą drogĂŞ przebyÂłem, z kapituÂły naszej w Siegfriedhofie w Stirlandzie i przez Wissenburg, aÂżeby ulÂżyĂŚ temu miastu w kÂłopotach jego.
- I ja was witam, w bogĂłw wszelakich imieniu, wielebny Sigvaldzie. DawnoÂście to w miasteczku zlÂądowali? I jak podrĂłÂż przebiegÂła?
- Z woli Morra, spokojnie. DobrÂą straÂż mi przydzielono z kapituÂły, dziesiĂŞciu przednich rycerzy z Zakonu Kruka. Wczoraj ÂżeÂśmy przybyli, gdy ku horyzontowi sÂłoĂące siĂŞ chyliÂło. Raczcie wybaczyĂŚ, Âżem pierwej do was nie zawitaÂł... Po nocy spokoju burzyĂŚ nie chciaÂłem.
Bauermann skrzywiÂł siĂŞ na dÂźwiĂŞk sÂłowa „sen”. Akurat tego mu ostatnimi czasy brakÂło.
- I zgadujĂŞ, Âże wiecie co nas trapi, ha?
- CaÂły pĂłÂłnocny Wissenland huczy od plotek, alem nie zwykÂł dawaĂŚ im wiary. Mam juÂż pewne przesÂłanki co do tego, co nawiedza Nebeldorf. Musicie przeto zrozumieĂŚ wagĂŞ misji mej. Bractwo przywiÂązuje do niej wielkÂą wagĂŞ.
- PrzesÂłanki, przesÂłanki... A ja siĂŞ pytam, wielebny Sigvaldzie, wprost – dlaczego Bractwo? Dlaczego nie zostawiĂŚ tego w rĂŞkach Zakonu CaÂłunu?
Sigvald uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ. Takiego pytania siĂŞ spodziewaÂł.
- PrzeszÂło dwudziestu kmieci stÂąd i z najbliÂższych okolic zaginĂŞÂło w ciÂągu mijajÂącego miesiÂąca. Na cmentarzach znajdywane sÂą rozkopane mogiÂły. Ludzie nocami widzÂą w lasach i na polach dziwne ÂświatÂła. WieszczĂłw nĂŞkajÂą mroczne sny i wizje. ZbliÂża siĂŞ Hexensnacht, burmistrzu, ÂświĂŞta noc nie tylko dla prawowiernej trzody Boga ÂŚmierci. Wybaczcie, ale moÂżemy spodziewaĂŚ siĂŞ najgorszego – czasy sÂą tak niespokojne... A co robi ojciec Ruprecht, najbliÂższy w promieniu wielu mil czÂłonek Zakonu CaÂłunu? Nie wzywa ÂłowcĂłw czarownic, nie daje znaku archikatedra w Luccini, czy choĂŚby wielkiej ÂświÂątyni altdorfskiej... Nie, ojciec Ruprecht nocami barykaduje siĂŞ w ÂświÂątyni i wznosi modÂły za tych, co ginÂą. PoboÂżnoÂśĂŚ ta wielkiej jest godna pochwaÂły... Ale kiedy do czynĂłw przychodzi – Bractwo CaÂłunu winno wkroczyĂŚ.
Burmistrz mimo woli przytaknÂąÂł. JuÂż zaczynaÂł lubiĂŚ przybysza. W jednej chwili porzuciÂł on swĂłj staroÂświecki, flegmatyczny ton i przeszedÂł do konkretĂłw. Takich ludzi potrzebowaÂł Nebeldorf.
- JednakÂże... CĂłÂż, Bractwo CaÂłunu i Zakon... – podjÂąÂł Bauermann ostroÂżnie dobierajÂąc sÂłowa – cĂłÂż, nie darzycie siĂŞ afektacjÂą przesadnÂą. Obawiam siĂŞ, iÂż mimo sÂłĂłw waszych, ojciec Ruprecht moÂże stanowiĂŚ pewnego rodzaju... przeszkodĂŞ?
- JuÂż nie. – Przybysz siĂŞgnÂąÂł za poÂły szaty i podaÂł burmistrzowi jakieÂś papiery. – Czytajcie.
- Glej nietykalnoÂści... od Jego WysokoÂści Albericha Haupt-Anderssena, Elektora Stirlandu... Jak i rozkazy od samej ksiĂŞÂżnej Emmanuelle von Liebowitz, naszej NajjaÂśniejszej Pani na stolcu wissenlandzkim... Mocarnych macie sprzymierzeĂącĂłw, kapÂłanie.
- Czasy mroczne, burmistrzu. Rozmawiajmy bez ogrĂłdek. Na pĂłÂłnocy wciÂąÂż trwa zawierucha po niesÂławnej wielkiej wojnie, BurzÂą Chaosu zwanej – na dÂźwiĂŞk tych sÂłĂłw Bauermann uczyniÂł znak MÂłota. – W powietrzu wisi wojna domowa, ludzie bez domĂłw i jedzenia, a i grabieÂżcy z PĂłÂłnocy pola nie dali. A teraz ciemnoÂśĂŚ zbiera siĂŞ i na Wissenlandem, co nie doÂświadczyÂł cierpieĂą wojny. Mrok promieniuje teÂż na Stirland, Reikland... na caÂłe Imperium. Powiedzcie mi, co wiecie o po trzykroĂŚ przeklĂŞtych Dzieciach Nocy, o wÂąpierzach?
Burmistrz zbladÂł, a jego skĂłra w jednej chwili przybraÂła odcieĂą bieli, jakiego nie uÂświadczysz nawet na tynku jego chaÂłupy.
- Na Sigmara, Taala, RhyiĂŞ i na wszelakich bogĂłw... Niewiele mi wiadomo, tyle ino co z klechd i z podaĂą. Ale... byÂł Âżem ja ongiÂś w Stirlandzie, tam mieszkaÂłem. I tyle wiem, Âże sÂą i Âże siĂŞ pleniÂą. Ale nie wierzyÂłem, Âże sÂą i tutaj, w Wissenlandzie...
- MÂądrzyÂście, burmistrzu, ale czasem lepiej, jak czÂłek nie wie o wielu sprawach. – Sigvald uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ blado. – Zepsucie siĂŞga dalej, niÂźli wzrokiem moÂżemy siĂŞgnÂąĂŚ – Bractwo wie o tym najlepiej. Taka jest waga mego posÂłannictwa.
- Ale dlaczego do mnie z tym przybywacie? Dlaczego onych glejtĂłw, papierĂłw, ojcu Ruprechtowi nie pokaÂżecie?
- PadÂło na was, bo plotki szybko siĂŞ rozchodzÂą, a tego nie chcemy. Wielce delikatna to materia. Nie moÂżecie dopuÂściĂŚ, by lud w panikĂŞ wpadÂł, czy w mym Âśledztwie wadziÂł. Waszym zadaniem bĂŞdzie dopilnowaĂŚ, by tak siĂŞ nie staÂło. UkrĂŞcajcie gÂłowĂŞ kaÂżdej pogÂłosce, kaÂżdemu wichrzycielowi. Nie wÂątpiĂŞ, iÂż wrogowie mogÂą prĂłbowaĂŚ zasiaĂŚ ziarna zwÂątpienia w ludziach. Wiele razy tak czynili.
- SÂądzicie, iÂż... – burmistrz zniÂżyÂł ton gÂłosu – iÂż to moÂże byĂŚ ojciec Ruprecht...?!
- Tylko Morr bĂŞdzie sÂądziĂŚ kaÂżdego podÂług myÂśli i uczynkĂłw jego. Chcecie znaĂŚ me zdanie? MoÂże coÂś jest na rzeczy, byĂŚ moÂże, lecz i moÂżliwe jest, iÂż jest on zwykÂłym gÂłupcem. JĂŞzyka zasiĂŞgnÂąÂłem. Ludzie majÂą niepochlebne zdanie o nim. PonoĂŚ kiep z niego, gadajÂą, nepot i sybaryta... ale z kaÂżdej strony moÂże paÂśĂŚ zdradziecki cios. Chaos przybiera rĂłÂżne postaci. Tego uczy nas Bractwo CaÂłunu.
Bauermann mimowolnie skrzywiÂł siĂŞ sÂłyszÂąc tak niepochlebne sÂłowa o – jakby nie byÂło – jednym ze ÂświĂŞtych mĂŞÂżĂłw Nebeldorfu, zaraz po kapÂłanie Taala i Rhyi. ChoĂŚ nie mĂłgÂł siĂŞ nie zgodziĂŚ z tymi opiniami. A zagroÂżenie, jakie malowaÂł Sigvald moÂże okazaĂŚ siĂŞ nieporĂłwnywalnie wiĂŞksze od gniewu lokalnego kapÂłana.
- A wiĂŞc rozumiem... – Burmistrz usiadÂł, po raz pierwszy od poczÂątku rozmowy. – Rozumiem, czego ÂżÂądacie ode mnie. StraÂż miejska i pachoÂłkowie do waszej nieograniczonej dyspozycji bĂŞdÂą, skreÂślĂŞ zaraz pisma stosowne. Co do ojca Ruprechta – cĂłÂż, nawet ja niewiele mam wÂładzy nad nim i jego poczynaniami, wiĂŞc to bĂŞdziecie musieli zaÂłatwiĂŚ we wÂłasnym zakresie. Ale powiedzcie, ino szczerze – a co jeÂśli zÂło, co ujawni siĂŞ podczas Hexensnacht bĂŞdzie potĂŞÂżne, mocniejsze nawet, iÂżbyÂście wy mu podoÂłali?
Na te sÂłowa Sigvald podszedÂł bliÂżej biurka burmistrza. PochyliÂł siĂŞ i spojrzaÂł mu w oczy.
- Na tĂŞ jak i na kaÂżdÂą innÂą ewentualnoÂśĂŚ gotowym byĂŚ trzeba. JuÂż dzisiaj pocznij wznosiĂŚ modÂły do swoich bogĂłw i dobrym przykÂładem ÂświeĂŚ. W godzinie prĂłby w ich rĂŞkach spoczywa nasze ocalenie... a po Âśmierci Morr oceni kaÂżdego, podÂług zasÂług i przewin jego.

Wizyta u ojca Ruprechta – zgodnie z oczekiwaniami – niewiele wniosÂła do Âśledztwa Sigvalda. Stary pasterz OgrodĂłw Morra byÂł rĂłwnie pusty w Âśrodku jak beczka, taka co to nie porusza siĂŞ, ino toczy – i rĂłwnie wielki, spasÂły jak tuczny wieprzek, rzekÂłbyÂś. Dwaj kapÂłani siedzieli w komnacie Ruprechta przylegajÂącej do niewielkiej ÂświÂątyni Boga ÂŚmierci. Komnata i jej wystrĂłj byÂły tak bogate, na ile tylko pozwalaÂła surowa reguÂła Zakonu – juÂż w tym aspekcie ojciec Ruprecht ocieraÂł siĂŞ o miano heretyka. TÂłusty gÂłupiec trzymaÂł w rĂŞce pisma Sigvalda i spoglÂądaÂł na nie taksujÂącym wzrokiem.
- Hm, hm... Glejty od elektorĂłw, hm... Ja to szanujĂŞ, ale mĂłwiĂŞ wam – z tego wszystkiego wiĂŞcej zÂłego wyjdzie niÂźli dobrego. MĂłwicie: strzygi, wÂąpierze? Nigdy Âżem ja w swym Âżyciu takowych nie spotkaÂł, a okolica nader spokojna. Te zaginiĂŞcia – zbiegostwo moÂże? ÂŚwiatÂła w lesie, hm... babskie gadanie. RzeknĂŞ raz jeszcze – reki mrocznych boÂżkĂłw w tym nie widzĂŞ, a jeÂżeli coÂś tu jest niewÂłaÂściwie, to to, Âże Bractwo CaÂłunu wĂŞszy dookoÂła tego spokojnego miasteczka.
Dla kogo spokojnego, dla tego spokojnego, tÂłusty durniu... Gadaj zdrĂłw, skoro ino na ÂświÂątyni siedzisz, zbytkiem i posÂługaczami siĂŞ otaczajÂąc... – pomyÂślaÂł Sigvald i odrzekÂł – SÂłowa wasze, o wielebny, o przezornoÂści wielkiej ÂświadczÂą, lecz zÂły to doradca, gdy wokĂłÂł ciemnoÂśĂŚ i wrogowie czÂłowieka. Bractwo wyznaje wiele zasad, jedna z nich brzmi: aby strzec krĂłlestwa Morra i jego trzody przed zakusami istot niegodziwych, trzeba byĂŚ zawsze o krok przed nimi. A czasami i uderzyĂŚ pierwej.
- Morr nierychliwy, ale sprawiedliwy, jak lubiĂŞ rzec. Wasze nauki, hm... o herezjĂŞ siĂŞ ocierajÂą, boĂŚ Pan ÂŚmierci nie potrzebuje, aby kapÂłani jego stroili siĂŞ w szaty wojownikĂłw i przynosili w ten sposĂłb ujmĂŞ religijnej braci...
- Te swary pozostawmy mĂŞdrcom i uczonym do rozstrzygniĂŞcia. Obawiam siĂŞ, Âże wasze zdanie nie ma tu nic do rzeczy, wielebny. Ze sprawÂą innej natury przybywam, wasza zgoda potrzebna. W sprawie mogiÂł rozkopanych. Dochodzenie jestem zmuszony przeprowadziĂŚ i spokĂłj zmarÂłych naruszyĂŚ. Zgoda na ekshumacjĂŞ potrzebna...
Oczy Ruprechta rozszerzyÂły siĂŞ, nadajÂąc jego twarzy wyraz jeszcze wiĂŞkszego kiepa.
- ToÂż, toÂż... ToÂż to ÂświĂŞtokradztwo! Nie pozwolĂŞ! Jeszcze nigdy, na tej ziemi...
Sigvald wstaÂł z wyÂścieÂłanego miĂŞkkim atÂłasem zbytkownego mniszego fotela i przerwaÂł perorĂŞ zakonnika.
- Jak to mawiajÂą: zawsze musi byĂŚ ten raz pierwszy. Obawiam siĂŞ, wielebny, Âże kwestia ta jest zamkniĂŞta. ZgodĂŞ wydacie, albo sprzeniewierzycie siĂŞ rozkazom ksiÂąÂżÂąt-elektorĂłw, jak i woli Morra samego. Bo to z jego poruczenia tu jestem, pomnijcie.

ÂŁopata uderzyÂła o zmroÂżonÂą ziemiĂŞ cmentarnej mogiÂły. Nebeldorfski cmentarz nie byÂł okazaÂły. SÂłonce zmierzaÂło juÂż powoli ku zachodowi, a cienie miĂŞdzy nagrobkami z minuty na minutĂŞ wydÂłuÂżaÂły siĂŞ. Poza Sigvaldem, kaÂżdy z czÂłonkĂłw ponurej grupy czuÂł siĂŞ tutaj nieswojo. PachoÂłkowie ze staÂży z niepokojem poglÂądali dookoÂła siebie. Mieli powody do niepokoju.
- Do kroĂŚset! – jeden ze straÂżnikĂłw, postawny brodaty drab, zaklÂąÂł, po czym przypomniawszy sobie gdzie jest uczyniÂł znak MÂłota. – Wybaczcie, wielebny... Ta mogiÂła stara jest, starsza niÂźli inne. Ziemia mocno zbita, a i do trumny z nieboszczykiem daleko, musiaÂło siĂŞ tutaj solidnie obsunÂąĂŚ...
- Mimo wszystko, kopcie dalej – odparÂł Sigvald. – Jak siĂŞ dobrze sprawicie – na dzisiaj koniec i moÂżecie do koszar wracaĂŚ.
ChoĂŚ nie okazywaÂł tego, kapÂłan byÂł wÂściekÂły. Dotychczasowe badania okazaÂły siĂŞ byĂŚ caÂłkowicie bezowocne. Kilka grobĂłw, owszem, zostaÂło rozkopanych i ciaÂł w nich brakÂło, lecz nic poza tym. MogiÂły byÂły rozkopane bez jakiegokolwiek klucza. Ludzie, ktĂłrzy dokonali rabunkĂłw nie pozostawili po sobie Âżadnych istotnych ÂśladĂłw, ktĂłre pozwoliÂły by ich wytropiĂŚ. JeÂżeli w ogĂłle rabusie byli ludÂźmi... ÂŚlady w ziemi wyglÂądaÂły tak, jakby ktoÂś rozkopywaÂł groby przy uÂżyciu rÂąk, hieny cmentarne tak nie czyniÂły. SzaleĂący? CzĂŞÂśĂŚ jakiegoÂś rytuaÂłu? A moÂże coÂś jeszcze gorszego...?
Potem coÂś przykuÂło uwagĂŞ Sigvalda. WczeÂśniej pomodliÂł byÂł siĂŞ do Morra o ÂłaskĂŞ, o wizjĂŞ i pomoc proszÂąc. I jego instynkt, wspomagany zapewne przez wolĂŞ Boga ÂŚmierci, przywiĂłdÂł go tutaj. GrĂłb byÂł okazaÂły jak na nebeldorfskie standardy. MiaÂł nawet pÂłytĂŞ nagrobnÂą, ktĂłra – tak jak i nagrobek – musiaÂła byĂŚ ongiÂś bogato zdobiona, choĂŚ upÂływ czasu zatarÂł inkrustacje i rzeÂźbienia. PachoÂłkowie mĂłwili, Âże jest to ponoĂŚ grĂłb dawnego dziedzica Nebeldorfu, ale nic poza tym. ByÂło to bardzo dawno temu...
Teraz po dziesiĂŞcioleciach – a najpewniej wiekach – mogiÂła cuchnĂŞÂła. Tak wÂłaÂśnie odbieraÂł to magiczny zmysÂł Sigvalda. GrĂłb byÂł niczym rak, lub wciÂąÂż niemrawo bijÂące, na wpĂłÂł martwe serce, pompujÂące czarnÂą energiĂŞ przez caÂłÂą nekropoliĂŞ...
- Jest! – okrzyk przeciÂąÂł ciszĂŞ i rozmyÂślania kapÂłana. – Ojcze, oto jest trumna!
Brodacz sprawiÂł siĂŞ nader dobrze. DĂłÂł faktycznie byÂł nierĂłwny i obsuniĂŞty, a gÂłĂŞboko w ziemi tkwiÂły zbutwiaÂłe resztki trumny. PachoÂłkowie cofnĂŞli siĂŞ z naboÂżnÂą trwogÂą, a Sigvald – jak zwykle podczas kontaktĂłw z nieboszczkami – dotknÂąÂł emblematu Âświecy na swojej szacie i zmĂłwiÂł cichÂą modlitwĂŞ do Morra. Potem wszedÂł do odgrzebanego doÂłu mogiÂły i odwaliÂł przegniÂłe wieko trumny,
Zgromadzeni straÂżnicy jak jeden mÂąÂż jĂŞknĂŞli. Ten i Ăłw zbladÂł, niejeden odmĂłwiÂł modlitwĂŞ do swego boga. Sigvald natomiast nie byÂł zdziwiony.
Solidny koÂłek sterczaÂł z klatki piersiowej szkieletu. Jego czaszka – przebita srebrnym gwoÂździem – leÂżaÂła na dole trumny, przy resztkach koÂści stĂłp. Te natomiast – jak i rĂŞce – byÂły oplÂątane drutem. W szczĂŞkach zmarÂłego tkwiÂł jakiÂś przegniÂły wiecheĂŚ – kapÂłan mĂłgÂł tylko zgadywaĂŚ, iÂż przed wiekami byÂły to kwiaty biaÂłej rĂłÂży. Wampir. OczywiÂście.
CoÂś jeszcze przykuÂło uwagĂŞ Sigvalda. Srebrny sygnet – o dziwo nie naruszony zĂŞbem czasu i bÂłyszczÂący nowoÂściÂą – tkwiÂł na palcu prawej dÂłoni domniemanego krwiopijcy. KapÂłan ostroÂżnie zdjÂąÂł ozdĂłbkĂŞ – byÂła pokaÂźnych rozmiarĂłw i widniaÂł na niej herb rodowy – stylizowana czaszka przebita mieczem. Niebiedny byĂŚ musiaÂł, skoro pochowan z tak cennÂą bÂłyskotkĂŞ, lecz dlaczego wyglÂąda ona jak nowa? - przemknĂŞÂło przez myÂśl kapÂłanowi. CĂłÂż, postanowiÂł, Âże zajmie siĂŞ tym pĂłÂźniej i dyskretnie schowaÂł pierÂścieĂą w poÂły szaty.
WyszedÂł z doÂłu. W dÂłonie nieboszczyka wÂłoÂżyÂł amulet – maÂłÂą srebrnÂą ÂświeczkĂŞ – po czym poleciÂł zamknÂąĂŚ trumnĂŞ i zasypaĂŚ grĂłb. Gdy umilkÂły echa pracy Âłopaty i przebrzmiaÂły ostatnie sÂłowa modlitwy o spokĂłj dla zmarÂłego, Sigvald zebraÂł swych ludzi i powiedziaÂł.
- Od tej pory obowiÂązuje was milczenie na temat tego, coÂście tu widzieli. Dla dobra miasta i spokoju jego mieszkaĂącĂłw. NieposÂłuszeĂąstwo bĂŞdzie surowo karane, wiecie z czyjego rozkazu tu jestem, prawda?
StraÂżnicy wiedzieli. Spojrzeli po sobie zmieszani, po czym jeden z nich odrzekÂł – TwĂłj rozkaz, panie. BĂŞdzie jak wielebny kaÂże.
- Dobrze. A teraz jesteÂście zwolnieni. MoÂżecie wracaĂŚ do koszar. Jeden z was nich w te pĂŞdy poleci do gospody przy placu, gdzie pomieszkujĂŞ, po Rycerzy Kruka. Niech zjawiÂą siĂŞ tutaj, nim zmierzch nastanie.
A ja tymczasem idĂŞ pomĂłwiĂŚ z ojczulkiem Ruprechtem o tym, jakie to jeszcze ciekawe rzeczy chowa w swych Ogrodach... - dodaÂł Sigvald w myÂślach.

* * *

OgieĂą! PoÂżoga i zniszczenie! Krzyki przeraÂżonych ludzi! Zemsta! Zemsta, zemsta, zemsta...
ÂŁowca czarownic ocknÂąÂł siĂŞ. ZmierzchaÂło, a on przysypiaÂł w siodle. Podczas dÂługich lat poÂścigu za swÂą ofiarÂą opanowaÂł tĂŞ sztukĂŞ do perfekcji...
Wysokie pÂłomienie! BrzĂŞk tÂłuczonego szkÂła! PÂłacz ojca i matki...
Wizje senne znĂłw go dopadÂły i bĂŞdÂą siĂŞ go trzymaÂły caÂłÂą noc... Ale juÂż jutro, skoro Âświt, dostanie to, za czym goniÂł przez ostatnie dÂługie lata. PociÂągÂłÂą twarz inkwizytora wykrzywiÂł wilczy uÂśmiech. Do Nebeldorfu coraz bliÂżej...
Omamy senne powrĂłciÂły, przenoszÂąc go do rodzimego Altdorfu, niosÂąc ze sobÂą wizje ognia, krwi i dzikiej, nienasyconej ÂżÂądzy zemsty.

* * *

- Jak to, „nie wiecie”, co to za mogiÂła i kto w niej poczywa?!
Sigvald i Ruprecht stali w ÂświÂątynnej piwniczce, wÂśrĂłd regaÂłĂłw, na ktĂłrych zgromadzone byÂły rozliczne opasÂłe woluminy – kroniki narodzin, Âśmierci i pogrzebĂłw – jakie to ksiĂŞgi tradycyjnie gromadzÂą kapÂłani Morra. DookoÂła byÂło ciemno i ÂśmierdziaÂło stĂŞchliznÂą i grzybem. W Âświetle trzymanej przez Sigvalda wysoko pochodni byÂło widaĂŚ, iÂż miejscowy kapÂłan obficie poci siĂŞ.
- Ano, nie wiem... Hm... ZnikÂł Ăłw rocznik, najwyraÂźniej. Ech... wola boska... KaÂżĂŞ wybatoÂżyĂŚ ktĂłregoÂś z posÂługaczy, boĂŚ to pewnie ktĂłry z nich dla draki zwĂŞdziÂł.
- To was powinno siĂŞ obwiesiĂŚ, wielebny! – Sigvald mĂłwiÂł podniesionym gÂłosem. – Prowadzenie rocznikĂłw psim waszym obowiÂązkiem, kapÂłanie! ZnaĂŚ, Âże zbyt dobrze wam tutaj jest, zaprawdĂŞ, winienem napisaĂŚ do arcykapÂłana w Altdorfie, by was...
- Wstrzymajcie swĂłj plugawy jĂŞzyk i nie zapominajcie, gdzie jesteÂście. To Morra dom i zaprawdĂŞ w niesmak mu wasze zbĂłjeckie pokrzykiwania. PowtĂłrzĂŞ: takie przypadki zdarzajÂą siĂŞ i...
Ale Sigvald juÂż go nie sÂłuchaÂł. OpuÂściÂł piwniczkĂŞ z hukiem ciĂŞÂżkich odrzwi, przerywajÂąc perorĂŞ kapÂłana w pĂłÂł sÂłowa.

Rycerze Zakonu Kruka stali tam, gdzie byÂł im przekazaÂł. Widok dumnego szeregu dziesiĂŞciu milczÂących mĂŞÂżĂłw, w poÂłyskliwych czarnych zbrojach budziÂł respekt i przypominaÂł o majestacie Âśmierci... Sigvald podszedÂł do zwierzchnika rycerzy, Sigismunda.
- Sigismundzie, korzenie niegodziwoÂści siĂŞgajÂą gÂłĂŞbiej, niÂźli skÂłonny Âżem byÂł przypuszczaĂŚ pierwej. WeÂź wszystkich swoich towarzyszy broni i trzymajcie wartĂŞ nad Ogrodami Morra nocÂą. Wiesz, jak to czyniĂŚ, nie raz byÂło to w twych obowiÂązkach. Miejcie baczenie i na kwaterĂŞ ojczulka Ruprechta i na groby. ZaprawdĂŞ powiadam, nikt i nic nie ma prawa wedrzeĂŚ siĂŞ na cmentarz ani opuÂściĂŚ go bez mej wiedzy! JeÂżeli coÂś bĂŞdzie siĂŞ dziaÂło – goĂąca miejcie w pogotowiu i pchnijcie go pod gospodĂŞ, tam ja bĂŞdĂŞ. W imiĂŞ Morra, nie zawiedÂźcie!
MilczÂący salut dziesiĂŞciu uzbrojonych w miecze mĂŞÂżĂłw byÂł jedynym – i pewnym – znakiem, Âże nie zawiodÂą.

Na widok sygnetu, burmistrz Bauermann wykonaÂł znak MÂłota. ByÂło juÂż bardzo pĂłÂźno i Sigvald zastaÂł burmistrza w pieleszach, mimo to, sprawa byÂła na tyle powaÂżna, Âże nie ÂśmiaÂł odmĂłwiĂŚ kapÂłanowi spotkania. Siedzieli wiĂŞc w izbie rzÂądcy Nebeldorfu, w mroku, ktĂłrego nie mogÂła odpĂŞdziĂŚ jedna palÂąca siĂŞ Âświeca. Dwa ksiĂŞÂżyce oÂświetlaÂły tĂŞ ponurÂą naradĂŞ zimnym ÂświatÂłem.
- ToÂż to von BlautenbergĂłw pierÂścieĂą i ich herb, ojcze. Starzy to byli dziedzice Nebeldorfu, pĂłki ich rĂłd von LiebowitzĂłw nie wydziedziczyÂł i wÂładania nad ich wÂłoÂściami nie przejÂąÂł. A ludzie proÂści wtedy poszli na nich, posiadÂłoÂśĂŚ w perzynĂŞ obrĂłcili, rĂłd do nogi pono wybili. I sÂłusznie, bo powiadali wszyscy, Âże dziedzice wielce niegodziwi byli, z demonami pono harcowali, krew niewinnÂą przelewajÂąc. Ale to byÂło drzewiej, niÂźli najstarsi wÂłoÂścianie pomnÂą.
Sigvald zadumaÂł siĂŞ na chwilĂŞ, sygnet w palcach obracajÂąc. Potem odrzekÂł, starannie i ostroÂżnie dobierajÂąc sÂłowa – Podczas nekropolii przeszukiwania, Morr w swej ÂłaskawoÂści wizjĂŞ byÂł mi zesÂłaÂł i oto jest – Ăłw sygnet w skaÂżonej ziemi znalezion. Jego wÂłaÂściciel, cĂłÂż... wÂąpierzem byÂł, lub teÂż za takiego zostaÂł uznany, gdy go do grobu kÂładli.
Pomarszczone czoÂło burmistrza Nebeldorfu byÂło mokre od potu, niby ÂłÂąka o poranku, rosÂą upstrzona, rzekÂłbyÂś. KtĂłÂż mĂłgÂł przypuszczaĂŚ? Krwiopijca tu, w Nebeldorfie? Cisza byÂła tak peÂłna napiĂŞcia i grozy oczekiwania na najgorsze, Âże Bauermann nie ÂśmiaÂł siĂŞ odezwaĂŚ. Miast tego, gÂłos zabraÂł Sigvald – Zapewne wiem, co teÂż was kÂłopocze, burmistrzu. Czy domniemane dzieciĂŞ nocy jest przyczynÂą tego, co drĂŞczy tĂŞ mieÂścinĂŞ? Nie wiem, tego nie wiem... pĂłki co. Dzisiaj w nocy uproszĂŞ Morra o kolejnÂą ÂłaskĂŞ, aby w swej ÂłaskawoÂści zesÂłaÂł mi On mÂądroÂśĂŚ i objawienie... Nie z tym jednak tylko przychodzĂŞ do was... – Pauza w wypowiedzi byÂła wrĂŞcz namacalna. – Ojciec Ruprecht. CĂłÂż, zaÂżywny braciszek moÂże skrywaĂŚ wiĂŞcej sekretĂłw, niÂźli przypuszczaÂłem pierwej. Ale przynajmniej dziÂś w nocy winno byĂŚ spokojnie – mĂŞÂżowie Zakonu Kruka pieczĂŞ trzymajÂą nad cmentarzyskiem... i nad ÂświÂątyniÂą jednako. Dla dobra nas wszystkich, jak i ku przestrodze ojczulka Ruprechta.
Sigvald powstaÂł. PÂłomieĂą Âświecy zamigotaÂł, lecz nie zgasÂł. KierujÂąc siĂŞ w stronĂŞ drzwi, kapÂłan rzekÂł na odchodne do milczÂącego Bauermanna – ZmĂłw modÂły do tych bogĂłw, ktĂłrych o ÂłaskĂŞ zwykÂłeÂś prosiĂŚ. Obawiam siĂŞ, iÂż tej nocy ich pomoc moÂże byĂŚ nam szczegĂłlnie potrzebna. A gdyby coÂś siĂŞ dziaÂło – pod ParujÂącym Kielichem jestem. Dobrej nocy, burmistrzu.
Gdy zostaÂł w ciemnej izbie sam, rzÂądca Nebeldorfu podszedÂł do zamkniĂŞtego na gÂłucho okna. PiĂŞtno miasta znĂłw powoli wypeÂłzaÂł spomiĂŞdzy budynkĂłw i gromadziÂło siĂŞ na placu – zimna, biaÂła mgÂła, lepka i duszÂąca niby palce upiora.

* * *

PrzebÂłysk ÂświadomoÂści wyrwaÂł go z sennego otĂŞpienia i naporu wizji, ktĂłre nie miaÂły koĂąca. Pod jego przymkniĂŞtymi powiekami rozbÂłysÂło ÂświatÂło i szybko przygasÂło. ZapiekÂło.
ÂŁowca czarownic otworzyÂł oczy i potoczyÂł dookoÂła nieobecnym wzrokiem. Ciemny trakt wiodÂący do Nebeldorfu, Âśrodek nocy, ksiĂŞÂżyc stoi wysoko, a wierny wierzchowiec niestrudzenie niesie swego pana ku jego przeznaczeniu. A wiĂŞc znĂłw spaÂł w siodle, zmoÂżony nawracajÂącymi wciÂąÂż wizjami ognia i zemsty...
W tym momencie rozbÂłysk ÂświatÂła powrĂłciÂł. BiaÂło-zielone lÂśnienie zaatakowaÂło oczy Âłowcy z takÂą siÂłÂą, Âże ten aÂż skuliÂł siĂŞ w siodle. Do jego nozdrzy dotarÂł znajomy zapach ozonu, lekki i odlegÂły. Inkwizytor dobrze znaÂł ten zapach, a przez jego oblicze przemknÂąÂł krzywy uÂśmiech. Magia. KtoÂś tam uÂżywa plugawej czarnoksiĂŞskiej sztuki. I moÂże byĂŚ to tylko jeden czÂłek...
ÂŁowca popĂŞdziÂł swego konia, a odlegÂłoÂśĂŚ miĂŞdzy nim, a jego zwierzynÂą kurczyÂła siĂŞ nieubÂłaganie.

* * *

Jedna z izb w gospodzie Pod ParujÂącym Kielichem byÂła skÂąpana w biaÂławej, nieziemskiej poÂświacie. PokĂłj – choĂŚ wyposaÂżony nader skÂąpo – w feerii magicznego ÂświatÂła zdawaÂł siĂŞ byĂŚ miejscem wyrwanym z innego Âświata. PoÂśrodku podÂłogi, w centrum magicznego krĂŞgu klĂŞczaÂł Sigvald, a nad jego dÂłoĂąmi unosiÂł siĂŞ sygnet von BlauetenbergĂłw.
WÂłaÂściwie nie powinien byÂł tego robiĂŚ. ChoĂŚ hierarchowie Zakonu CaÂłunu uwaÂżali kaÂżdy kontakt z duszÂą kogoÂś, kto zmarÂł w odlegÂłej przeszÂłoÂści za ciĂŞÂżki grzech, za niepokojenie trzody Boga ÂŚmierci – Sigvald wiedziaÂł, Âże byli gÂłupcami. CzÂłonkowie Bractwa CaÂłunu, a w szczegĂłlnoÂści jego komĂłrki – Zakonu Trupiej ÂŚwiecy – wiedzieli, iÂż kaÂżdy z bogĂłw zamieszkujĂŞ DomenÂą Chaosu i kaÂżdy z nich posiada swoje sÂługi – zwane potocznie demonami – a ludzkoÂśĂŚ po prostu wyparÂła siĂŞ tego faktu. Dowody byÂły niezbite. CzyÂż dawni czarownicy wzywajÂący imienia Pana Zimy – Ulryka, w zamierzchÂłych czasach przed Sigmarem, nie potrafili przyzywaĂŚ ze ÂśnieÂżnej zawiei duchĂłw ogromnych widmowych wilkĂłw? CzyÂż ÂświĂŞci Sigmara podczas swych wizji nie widywali wielokrotnie skrzydlatych anioÂłĂłw niosÂących znak MÂłotodzierÂżcy? Tak, demony nie byÂły li tylko sÂługami PanĂłw Chaosu, ale ludzie – najpewniej z lĂŞku przed niezgÂłĂŞbionymi otchÂłaniami Immaterium i ich przeraÂżajÂącymi mieszkaĂącami – odrzucili ten ÂłÂącznik ze Âświatem duchowym. I tak, przyzwanie ÂŻniwiarza, sÂługi Boga ÂŚmierci nie byÂło grzechem, oÂświeceni czÂłonkowie Bractwa wiedzieli o tym.
Ale wdzieranie siĂŞ tak gÂłĂŞboko w OsnowĂŞ, niepokojenie esencji istoty martwego od wiekĂłw, a byĂŚ moÂże i przeklĂŞtego przez wszystkich prawych bogĂłw – to byÂło ogromne ryzyko. Nawet dla tak doÂświadczonego kapÂłana jak Sigvald. I ta ÂświadomoÂśĂŚ napeÂłniaÂła jego serce lĂŞkiem. Wszak to od jego powodzenia zaleÂżaÂł los tej mieÂściny, jak i byĂŚ moÂże caÂłej prowincji.
Ludzie Zakonu CaÂłunu nazwali by go czarnoksiĂŞÂżnikiem, nekromantÂą, i niechybnie oddali by go Inkwizycji. UÂśmiechnÂąÂł siĂŞ. JakimiÂż sÂą oni gÂłupcami... „OgieĂą ogniem zwyciĂŞÂżaj”, jak mawiaÂł gmin. Sigvald nie byÂł nieprzygotowany. ByÂł kimÂś, kogo w szeregach Zakonu Trupiej ÂŚwiecy zwano „biaÂłym nekromantÂą”, osobÂą specjalnie przeszkolonÂą do kontaktĂłw z zaÂświatami.
Teraz jego umiejĂŞtnoÂści zostaÂły poddane ciĂŞÂżkiej prĂłbie.
Po pierwszej fali Âłagodnego transu przyszedÂł sztorm pozaÂświatowej energii. UmysÂł Sigvalda zaczĂŞÂły napastowaĂŚ istoty polujÂącego na nierozwaÂżnych czarodziejĂłw – duchy i demony Eteru. Ale jaÂźĂą kapÂłana parÂła wciÂąÂż naprzĂłd, wzywajÂąc imienia ÂŻniwiarza. WiedziaÂł, Âże jest bezpieczny, o ile jakaÂś wyjÂątkowo potĂŞÂżna istota nie przeÂłamie magicznego krĂŞgu. ByÂł zbyt gÂłĂŞboko w odmĂŞtach KrĂłlestwa Chaosu, by liczyĂŚ, Âże tak siĂŞ nie stanie. MiaÂł maÂło czasu, ModliÂł siĂŞ do Morra o siÂłĂŞ.
GÂłosy w jego gÂłowie to pojawiaÂły siĂŞ, to znikaÂły – niektĂłre kuszÂące i zwodnicze, inne szydzÂące i kpiÂące. PrzypominaÂły mu o jego grzesznej przeszÂłoÂści. WzywaÂły go. PrzeklinaÂły go.
I nagle ucichÂły.
Z rozdarcia Osnowy wystÂąpiÂł mroczny cieĂą, okuty w czarny, postrzĂŞpiony pÂłaszcz z gÂłĂŞbokim kapturem skrywajÂącym jego lico. Fala Shyish, magicznego wiatru Âśmierci, owionĂŞÂła Sigvalda. PoczuÂł on, jakby nagle stanÂąÂł nagi na pĂłÂłnocnym lodowcu. Zapewne znĂłw ubĂŞdzie mu lat i przybĂŞdzie kilka kolejnych pasemek siwych wÂłosĂłw... Ale teraz to nie byÂło waÂżne. DokonaÂł tego – wezwaÂł ÂŻniwiarza. I zwarÂł siĂŞ z demonem, usiÂłujÂąc narzuciĂŚ naĂą swÂą wolĂŞ, niby jarzmo, wolĂŞ oddanego sÂługi Morra. RozkazaÂł mu odnaleÂźĂŚ duszĂŞ czÂłeka, ktĂłry byÂł wÂłaÂścicielem sygnetu. Po sekundach, a moÂże minutach, ktĂłre dla Sigvalda zdaÂły siĂŞ wiecznoÂściÂą, ÂŻniwiarz zniknÂąÂł. Sigvald odetchnÂąÂł – udaÂło mu siĂŞ podporzÂądkowaĂŚ demona. Ale byÂła to przedwczesna ulga i wiedziaÂł o tym. W jednej chwili magiczny huragan dookoÂła kapÂłana przycichÂł niemal zupeÂłnie, lecz do jego umysÂłu wlaÂła siĂŞ fala nowej energii. Moc tak brudna, czarna i plugawa, naznaczona ÂśmierciÂą, nienawiÂściÂą i potĂŞpieniem. Sigvald walczyÂł, Âżeby nie zwymiotowaĂŚ. WalczyÂł o oddech, o ÂświadomoÂśĂŚ... Dusza zmarÂłego powrĂłciÂła do sygnetu. CieszĂŞ przeciÂąÂł szept – Kto... Kto... Kto siĂŞ oÂśmieeela...?
- Wierny sÂługa Boga ÂŚmierci, duchu nieczysty! Nie wyrywaj siĂŞ, nie zbiegniesz, pĂłki ci nie rozkaÂżĂŞ. KtoÂżeÂś jest? Odpowiadaj!
- PrzeklĂŞty... Prze... przeklĂŞty...
- W imiĂŞ Morra, rozkazujĂŞ ci: mĂłw!
- Her... Hermann von... von Blau... Blautenberg... Po... potĂŞpieeeniec... BÂądÂź przekl... przeklĂŞty...
Sigvald skupiÂł siĂŞ i zaatakowaÂł ducha ze zdwojonÂą siÂłÂą.
- Nie wywiniesz siĂŞ od odpowiedzi! MĂłw, ktoÂżeÂś, kto miasto niepokoi!
- Krew... Krew na rĂŞkaaach... Krew... Krwiopijcy... Oni... z mojej krwiii... PrzeklĂŞty... Dom... Dom w leeesie... Krew...
- Jaki dom? Gdzie? Kto ciĂŞ przeklÂąÂł?
- Dooom... Dom w lesie... Krew... Oni... z mojeeej krwi... BÂądÂź... przekl... przeklĂŞty... Âżmijo...
Sigvald zorientowaÂł siĂŞ juÂż, Âże dalsza rozmowa z potĂŞpieĂącem jest bezcelowa. Zbyt byÂł umĂŞczony swojÂą klÂątwÂą... czymkolwiek ona byÂła. To nie miaÂło sensu, dowiedziaÂł siĂŞ tyle, co potrzebowaÂł.
- W imiĂŞ Morra, rozkazujĂŞ ci odejÂśĂŚ. Wyzwalam ciĂŞ, wracaj do piekÂła, ktĂłre jest ci domem.
Z cichym westchnieniem duch uleciaÂł ponownie w Eter. Szczelina miĂŞdzy rzeczywistoÂściami zostaÂła zamkniĂŞta, a sygnet leÂżaÂł w dÂłoni kapÂłana – zimny i martwy.
- Hermann von Blautenberg i dom w lesie. Nader ciekawe... JakÂą tajemnicĂŞ skrywasz ty i rĂłd twĂłj?
Natarczywe pukanie do drzwi przerwaÂło jego rozmyÂślania. OdsunÂąÂł skobel i wyjrzaÂł w mrok korytarza. StaÂł tam przeraÂżony mÂłokos, jeden z pachoÂłkĂłw ze straÂży miejskiej. ChÂłopak wyglÂądaÂł tak, jakby samÂą kostuchĂŞ zobaczyÂł, a widok Sigvalda – ÂświeÂżo po odbyciu straszliwego rytuaÂłu, bladego i o iÂście trupiej proweniencji – raczej nie dodaÂł mu otuchy. MÂłodzian wystĂŞkaÂł – Panie... Cmentarz, na cmentarzu Âźle siĂŞ zadziaÂło! ZÂłe siĂŞ pokazaÂło! BieÂżajmy, panie, bo straszno jest i waszej pomocy trza!

DuszÂący fetor krwi byÂł wszechobecny. ChÂłĂłd zimowej nocy byÂł dojmujÂący i zwÂłoki stĂŞÂżaÂły juÂż, ale odĂłr Âśmierci nie chciaÂł daĂŚ zapomnieĂŚ o jatce, jaka siĂŞ tu niedawno rozegraÂła.
CiaÂło jednego z rycerzy Zakonu Kruka – ktĂłrego Sivald rozpoznaÂł jako truchÂło Konrada – leÂżaÂło oparte o mur nekropolii. KtoÂś, lub coÂś, przedarÂło siĂŞ przez jego stalowÂą zbrojĂŞ, rozrywajÂąc jÂą, jakby byÂła z papier-mĂ˘chĂŠ. Czarny napierÂśnik, kawaÂł solidnej blachy, byÂł rozorany przez caÂłÂą szerokoÂśĂŚ klatki piersiowej. Rycerz byÂł czĂŞÂściowo wybebeszony, jego wnĂŞtrznoÂści byÂły na widoku. MĂŞÂżczyzna nie zdÂąÂżyÂł nawet dobyĂŚ miecza, a jego oblicze skryte pod ciĂŞÂżkim heÂłmem wyraÂżaÂło gÂłĂŞbokie zaskoczenie i trwogĂŞ. Sigvald staÂł nad trupem razem ze straÂżnikami i ocalaÂłymi rycerzami. ByÂło ich oÂśmiu. KapÂłan sÂłuchaÂł relacji mistrza rycerzy, Sigismunda.
- Tak, zÂłe przyszÂło z zewnÂątrz, choĂŚ byliÂśmy czujni, i zabraÂło dwu mĂŞÂżĂłw ku wiecznym Ogrodom Morra.
- Sigismundzie... WystawiÂłem Âżycie twych towarzyszy na hazard i krew ich na moich rĂŞkach jest. Ale zaprawdĂŞ, oddali Âżycie w sprawie sÂłusznej i na pewno Morr obdarzy ich za to wzglĂŞdami szczegĂłlnymi...
- Tak, polegli w obronie Jego OgrodĂłw przez ciemnoÂściÂą. Byli gotowi na nieuniknione. Rycerze Zakonu Kruka zawsze sÂą gotowi, by zataĂącowaĂŚ z kostuchÂą.
- SÂłusznie prawisz. – KapÂłan uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ smutno. – JednakowoÂż... dwĂłch silnych mĂŞÂżĂłw bĂŞdzie nam, Âżywym, brakowaĂŚ na tym padole... Ale powiedzcie lepiej, jak to byÂło onej nocy?
- ZÂłe przyszÂło po pĂłÂłnocy – odparÂł rycerz ponuro. – RozstawiliÂśmy warty dookoÂła OgrodĂłw tak, aÂżeby jeden mĂłgÂł przyjÂśĂŚ drugiemu w potrzebie, gdyby trzeba byÂło. Ale i to zawiodÂło. KiedyÂśmy bieÂżyli na pomoc polegÂłemu tutaj Konradowi, zÂłe wywiodÂło nas, i jednoczeÂśnie przypuÂściÂło atak z drugiej strony nekropolii. – Rycerz wskazaÂł rĂŞkÂą w kierunku przeciwlegÂłego kraĂąca cmentarza. – I gdy Konrad leÂżaÂł juÂż, nieÂżyw, dopadÂło strĂłÂżujÂącego tam Wilhelma, ktĂłry takoÂż oddaÂł ducha Morrowi i wdarÂło siĂŞ do OgrodĂłw. WywiodÂło nas, byliÂśmy jako te dzieciaczki we mgle...
Istotnie, ÂśmierĂŚ dwĂłch rycerzy byÂła smutna, ale coÂś gorszego wisiaÂło w powietrzu. Sigvald juÂż siĂŞ tego dowiedziaÂł. To, co przyszÂło nocÂą, rozkopaÂło teÂż mogiÂłĂŞ Hermanna von Blautenberga... a ciaÂło znikÂło. Fragmenty mrocznej ukÂładanki poczĂŞÂły ukÂładaĂŚ siĂŞ w caÂłoÂśĂŚ w gÂłowie kapÂłana.
- Oni przyszli... z lasu – rzekÂł Sigvald, tonem jakby nieobecnym, patrzÂąc na odlegÂłÂą ÂścianĂŞ kniei skÂąpanej w mroku.
- Tak, panie? – odparÂł zdziwiony nieco Sigismund. – Tak byĂŚ moÂże... Ale skÂądÂżeÂście...?
Sigvald przerwaÂł mu w pĂłÂł zdania. WiedziaÂł, Âże to duÂży nietakt, ale sytuacja wymagaÂła dziaÂłania, a nie sÂłĂłw.
- A... Ruprecht? – kapÂłan zniÂżyÂł swĂłj gÂłos do szeptu, aby nie zwracaĂŚ niepotrzebnej uwagi straÂżnikĂłw. – Co z nim...?
- Cicho sza, jako ta mysz pod miotÂłÂą. MĂłwi, Âże niczego nie widziaÂł i nie sÂłyszaÂł, a Âże na rzyci siedziaÂł – tegoÂśmy dopilnowali.
OczywiÂście... ÂŹrĂłdÂło Chaosu tkwiÂło w lesie, a Ruprecht, kimkolwiek byÂł, byÂł tylko pionem w wiĂŞkszej grze... Jutrzejszy przyniesie wiĂŞcej odpowiedzi, a Sigvald nie dopuÂści, by krew niewinnych zostaÂła ponownie przelana.

OpoĂącza Sigvalda raz po raz haczyÂła o krzaki i zwisajÂące nisko konary drzew, gdy przedzieraÂł siĂŞ przez las. ByÂło juÂż wczesne popoÂłudnie – po wydarzeniach nocy i pospiesznych rytach pogrzebowych nad polegÂłymi rycerzami, kapÂłan wrĂłciÂł do siebie i zaÂżyÂł choĂŚ trochĂŞ snu. Rano zastaÂł pod swoimi drzwiami sÂługĂŞ z listem od ojca Ruprechta, ktĂłry polecaÂł mu owego chÂłopaka – zwanego Karlem – do sÂłuÂżby. ChcÂąc nie chcÂąc, Sigvald zasiĂŞgnÂąÂł jĂŞzyka wÂśrĂłd mieszkaĂącĂłw na temat posiadÂłoÂści w lesie, po czym wyruszyÂł tropem upiorĂłw nocy.
Trop byÂł nader nikÂły i prĂŞdko siĂŞ urwaÂł, ale byÂło niemal pewne, Âże tajemnicze znikniĂŞcia miaÂły zwiÂązek z opuszczonym dworkiem von BlautenbergĂłw, ktĂłry to podobno staÂł jeszcze w lesie, zapomniany i opuszczony. I jeszcze znikniĂŞcie trupa Hermanna... czy byÂł to trop dobry, czy faÂłszywy? Nie, innego nie byÂło. SplataÂło siĂŞ tu zbyt wiele niekorzystnych wydarzeĂą. Sigvald westchnÂąÂł ciĂŞÂżko.
Las byÂł mieszany, w przewaÂżajÂącej czĂŞÂści iglasty. Nieliczne drzewa liÂściaste miaÂły nagie gaÂłĂŞzie, a krzewy byÂły martwe. ChoĂŚ na polach zima odpuszczaÂła powoli, to w ostĂŞpach puszczy trzymaÂła siĂŞ jeszcze mocno. ChÂłopak – Karl – wysforowaÂł siĂŞ daleko przed niego. Ruprecht miaÂł racjĂŞ, znaĂŚ byÂło, Âże Ăłw zna las i te okolice niby wÂłasnÂą kieszeĂą. PrzemykaÂł miĂŞdzy gaÂłĂŞziami niby pajÂąk, lubo leÂśny duch, ledwo tylko wzbudzajÂąc ruch gaÂłĂŞzi i nielicznego listowia.
Karl byÂł takÂże wioskowym niedojdÂą – byÂł niemy i ponoĂŚ nieco ociĂŞÂżaÂły na umyÂśle. PoniewaÂż byÂł sÂługÂą ojca Ruprechta, Sigvald nie ufaÂł mu z poczÂątku, lecz szybko zawiÂązaÂła siĂŞ miĂŞdzy nimi niĂŚ porozumienia. ChÂłopak byÂł usÂłuÂżny, nawet bardzie niÂż trzeba, i poczciwy ponad miarĂŞ. Czy takie niedojda mĂłgÂłby byĂŚ niewolnikiem mrocznych mocy...?
KapÂłan otrzÂąsnÂąÂł siĂŞ z ciemnych myÂśli i skupiÂł siĂŞ na realnym celu. DogoniÂł Karla.
- PewnyÂś, Âże dobrÂą drogĂŞ obraliÂśmy?
Skinienie gÂłowÂą. UÂśmiech.
- Ale daleko to?
Przeczenie. UÂśmiech. Skinienie rĂŞkÂą.
- Nie rozumiem.
UÂśmiech. UÂśmiech. Wskazanie rĂŞkÂą w stronĂŞ...
- Aha... rozumiem.
WÂłaÂśnie w tym momencie Sigvald zobaczyÂł pozostaÂłoÂści starego traktu prowadzÂącego do posiadÂłoÂści. Po krĂłtkiej drodze wzdÂłuÂż owej ÂścieÂżki, kapÂłan ujrzaÂł swĂłj cel.
Dworek wyÂłoniÂł siĂŞ spoÂśrĂłd szarobrunatnego lasu. ByÂł wielki, stary i bardzo, ale to bardzo nadgryziony zĂŞbem czasu. RĂłÂżnorodne pnÂącza i porosty pokrywaÂły jego spĂŞkane Âściany. PosesjĂŞ otaczaÂł kilkumetrowej wysokoÂści mur, teraz skruszaÂły i zniszczony. Brama byÂła wyÂłamana. PodchodzÂąc bliÂżej, Sigvald spostrzegÂł tarczĂŞ herbowÂą ze znakiem von BlautenbergĂłw wiszÂącÂą nad resztkami bramy. Czaszka przebita mieczem... KapÂłan i niedojda przekroczyli bramĂŞ i weszli na dziedziniec.
Tutaj Âślady zniszczenia byÂły jeszcze bardziej widoczne. OngiÂś, budynek byÂł przedstawicielem typowego imperialnego stylu Âśredniej szlachty, z szachulcowym murem, wysokimi Âścianami i bogato wykoĂączonymi drewnianymi zdobieniami. Teraz byÂło to juÂż tylko ruina. Kamienne fasady warowni i dworu byÂły osmalone i sczerniaÂłe, zapewne od ognia, a elementy drewniane niemal caÂłkowicie zwĂŞglone. Szerokie okna miaÂły powybijane szyby, a dach w wielu miejscach zapadÂł siĂŞ. Szopy i skÂładziki pod murem byÂły juÂż tylko wspomnieniem. Cud, Âże to wszystko w ogĂłle jako tako pion trzymaÂło...
Co gorsze, nie byÂła to zwyczajna ruina. Splugawiony wiatr Âśmierci – Shyish z Dhar, splecione niby w chorych, miÂłosnych karesach – krÂąÂżyÂł nad dworem niby burzowa chmura. Dla magicznego wzroku Sigvalda byÂło to coÂś wrĂŞcz namacalnego. Opary czarnej mgÂły dobywaÂły siĂŞ z ziejÂących ran zniszczonych okien. Ciemno-purpurowe cienie obÂłaziÂły skruszaÂłe, dziurawe Âściany budynku. JeÂżeli mogiÂła Hermann von Blautenberga byÂła skaÂżona, to iloÂśĂŚ nieczystej energii obecna tutaj kazaÂła przypuszczaĂŚ, Âże jest to miejsce nie z tego Âświata, lecz zgoÂła z innego wymiaru, prastarego i groÂźnego, cuchnÂącego niegodziwoÂściÂą, rozkÂładem i ÂśmierciÂą – z samego KrĂłlestwa Chaosu...
Prawa natury i bogĂłw zostaÂły w tym miejscu zÂłamane. To byÂło jÂądro ciemnoÂści.
Sigvald obrĂłciÂł siĂŞ do Karla, ktĂłry staÂł oniemiaÂły, przytÂłoczony grozÂą budowli.
- WejdĂŞ teraz do tego budynku. Ty zostaĂą tutaj. JeÂżeli cokolwiek ciĂŞ zaniepokoi – dziki zwierz, bestia, lub inne, gorsze rzeczy – schowaj siĂŞ, lub daj mi znaĂŚ, wedle moÂżnoÂści. JeÂżeli nie wrĂłcĂŞ, nim kompleta minie, to jest do zmierzchu zapadniĂŞcia – wracaj do Nebeldorfu i przygotujcie siĂŞ na najgorsze... Sigismund bĂŞdzie wiedziaÂł, co robiĂŚ, gdy przekaÂżesz mu to pismo – mĂłwiÂąc to, kapÂłan wrĂŞczyÂł Karlowi przygotowany uprzednio list.
Natura jakby zamilkÂła, zimowy wiatr przestaÂł dÂąĂŚ, a samotny Sigvald – z modlitwÂą do Morra na ustach – przekroczyÂł bramy krĂłlestwa Chaosu.

* * *

JechaÂł przez miasteczko, a miejscowi przed nim i przed jego wierzchowcem. To dobrze, Âże plebs znaÂł swoje miejsce w szeregu i nie wchodziÂł w drogĂŞ oddanego sÂługi Prawa. Nie bĂŞdÂą ci ludzie przeszkodÂą, gdy bĂŞdzie wymierzaÂł sÂłusznÂą karĂŞ. Wszyscy byli gÂłupcami, nieÂświadomymi tego, jak wielkie zÂło wpuÂścili w swe obejÂście... Burmistrz unikaÂł jego wzroku podczas rozmowy i kazaÂł mu pĂłjÂśĂŚ precz. ZnaĂŚ, Âże nie ma w Imperium szacunku dla piewcĂłw Solkana, ale to siĂŞ wkrĂłtce zmieni... Dobrze, Âże morriaĂąski zakonnik poszedÂł po rozum do gÂłowy i ukorzyÂł siĂŞ na widok znaku Boga Zemsty. TÂłusty gÂłupiec wskazaÂł mu nawet drogĂŞ, ktĂłrÂą obraÂł plugawy magus. Teraz Âłowca czarownic skierowaÂł swego konia na tĂŞ leÂśnÂą ÂścieÂżkĂŞ i podÂąÂżyÂł za swojÂą zwierzynÂą. To byÂło takie Âłatwe... Plugawiec nawet nie prĂłbowaÂł siĂŞ maskowaĂŚ. ChoĂŚ Âłowca nie wiedziaÂł, czego Ăłw niegodziwiec szuka w lesie, to nie dopuÂści do tego, aby zdoÂłaÂł on wyrzÂądziĂŚ jeszcze wiĂŞcej zÂła... zwÂłaszcza teraz, w wigiliĂŞ nowego roku, w dniu poprzedzajÂącym Hexensnacht.

* * *

ChoĂŚ w tym miejscu ewidentnie zionĂŞÂło nieczystÂą mocÂą – przeszukanie warowni i dworku nie przyniosÂło wielkiego rezultatu. Sale i komnaty byÂły w wiĂŞkszoÂści do cna ogoÂłocone, po tym, gdy wÂściekÂły tÂłum plÂądrowaÂł dobytek znienawidzonych dziedzicĂłw... Sigvald jeszcze teraz czuÂł energiĂŞ nienawiÂści, ktĂłra przylgnĂŞÂła do tego miejsca, niespokojne emocje, strach, grozĂŞ, zapach Âśmierci. Bardziej przyziemne zmysÂły kapÂłana rejestrowaÂły takÂże odĂłr rozkÂładu. ByÂł tutaj kurz, bardzo wiele kurzu, sporo zbutwiaÂłego drewna, kawaÂłkĂłw Âścian i dachu, gruzu i tym podobnych, a poza tym – Âżadnych istot Âżywych, ktĂłre normalnie zasiedlaÂły takie miejsca. ÂŻadnych nietoperzy, szczurĂłw, pajÂąkĂłw czy innego robactwa, ktĂłre byÂło w takich miejscach zawsze obecne. To zaniepokoiÂło Sigvalda najbardziej. PiĂŞtno Âśmierci byÂło tu prawdziwie wszechobecne i obezwÂładniajÂące. Tyle Âże poza tym, byÂło tu caÂłkowicie pusto i nic nie przykuwaÂło uwagi kapÂłana.
AÂż natrafiÂł na zejÂście do piwnic. Klapa znajdowaÂła siĂŞ w ziemi, na podwĂłrku, na tyÂłach dworku i odkrycie jej poraziÂło wiedÂźmi wzrok Sigvalda. WejÂście i poÂłoÂżone niÂżej piwnice cuchnĂŞÂły, miazmaty zÂłej energii, mocniejsze niÂż gdziekolwiek indziej, buchaÂły wrĂŞcz z mrocznych otchÂłani, ktĂłre skrywaÂła klapa. To byÂł znak od Morra, tam byÂł klucz do rozwiÂązania zagadki. KapÂłan ostroÂżnie zbliÂżyÂł siĂŞ do wÂłazu, lecz o ostatniej chwili cofnÂąÂł rĂŞkĂŞ. SkupiÂł myÂśli. Magia, oczywiÂście. Proste zaklĂŞcie magicznego alarmu. KtoÂś zabezpieczyÂł wejÂście do piwnic... Sigvald siĂŞgnÂąÂł miĂŞdzy poÂły szaty i dobyÂł maÂłÂą, rÂżniĂŞtÂą w krysztale fiolkĂŞ. Woda ze ÂświĂŞtego ÂźrĂłdÂła Morra, w archikatedrze w Luccini. Neutralizuje efekty niegodziwej magii, w pewnym ograniczonym zakresie, oczywiÂście. Powinna wystarczyĂŚ na tak prosty czar. WyjÂąÂł zatyczkĂŞ, po czym pokropiÂł wÂłaz i mosiĂŞÂżny uchwyt klapy odrobinÂą ÂświĂŞtej wody. ZasyczaÂło i zionĂŞÂło smrodem zgniÂłych jaj – znak, Âże magia wody zadziaÂłaÂła, Morr byÂł Âłaskawy... Z nadziejÂą w sercu, kapÂłan pochwyciÂł uchwyt i pociÂągnÂąÂł. ZejÂście do piwnic stanĂŞÂło otworem. CuchnĂŞÂło rozkÂładem, gorzej niÂż w innych czĂŞÂściach domu, co nie zdziwiÂło Sigvalda. Innego wyjÂścia nie ma - pomyÂślaÂł kapÂłan, po czym opuÂściÂł siĂŞ w dĂłÂł.

Jego wtargniĂŞcie do tego krĂłlestwa dni minionych wzbudziÂło niewyobraÂżalny tuman duszÂącego kurzu. WalczÂąc o dech, Sigvald oparÂł siĂŞ o ÂścianĂŞ, ciĂŞÂżko kaszlÂąc, po czym rozejrzaÂł siĂŞ. Piwnica miaÂła nieobrobione Âściany, wyglÂądaÂła bardziej jak nora w ziemi, wykopana przez kreta, lub teÂż szczuroczÂłeka. Nisko zawieszony strop podpieraÂły zbutwiaÂłe belki. A z pomieszczenia, w ktĂłrym staÂł kapÂłan – niby z przedsionka – wiĂłdÂł tunel, biegnÂący gÂłĂŞbiej w ciemnoÂśĂŚ. Sigvald z przewieszonego przez ramiĂŞ toboÂłka dobyÂł Âżagiew, po czym rozpaliÂł jÂą. Te piwnice byÂły bardzo przestronne i ÂświatÂło pochodni nie oÂświetlaÂło nawet wszystkich Âścian. Sigvald ruszyÂł korytarzem przed siebie.

WĂŞdrĂłwka przez te skaÂżone tunele zapewne przyprawiÂłaby normalnego czÂłeka o lekki obÂłĂŞd, lecz Sigvald byÂł dobrze obeznany z ciemnoÂściÂą. ByÂł czÂłonkiem Bractwa CaÂłunu, kapÂłanem Trupiej ÂŚwiecy, oddanym sÂługÂą Morra. Nie lĂŞkaÂł siĂŞ mroku. WiedziaÂł, Âże Ăłw sam w sobie nie jest zÂły, lecz zÂłe sÂą istoty, dla ktĂłrych jest on schronieniem. To ludzie, szalenie czarnoksiĂŞÂżnicy, nekromanci, a wreszcie Przemienieni – wampiry, byli niegodziwi. CiemnoÂśĂŚ Chaosu byÂła w ich czarnych sercach. CiemnoÂśĂŚ zrodzona z przywar typowych dla istot rozumnych – strachu, gÂłupoty, ÂżÂądzy wÂładzy...
Te, godne filozofa, rozmyÂślania przerwaÂło osobliwe wraÂżenie wĂŞchowe. OdĂłr Âśmierci, ale nie ten magiczny, mistyczny, ale Âśmierci prawdziwej, przyziemnej, namacalnej. SmrĂłd zwÂłok, fetor krwi, pÂłynĂłw ustrojowych i zgnilizny. Sigvald przyspieszyÂł, aby odnaleÂźĂŚ jego przyczynĂŞ.
Pomieszczenie, ktĂłre otworzyÂło siĂŞ przed nim byÂło duÂże, okrÂągÂłe, a w jego centrum ktoÂś wykopaÂł dĂłÂł. W dole tym odbywaÂła siĂŞ upiorna orgia.
DziesiÂątki, nie setki zwÂłok w przerĂłÂżnych fazach rozkÂładu leÂżaÂły na jednej kupie, przemieszane i splÂątane, niby w parodii miÂłosnych uniesieĂą. Trupy byÂły w rĂłÂżnych stadiach zepsucia – niektĂłre jeszcze ÂświeÂże, ledwo zaczynajÂące siĂŞ rozpadaĂŚ, inne zaÂś obgryzione do biaÂłej koÂści. SzczegĂłÂły tego widoku byÂły zbyt odraÂżajÂące, aÂżeby mĂłgÂł je opisaĂŚ czÂłek zdrowy na umyÂśle.
Oto byÂł powĂłd zaginiĂŞĂŚ i rozkopanych mogiÂł... ZwÂłoki nieszczĂŞÂśnikĂłw, ktĂłrzy wpadli w szpony szaleĂąca, ktĂłry byÂł zdolny do stworzenia tak makabrycznej kolekcji, byÂły gromadzone tutaj, zapewne nie tylko od paru miesiĂŞcy, lecz od lat, a Sigvald mĂłgÂł siĂŞ domyÂśleĂŚ, w jakim celu tak czyniono. ZadrÂżaÂł. Jego duszĂŞ owionÂąÂł chÂłĂłd bezdennej grozy, na myÂśl o tym, kto moÂże byĂŚ na tyle potĂŞÂżny, aby dÂąÂżyĂŚ do oÂżywienia takiej iloÂści zmarÂłych... i kto ma moc, dziĂŞki ktĂłrej jest w stanie nad takÂą armiÂą zapanowaĂŚ.
Sigvald minÂąÂł dĂłÂł, z niepokojem w sercu. PrzeszedÂł do nastĂŞpnej komory. Poprzednie pomieszczenia, ktĂłre mijaÂł na drodze do tego miejsca byÂły albo puste, albo zastawione resztkami rzeczy typowych dla dworskich piwnic – beczkami, worami przegniÂłej mÂąki, belami zetlaÂłych tkanin, stosami zbutwiaÂłego drewna opaÂłowego... To miejsce byÂło zgoÂła odmienne.
Na licznych regaÂłach staÂły fiolki, sÂłoje, menzurki i podobne utensylia. W niektĂłrych sÂłoikach – ku zgrozie kapÂłana – przechowywano rozmaite ohydztwa, jak na przykÂład resztki ludzkich pÂłodĂłw, nienazwane organy i inne okropieĂąstwa. StoÂły do sekcji, klatki, przyrzÂądy, ktĂłre sprawiaÂły wraÂżenie wyposaÂżenia komnaty tortur i tym podobne meble zapeÂłniaÂły inne zakÂątki komnaty. ByÂły takÂże liczne regaÂły z ksiĂŞgami – zapleÂśniaÂłymi, toczonymi przez robactwo woluminami, niechybnie skrywajÂącymi mroczne sekrety. To byÂło serce mrocznego wÂładztwa von BlautenbergĂłw.
Sigvald podszedÂł do sporego pulpitu w centrum komnaty, na ktĂłrym byÂły rozÂłoÂżone rozliczne ksiĂŞgi i zapiski. TrzymajÂąc pochodniĂŞ w jednej rĂŞce, wertowaÂł papierzyska. Wszystko byÂło pisane archaicznym Reikspielem, jakby sprzed setek lat. DominowaÂły wyliczenia, jak na przykÂład: „Wissenburg – Nuln, Trakt GÂłĂłwny: 3”, albo „Pfeildorf, Nekropolja: 6”. Wszystkie te rachunki skÂładaÂły siĂŞ w jednÂą, upiornÂą caÂłoÂśĂŚ – sumĂŞ wszystkich porwaĂą zwÂłok i podrĂłÂżnych w Wissenlandzie, na przestrzeni wielu dÂługich lat! Dreszcz przebiegÂł przez plecy kapÂłana, choĂŚ nie byÂło w piwnicach aÂż tak zimno.
Potem poczÂąÂł wertowaĂŚ dziennik, w ktĂłrym ktoÂś prowadziÂł prywatne zapiski. „Rzeczon RytuaÂł odprawion zostaĂŚ winien, jako rzecze B.R., gdy oba XiĂŞÂżyce peÂłniĂŞ swej Postaci osiÂągnÂą...” – Sigvald mimowolnie uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ. Ten, kto sporzÂądzaÂł te notatki najwyraÂźniej czuÂł siĂŞ tutaj bezpiecznie, gdyÂż szyfr ktĂłrego uÂżywaÂł, byÂł bardzo prymitywny. „B.R.” oznaczaÂło w Âżargonie nekromanckim KsiĂŞgĂŞ ÂŚmierci, niesÂławny grimuar autorstwa szalonego Araba, Abdula ben Raschida – „B.R.” wÂłaÂśnie. Mroczna wiedza z kart tego tomiszcza pchnĂŞÂła Mannfreda von Carsteina – wampirzego ksiĂŞcia Sylvanii – do napisania ohydnej Liber Necris, ksiĂŞgi bĂŞdÂącej jeno odbiciem tajemnej, niegodziwej mÂądroÂści z kart KsiĂŞgi ÂŚmierci... KapÂłan czytaÂł dalej. „RytuaÂł Ăłw – Wjelkie Przebudzenie SuÂłtana ÂŚmierci...”... Sigvald, czytajÂąc te sÂłowa, przypomniaÂł sobie, gdzie sÂłyszaÂł o takim rytuale...
Rzeczony obrzĂŞd byÂł nad wyraz potĂŞÂżnÂą, staroarabskÂą ceremoniÂą, spadkobierstwem po Wielkim Rytuale Nagasha, Ojca Nekromancji. To wÂłaÂśnie Wielki RytuaÂł doprowadziÂł do zagÂłady caÂłe krĂłlestwo staroÂżytnej Nehekhary, przemieniajÂąc jego mieszkaĂącĂłw w Âżywe trupy. Lecz Âżaden czÂłowiek nie jest na tyle potĂŞÂżny, aby go powtĂłrzyĂŚ. Dlatego czarnoksiĂŞÂżnicy arabscy stworzyli w zamierzchÂłych czasach Wielkie Przebudzenie SuÂłtana ÂŚmierci. ByÂło pokrewne Wielkiemu RytuaÂłowi, lecz sÂłabsze, nie miaÂło tak wielkiego obszaru dziaÂłania... choĂŚ mogÂło zagroziĂŚ stabilnoÂści caÂłego Wissenlandu, a potem – kto wie? W rĂŞkach odpowiednio potĂŞÂżnego i peÂłnego zÂłej woli szaleĂąca wszystko byÂło moÂżliwe. RytuaÂł budziÂł bowiem armiĂŞ zmarÂłych, ktĂłrzy potem rozprzestrzeniali skazĂŞ Âśmierci dalej – w ten sposĂłb, kaÂżda zabita przez nieumarÂłych istota sama stawaÂła siĂŞ Âżywym trupem. Ale to byÂło dawno temu. Sigvald zastanowiÂł siĂŞ. OngiÂś owego rytuaÂłu nie odprawiono chyba nawet dwukrotnie, podÂług tajemnej wiedzy Bractwa. Czy w tej epoce moÂżliwe jest odprawienie podobnego rytuaÂłu? Nawet Mannfred von Carstein nie powinien dysponowaĂŚ takÂą mocÂą, nigdy wszak nie dorĂłwnaÂł Vladowi... MoÂże szalony Heinrich Kemmler u szczytu swej potĂŞgi? Ale teraz?
Potem wzrok Sigvalda padÂł na kolejnÂą stronĂŞ dziennika i kapÂłan zamarÂł. „Trzynastu CelebrantĂłw, kaÂżdy ze swej czystej Krwi, zbierajÂąc siĂŞ rzeczonej Nocy...”... WÂąpierze. OczywiÂście. Sam pojedynczy krwiopijca byÂł zbyt sÂłaby, aby dysponowaĂŚ takÂą mocÂą, lecz caÂła koteria Dzieci Nocy? To byÂło moÂżliwe. ChoĂŚ nie umniejszaÂło to nieprawdopodobieĂąstwa caÂłej sytuacji – potomstwo Neferaty niezwykle rzadko kooperowaÂło ze sobÂą. Wampiry byÂły na to zbyt dumne, zbyt aroganckie i to stanowiÂło ich najwiĂŞkszÂą sÂłaboÂśĂŚ. Ale jeÂżeli jakaÂś grupa krwiopijcĂłw mogÂła siĂŞ zebraĂŚ i zorganizowaĂŚ... konsekwencje bĂŞdÂą niewyobraÂżalne. Co je do tego pchnĂŞÂło? Kto za tym stoi? I dlaczego Bractwo dowiaduje siĂŞ o tym dopiero teraz, w przededniu potencjalnej katastrofy?
Sigvald odÂłoÂżyÂł apokaliptyczny diariusz i powoli obrĂłciÂł siĂŞ od pulpitu. RozejrzaÂł siĂŞ jeszcze raz po komnacie i dostrzegÂł coÂś, czego pierwej nie widziaÂł. Skryte sÂłabym zaklĂŞciem iluzji, w najgÂłĂŞbszym mroku pracowni – masywne Âżelazne drzwi. Sigvald podszedÂł do nich. ByÂły ciĂŞÂżkie i proste. Tak jak wtedy przy klapie – nim chwyciÂł za klamkĂŞ, skropiÂł odrzwia ostatnimi kroplami wody z Luccini. Ku zdziwieniu kapÂłana – wrota same stanĂŞÂły otworem, gdy magiczna pieczĂŞĂŚ, ktĂłra najwyraÂźniej trzymaÂła je zamkniĂŞte, rozwiaÂła siĂŞ.
Ze Âśrodka buchnĂŞÂło chÂłodem. Pomieszczenie wewnÂątrz byÂło niewielkie, wÂąskie i niskie, lecz dÂługie. W odrĂłÂżnieniu od reszty piwnic, ktoÂś poÂświĂŞciÂł temu miejscu wiele uwagi – podÂłoga i Âściany byÂły wyÂłoÂżone marmurem, a gdzieniegdzie widniaÂły rĂłÂżnorodne, fantazyjne zdobienia. W Âświetle pochodni, ujrzaÂł Sigvald wnĂŞki w Âścianach, niby w katakumbach, przebiegajÂące przez caÂłÂą dÂługoÂśĂŚ grobowca. SzĂłstka takich wnĂŞk znajdowaÂła siĂŞ w kaÂżdej ze Âścian, a na katafalku na przeciwlegÂłej Âścianie pomieszczenia staÂła trumna. Sigvald rozejrzaÂł siĂŞ po pomieszczeniu. Poza sarkofagiem na katafalku, w kaÂżdej z wnĂŞk staÂła jedna trumna.
TrzynaÂście trumien. A w kaÂżdej z nich jeden krwiopijca. ZÂła energia w grobowcu byÂła namacalna i Sigvald nie musiaÂł siĂŞ upewniaĂŚ co do zawartoÂści trumien.
Tak jak podczas lektury dziennika, tak i teraz serce Sigvalda jakby przestaÂło biĂŚ. BezgÂłoÂśnie wycofaÂł siĂŞ z grobowca, a ciĂŞÂżkie drzwi zamknĂŞÂły siĂŞ cicho. Dopiero potem pozwoliÂł sobie na odrobinĂŞ sÂłaboÂści. OparÂł siĂŞ o ÂścianĂŞ i pustym wzrokiem patrzyÂł w mrok. Trzynastka krwiopijcĂłw. MaÂła armia sama w sobie zdolna dokonaĂŚ zamachu stanu, szczegĂłlnie teraz, w dniach najwiĂŞkszego od wiekĂłw kryzysu w Imperium. Bractwo zawiodÂło. Sigvald istotnie spodziewaÂł siĂŞ wampira, byĂŚ moÂże z garstkÂą sÂługusĂłw, szalonego nekromanty, czy czegoÂś w tym rodzaju... CzegoÂś, co wiele razy Sigvald wysyÂłaÂł z powrotem w zaÂświaty, koĂączÂąc jego nienaturalnÂą egzystencjĂŞ. Ale trzynaÂście, tak trzynaÂście wÂąpierzy... Liczba ta caÂły czas huczaÂła w gÂłowie kapÂłana. Jego najgorsze przeczucia potwierdziÂły siĂŞ.
KapituÂła w Siegfriedhofie zawiodÂła, myliÂła siĂŞ co do rozmiarĂłw zepsucia... CaÂłe Imperium byÂło zagroÂżone, gdy nowa armia zmarÂłych pod wÂładzÂą swych szalonych panĂłw wyruszy, by siaĂŚ ÂśmierĂŚ. NajwiĂŞksze krĂłlestwo czÂłowieka w Starym ÂŚwiecie jest zgubione. Pytania bez odpowiedzi drÂąÂżyÂły jego sterany umysÂł. Kto? Dlaczego? SkÂąd? Kiedy? Jak?
Nie. OczywiÂście, to nie miaÂło teraz najmniejszego znaczenia. Nadzieja zawsze umiera ostatnia. ByĂŚ moÂże szerzenie zwÂątpienia byÂło rzeczÂą, w ktĂłrej wÂąpierze osiÂągnĂŞÂły mistrzostwo, ale on nie da siĂŞ na to nabraĂŚ. Nie czÂłonek Bractwa CaÂłunu. On musi dziaÂłaĂŚ. Jest jeszcze szansa. PozostaÂło jeszcze kilka godzin do Hexensnacht, ale to zawsze coÂś. Gdyby tak...
Nie mĂłgÂł liczyĂŚ na to, Âże zgÂładzi choĂŚby jednego potwora – wampir pogrÂąÂżony w letargu byÂł rĂłwnie niebezpieczny, jak ten ktĂłry nie spaÂł – przebudzenie przychodziÂło zbyt szybko. ByĂŚ moÂże uda mu siĂŞ zabiĂŚ jednego – a w nastĂŞpnej sekundzie sam stanie siĂŞ Âżerem reszty. Nikt nie moÂże stawiĂŚ czoÂła trzynastu krwiopijcom, nikt. ByÂło juÂż za pĂłÂźno na wezwanie posiÂłkĂłw skÂądkolwiek – zanim wici dotrÂą choĂŚby do Wissenburga, legion zmarÂłych juÂż bĂŞdzie w drodze do miasta. PozostawaÂły zatem tylko Âśrodki tajemne, magiczne.
Za pomocÂą plugawej ksiĂŞgi Sigvald mĂłgÂł przysÂłuÂżyĂŚ siĂŞ Morrowi. Tak, wiedziaÂł o jeszcze jednym rytuale ukrytym na kartach KsiĂŞgi ÂŚmierci... O Rytuale PieczĂŞci, co niczym otchÂłanna gÂłĂŞbia pochÂłania moc Dhar, powstrzymuje umarÂłych od wstawania z grobĂłw i... pieczĂŞtuje krwiopijcĂłw w ich trumnach, a tych, co nie ÂśpiÂą rzuca ponownie w objĂŞcia letargu... Zanim magia obrzĂŞdu przestanie dziaÂłaĂŚ – z kapituÂły siegfriedhofskiej przybĂŞdzie piĂŞĂŚdziesiĂŞciu, nie, stu, rycerzy Zakonu Kruka, aby zakoĂączyĂŚ bluÂźnierczy Âżywot Dzieci Nocy. A potem spali siĂŞ posiadÂłoÂśĂŚ, tak, razem z niegodziwym grimuarem, ojczulka Ruprechta dla pewnoÂści obwiesi siĂŞ... Tak, pozostaÂła jeszcze nadzieja.
W ostatecznoÂści, jeÂżeli nie uda siĂŞ dopeÂłniĂŚ rytuaÂłu – spali ksiĂŞgĂŞ, bez niej krwiopijcy nic nie zdziaÂłajÂą. I bĂŞdzie istniaÂła jeszcze szansa, aby zakoĂączyĂŚ ich nie-Âżycie.
RzuciÂł siĂŞ do regaÂłĂłw z ksiĂŞgami i rozpoczÂąÂł poszukiwania. Po parunastu minutach gorÂączkowego przerzucania woluminĂłw, odnalazÂł ten, ktĂłry zadecyduje o byĂŚ albo nie byĂŚ tego zakÂątka Starego ÂŚwiata – KsiĂŞga ÂŚmierci – ohydny grimuar, tchnÂący pradawnym zÂłem... Legendarna ksiĂŞga byÂła obÂłoÂżona byle jak, w bury papier, tak, by nie zwracaÂła niczyjej uwagi. Na wewnĂŞtrznej stronie obwoluty widniaÂł podpis wÂłaÂściciela – „Helmut von Blautenberg”. Gdy wydobywaÂł ksiĂŞgĂŞ, coÂś jeszcze przykuÂło jego uwagĂŞ. Oprawiony w dobrej jakoÂści skĂłrĂŞ rĂŞkopis, kronika pochĂłwkĂłw w Nebeldorfie z zamierzchÂłych lat... Poszukiwana przez niego kopia, ktĂłrÂą zdradziecki wielebny „zawieruszyÂł”... ByÂło tu wszystko, co rzucaÂło pewne ÂświatÂło na historiĂŞ rodu von BlautenbergĂłw. „2014, 02. Sigmarzeit – Helmut von Blautenberg (Dziedzic) – PotĂŞpion i z wjelkÂą atencyjÂą pochowan”, „2166, 10. Ulriczeit – Hermann von Blautenberg, syn Helmuta (Dziedzic) – PotĂŞpion i z wjelkÂą atencyjÂą pochowan” – gÂłosiÂły wpisy. MiĂŞdzy tymi notkami nie byÂło Âżadnego von Blautenberga. Nawet, jeÂżeli przyjmie siĂŞ, iÂż Hermann byÂł pogrobowcem, to zmarÂł – lub zapewne zostaÂł zgÂładzony przez motÂłoch, lubo przez swych pobratymcĂłw – w wieku ponad 150 lat! Wszystko jak na tacy – pochĂłwek Hermanna nie bez kozery wskazywaÂł, Âże Ăłw byÂł zrodzony z rodu wampirĂłw. CiÂągÂłoÂśĂŚ dynastii zapewniona – Sigvald nieraz spotykaÂł siĂŞ z takimi przypadkami, Âże gdy ojciec dochowaÂł siĂŞ juÂż syna, przyjmowaÂł PocaÂłunek Krwi od swego antenata. A potem jego syn, po osiÂągniĂŞciu dojrzaÂłoÂści, i gdy spÂłodziÂł juÂż dzieci, sam stawaÂł siĂŞ wÂąpierzem – dziĂŞki ojcu, choĂŚ moÂże i dziĂŞki matce. Stosunki w wampirzych rodach byÂły nie do ogarniĂŞcia dla zwykÂłych ludzi, i nie byÂło rzadkoÂściÂą, Âże podczas sukcesji lub jakiÂś czas po niej syn obracaÂł siĂŞ przeciwko ojcu... Taka byÂła skaza krwiopijcĂłw – powĂłd, dla ktĂłrego byli oni sami sobie swym najwiĂŞkszym wrogiem. I Sigvald wiedziaÂł, Âże tylko dziĂŞki tej przyrodzonej nienawiÂści, pogardzie i arogancji nie zawÂładnĂŞli jeszcze Âświatem Âżywych...
A suczy syn – Ruprecht – kryÂł swoich mocodawcĂłw – byÂło to jasne jak sÂłoĂące... Sigvald dopilnuje, Âże gdy ta noc grozy dobiegnie koĂąca, ojczulek powĂŞdruje tam, gdzie jego miejsce – czyli w pÂłomienne objĂŞcia stosu...
Kiedy z tym przyrzeczeniem w gÂłowie zbieraÂł ksiĂŞgi do swego toboÂłka, coÂś – jakby papierowy motyl – wyfrunĂŞÂło spoÂśrĂłd kryjĂłwki miĂŞdzy ksiĂŞgami na regale. Sigvald pochwyciÂł to w locie. List. Sigvald rozÂłoÂżyÂł kartkĂŞ i przeczytaÂł go. ChoĂŚ ani nadawca, ani adresat nie ujawniali siĂŞ w treÂści wiadomoÂści, treÂśĂŚ zastanowiÂła kapÂłana. „...W najczarniejszej Godzinie, gdy uderzy ÂŻmija, Syn i Dziedzic powrĂłci, by dopeÂłniĂŚ Przeznaczenia”... I jeszcze: „ChoĂŚ wyjechaÂł W. do Altdorfu, niechybnie jest jeszcze Jego Syn – G. – co upomni siĂŞ o Dziedzictwo i o SchedĂŞ po Ojcu...”. Te sÂłowa poruszyÂły coÂś w umyÂśle Sigvalda. Von Blautenbergowie w stolicy? CzyÂżby zbiegowie? Kim byÂł Ăłw „W.”, a kim jego syn – „G.”? JuÂż gdzieÂś sÂłyszaÂł to okreÂślenie – „ÂŻmija”, ale czym – na wszystkie duchy zaÂświatĂłw – byÂło owo „Dziedzictwo”, owa „Scheda”?
Nie, mroczne podziemia nie byÂły dobrym miejscem na tego typu rozmyÂślania. Czas nagli. Niechybnie wÂąpierze niedÂługo pocznÂą siĂŞ budziĂŚ, do obrzĂŞdu siĂŞ szykowaĂŚ. A kiedy spostrzegÂą nieobecnoÂśĂŚ swej ksiĂŞgi, moÂże rozpĂŞtaĂŚ siĂŞ istne pandemonium... Do tego czasu, lepiej siĂŞ bĂŞdzie stÂąd oddaliĂŚ, a czasu nie marnowaĂŚ. SchowaÂł list razem z ksiĂŞgami, do toboÂłka.
Sigvald opuÂściÂł wiĂŞc pracowniĂŞ, wcale nie maskujÂąc ÂśladĂłw swojej obecnoÂści. Niewiele mogÂło to juÂż zmieniĂŚ. Teraz moÂże postawiĂŚ juÂż tylko na jednÂą kartĂŞ. Kiedy wynurzyÂł siĂŞ z podziemi byÂło juÂż blisko zmierzchu, choĂŚ jeszcze nie caÂłkiem ciemno. Do nowego roku zostaÂło najdalej jak ze trzy – cztery godziny. RuszyÂł w drogĂŞ powrotnÂą przez dworek, aby odnaleÂźĂŚ Karla i powrĂłciĂŚ do Nebeldorfu.

ZatrzymaÂł siĂŞ o krok od Âśmierci. Literalnie. Zimne ostrze rapiera dotknĂŞÂło jego szyi – drobina krwi z rozciĂŞtej przez perfekcyjnie naostrzony rapier skĂłry pociekÂła po habicie. StaÂł w drzwiach wejÂściowych dworku von BlautenbergĂłw i najwyraÂźniej ktoÂś postanowiÂł na niego zapolowaĂŚ.
- Podaj mi choĂŚ powĂłd, tylko jeden, dla ktĂłrego mam ci nie odebraĂŚ Âżycia, tu i teraz.
Srebrny, dÂźwiĂŞczny gÂłos przeciÂąÂł peÂłnÂą napiĂŞcia ciszĂŞ. Sigvald powoli odwrĂłciÂł gÂłowĂŞ w stronĂŞ ÂźrĂłdÂła gÂłosu, na tyle ostroÂżnie, aÂżeby nie dopuÂściĂŚ do podciĂŞcia sobie gardÂła.
StaÂł obok niego, przy wejÂściu do posiadÂłoÂści – wysoki, szczupÂły mĂŞÂżczyzna w ciemnych szatach Âłowcy czarownic. MiaÂł pociÂągÂłÂą twarz i gorejÂące, peÂłne szalonej pasji oczy. Amulet ze zÂłota, przedstawiajÂący miecz okolony sÂłoneczna aureolÂą bÂłyszczaÂł ponuro w Âświetle zachodzÂącego sÂłoĂąca.
- PowĂłd? Niejeden. – Mimo sytuacji, Sigvald nie straciÂł rezonu. – Po pierwsze, jak wnioskujĂŞ z twego ubioru, jesteÂś inkwizytorem, a wiĂŞc dzielimy ten sam cel. Po drugie – chroni mnie prawo, tak boskie, jak i elektorskie. Po trzecie – czyÂż Solkan pochwala zabijaĂŚ nieuzbrojonych, bez uprzedniego osÂądzenia i stwierdzenia przewin, lubo w emocji przypÂływie...?
ÂŁowca poruszyÂł siĂŞ powoli ze swojego miejsca i stanÂąÂł przed kapÂłanem. Nie opuÂściÂł rapiera.
- Nie powoÂłuj siĂŞ na imiĂŞ Sprawiedliwego Pana, plugawcze! On to stoi ponad twoim „elektorskim prawem” i ponad twym boÂżkiem – patronem sĂŞpĂłw i ÂścierwojadĂłw! A w szczegĂłlnoÂści, stoi On ponad takim jak ty, co w nieczystoÂści i Âśmierci siĂŞ babrajÂą! Odpowiadaj lepiej, czego ÂżeÂś szukaÂł w tymÂże zrujnowanym domostwie?!
- ZaprawdĂŞ, mianujesz siĂŞ obroĂącÂą „sprawiedliwoÂści”, Prawa, a wiesz tak niewiele... Nie podoba mi siĂŞ bycie indagowanym pod twym mieczem, Âłowco. OpuÂśĂŚ broĂą. – SpojrzaÂł w szare, stalowe oczy wiedÂźmoÂłapa. – Upraszam.
Jakby w odpowiedzi, oczy Âłowcy zaÂświeciÂły niezdrowym blaskiem. Szalony - niechybnie przemknĂŞÂło przez myÂśl Sigvaldowi.
- Ukrywasz coÂś, pomiocie diabelskich lĂŞdÂźwi! LĂŞkasz siĂŞ miecza prawoÂści!
- Bynajmniej... – Sigvald zwalczyÂł gniew. Nie byÂł w nastroju na takie bezowocne swary. – Morr osÂądzi me intencje po Âśmierci, a teraz mam zadanie do wykonania. Chcesz wyjaÂśnieĂą? Dla waszej wieÂści – dom zÂłego przeszukiwaÂłem, dla dobra tego miasta. Nie macie mi nic do zarzucenia, poza swym przekonaniem, lecz czyÂż na twych oczach uczyniÂłem coÂś niestosownego? Twoja czujnoÂśĂŚ jest chwalebna, Âłowco, ale wiedz, Âże instynkt czÂłowieczy bywa najbardziej zwodniczym z doradcĂłw. Wybaczcie – lecz albo wspomoÂżecie mnie w walce z Chaosem, albo zejdziecie mi z drogi...
Inkwizytor odstÂąpiÂł i opuÂściÂł broĂą, lecz jej nie schowaÂł.
- Tym razem macie szczĂŞÂście, kapÂłanie. Tym razem Solkan postanowiÂł mieĂŚ dla ciĂŞ zmiÂłowanie, lecz pamiĂŞtaj – rĂłwnie Âłatwo moÂże ci je odebraĂŚ. A wtedy spotka ciĂŞ kara po stokroĂŚ gorsza od losu twojego sÂługi-niemoty. BĂŞdĂŞ miaÂł ja baczenie na twe postĂŞpki!
Po czym obrĂłciÂł siĂŞ i bez przestawienia siĂŞ, czy choĂŚby poÂżegnania, odszedÂł, ÂłopoczÂąc pÂłaszczem. Po chwili zza bramy dobiegÂł Sigvalda tĂŞtent kopyt odjeÂżdÂżajÂącego konia. KapÂłan podszedÂł do skrwawionej postaci Karla leÂżÂącej na ziemi. ChÂłopak ÂżyÂł, ale byÂł ledwo przytomny. ÂŁowca widaĂŚ wyÂładowaÂł na niedojdzie swĂłj gniew... Sigvaldowi Âżal siĂŞ zrobiÂło tego wioskowego przygÂłupa, ktĂłry teraz kuliÂł siĂŞ niby zbity pies. PomĂłgÂł mu wstaĂŚ i bez sÂłowa poprowadziÂł go na szlak wiodÂący ku Nebeldorfowi.
Dobrze, Âże nie zebraÂło siĂŞ mu na przeszukanie torby - przemknĂŞÂło przez myÂśl kapÂłanowi, gdy przedzieraÂł siĂŞ przez mroczny las, zastanawiajÂąc siĂŞ nad tym, jak duÂżym zagroÂżeniem dla jego planĂłw jest stanowi siĂŞ szalonego Âłowcy-solkanity.

Do Nebeldorfu wrĂłcili juÂż dobrze po zmierzchu. W krĂłtkich sÂłowach Sigvald powiadomiÂł Bauermanna o tym, aÂżeby mu w nocy nie przeszkadzano i Âżeby czuwaĂŚ, bo wszystko moÂże siĂŞ staĂŚ. MusiaÂł mieĂŚ zmiÂłowanie nad starym czÂłowiekiem i nad spokojem mieÂściny, przeto o leÂżu wampirĂłw nie wspominaÂł. Sigismunda i pozostaÂłych siedmiu rycerzy postawiÂł w stan gotowoÂści i znĂłw wysÂłaÂł ich na strĂłÂżowanie, na obrzeÂża miasteczka, aÂżeby zÂłego wypatrywali. KapÂłan wiedziaÂł aÂż za dobrze, iÂż w razie niepowodzenia rytuaÂłu nie uda siĂŞ rycerzom odeprzeĂŚ fali ciemnoÂści – bĂŞdÂą kolejnymi ludÂźmi na jego sumieniu, razem z – chwaliĂŚ bogĂłw! – piĂŞcioma setkami mieszkaĂącami Nebeldorfu. Ale nie mĂłgÂł ich odprawiĂŚ, kazaĂŚ im salwowaĂŚ siĂŞ ucieczkÂą – obowiÂązek byÂł silniejszy. WiedziaÂł, Âże i tak by nie posÂłuchali takiego rozkazu. Karla odprawiÂł do jego izby w gospodzie i kategorycznie zabroniÂł mu przeszkadzaĂŚ.
„Wioska MgieÂł” rozpoczĂŞÂła odliczanie godzin do pĂłÂłnocy, do nowego, 2523 roku, do Hexensnacht. Wszyscy wÂłoÂścianie pozamykali siĂŞ i zabarykadowali w swych domostwach. KaÂżdy wywiesiÂł u drzwi jakiÂś amulet, lubo wiÂązkĂŞ jakiegoÂś ziela. KaÂżdy modliÂł siĂŞ do swojego boga. W Ogrodach Morra, ojciec Ruprecht zaÂś winien byÂł odprawiaĂŚ obrzĂŞdy ku czci Boga Snu i ÂŚmierci, dla przebÂłagania duchĂłw zmarÂłych i zapewnienia spokoju Âżywym.
Z uliczek Nebeldorfu zaczĂŞÂła wypeÂłzaĂŚ mgÂła. RozpoczĂŞÂła siĂŞ godzina prĂłby.

* * *

W ciemnoÂści swej izby poczÂąÂł Sigvald czyniĂŚ przygotowania do RytuaÂłu PieczĂŞci.
Nie posiadaÂł wszystkich potrzebnych ingrediencji, ale nie byÂły one niezbĂŞdne – byÂł na tyle potĂŞÂżnym biaÂłym nekromantÂą, iÂż mĂłgÂł sobie poradziĂŚ bez nich. PosiadaÂł ksiĂŞgĂŞ wiedzy zakazanej, drugÂą w stopniu potĂŞgi, po dziewiĂŞciu ksiĂŞgach Liber Nagash – piĂłra samego Wielkiego Nekromanty. To musiaÂło wystarczyĂŚ. I wystarczy.
ZasÂłoniÂł okiennice. Na stole rozÂłoÂżyÂł ksiĂŞgĂŞ. Na podÂłodze wyrysowaÂł potĂŞÂżny, potrĂłjny magiczny krÂąg. Tuzin amuletĂłw ochronnych bÂłyszczaÂł na jego szacie.
Do tej pory nawet przed sobÂą nie chciaÂł przyznaĂŚ jednego... Poprawnie ukoĂączony RytuaÂł PieczĂŞci osÂłabia wampiry i uniemoÂżliwia w najbliÂższym otoczeniu czarodzieja stosowanie magii nekromantycznej, to prawda... PrawdÂą jest takÂże to, Âże odbywa siĂŞ to za cenĂŞ Âżycia maga. Zawsze koĂączy siĂŞ ÂśmierciÂą odprawiajÂącego obrzĂŞd. SiÂły witalne czarodzieja muszÂą w peÂłni zÂłÂączyĂŚ siĂŞ z Shyish, tylko wtedy zaklĂŞcie jest dostatecznie potĂŞÂżne.
Pierwotna wersja zaklĂŞcia przewidywaÂła moÂżliwoÂśĂŚ zÂłoÂżenia ofiary z tuzina wciÂąÂż bijÂących serc z dwunastu istot rozumnych nie posiadajÂących zmysÂłu magii... Ale to pozostawaÂło poza wszelkÂą dyskusjÂą. Gdyby siĂŞ do tego zastosowaÂł, nie rĂłÂżniÂł by siĂŞ w niczym od tych, ktĂłrych poprzysiÂągÂł zwalczaĂŚ. I zapewne zaczÂąÂłby zatracaĂŚ siĂŞ w Chaosie... Lecz nawet takiego czaru – pozbawionego ofiary z postronnych – nie wolno byÂło stosowaĂŚ pochopnie, szczegĂłlnie kapÂłanom. Nawet czÂłonkowie Trupiej ÂŚwiecy sÂą przed nim przestrzegani. Ale czas byÂł najwaÂżniejszy, a cena – choĂŚ wysoka – konieczna. Skoro tak mas siĂŞ staĂŚ – niech i tak bĂŞdzie, Sigvald dokoĂączy swego grzesznego Âżywota w obronie tej maÂłej, zapadÂłej mieÂściny i jej cuchnÂących mgÂłÂą mieszkaĂącĂłw... Ale w konsekwencji moÂże ocaliĂŚ Imperium. KaÂżda cena byÂła tego warta. Morr mu wybaczy, takÂą miaÂł nadziejĂŞ.
RozpoczÂąÂł wypowiadanie pierwszych sÂłĂłw inkantacji, a wszystkie Osiem WiatrĂłw poczĂŞÂło wirowaĂŚ dookoÂła niego, najsilniej zaÂś dÂąÂł zwiastun Âśmierci – Shyish.

CoÂś byÂło nie tak. Od poczÂątku coÂś byÂło bardzo nie tak.
Karl staÂł za drzwiami izby Sigvalda i obserwowaÂł przebieg ceremonii przez dziurkĂŞ od klucza. Nie ciekawoÂśĂŚ, lecz strach przed upiorami nocy i przed zÂłym ÂłowcÂą wiedÂźm przygnaÂł go tutaj. Pan Sigvald byÂł dobry. Nie biÂł tak jak zÂły Pan Wielebny Ojciec Ruprecht i nie robiÂł mu... „tych” rzeczy. Przez ten krĂłtki czas, Karl naprawdĂŞ polubiÂł Pana Sigvalda.
Ale kiedy jaÂśniejÂąca magiczna moc poczĂŞÂła rozÂświetlaĂŚ caÂłÂą izbĂŞ, wlewaĂŚ siĂŞ w kapÂłana, ktĂłry przemawiaÂł gÂłosem nie swoim, lecz zgoÂła obcym, strasznym, a mĂłwiÂł rzeczy w jĂŞzyku niezrozumiaÂłym dla Karla... chÂłopak poczuÂł gdzieÂś w gÂłĂŞbi siebie, Âże to nie jest zwykÂł obrzÂądek ku czci Morra. Czasami widywaÂł, jak odprawiaÂł je Pan Wielebny Ojciec Ruprecht. Nie, to zupeÂłnie nie wyglÂądaÂło w ten sposĂłb.
Karl pociÂł siĂŞ jak ruda mysz, a ÂżoÂłÂądek miaÂł zwiÂązany w supeÂł, gdy huragan magicznej energii w Âśrodku przybieraÂł na sile, doskonale widoczny, nawet dla kogoÂś tak pozbawionego wiedÂźmiego wzroku, jak on. Powinien coÂś zrobiĂŚ. Ale co? Grunt usuwaÂł siĂŞ mu spod nĂłg. Nie moÂże przeszkodziĂŚ Panu Sigvaldowi – nadto siĂŞ boi. Nie mĂłgÂł iÂśĂŚ do Pana Ruprechta. ByÂł sam.
I nagle, Sigvald uniĂłsÂł siĂŞ w powietrze, a huragan mocy wciÂąÂż wzmagaÂł siĂŞ... Wtedy niedojda poczÂąÂł uciekaĂŚ.
ZbiegÂł dĂłÂł, po schodach martwej i cichej gospody, na parter. UciekaÂł – byle gdzie! v przed siebie, gdzie go oczy poniosÂą! Byle z daleka od Pana Sigvalda, ktĂłry byÂł teraz Strasznym Panem Sigvaldem. OdsunÂąÂł skobel ze starannie zaryglowanych drzwi gospody, wypadÂł na zewnÂątrz, w chÂłodnÂą, mglistÂą noc i... zderzyÂł siĂŞ z kimÂś.
CieĂą staÂł przed gospodÂą, smukÂły i wysoki, okuty w pÂłaszcz i kapelusz wiedÂźmoÂłapa. Niedojda zamarÂł, gdy straszliwy inkwizytor pochyliÂł siĂŞ nad nim i zrobiÂł grymas, ktĂłry miaÂł byĂŚ – chyba – uÂśmiechem.
- No, no, no, czyÂż to nie nasze chÂłopaczysko-niemota, sÂługus kapÂłana? CoÂżeÂż, chÂłopcze, dokÂąd tak bieÂżysz? Gore tam, czy co...?
Przeczenie. Przeczenie. PrĂłba ucieczki, lecz rĂŞka zÂłego Âłowcy trzyma jego Âłachmany w Âżelaznym uÂścisku...
- Co jest? No dalej! WykrztuÂś to! Nie mam na ciĂŞ czasu, szczeniaku, Âłachmyto.
Przeczenie. Przeczenie. Przeczenie.
- Nie pozostawiasz mi, chÂłopcze, wyboru... PogadaĂŚ, nie pogadam, a muszĂŞ ja siĂŞ upewniĂŚ czy z naszym drogim kapÂłanem wszystko aby w porzÂądku... To przecieÂż niebezpieczna noc.
I nie zwaÂżajÂąc na rozpaczliwe, nieme protesty biednego gÂłupka, inkwizytor wparowaÂł do gospody Pod ParujÂącym Kielichem. SkierowaÂł siĂŞ na pierwsze piĂŞtro i stanÂąÂł przed drzwiami pokoju kapÂłana z Bractwa.
- Cuchnie czarnoksiĂŞstwem... A wiĂŞc to ÂżeÂś chciaÂł mi przekazaĂŚ. – SpojrzaÂł na niedojdĂŞ uczepionego jego pÂłaszcza. – PaszoÂł won, parobie.
Po czym kopnÂąÂł ciĂŞÂżkim butem do konnej jazdy w drzwi Sigvalda. Te ustÂąpiÂły i stanĂŞÂły otworem. W Âśrodku, kapÂłan unosiÂł siĂŞ na oparach magicznej energii, dobre pĂłÂł metra nad podÂłogÂą. OtworzyÂł oczy, wÂściekÂłe, gorejÂące tajemnym ametystowym pÂłomieniem oczy.
- GÂŁUPCY! – zakrzyknÂąÂł nie swoim gÂłosem. – WYJÂŚĂ! WYJÂŚĂ!
Po czym nie zdoÂłaÂł powiedzieĂŚ nic wiĂŞcej, gdyÂż runÂąÂł jak dÂługi na podÂłogĂŞ, po tym, jak Âłowca czarownic wyrÂżnÂąÂł go solidnym kuÂłakiem miĂŞdzy oczy.
Magiczna burza przygasÂła, po czym zamarÂła kompletnie.

* * *

Przebudzenie nie naleÂżaÂło do przyjemnych. Sigvald obudziÂł siĂŞ w jakichÂś mrocznych i zimnych katakumbach, a jego rĂŞce byÂły boleÂśnie wykrĂŞcone do tyÂłu i przywiÂązane do krzesÂła, na ktĂłrym siedziaÂł. W gÂłowie jeszcze huczaÂło mu, z powodu niedawnego odprawiania rytuaÂłu... NagÂły przebÂłysk ÂświadomoÂści sprawiÂł, iÂż kapÂłan gwaÂłtownie rzuciÂł siĂŞ na swym siedzisku. RytuaÂł PieczĂŞci! Hexensnacht! LeÂże wampirĂłw w posiadÂłoÂści! PrzeklĂŞty, pogrzebany za Âżycia Nebeldorf! Zdradziecki Âłowca wiedÂźmoÂłap, ktĂłry do tego doprowadziÂł! Sigvald rzucaÂł siĂŞ na krzeÂśle, prĂłbujÂąc zerwaĂŚ swe wiĂŞzy. Bezskutecznie. Z korytarza naprzeciwko dochodziÂły jakieÂś kroki i odgÂłosy rozmowy.
- MĂłwiÂłem ci, mĂłwiÂłem! ByÂło mi go na gÂłowĂŞ nie zwalaĂŚ! To nie jest miejsce na tego typu rzeczy! – Sigvald ze zdumieniem rozpoznaÂł gÂłos Ruprechta. Zakonnik byÂł podniecony, jak rzadko.
Drugiego z mĂŞÂżczyzn poznaÂł, gdy obaj wkroczyli do komnaty. Szalony wiedÂźmoÂłap. OczywiÂście. A ktĂłÂżby inny?
- ProszĂŞ, proszĂŞ, nasz czarnoksiĂŞÂżnik przebudziÂł siĂŞ... JesteÂś w nielichych tarapatach i wiesz po tym, prawda? – podjÂąÂł inkwizytor.
- WypuÂśĂŚ mnie, gÂłupcze – odparÂł Sigvald cichym, spokojnym gÂłosem, choĂŚ serce mu drÂżaÂło. – WypuÂśĂŚ, boĂŚ sam ÂżeÂś nie jest Âświadom, co tĂŞ mieÂścinĂŞ spotkaĂŚ moÂże, jeÂżeli pozostanĂŞ spĂŞtany...
- Och, podejrzewam, co staÂłoby siĂŞ, gdybym nie przerwaÂł twojego czarnoksiĂŞskiego spektaklu. Nie wiem, cĂłÂż za diabelstwo tam warzyÂłeÂś, ale samo posiadanie tegoÂż grimuaru... – Tu z obrzydzeniem dobyÂł ze swej torby KsiĂŞgĂŞ ÂŚmierci, jakby tykaÂł jakiegoÂś wyjÂątkowo tÂłustego i wÂłochatego pajÂąka. – ...pozwala kaÂżdemu Âłowcy na skierowanie ciĂŞ w pÂłomienie... bez sÂądu. Bo tutaj ja – PochyliÂł siĂŞ nad Sigvaldem. – jestem sĂŞdziÂą, przysiĂŞgÂłym... i katem. WiĂŞcej szacunku zatem, zrozumiano, nĂŞdzniku?
Sigvald odchyliÂł gÂłowĂŞ i spojrzaÂł Âłowcy w oczy, ÂśmiejÂąc siĂŞ chrapliwie.
- WidzĂŞ, Âże dziaÂłasz w doskonaÂłej komitywie z tym Âścierwem tutaj – gÂłowÂą wskazaÂł Ruprechta, kulÂącego siĂŞ za ÂłowcÂą – nieÂświadom, kto tutaj jest prawdziwym sÂługÂą Chaosu. Wielebny Ruprechcie, dlaczego zaginiony rocznik pogrzebĂłw znalazÂłem ja, cudownie odnalezion, w krwiopijcĂłw leÂżu? Dlaczego ÂżeÂś staraÂł siĂŞ za cenĂŞ wszelkÂą nie pozwoliĂŚ aÂżebym siĂŞ dowiedziaÂł, komu to sÂłuÂżysz naprawdĂŞ?
ZaÂżywny kapÂłan zbladÂł i wyglÂądaÂł jakby chciaÂł zapaÂśĂŚ siĂŞ gÂłĂŞboko pod ziemiĂŞ.
- Majaczy... na pewno majaczy, inkwizytorze... – odparÂł zakonnik drÂżÂącym gÂłosem. – DyĂŚ w mieÂście nie ma Âżadnych wÂąpierzy, i ja mu tak prawiÂłem... A on... pobieÂżyÂł tam, a teraz takie... takie Âłajdactwo, tak wielka niegodziwoÂśĂŚ...
- SÂłusznie prawicie, Ruprechcie... Taka niegodziwoÂśĂŚ ze strony, z ktĂłrej nie winienem siĂŞ tego spodziewaĂŚ... To smutne, ÂżeÂś wyparÂł siĂŞ swego boga i sÂłusznej sprawy. Ale Morr nierychliwy, ale sprawiedliwy, jak sam rzekÂłeÂś ongiÂś... nie zapominaj o tym.
- DoÂśĂŚ! – zakrzyknÂąÂł Âłowca. – Nic mnie nie obchodzÂą wasze kapÂłaĂąskie swary! Wy, ojcze, opuÂśĂŚcie lepiej tĂŞ komnatĂŞ, boĂŚ to zadanie dla wprawionego inkwizytora.
Ruprecht bez sÂłowa odwrĂłciÂł siĂŞ i odszedÂł. Nie spojrzaÂł Sigvaldowi w oczy. Inkwizytor natomiast, kontynuowaÂł przesÂłuchanie, wpatrzony w spĂŞtanego kapÂłana, niby pies w kawaÂł miĂŞsa.
- OszczĂŞdÂź i sobie i mnie czasu i wyznaj od razu – ksiĂŞga w twoich rĂŞkach, wniosek prosty – jesteÂś waÂśĂŚ nekromantÂą i zÂłoczyĂącÂą. Na wÂłasne oczy obrzÂądek Âżem widziaÂł.
- Patrzysz, lecz nie widzisz... – mruknÂąÂł Sigvald. – ÂŚwiadom ÂżeÂś nie jest, Âże to, com czyniÂł, czyniÂł Âżem dla dobra miasta. Daj mi to wyÂłoÂżyĂŚ, usÂłuchaj – w piwnicach starej posiadÂłoÂści lĂŞgnÂą siĂŞ wÂąpierze i... – Siarczysty policzek przerwaÂł mu w pĂłÂł zdania.
- Nonsens! Wiem ja o mrocznych sprawkach Bractwa CaÂłunu, a Zakonu Trupiej ÂŚwiecy w szczegĂłlnoÂści! WszyscyÂście miÂłoÂśnicy demonĂłw, czarni magowie! ZdÂąÂżam ja twym tropem, od Altdorfu, aÂż do tego miejsca. Wyznaj – chciaÂłeÂś sprowadziĂŚ zgubĂŞ na to spokojne miasto, tak, jak ÂżeÂś poczyniÂł w Altdorfie!
NajwyraÂźniej, Ăłw szaleniec wiedziaÂł o Sigvaldzie wiĂŞcej, niÂż siĂŞ kapÂłanowi pierwej zdawaÂło... PostanowiÂł, Âże w pewnych sprawach nie warto stawiaĂŚ oporu.
- Tak, wyznajĂŞ... – szepnÂąÂł cicho. – WyznajĂŞ, iÂż ongiÂś byÂłem adeptem zakazanej sztuki nekromancji, gÂłupcem na usÂługach czarnych mocy... Ale to siĂŞ zmieniÂło. Od 15 dÂługich lat sÂłuÂżĂŞ wiernie Morrowi i Cesarstwu. UczyniÂł Âżem dla nich wiele dobrego, jako biaÂły nekromanta, wojujÂąc na kaÂżdym kroku z czarnoksiĂŞskÂą zarazÂą i wystĂŞpkiem, w kaÂżdym zakÂątku Imperium. W mej misji wspomogÂło mnie Bractwo CaÂłunu. A ty, dumny Âłowco? Czy moÂżesz o sobie powiedzieĂŚ to samo? Ile dobrego zrobiÂłeÂś, poza wzbudzaniem trwogi wÂśrĂłd ludu prostego i spaleniem kilku nieszczĂŞsnych, zmutowanych prostaczkĂłw? Komu teraz sÂłuÂżysz?
- A wiĂŞc wyznajesz... – odparÂł Âłowca cicho. – To, coÂś powiedziaÂł, wystarczy abym od razu rzuciÂł ciĂŞ pÂłomieniom. Bowiem kaÂżdy, kto babraÂł siĂŞ w czarnej magii jest skaÂżony na caÂłe Âżycie. Ale ty dalej stajesz mi na drodze, mĂłj osÂąd podwaÂżasz. Przyznam, Âże zadziwiasz mnie, czarnoksiĂŞÂżniku, i sam nie wiem, dlaczego dychasz jeszcze.
- Mam glejt nietykalnoÂści od elektora Stirlandu – rzekÂł Sigvald cicho, Âświadom, Âże dla wyznawcy Prawa, ziemskie umowy i przyziemna polityka nie warte sÂą nawet spluniĂŞcia. Nie przeliczyÂł siĂŞ wcale.
- Plwam na twe papiery. Jako nekromanta na usÂługach heretyckiego bractwa oszukaÂłeÂś swego protektora, co do celu twej misji. A wiĂŞc Solkan uznaje Ăłw glejt za niebyÂły. – SiĂŞgnÂąÂł za pazuchĂŞ. – Patrz, oto twoje papierzyska, kapÂłanie. Oto je uniewaÂżniam, z woli Solkana – rzekÂł z mÂściwÂą satysfakcja w gÂłosie, drÂąc dokumenty na strzĂŞpy.
Sigvald opuÂściÂł gÂłowĂŞ. Wszyscy bogowie niech majÂą tego gÂłupca w opiece... Z powodu swego religijnego zapaÂłu, Âłowca byĂŚ moÂże postawiÂł wÂłaÂśnie czĂŞÂśĂŚ Imperium w stan wojny domowej...
Inkwizytor odwrĂłciÂł siĂŞ i rzekÂł w zamyÂśleniu – DysponujĂŞ utensyliami, co sÂą zdolne w przeciÂągu godziny, moÂże dwu, doprowadziĂŚ ciĂŞ do takiego stanu, Âże bĂŞdziesz bÂłagaÂł mnie o wybawienie na stosie... Ale nie zrobiĂŞ tego, jeszcze nie teraz. BoĂŚ ty, zdaje siĂŞ, nie poznajesz mnie? – odwrĂłciÂł siĂŞ do Sigvalda i przeciÂągle spojrzaÂł w jego twarz.
- Wybaczcie. – KapÂłan wzruszyÂł ramionami. – Gdybym miaÂł spamiĂŞtaĂŚ kaÂżdego ÂłowcĂŞ czarownic, com go na swej drodze napotkaÂł... CĂłÂż, miaÂłbym Âłeb tĂŞÂższy, niÂźli magistrowie z KolegiĂłw...
ÂŁowca skrzywiÂł siĂŞ, a byÂł to grymas szyderczy i nieprzyjemny.
- Moje miano brzmi: GĂźnther Blottenberg, moÂści kapÂłanie – rzekÂł, kÂłaniajÂąc siĂŞ nisko. – Z tych BlottenbergĂłw z Altdorfu.
CoÂś trÂąciÂło czuÂłÂą strunĂŞ w gÂłowie Sigvalda. Blottenbergowie? Altdorf?
- Z tych BlottenbergĂłw, ktĂłrych ÂżeÂś uwĂŞdziÂł w ich posesji. ÂŚcierwo, dziesiĂŞĂŚ lat temu! Syn Wolfganga Blottenberga, mÂściciel jego!
A wiĂŞc zemsta – pomyÂślaÂł kapÂłan. Cokolwiek powiem jest bez znaczenia. Zabije mnie, bez wzglĂŞdu na wszystko...
Jeszcze jedna myÂśl eksplodowaÂła w jego gÂłowie. Wolfgang Blottenberg? ByÂł wampirem, sÂługÂą ciemnoÂści... KtĂłÂż mĂłgÂł wiedzieĂŚ, Âże byÂł w stanie pozostawiĂŚ syna... Dziedzica... Syn? Dziedzic? „Jest jeszcze Jego Syn – G. – co upomni siĂŞ o Dziedzictwo i o SchedĂŞ po Ojcu...”... List w podziemiach... Tajemniczy czÂłonek rodu von BlautenbergĂłw – „W.”, ojciec „G.”... „W.” jak „Wolfgang”. „G.” jak „GĂźnther”...
- ...A wiĂŞc nie dopuszczĂŞ, powiadam, aÂżebyÂś dopuÂściÂł siĂŞ podobnych nieprawoÂści, jak w Altdorfie...
Sigvald go nie sÂłuchaÂł. Wszystkie elementy mrocznej ukÂładanki pasowaÂły idealnie. Hermann – ostatni dziedzic rodu pozostawiÂł potomka – a moÂże dalekiego krewnego? – Wolfganga, ktĂłry to, okoÂło roku 2166 zapewne, lub wczeÂśniej, zbiegÂł byÂł do stolicy, uciekajÂąc przed kaÂźniÂą, jakÂą zgotowali znienawidzonym dziedzicom mieszkaĂący Nebeldorfu. W Altdorfie zmieniÂł nazwisko, z von Blautenberg na Blottenberg, dla poÂścigu ewentualnego zmylenia. I dalej szerzyÂł nasiona zepsucia... Tak przeÂżyÂł ponad trzysta lat, z duÂżym hakiem, nim upomniaÂła siĂŞ o niego karzÂąca rĂŞka Bractwa CaÂłunu. Tyle Âże Sigvald nie byÂł Âświadom, Âże przed ÂśmierciÂą, Wolfgang usynowiÂł GĂźnthera... A teraz Ăłw staÂł przed nim, by „upomnieĂŚ siĂŞ o SchedĂŞ po Ojcu”... I to on – Sigvald – byÂł owÂą „ÂŻmijÂą”, o ktĂłrej wspominaÂł tajemniczy list. Tak samo nazwaÂł go teÂż duch Hermanna... ByÂł tÂą ÂżmijÂą, ktĂłra uderzy, i ktĂłra zostanie pokonana przez Syna. A wiĂŞc wszyscy zostali oszukani. KapÂłanowi pociemniaÂło w oczach, walczyÂł o to, by zachowaĂŚ przytomnoÂśĂŚ pod naporem obezwÂładniajÂącej prawdy, prawdy, ktĂłra wyprowadziÂła wszystkich w pole.
- ... Ale ja nie zapomniaÂłem – ciÂągnÂąÂł inkwizytor, niepomny Âże wiĂŞzieĂą go nie sÂłucha. – O nie. Gdy majÂątek mego ojca trawiÂły pÂłomienie, poprzysiÂągÂłem, iÂż dopadnĂŞ ciĂŞ i wymierzĂŞ sprawiedliwoÂśĂŚ. Tak, Solkan zsyÂłaÂł mi wizje i bÂłogosÂławieĂąstwa, aÂżebym mĂłgÂł upomnieĂŚ siĂŞ o mordercĂŞ ludzi prawych...
- Oni nie byli prawi – odparÂł Sigvald cicho. – ZostaÂłeÂś oszukany. TwĂłj ojciec, Wolfgang Blottenberg byÂł krwiopijcÂą, sÂługÂą mroku, zbiegiem z tej wÂłaÂśnie mieÂściny. Nazywasz siĂŞ von Blautenberg, Âłowco. UsÂłuchaj mnie, pokaÂżĂŞ ci dowody...
Drugi siarczysty policzek podczas przesÂłuchania. ZapiekÂło. Sigvald uczuÂł na jĂŞzyku gorzki smak. SplunÂąÂł krwiÂą.
- Zamilcz, zamilcz! – GĂźnther krzyczaÂł teraz histerycznie, gdy ogrom jego szaleĂąstwa uwidoczniÂł siĂŞ. – Nie baczĂŞ na twoje „dowody”, Âścierwojadzie! Solkan kroczy po mojej prawicy i przemawia do mnie!
- PewnyÂś, Âże to Solkan do ciebie woÂła? Mnie siĂŞ zdaje, Âże sÂłyszysz zew innych, mroczniejszych istot. UsÂłuchaj, GĂźnther, jesteÂś tylko marionetkÂą w rĂŞkach krwiopijcĂłw i taĂączysz, jak ci zagrajÂą. To oni kazali ci mnie zgÂładziĂŚ! Zrozum, ÂżrÂąc siĂŞ jak dzikie psy robimy im tylko przysÂługĂŞ. WypuÂśĂŚ mnie, a wszystko ci wyÂłoÂżĂŞ, miasto i ludzi niewinnych ocalimy...
- Nikt nie jest niewinny przed Bogiem Kary! Nikt! Zamilcz, zamilcz, ZAMILCZ!
Srebrny gÂłos Âłowcy przeszedÂł w wysoki skrzek i rozpoczĂŞÂła siĂŞ wÂłaÂściwa czĂŞÂśĂŚ inkwizytorskiego przesÂłuchania.

Do pĂłÂłnocy pozostaÂły tylko dwie godziny, placyk miejski przy gospodzie i domostwie burmistrza byÂł wiĂŞc martwy i opustoszaÂły. Za wyjÂątkiem...
PosÂługacze ojca Ruprechta rozstawili na Âśrodku placu prosty stos i pal. Do sÂłupa byÂły przywiÂązane dwie sylwetki – Sigvald i Karl. Opodal stali zakonnik Morra i inkwizytor z ÂżarzÂącym siĂŞ polanem w rĂŞku. DoglÂądali ostatnich przygotowaĂą przed spektaklem. Ruprecht wyglÂądaÂł bardzo niezdrowo. WyraÂźnie nie w smak byÂło mu byĂŚ tutaj, wzbraniaÂł siĂŞ przed uczestniczeniem w egzekucji, lecz Âłowca nalegaÂł... StwierdziÂł, iÂż obecnoÂśĂŚ ÂświĂŞtego mĂŞÂża bĂŞdzie dobrze widziana podczas wymierzania sÂłusznej kary. Gruby zakonnik nie mĂłgÂł mu odmĂłwiĂŚ...
Ze swego domu wybiegÂł rozsierdzony burmistrz Bauermann, krzyczÂąc – Co tu siĂŞ wyrabia, inkwizytorze?! MĂłwiÂłem juÂż, Âże nie wam siĂŞ mieszaĂŚ! Natychmiast wypuÂście tego czÂłeka, chronionego prawem...
GĂźnther ochÂłonÂąÂł juÂż po przesÂłuchaniu, byÂł jak zawsze, spokojny i budzÂący grozĂŞ. PochwyciÂł kaftan rzÂądcy Nebeldorfu i rzekÂł, cicho, swym nie znoszÂącym sprzeciwu gÂłosem – To ja stanowiĂŞ prawo, burmistrzu. Nie chcieliÂście pomĂłc wczeÂśniej – odstÂąpcie wiĂŞc. WystĂŞpek jakiego dopuÂściÂł siĂŞ ten potwĂłr sprawia, Âże nawet gdyby sam przeklĂŞty sigmarycki Wielki Teogonista, nie, sam Cesarz chciaÂł by go wziÂąĂŚ w protekcjĂŞ – na nic to, bo sÂą takie sfery, gdzie i ich wÂładza nie siĂŞga. KsiĂŞgĂŞ w porĂŞ odnalazÂłem, plugawy rytuaÂł przerwaÂłem. PowinniÂście mi byĂŚ wdziĂŞcznymi, Âżem w porĂŞ przybyÂł. A dla czarnoksiĂŞÂżnika ostaÂł siĂŞ jeno stos. Prawda, ojcze Ruprechcie?
- Hm... zaprzeczyĂŚ nie mogĂŞ... ÂŚlad, hm... zepsucia jest tu aÂż nazbyt widoczny, przeto kara wydaje siĂŞ byĂŚ sÂłuszna. Czas takoÂż. Bogowie, hm... ukontentowani bĂŞdÂą, Âże grzesznika spotkaÂła kara wÂłaÂśnie teraz, w nowy rok. Dobra to wrĂłÂżba, zapewne, na nastĂŞpny rok. Najlepiej wracajcie do siebie, burmistrzu, i mĂłdlcie siĂŞ.
Bauermann prĂłbowaÂł argumentowaĂŚ, oponowaĂŚ, groziĂŚ – na prĂłÂżno. W desperacji wysÂłaÂł sÂługĂŞ, aÂżeby odnalazÂł i sprowadziÂł rycerzy Kruka. CĂłÂż wiĂŞcej mĂłgÂł uczyniĂŚ?
- Za pĂłÂźno – rzuciÂł cicho Blottenberg. – KapÂłanie-odstĂŞpco i jego sÂługo – czyÂście gotowi przyjÂąĂŚ naleÂżnÂą pokutĂŞ za swe grzechy?
Sigvald juÂż dawno pojednaÂł siĂŞ ze swym patronem i wiedziaÂł, iÂż uczyniÂł tyle, co mĂłgÂł. Morr go oceni... Ale jednak Âżal i niespeÂłniona misja sprawiaÂły, Âże nie chciaÂł, do diabÂła!, nie chciaÂł umieraĂŚ! Nie baÂł siĂŞ Âśmierci, lecz czuÂł, Âże zawiodÂła go jego pycha i naiwnoÂśĂŚ, sÂłaboÂśĂŚ jego charakteru... ByĂŚ moÂże jednak powiedziaÂł by coÂś, gdyby mĂłgÂł. PrzeklÂąÂł by ÂłowcĂŞ, ktĂłry sprowadziÂł zgubĂŞ na miast, na przykÂład. RzekÂł by coÂś, gdyby Âłowca czarownic nie wyciÂąÂł mu podczas przesÂłuchania jĂŞzyka...
Niedojda natomiast tylko stĂŞknÂąÂł i zabulgotaÂł niezrozumiale. Inkwizytorskie dochodzenie pozostawiÂło go w takim stanie, Âże ledwo mĂłgÂł ruszyĂŚ gÂłowÂą. GĂźnther nader gorliwie staraÂł siĂŞ wypĂŞdziĂŚ z niego „demony” i zmusiĂŚ go do wspĂłÂłpracy...
- Doskonale! – odparÂł Âłowca, tonem niemal radosnym. – A zatem niech siĂŞ rozpocznie ceremonia oczyszczenia! Solkanie, wzywam Twego imienia! In nomine Solkanae...
Po czym, z archaicznÂą litaniÂą na ustach, cisnÂąÂł Âżagiew na stos. SÂłoma zajĂŞÂła siĂŞ ogniem niemal natychmiast. Sigvald skuliÂł siĂŞ, gdy pÂłomienie poczĂŞÂły lizaĂŚ jego szaty. BrakÂło mu tchu, tak piekielny byÂł Âżar pÂłonÂącego stosu... Na Morra, uduszĂŞ siĂŞ... - przemknĂŞÂło mu przez myÂśl. W ostatnim przebÂłysku ÂświadomoÂści pomyÂślaÂł - Panie, zawiodÂłem CiĂŞ... Przyjm na swe Âłono grzesznego...
Po drugiej stronie pala nieszczĂŞsny niedojda rzuciÂł siĂŞ raz, lecz nie udaÂło mu siĂŞ zerwaĂŚ pĂŞt. Ddy pÂłomienie zaczĂŞÂły trawiĂŚ jego ciaÂło, niemota wydaÂł z siebie ochrypÂły krzyk - po raz pierwszy i ostatni w Âżyciu...

W ciemnoÂści nocy, pÂłonÂący jasno stos byÂł niczym latarnia w mroku burzy. Sigismund i pozostaÂła siĂłdemka rycerzy dopadli nebeldorfskiego placu. Za pĂłÂźno... Mistrz rycerzy zsiadÂł z konia i podszedÂł do milczÂącego Âłowcy czarownic.
- To byÂł bÂłÂąd, wiedÂźmoÂłapie. PoÂłoÂżyÂłeÂś rĂŞkĂŞ nie na tym czÂłeku, na ktĂłrym winieneÂś i tym samym sprowadziÂłeÂś zgubĂŞ na to miasto. Krew jego mieszkaĂącĂłw na twoich dÂłoniach... – WÂąsy rycerza powiewaÂły na nocnym wietrze, a jego lico miaÂło srogi wyraz. – Nie tutaj to siĂŞ rozstrzygnie, lecz jeÂśli przeÂżyjesz tĂŞ noc – bÂądÂź pewien, Âże ciĂŞ dopadniemy. A wtedy poÂżaÂłujesz swego czynu, nĂŞdzniku... po stokroĂŚ.

* * *

A wiĂŞc zrobiÂł to. DokonaÂł pomsty, zadoÂśĂŚuczyniÂł Âśmierci rodziny i swojemu nieszczĂŞÂściu. Ale mimo to, nie czuÂł siĂŞ lepiej. W ogĂłle nic nie czuÂł. ByÂł wewnĂŞtrznie pusty, jaÂłowy, pozbawiony celu. Nie tak wyobraÂżaÂł sobie godzinĂŞ triumfu... CzyÂżby Solkan zadrwiÂł z niego?
Nie zwaÂżajÂąc na gniewne sÂłowa mistrza rycerzy i nie sÂłuchajÂąc ich, oddaliÂł siĂŞ od miejsca kaÂźni. Ach, zostaÂłajeszcze ksiĂŞga... - przypomniaÂł sobie. Dlaczego zapomniaÂł cisnÂąĂŚ jÂą w pÂłomienie? Plugastwo winno pÂłonÂąĂŚ wraz z plugastwem... Ale dopeÂłni swej misji. SkierowaÂł siĂŞ w stronĂŞ gospody, cicho stanÂąÂł pod drzwiami izby nieÂżywego kapÂłana-zdrajcy i pchnÂąÂł je.
Od razu wyczuÂł coÂś w powietrzu, coÂś co wyrwaÂło go z otĂŞpienia. SiĂŞgnÂąÂł ku pochwie rapiera, a w tym samym momencie, na stole wewnÂątrz izby zapÂłonĂŞÂła Âświeca. Sama z siebie.
- WejdÂź, bracie... I pozwĂłl mi zÂłoÂżyĂŚ ci podziĂŞkowania za odzyskanie ksiĂŞgi i usuniĂŞcie z naszej drogi owej przeszkody, pod postaciÂą kapÂłana z Bractwa...
- Kto tu jest?! Kto?! – krzyknÂąÂł GĂźnther, dobywajÂąc broni. OstroÂżnie wszedÂł do izby. W prawicy ÂściskaÂł zÂłoty amulet Solkana. Drzwi bezgÂłoÂśnie zamknĂŞÂły siĂŞ za nim.
- Wiesz, kto, bracie...
Izba byÂła pusta. Dziwny gÂłos, Ăłw tajemniczy, gÂłĂŞboki gÂłos dochodziÂł...
GĂźnther gwaÂłtownie obrĂłciÂł siĂŞ, mierzÂąc obnaÂżonym ostrzem w wysokiego mĂŞÂżczyznĂŞ, ktĂłry staÂł za nim, uprzednio kryjÂąc siĂŞ za drzwiami.
- KtoÂżeÂś?! Gadaj! Dlaczego czaisz siĂŞ w tej izbie, niby zabĂłjca, lubo czciciel ciemnoÂści?!
ÂŁowca uczuÂł, Âże siĂŞ poci. MĂŞÂżczyzna pod drzwiami byÂł przystojny, miaÂł regularne rysy twarzy i byÂł wytwornie ubrany, w strĂłj szlachetny, lecz praktyczny, idealny na przykÂład na Âłowy. Nieznajomy caÂły czas uÂśmiechaÂł siĂŞ szeroko. Ale jego aura... GĂźnther nie czuÂł go. CzuÂł go ciemnoÂściÂą, owszem, takÂże lekkim zepsuciem. ZionÂąÂł przeraÂżajÂącÂą... pustkÂą? Tak, pustkÂą. MĂŞÂżczyzna w ogĂłle nie pachniaÂł mu jak czÂłowiek.
- AleÂż bracie, czemu zawdziĂŞczam ten wÂątpliwy zaszczyt tak gwaÂłtownego powitania? – odparÂł tamten, z drwiÂącÂą urazÂą w gÂłosie. – CzyÂżbyÂś mnie nie wyczuwaÂł? Nie czujesz mej krwi? Duchowej wiĂŞzi, ktĂłra nas ÂłÂączy? – ZbliÂżyÂł siĂŞ do Âłowcy, szeroko rozkÂładajÂąc rĂŞce.
Inkwizytor cofnÂąÂł siĂŞ, a niepokĂłj w jego gÂłowie wzmagaÂł siĂŞ.
- O czym ty bredzisz, czÂłeku? Nie czujĂŞ Âżadnego braterstwa z takimi jak ty, z, z...
- ...Z DzieĂŚmi Nocy, Âłowco? – dokoĂączyÂł tamten. – Z wampirami, GĂźntherze Blottenberg?
GĂźnther nie wyjawiÂł przecieÂż nieznajomemu swego miana... CzyÂżby faktycznie byÂł on stworem nocy? Gniew zrodzony z lĂŞku i niepewnoÂści wezbraÂł w Âłowcy wielkÂą falÂą. ÂŚcisnÂąÂł mocniej symbol Solkana, zamachnÂąÂł siĂŞ rapierem i... nic siĂŞ nie staÂło. RĂŞce miaÂł jak z oÂłowiu. Nogi teÂż. Nie mĂłgÂł siĂŞ poruszyĂŚ, ten bĂŞkart Chaosu go unieruchomiÂł!
- Problemy, moÂści Blottenberg? – powiedziaÂł domniemany krwiopijca z drwinÂą w gÂłosie. – A moÂże winienem raczej rzecz: moÂści von Blautenberg?
- Kim... kim... jesteÂś... przeklĂŞty...? – wystĂŞkaÂł Âłowca. Nawet mĂłwienie sprawiaÂło mu trudnoÂśĂŚ.
- Jam jest Markus Schwarzfaust, bracie. – Wampir ukÂłoniÂł siĂŞ szyderczo. – Daleki krewny von CarsteinĂłw z Sylvanii, skoligacony z nieodÂżaÂłowanymi von Blautenbergami, z twym dziadem Hermannem. CzyÂżby Wolfgang, twĂłj ojciec nie wspominaÂł ci o przodkach? JeÂżeli nie, to przybyÂłem tutaj, by przypomnieĂŚ co o twym dziedzictwie.
- Pl... plwam na twoje... dziedzictwo... potworze... z nocy... Jam... je... jest... sÂługa Prawa...
- A cĂłÂż to? – rzuciÂł Markus siĂŞgajÂąc po znak Solkana w zaciÂśniĂŞtej dÂłoni inkwizytora. OswobodziÂł amulet, zerwaÂł go, obejrzaÂł, po czym beztrosko strzaskaÂł go i odrzuciÂł go na bok. – BÂłyskotka. To tyle ĂĄ propos Solkana. Chyba juÂż siĂŞ domyÂślasz, kto jest twym prawdziwym panem? Czas odÂświeÂżyĂŚ twÂą pamiĂŞĂŚ.
ObszedÂł unieruchomionego ÂłowcĂŞ, po czym podszedÂł do okna. W zamyÂśleniu spojrzaÂł w mrok nocy i na gromadzÂącÂą siĂŞ mgÂłĂŞ, po czym jÂąÂł opowiadaĂŚ – Tak, kapÂłan Morra miaÂł racjĂŞ, moÂżna by rzec ÂświĂŞtÂą. JesteÂś synem naznaczonego rodu. TwĂłj ojciec, Wolfgang von Blautenberg otrzymaÂł Dar CiemnoÂści od swego antenata – Hermanna, lecz wkrĂłtce musiaÂł zbiec w zwiÂązku z przeÂśladowaniami. DziaÂło siĂŞ to tu, w Nebeldorfie, w drugiej poÂłowie wieku XXII. TrafiÂł do Altdorfu, po czym zmieniÂł tam nazwisko na Blottenberg. I dalej kontynuowaÂł swe dzieÂło... OdbudowaÂł powoli i pieczoÂłowicie swĂłj maÂły dwĂłr. Jak wiesz, wampiry nie mnoÂżÂą siĂŞ jak Âśmiertelni, Dar odbiera im tĂŞ moÂżliwoÂśĂŚ. Miast tego, zaczÂąÂł szerzyĂŚ skazĂŞ wÂśrĂłd mniejszej szlachty, w ten sposĂłb, po trzech wiekach rĂłd staÂł siĂŞ caÂłkiem potĂŞÂżny i wpÂływowy. Potem, jakieÂś dwadzieÂścia lat temu usynowiÂł ciebie. Zapewne chciaÂł potem zÂłoÂżyĂŚ na twych ustach PocaÂłunek Krwi i przekazaĂŚ ci swe dziedzictwo... Lecz niestety! ÂŁowca wampirĂłw i nieumarÂłych, Sigvald z Bractwa CaÂłunu zakoĂączyÂł jego nie-Âżycie, jak doskonale wiesz, jakieÂś dziesiĂŞĂŚ lat temu... NiedÂługo cieszyÂł siĂŞ Wolfgang swym wÂładztwem. Sigvald spaliÂł jego posiadÂłoÂśĂŚ i caÂły dwĂłr, lecz oszczĂŞdziÂł ciebie, ktĂłry to w tamtym czasie przebywaÂłeÂś u krewnych. Bractwo po prostu zapomniaÂło o tobie, nie odnotowaÂło ciĂŞ na swej liÂście potworĂłw do eksterminacji. A ty byÂłeÂś tam i widziaÂłeÂś kaÂźĂą swych najbliÂższych... PozostaÂłeÂś Âżyw, by odzyskaĂŚ swÂą schedĂŞ. Od tego czasu obserwowaliÂśmy ciĂŞ. Zgodnie z pewnym starym proroctwem, ten sam kapÂłan, co zgÂładziÂł twego ojca, miaÂł byĂŚ teÂż „ÂŻmijÂą”, ktĂłra pokrzyÂżuje nam nasze plany – wtajemniczĂŞ ciĂŞ w nie pĂłÂźniej. A ty nas ocaliÂłeÂś i jesteÂśmy ci wdziĂŞczni. JesteÂś godzien Daru CiemnoÂści! DziĂŞki tobie, dla tego skrawka Imperium rozpocznie siĂŞ wkrĂłtce nowa era ciemnoÂści!
GĂźnther sÂłuchaÂł tej perory, oniemiaÂły. Serce niemal przestaÂło mu biĂŚ. Niemal nie oddychaÂł. Nie wiedziaÂł juÂż, co jest prawdÂą, a co kÂłamstwem. Dlaczego to, co mĂłwiÂł ten plugawiec pokrywaÂło siĂŞ z majaczeniami kapÂłana? SkÂąd znaÂł jego rodzinĂŞ? A moÂże obaj – i wampir i czarnoksiĂŞÂżnik – byli w zmowie? ÂŁowca chwyciÂł ostatniÂą deskĂŞ ratunku.
- ÂŁÂżesz... To... wszy... wszystko... Âłgarstwo... To Sol... Solkan przema... wiaÂł do mnie... w mych... snach...
Markus skrzywiÂł siĂŞ pogardliwie, po czym podszedÂł do inkwizytora. PoÂłoÂżyÂł swÂą dÂłoĂą na jego czole – byÂła ona zimna, niby pÂłyta prastarego grobowca w ciemnÂą noc... I w tym samym momencie, pod powiekami GĂźnthera rozbÂłysÂło oÂślepiajÂące ÂświatÂło.
ZobaczyÂł swĂłj rodzinny dom, w bogatej dzielnicy Altdorfu. ZobaczyÂł kapÂłana, Sigvalda, wyraÂźnie mÂłodszego, jak na czele ludzi z Bractwa CaÂłunu wyÂłamuje bramy posesji i atakuje dwĂłr. Potem... ujrzaÂł ogieĂą i dym, pĂŞkajÂące szyby i witraÂże. Walka toczyÂła siĂŞ w gÂłĂłwnym holu... KapÂłan starÂł siĂŞ z... z bestiÂą. Z pĂłÂł-czÂłekiem, pĂłÂł-wilkiem o ostrych kÂłach i sile i zwinnoÂści pantery. KapÂłan przegrywa walkĂŞ... DookoÂła szaleje ogniste piekÂło! WszĂŞdzie iskry i pÂłomieniste zniszczenie! Bestia skacze na mÂłodego Sigvalda, a ten, w ostatniej chwili, chwyta jakiÂś kawaÂł pÂłonÂącego drewna i uderza potwora w pysk. Monstrum pada, kapÂłan staje nad nim. Twarz wilczej bestii, wijÂącej siĂŞ w agonii, zmienia siĂŞ. Zmienia siĂŞ w ludzkÂą twarz, w lico czÂłowieka... w oblicze jego ojca! Nagle, wizja urywa siĂŞ...
- Czy takie to widzenia ciĂŞ nawiedzaÂły? – zapytaÂł wÂąpierz z udawana troskÂą w gÂłosie. – JeÂśli tak, to obawiam siĂŞ, Âże i w tym aspekcie biaÂły nekromanta nie myliÂł siĂŞ... A teraz musisz umrzeĂŚ. Zapomnij o Solkanie, nigdy nie nosiÂłeÂś go w swoim sercu. Ono juÂż dawno sczerniaÂło, z Âżaru nienawiÂści i ÂżÂądzy zemsty - i naleÂży do nas...
- Dl... dlaczego... dlaczego...?
- Och, czy to tragedia Tarradascha, lubo dramat Detlefa Siercka? Mam teraz przez godzinĂŞ tÂłumaczyĂŚ ci, dlaczego winieneÂś umrzeĂŚ? Nie, sÂługo. W rzeczy samej to wielce proste, potraktuj to jako... przeznaczenie. Twe dziedzictwo, twa scheda na ciebie czeka, twoi bracia-we-krwi... Zawsze naleÂżaÂłeÂś do nas.
GĂźnther wiedziaÂł, Âże ocali swÂą duszĂŞ tylko wtedy, gdy sam zada sobie ÂśmierĂŚ. Ale nie mĂłgÂł podnieÂśĂŚ miecza. Nie mĂłgÂł dopaÂśĂŚ okna i skoczyĂŚ. W desperacji prĂłbowaÂł odgryÂźĂŚ sobie jĂŞzyk, lecz i na to nie miaÂł siÂły. MĂłgÂł tylko staĂŚ, staĂŚ i patrzeĂŚ, jak krwiopijca zwany Markusem zbliÂża siĂŞ, bierze go w swe chÂłodne objĂŞcia, zimne niczym objĂŞcia samej kostuchy.
- Czas na PocaÂłunek Krwi, nasz nowy sÂługo.
GĂźnther usÂłyszaÂł zew krwi, woÂłajÂący do niego z najgÂłĂŞbszych otchÂłani jego umysÂłu. PoddaÂł siĂŞ obezwÂładniajÂącej ciemnoÂści. GĂźnther Blottenberg musiaÂł umrzeĂŚ, by mĂłgÂł narodziĂŚ siĂŞ GĂźnther von Blautenberg.

* * *

Tymczasem, w posiadÂłoÂści von BlautenbergĂłw odbywaÂła siĂŞ uczta.
Zrujnowana wielka sala dworu zostaÂła przystrojona, wniesiono dÂługi stĂłÂł zastawiony talerzami i przednim jadÂłem. WokĂłÂł pÂłonĂŞÂły zÂłocone kandelabry. Biesiadnikom przygrywaÂła orkiestra, byÂło radoÂśnie i gwarno. Na pierwszy rzut oka.
Ten, kto spojrzaÂłby bardziej dociekliwie, zobaczyÂłby, iÂż dÂługie, purpurowe gobeliny zdobiÂące Âściany sali byÂły zrobione nie z tkaniny, lubo ze zdartych z ludzkich ciaÂł skĂłr, ociekajÂących krwiÂą. DÂługi stĂłÂł i inne meble nie w drewnie byÂły rzeÂźbione, lecz w koÂści, i to bynajmniej nie sÂłoniowej. CzÂłowiecze czaszki i wydrÂąÂżone korpusy robiÂły za puchary i gÂłĂŞbokie misy. Zgromadzenie nie spoÂżywali zaÂś normalnych potraw, lecz trupie resztki, oczy i ÂściĂŞgna, ÂżyÂły i organy wewnĂŞtrzne, mĂŞskie czÂłonki i kobiece Âłona. Nie przednie wino zaÂś pili, lecz czerwonÂą, ÂświeÂżo utoczonÂą krew. Orkiestra i posÂługacze biegajÂący dookoÂła stoÂłu nie Âżywymi istotami byli, lecz szkieletami, upiornymi trupami, oÂżywionymi za pomocÂą niegodziwej magii. A kto spojrzaÂłby w kilka rozstawionych w sali duÂżych luster, wcale nie ujrzaÂłby odbiĂŚ ucztujÂących.
Jeden z wampirĂłw wstaÂł i przepiÂł do innych, wznoszÂąc czaszkowy puchar wypeÂłniony posokÂą.
- Za zwyciĂŞstwo, drogie siostry i drodzy bracia! Za to, ÂżeÂśmy ÂŻmii Âłeb urwali, i za to, co czeka nas na koĂącu tej drogi. Za tron Imperium i za gÂłowĂŞ jego sÂłabego cesarza!
Wszystkie wampiry wziĂŞÂły udziaÂł w toaÂście, lecz doÂśĂŚ niemrawo. ÂŻaden z nich nie ufaÂł pozostaÂłym. Mieli ku temu powody. GÂłos zabraÂł inny krwiopijca, ktĂłry nawet podczas uczty byÂło odziany w paradnÂą karmazynowÂą zbrojĂŞ – ZwyciĂŞstwo przyjdzie, co do tego zawszeÂśmy byli pewni, lecz po co ÂżeÂś uskuteczniaÂł ten cyrk caÂły, Stefanie Schwarzfaust? Po cĂłÂż ten hazard? CzyÂż nie lepiej byÂło przydeptaĂŚ Âłeb wĂŞÂża wtedy, gdy byÂł on w naszych rĂŞkach, tutaj, nim wykradÂł nam ksiĂŞgĂŞ? Co by byÂło, gdybyÂśmy jej nie odzyskaĂŚ nie zdoÂłali?
Wampir zwany Stefanem uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ. GÂłupiec z Krwawych SmokĂłw jak zawsze ÂświeciÂł ignorancjÂą, obnoszÂąc siĂŞ z niÂą, jak ze swÂą przepysznÂą zbrojÂą.
- Longinusie – odparowaÂł Schwarzfaust – nie doceniasz naszego planu, co boli mnie wielce. Tak, mogliÂśmy go zgÂładziĂŚ, lecz co by wtedy siĂŞ staÂło ze sÂłowami przepowiedni o Dziedzicu?
- A wiĂŞc jednak! – zawoÂłaÂł Krwawy Smok. – PostawiÂłeÂś naszÂą egzystencjĂŞ na ostrzu noÂża, li tylko z powodu jakiegoÂś bajania starych gÂłupcĂłw! Stefanie, Âżycie nie takich jak ty spijaÂł mĂłj miecz, i za mniejsze zniewagi...
- ...A poza tym – ciÂągnÂąÂł Stefan, jakby nie sÂłyszaÂł pogrĂłÂżek drugiego wampira – co by wtedy byÂło z zabawÂą? Cesarstwo jest teraz podzielone, a bĂŞdzie jeszcze bardziej. PomyÂślcie tylko o tych piĂŞknych perspektywach! Altdorfski Âłowca czarownic gwaÂłci prawa elektora Stirlandu, i to na wissenlandzkiej ziemi. Jak wielki skandal dyplomatyczny to wywoÂła? Co wiĂŞcej, inkwizytor ten oskarÂża caÂłe Bractwo CaÂłunu o ÂśmiertelnÂą herezjĂŞ i zdradĂŞ! A dziaÂła z poruczenia kultu Solkana, co to tylko czeka, aby poniÂżyĂŚ Bractwo, a wraz z nim i inne wyznania i organizacje, co mu sprzyjajÂą. I ze wzajemnoÂściÂą, bowiem kaÂżde wyznanie w Imperium nienawidzi i lĂŞka siĂŞ solkanitĂłw! CĂłÂż jest piĂŞkniejszego, niÂźli ta perspektywa wzajemnej nienawiÂści i podejrzeĂą, scysji i konfliktĂłw, wojen wreszcie! CĂłÂż jest wspanialszego od sÂłodkiej symfonii dysonansu?
Krwawy Smok usiadÂł, udobruchany nieco, a inny, wyjÂątkowo zasuszony wÂąpierz – zapewne z krwi NekrarchĂłw – przytaknÂąÂł Stefanowi – SÂłusznie prawisz. Im bardziej owce skÂłĂłcone, tym dotkliwiej pokÂąsajÂą je wilki.
- JednakowoÂż – podchwyciÂła piĂŞkna wampirzyca, niechybnie z lahmijskiej linii – von Carsteinom nie przypadnie do gustu to, co zamierzamy uczyniĂŚ... – ZerknĂŞÂła z ukosa na szpakowatego krwiopijcĂŞ po jej lewicy, o wyraÂźnie sylvaĂąskich rysach.
- Ha, a ktĂłÂż baczy na Mannfreda? – zaperzyÂł siĂŞ Ăłw. – Plwam na gÂłupca, co zbyt sÂłaby jest, aÂżeby zniszczone Miasto BiaÂłego Wilka przejÂąĂŚ, bo przestrachaÂł siĂŞ starego klechy – Volkmara. Kto z was widziaÂł, jak umykaÂł, a kto sÂłyszaÂł tylko? Ja widziaÂłem. Pewnikiem zesraÂł siĂŞ przy tym w portki, niby sÂłaby Âśmiertelnik. Czas Mannfreda minÂąÂł, opuÂściÂła go Âłaska naszego ojca-we-krwi – Vashanesha. Tak, mĂłj rĂłd potrzebuje ÂświeÂżej krwi i dlatego ja – Henrik von Carstein – oddajĂŞ swe usÂługi naszej konfraterni.
- PiĂŞkne sÂłowa – rzekÂł Schwarzfaust. – Tak, czujĂŞ, Âże wÂłaÂśnie w tej chwili, mĂłj syn-we-krwi, Markus, przekazaÂł Dar CiemnoÂści potomkowi Wolfganga i Hermanna, mÂłodemu GĂźntherowi. Doskonale. – ZatarÂł dÂłonie. – MÂłody von Blautenberg bĂŞdzie wisienkÂą na naszym torcie, tak jak jego dziad, Hermann – a raczej truchÂło jego – pozwoliÂło nam na ukoĂączenie przygotowaĂą do rytuaÂłu – wampir odwrĂłciÂł siĂŞ do stojÂącej za jego fotelem postaci, kryjÂącej siĂŞ w cieniu kolumny. Zakapturzony mĂŞÂżczyzna nie siedziaÂł przy stole i nie braÂł udziaÂłu w uczcie – Ale przecieÂż nie poradzilibyÂśmy sobie, gdyby nie ty, nasz drogi Ruprechcie! PomagaÂłeÂś nam zawsze wydatnie, w naszych Âłowach, na Âżywych i martwych jednako. Twoje naprowadzenie mÂłodego von Blautenberga na trop kapÂłana i twoja rola w kaÂźni tego drugiego – to prawdziwy majstersztyk! Zawsze byÂłeÂś nam tak lojalny... Powiedz, jak moÂżemy ciĂŞ nagrodziĂŚ?
Zakonnik wystÂąpiÂł z cienia i zdjÂąÂł kaptur. Jego tÂłusta, nabrzmiaÂła twarz byÂła ponura.
- Panie mĂłj... o zaszczytach pozwĂłl nam porozmawiaĂŚ przy innej okazji. Teraz pozwĂłlcie mi doglÂądaĂŚ przygotowaĂą do obrzĂŞdu. Do pĂłÂłnocy wiele czasu nie pozostaÂło.
- Ach, nasz Ruprecht, skromny i gorliwy jak zawsze. Dobrze, poczyĂą niezbĂŞdne czynnoÂści, moÂżesz odejÂśĂŚ. – KapÂłan oddaliÂł siĂŞ, pokornie kÂłaniajÂąc siĂŞ. – A teraz pora na nas – Stefan zwrĂłciÂł siĂŞ do pozostaÂłych celebrantĂłw.
Uczta dobiegaÂła koĂąca. Wampiry poczĂŞÂły siĂŞ rozchodziĂŚ do swych komnat, aÂżeby dokonaĂŚ rzeczy niezbĂŞdnych przed rozpoczĂŞciem Wielkiego Przebudzenia SuÂłtana ÂŚmierci. W korytarzu wiodÂącym do innych czĂŞÂści dworu, do kroczÂącego samotnie Stefana Schwarzfausta doÂłÂączyÂł Henrik von Carstein.
- Nie ufam naszemu Ruprechtowi – zagaiÂł ten drugi cicho. – Nasz braciszek coÂś ukrywa i to „coÂś” bardzo mi siĂŞ nie podoba.
- ObmyÂśliÂłem wszystko – odparÂł Stefan spokojnym tonem. – Jego los juÂż przypieczĂŞtowany, bez wzglĂŞdu na to, czy nas zdradzi, czy nie. Gdy tylko dopeÂłni obrzĂŞdu...
- Zawsze fascynowaÂło mnie, jak to ludzkie bydÂło Âłatwo zmienia fronty i wbija swym ziomkom nĂłÂż w plecy, wypierajÂąc siĂŞ swej rasy... SpĂłjrz, bracie, nie musieliÂśmy nawet ingerowaĂŚ, wszystko zaÂłatwiÂł za nas inkwizytor Solkana i kapÂłan Morra...
- Homo homini lupus, jako rzecze starotileaĂąski poeta. – Stefan uÂśmiechnÂąÂł siĂŞ melancholijnie. – „CzÂłek czÂłekowi wilkiem”. JakÂże to adekwatne.
- Tak, ludzkoÂśĂŚ jest sama sobie swym najwiĂŞkszym wrogiem. ChoĂŚ niektĂłrzy gadajÂą, Âże to Chaos w ich sercach jest winien... Tak czy inaczej, obawiam siĂŞ, Âże Ruprecht beknie za swÂą zdradĂŞ... i to my przyniesiemy mu „sprawiedliwoÂśĂŚ” i wybawienie za grzechy.
- Tak, los – lub byĂŚ moÂże Chaos, ktĂłÂż to wie? – bywa przewrotny, czy teÂż nie, bracie?

* * *

MinĂŞÂła pĂłÂłnoc. Mannslieb i Morrslieb staÂły wysoko na nieboskÂłonie, lecz ten drugi – ksiĂŞÂżyc Chaosu – dominowaÂł nad swym bratem. ChoĂŚ noc pozornie byÂła spokojna, w rzeczywistoÂści takowa nie byÂła. WiĂŞkszoÂśĂŚ mieszkaĂącĂłw Nebeldorfu spaÂła, lecz ich serca i umysÂły drĂŞczyÂły straszliwe koszmary. Ale byĂŚ moÂże kaÂżdy, nawet najgorszy koszmar byÂł lepszy, niÂż ÂświadomoÂśĂŚ tego, co zbliÂżaÂło siĂŞ do miasta, z minuty na minutĂŞ.
OÂżywieĂączy legion niemal bezgÂłoÂśnie ciÂągnÂąÂł przez las. ÂŻywe trupy opuÂściÂły skruszaÂłe mury domostwa von BlautenbergĂłw i prĂŞdko osiÂągnĂŞÂły obrzeÂża kniei. Na czoÂło kohorty wyszÂły dwie postaci – jedna wysoka, postawna i promieniujÂąca godnoÂściÂą, druga – skurczona i pokraczna, przemykajÂąca niby pajÂąk.
- JuÂż czas, GĂźntherze – odezwaÂł siĂŞ wysoki cieĂą bezbarwnym gÂłosem Markusa Schwarzfausta. – PoprowadÂź armiĂŞ. Daj siĂŞ porwaĂŚ ÂżÂądzy krwi, ktĂłrÂą skrywaÂłeÂś tak dÂługo. WypuÂśĂŚ bestiĂŞ, ktĂłra do tej pory byÂła w uÂśpieniu i spĂŞtana. Niech przemĂłwi krew von BlautenbergĂłw – dokonaj sÂłusznej pomsty na potomstwie tych, co zgÂładzili twĂłj rĂłd.
Istota, zwana ongiÂś ÂłowcÂą wiedÂźm Solkana, usÂłuchaÂła swego nowego pana. Czarna furia zstÂąpiÂła do jej umysÂłu, gdy nieumarÂła horda wtargnĂŞÂła do niebronionego Nebeldorfu. Dziedzic powrĂłciÂł i znĂłw byÂł spragniony. Nowy rok 2523 rozpoczÂąÂł siĂŞ, a wraz z nim, do miasta weszÂła ÂŚmierĂŚ.
Tylko oÂśmiu samotnych rycerzy w czarnych zbrojach stanĂŞÂło na drodze nieumarÂłych, gdy zaczĂŞÂło siĂŞ zabijanie.

* * *

Ze swojego miejsca na pobliskim pagĂłrku, brodaty mĂŞÂżczyzna w niebieskich szatach obserwowaÂł poÂżogĂŞ w mieÂście skazanym na ÂśmierĂŚ. Obok niego staÂła szĂłstka podobnie ubranych ludzi, ktĂłrzy musieli byĂŚ jego sÂługami. Zdawali siĂŞ byĂŚ mÂłodsi, a falujÂące wzory na ich habitach nie byÂł tak fantazyjne, jak te szacie przywĂłdcy. CaÂła siĂłdemka z milczeniem obserwowaÂła rzeÂź.
Z mroku puszczy wynurzyÂł siĂŞ wyjÂątkowo tÂłusty osobnik. Jego spasÂła twarz byÂła czerwona od wysiÂłku – musiaÂł dÂługo biec – szata jego byÂła przepocona i porwana, brudna od ziemi i leÂśnego poszycia. PodbiegÂł do trĂłjki, po czym zatoczyÂł siĂŞ i padÂł niezdarnie na kolana.
- Mistrzu, pomocy! – zaskomlaÂł ojciec Ruprecht. – Krwiopijcy ruszyli za mnÂą, ruszyli w poÂścig. ZgÂładziĂŚ mnie chcÂą! Mistrzu, obiecaliÂście mnie ocaliĂŚ! PoddaÂłem siĂŞ waszej woli, gdyÂście do mnie przyszli. SÂłuÂżyÂłem wam. ObserwowaÂłem wampiry. Ale teraz one... Och, mistrzu, zbaw mnie!
MĂŞÂżczyzna zwany mistrzem nawet na niego nie spojrzaÂł. RzekÂł tylko, gÂłosem gÂłĂŞbokim i odlegÂłym, jakby z innego Âświata – Nasz Pan ciĂŞ zbawi. DostÂąpisz Âłaski ostatecznej Przemiany.
Po czym skinÂąÂł na swych ludzi. Ci dopadli oniemiaÂłego zakonnika, pochwycili go i wbili w jego serce sztylet, niby w tucznego wieprzka. Ruprecht bezgÂłoÂśnie osunÂąÂł siĂŞ na ziemiĂŞ, po czym cicho oddaÂł ducha. Do ostatniej chwili, jego oczy wyraÂżaÂły niedowierzanie.
- Plansza jest gotowa, pionki zostaÂły poruszone – rzekÂł brodacz do szeÂściu akolitĂłw. – Wyznaczcie nastĂŞpnego kozÂła ofiarnego. Miejcie staÂłe baczenie na krwiopijcĂłw i na ich armiĂŞ. Wiadomy jest wam Plan. Kto zawiedzie, ten narazi siĂŞ na gniew Pana, i na karĂŞ gorszÂą, niÂźli to co spotkaÂła klechĂŞ! Ku chwale Tego, KtĂłry Zmienia Drogi, M'yawi Ni'mb'arr Tzeentch!
Akolici milczÂąco skinĂŞli gÂłowami, po czym pospiesznie rozpierzchli siĂŞ i zniknĂŞli w ostĂŞpach lasu. Mistrz kultystĂłw wyszeptaÂł jedno, ciche sÂłowo, po czym i on – literalnie – rozpÂłynÂąÂł siĂŞ w powietrzu.

Na wzgĂłrku pozostaÂło juÂż jeno tĂŞÂżejÂące ciaÂło byÂłego kapÂłana Morra. Z jego serca nie sÂączyÂła siĂŞ juÂż krew. Oczy miaÂł szeroko otwarte. Jego dusza zmierzaÂła na spotkanie z bogiem, ktĂłrego zdradziÂł.

* * *