Mortimer Varnhagen

CAUTION! WALL OF TEXT!

Mortimer Varnhagen urodziÂł siĂŞ w 2028 roku w Bismarck (MieÂścinie powstaÂłej z poÂłÂączenia polskojĂŞzycznego St. Hedwig i niemieckiego New Berlin) – liczÂącym wĂłwczas 3,5 tys. mieszkaĂącĂłw. (WiĂŞcej niÂż poÂłowĂŞ stanowili uchodÂźcy ze zrujnowanego San Antonio.) Jego ojcem byÂł niejaki Friedrich Eberhard Varnhagen, major TeksaĂąskiej Armii Gwardii Narodowej i absolwent West Point.

Rodzina VarnhagenĂłw juÂż przed wojnÂą naleÂżaÂła do najznaczniejszych w miasteczku – Anton Varnhagen – gÂłowa rodu, byÂł najbogatszym plantatorem w hrabstwie. ZajmowaÂł siĂŞ uprawÂą kukurydzy i baweÂłny, a posiadaÂł takÂże spore stado bydÂła. Jego starszy syn, Friedrich byÂł dowĂłdcÂą kompanii Gwardii Narodowej stacjonujÂącej w mieÂście, a mÂłodszy, Sigmunt (ur. 14 VI 1995 r.)– wyksztaÂłcony agronom i technolog ÂżywnoÂści prowadziÂł przyfolwarcznÂą gorzelniĂŞ i wspieraÂł ojca w zarzÂądzaniu farmÂą.

Gdy rankiem 6 wrzeÂśnia 2020 roku niebo nad San Antonio stanĂŞÂło w pÂłomieniach na przedmieÂściach zaczĂŞÂło siĂŞ piekÂło. DziesiÂątki, albo i setki tysiĂŞcy mieszkaĂącĂłw uchodziÂło z pÂłonÂącego miasta. Ta czĂŞÂśĂŚ spoÂśrĂłd obywateli siĂłdmej metropolii w USA, ktĂłrej nie strawiÂła atomowa apokalipsa rozpierzchÂła siĂŞ po okolicy. Rzesze przeraÂżonych i rannych zalaÂły ogarniĂŞte panikÂą miasteczka. Ich mieszkaĂący pchani ludzkÂą falÂą i napawajÂącÂą przeraÂżeniem myÂślÂą o radioaktywnym opadzie rĂłwnieÂż w duÂżej liczbie zaczĂŞli uciekaĂŚ na odleglejszÂą prowincjĂŞ. ZaczĂŞÂły siĂŞ rozboje i szabry w opuszczonych poÂśpiesznie domostwach. NiektĂłre budynki w przeciÂągu pierwszych trzech dni od „ZagÂłady” miaÂły po piĂŞciu rĂłÂżnych wÂłaÂścicieli i co najmniej dwa razy tyle odwiedzajÂących je rabusiĂłw.

Miejscowy szeryf Nowicki, mjr. Varnhagen oraz komendant straÂży poÂżarnej O'Brian i burmistrz Schultz widzÂąc totalny chaos i baÂłagan panujÂący w mieÂście postanowili zawiÂązaĂŚ sztab kryzysowy, do ktĂłrego szybko doÂłÂączyÂł szef miejscowej kliniki (a przyszÂły teÂśĂŚ Friedricha) dr Kaminski. (Ojciec czternastoletniej wĂłwczas Julliane, ktĂłra urabiaÂła siĂŞ po pachy pracujÂąc w klinice jako pielĂŞgniarka i asystentka rodzicĂłw.) Wprowadzenie porzÂądku siÂłÂą okazaÂło siĂŞ jedynym adekwatnym do sytuacji postĂŞpowaniem. „Major” - bo tak zaczĂŞli nazywaĂŚ go wszyscy mieszkaĂący, wspĂłÂłpracownicy, a nawet rodzina – sformowaÂł 4 dodatkowe plutony (ÂŁÂącznie z kompaniÂą GN stanowiÂło to 330 ÂżoÂłnierzy!) spoÂśrĂłd miejscowych wojskowych, policjantĂłw i wszystkich obeznanych z broniÂą ochotnikĂłw – tworzÂąc tym samym MilicjĂŞ Miasta Bismarck. ZarzÂądziÂł organizacjĂŞ posterunkĂłw na rogatkach, strefĂŞ osiedleĂączÂą pod miastem i uzbrojone patrole pilnujÂące porzÂądku i przestrzegania prawa przez napÂływowych.

Friedrich zyskaÂł w mieÂście bardzo wysokÂą pozycjĂŞ. Wielokrotnie wybierany byÂł czÂłonkiem rady miejskiej. Dwukrotnie piastowaÂł urzÂąd burmistrza i przez caÂły czas od jej powoÂłania byÂł dowĂłdcÂą milicji miejskiej.

Pierwsze lata po wojnie upÂływaÂły na wzmacnianiu podstaw egzystencji mieszkaĂącĂłw i wzroÂście znaczenia samego miasta. Silne zaplecze rolnicze, gorzelnia VarnhagenĂłw (zapewniajÂąca zarĂłwno dodatni bilans handlowy jak i rezerwy paliwa), dziaÂłajÂące w mieÂście zakÂłady chemiczne, cegielnia oraz zamontowana tuÂż przed wojnÂą bateria jÂądrowa Toshiba ASSTR 4 (Zminiaturyzowany autonomiczny reaktor spalacyjno-torowy o mocy 20 Mw i zapasie paliwa na 50 lat.) wyniosÂły Bismarck do ÂścisÂłej czoÂłĂłwki postapokaliptycznych miast Âśrodkowego Teksasu.

Friedrich zajmowaÂł siĂŞ na przemian szkoleniem rekrutĂłw, zarzÂądzaniem milicjÂą, oraz udziaÂłem w wyprawach po zrujnowanej okolicy. Ekspedycjom poszukiwawczym towarzyszyÂł zawsze oddelegowany medyk. Z poczÂątku zaufany przyjaciel Varnhagena, dr Kaminski, a z czasem, gdy tego ostatniego przytÂłoczyÂły obowiÂązki w klinice bÂądÂź wÂładzach miasta, jego cĂłrka. Julianne juÂż w wieku 19 lat zostaÂła mianowana przez kolegium lekarskie w Bismarck na dyplomowanego lekarza z prawem do praktyki. Mimo siedemnastu lat rĂłÂżnicy oboje bardzo szybko przypadli sobie do gustu. W 2027 roku, przy bÂłogosÂławieĂąstwie rodzicĂłw obojga stron, Friedrich i Julianne zawarli zwiÂązek maÂłÂżeĂąski, a rok pĂłÂźniej urodziÂł siĂŞ ich pierwszy syn, Mortimer.

Mortimer, jego brat, Klaus i ich trzy mÂłodsze siostry (bliÂźniaczki Ana i Sonia, oraz najmÂłodsza, Elisa) wychowywali siĂŞ mieszkajÂąc wraz z rodzicami i rodzinÂą wuja (Sigmunta) na farmie nestora rodu, leciwego dziadka Antona (zm. 2042). ChÂłopcy mimo szeÂściu lat rĂłÂżnicy byli ze sobÂą mocno zwiÂązani. Obaj od najmÂłodszych lat przygotowywani byli przez ojca do sÂłuÂżby w milicji. Obaj jednak prezentowali zupeÂłnie odmienne zainteresowania i predyspozycje. Mortimer przejawiaÂł warunki do nauki strzelania, medycyny polowej, maskowania, tropienia i survivalu, radzÂąc sobie jednoczeÂśnie z dowodzeniem i taktykÂą. Klaus juÂż we wczesnym wieku zaczÂąÂł za to peÂłniĂŚ rolĂŞ lokalnego mechanika, zÂłotej rÂączki i kowala, oraz „speca od wszystkiego”. Ponadto mÂłody Varnhagen od trzynastego roku Âżycia interesowaÂł siĂŞ kulturÂą teksaĂąskich gangerĂłw i sÂłynÂąÂł z doskonaÂłej znajomoÂści ich relacji, a takÂże bezbÂłĂŞdnej ich identyfikacji po rozpoznawczych tatuaÂżach, naszywkach i malowanych na motocyklach symbolach. Godzinami przesiadywaÂł w knajpach na rogatkach miasta przysÂłuchujÂąc siĂŞ opowieÂściom wĂŞdrowcĂłw i gangerĂłw. Jego umiejĂŞtnoÂści wielokrotnie potem przydaÂły siĂŞ podczas prowadzonych, wpierw przez ojca, a potem przez jego brata, ekspedycji.

Sielanka trwaÂła, aÂż do roku 2050 kiedy to gang The Skulls, najwiĂŞkszy, najbardziej brutalny i butny gang wschodniego Teksasu (bĂŞdÂący takÂże hegemonem w czĂŞÂści Luizjany, Oklahomy i Arkansas; liczÂący dziesiÂątki samodzielnych komand i setki szeregowych czÂłonkĂłw i sympatykĂłw; oraz dominujÂący nad kilkunastoma mniejszymi grupami) zapragnÂąÂł rozciÂągnÂąĂŚ swoje wpÂływy na bogate miasteczka Âśrodkowego Teksasu, w tym Bismarck.

16 listopada 2050 r dwa silne komanda SkullsĂłw wjechaÂły do miasta stawiajÂąc radzie ultimatum:
Miasto Bismarck miaÂło oddaĂŚ gorzelniĂŞ i zakÂłady chemiczne w rĂŞce Czaszek, oraz zobowiÂązaĂŚ siĂŞ do pÂłacenia miesiĂŞcznego haraczu o wartoÂści 5000 gambli, w przeciwnym wypadku gangerzy wyrÂżnÂą co dziesiÂątego mieszkaĂąca pÂłci mĂŞskiej i wezmÂą w niewolĂŞ 10% kobiet. Nie trzeba chyba wyjaÂśniaĂŚ jak potoczyÂły siĂŞ negocjacje, skoro na dwa tuziny nadĂŞtych obdartusĂłw czekaÂło piĂŞĂŚdziesiĂŞciu uzbrojonych milicjantĂłw. (50 kolejnych rozpuszczonych do domĂłw, 100 rezerwistĂłw z wydanÂą sÂłuÂżbowÂą broniÂą i 200 przeszkolonych poborowych czekajÂących tylko na wyekwipowanie.) Do swojego obozu „poselstwo” gangerĂłw wrĂłciÂło pieszo, nago, i po oblepieniu smoÂłÂą i piĂłrami.

NiespeÂłna 30letni (a mimo to powszechnie szanowany zarĂłwno przez podwÂładnych jak i przeciwnikĂłw, za swojÂą brutalnoÂśĂŚ, brak litoÂści, bystry umysÂł i skutecznoÂśĂŚ) przywĂłdca caÂłego The Skulls, Victor „Maddog” Powell, bardzo personalnie potraktowaÂł tĂŞ zniewagĂŞ. Jeden z jego zaufanych doradcĂłw poprowadziÂł nocÂą z 2 na 3 grudnia 80 swoich ludzi (w tym 30 motocyklistĂłw, 3 uzbrojone w ckm-y pickupy, ciĂŞÂżarĂłwkĂŞ przebudowanÂą na taran i 40 pieszych) na mury Bismarck. Jednak juÂż 25 listopada gotowy byÂł system schronĂłw i okopĂłw opasany liniami zasiekĂłw, wilczych doÂłĂłw, min i puÂłapek saperskich (w tym fugasy na drogach prowadzÂących do bram) przygotowanych przez MilicjĂŞ. Po incydencie z The Skulls postawiono pod broĂą caÂłÂą rezerwĂŞ, zwiĂŞkszono liczebnoÂśĂŚ zmiany do 100 ludzi, ogÂłoszono podwyÂższonÂą gotowoÂśĂŚ i rozpoczĂŞto cotygodniowe ĂŚwiczenia dla pozostajÂących poza sÂłuÂżbÂą. Podczas ataku na miasto ktĂłryÂś z nieÂświadomych gangerĂłw wpadÂł na minĂŞ przeciwpiechotnÂą stawiajÂąc na nogi caÂłÂą wartĂŞ i wywoÂłujÂąc alarm. W przeciÂągu kilkunastu minut caÂłe przedpole, rozÂświetlone wystrzeliwanymi z murĂłw racami, zmieniÂło siĂŞ w zroszone krwiÂą pobojowisko, a taran i jeden z pickupĂłw zostaÂły zniszczone za pomocÂą umieszczonego na bramie dziaÂła bezodrzutowego. W ciÂągu 17 minut zginĂŞÂło 37 gangerĂłw, a 22 zostaÂło rannych. Pozostali zaczĂŞli uciekaĂŚ. Straty po stronie miasta wynosiÂły 3 zabitych (w tym dwĂłch raÂżonych granatem w bunkrze obserwacyjnym przed gÂłĂłwnÂą liniÂą) i 8 rannych.

Maddog wÂłasnorĂŞcznie skrĂłciÂł o gÂłowĂŞ prowadzÂącego atak doradcĂŞ i postanowiÂł osobiÂście zajÂąĂŚ siĂŞ sprawÂą miasta Bismarck. NastÂąpiÂła zmiana taktyki: Zachodnia „PiĂŞÂśĂŚ” Czaszek – Red Skulls (zachodni rejon SkullsĂłw) oddelegowana zostaÂła tylko i wyÂłÂącznie do nieustannego nĂŞkania miasta. ÂŁupiono wszystkie niechronione karawany zmierzajÂące do Bismarck i mordowano wszystkich stamtÂąd ciÂągnÂących. Atakowano ekspedycje poszukiwawcze organizowane przez miasto. Niszczono drogi i wysadzano sÂłupy wysokiego napiĂŞcia eksportujÂące nadwyÂżki energetyczne. Wyrzynano caÂłymi rodzinami farmerĂłw z Bismarck mieszkajÂących poza liniÂą umocnieĂą, nocami palono pola, wyÂżynano krowy i zatruwano wodĂŞ. Poza tym Powell osobiÂście kierowaÂł akcjÂą inwigilacji i dezinformacji wewnÂątrz miasta, poprzez opÂłacanych przez siebie agentĂłw.

Miasto zaczĂŞÂło cierpieĂŚ na problemy natury aprowizacyjnej, problematyczne zaczĂŞÂło byĂŚ spieniĂŞÂżanie nadwyÂżek i zdobywanie niedostĂŞpnych na miejscu dĂłbr. WiĂŞc wszyscy przygotowani do walki mĂŞÂżczyÂźni i wszystkie ochotniczki do sÂłuÂżby medycznej w Milicji zostali powoÂłani pod broĂą. Formowano z nich konwoje dla karawan, a ekspedycje poszukiwawcze zaczĂŞÂły przypominaĂŚ kolumny wojska, zwiĂŞkszono siÂłĂŞ i czĂŞstotliwoÂśĂŚ patroli. Pobudowano zewnĂŞtrzne posterunki i forty chroniÂące linie przesyÂłowe i drogi. Reakcja miasteczka zredukowaÂła trochĂŞ skutki ciÂągÂłych atakĂłw gangerĂłw, jednak ogromne koszta jakie pochÂłonĂŞÂła ta operacja, oraz fakt, Âże znaczna czĂŞÂśĂŚ siÂły roboczej zaangaÂżowana byÂła w ochronĂŞ karawan bardzo negatywnie wpÂłynĂŞÂły na stan miejskiej kasy i ogĂłlny poziom Âżycia w mieÂście. Wiele osĂłb, w tym brat Friedricha, Sigmunt Varnhagen otwarcie zaczĂŞli krytykowaĂŚ prowadzenie konfliktu z gangerami. Postulowano moÂżliwoÂśĂŚ negocjowania nowych warunkĂłw haraczu, jednak ani Rada, ani Friedrich, ani nawet sam Maddog nie chcieli nic o tym sÂłyszeĂŚ.

IstotnÂą postaciÂą dla dalszej czĂŞÂści opowieÂści jest mÂłody podoficer Hans Herman. Ambitny i przewraÂżliwiony na wÂłasnym punkcie dowĂłdca warty. Rodzina HermanĂłw byÂła najznamienitszÂą w okolicy jeszcze na dÂługo przed wojnÂą, zanim nawet St. Hedwig i New Berlin poÂłÂączyÂły siĂŞ w jedno miasto. Od czasu wojny powtarzano jednak z ojca na syna, Âże winnymi upadku rodu jest rosnÂąca w siÂłĂŞ rodzina VarnhagenĂłw. Mimo, iÂż mÂłody Hans doceniany byÂł przez swoich dowĂłdcĂłw, w tym przez samego Majora, czuÂł siĂŞ ograniczany, upokarzany i zatrzymywany w rozwoju na rzecz synĂłw mjr. Varnhagena. Jego frustracja wzrosÂła jeszcze bardziej, gdy mimo postĂŞpujÂącej mobilizacji i zwiĂŞkszenia liczby etatĂłw oficerskich dwukrotnie odrzucono jego podanie na szkolenie oficerskie. (Fakt, Âże podanie Mortimera rĂłwnieÂż odrzucono nie stanowiÂł dla niego absolutnie Âżadnego kontrargumentu w jego kuluarowych atakach na rodzinĂŞ VarnhagenĂłw.) (SwojÂą drogÂą zatrzymanie doÂśĂŚ dynamicznej kariery mÂłodych podoficerĂłw byÂło wynikiem dyscyplinarnej kary za szermierczy pojedynek, w ktĂłrym nawzajem siĂŞ oszpecili. Varnhagen skoĂączyÂł ze szramÂą od ust przez lewy policzek a Herman z podobnÂą od prawego policzka przez nos, aÂż po czoÂło.)

ÂŚwietnie zorientowani w panujÂących nastrojach agenci Maddoga bardzo szybko zwerbowali Hermana do wspĂłÂłpracy. Za obietnicĂŞ rozprawy ze znienawidzonymi Varnhagenami i przywrĂłcenie znaczenia jego rodzinie, Hans donosiÂł o wszystkich planach i dziaÂłaniach o jakich miaÂł wiedzĂŞ. DostarczaÂł plany rozprowadzania warty, regulaminy, spis stanu osobowego plutonĂłw, adresy, rysopisy. DziĂŞki niemu rĂłwnieÂż, The Skulls dowiedzieli siĂŞ, iÂż Milicja Bismarck posiada w peÂłni sprawny wĂłz piechoty M2 Bradley, zwany przez ÂżoÂłnierzy Hubertem. Po dÂługotrwaÂłych namowach, pod koniec marca 2051 roku, Hans Herman zgodziÂł siĂŞ za cenĂŞ 2000 gambli i stanowisko burmistrza otworzyĂŚ gÂłĂłwnÂą bramĂŞ podczas swojej sÂłuÂżby w nocy z 4 na 5 kwietnia i utrzymaĂŚ jÂą wraz z grupÂą lojalnych mu ÂżoÂłnierzy.

CzĂŞÂśĂŚ oddziaÂłĂłw Milicji, w tym druÂżyna braci VarnhagenĂłw wyruszyÂła z poczÂątkiem kwietnia na wyprawĂŞ do ruin San Antonio. Okres ten byÂł rĂłwnieÂż wzmoÂżonym pod wzglĂŞdem wyruszajÂących z miasta karawan. WykorzystujÂąc znaczne osÂłabienie siÂł ( 75 ÂżoÂłnierzy na zmianĂŞ w tym 15 wiernych Hansowi) Maddog i Herman drobiazgowo zaplanowali atak na miasto. Kluczowy punkt obrony, czyli gÂłĂłwna brama od poczÂątku byÂł w rĂŞkach atakujÂących.
300 gangerĂłw pod wodzÂą samego Powella (w tym 100 na motorach, 5 traÂłĂłw przeciwminowych na podwoziu opancerzonych ciÂągnikĂłw, 3 ciĂŞÂżarĂłwki przebudowane na opancerzone wozy piechoty, 7 pickupĂłw z km-ami, 120 pieszych, 3 mobilne stanowiska moÂździerzy na pĂłÂłciĂŞÂżarĂłwkach i sztab Maddoga urzÂądzony na podwoziu starego Abramsa z improwizowanÂą skrzyniÂą ze stalowych pÂłyt zamiast wieÂży.) ruszyÂła w kierunku miejskich umocnieĂą na pĂłÂłtorej godziny przed Âświtem (4:47). W miarĂŞ zbliÂżania siĂŞ pancernych kolumn do murĂłw obroĂący zaczĂŞli wystrzeliwaĂŚ kolejne race i otworzyli nieskuteczny ogieĂą do transporterĂłw. Wszystkie rozkazy dotyczÂące ostrzelania pojazdĂłw ze znajdujÂącego siĂŞ na bramie dziaÂła byÂły odrzucane. SierÂżant Herman odmawiaÂł wykonania rozkazu pod pretekstem technicznych problemĂłw z dziaÂłkiem. PoszczegĂłlne punkty oporu (ktĂłrych pozycje dokÂładnie znaÂła artyleria SkullsĂłw) byÂły kolejno eliminowane ogniem moÂździerzy.

WciÂąÂż trwaÂła wymiana ognia pomiĂŞdzy nadciÂągajÂącymi gangerami, a milicjantami w okopach i na murach. Transportery stanĂŞÂły pod bramÂą, pod ciĂŞÂżkim ostrzaÂłem z broni rĂŞcznej obroĂącĂłw. Wtedy staÂło siĂŞ coÂś czego nikt z dowĂłdztwa nie przewidziaÂł. OtworzyÂła siĂŞ zewnĂŞtrzna brama, wpuszczajÂąc SkullsĂłw do Âśrodka. Zabezpieczeni przed ogniem gangerzy wzmocnili obsadĂŞ bramy, po czym pancerki wycofaÂły siĂŞ po kolejny oddziaÂł atakujÂących. W tym momencie zaczĂŞÂła siĂŞ wymiana ognia miĂŞdzy miejscowymi i zdrajcami kierowanymi przez Hermana. Pod ciĂŞÂżkim ogniem artylerii i seriami z broni maszynowej zamontowanej na bramie obroĂący z murĂłw zaczĂŞli siĂŞ wycofywaĂŚ. ChwilĂŞ po tym fala gangerĂłw podÂąÂżajÂąca za traÂłami dopadÂła linii okopĂłw. W tym momencie, 2/3 ÂżoÂłnierzy broniÂących murĂłw (40 osĂłb) byÂło juÂż martwych. Pozostali wycofali siĂŞ do linii zabudowaĂą, gdzie odbywaÂła siĂŞ juÂż zbiĂłrka pozostaÂłych 75 ÂżoÂłnierzy i 50 ochotnikĂłw spoÂśrĂłd rezerwistĂłw. Po zakoĂączeniu rzezi w okopach kolumny Czaszek z wozami pancernymi i Abramsem Maddoga na czele wkroczyÂły do miasta przez gÂłĂłwnÂą bramĂŞ. Cywilne budynki (poza ekonomicznie wartoÂściowymi) byÂły ostrzeliwane z moÂździerzy. ObroĂący prowizorycznie ufortyfikowali siĂŞ na linii pierwszych (odlegÂłych o 20-30 m od bramy) zabudowaĂą, jednak broĂą rĂŞczna nie byÂła w stanie poradziĂŚ sobie z pancerzami, a wielkokalibrowe karabiny zamontowane w okienkach strzeleckich SkullsĂłw kruszyÂły z ÂłatwoÂściÂą ceglane fortyfikacje.

Friedrich Varnhagen rozkazaÂł uÂżyĂŚ „Huberta” do wyeliminowania wozĂłw pancernych przeciwnika i prĂłby podjĂŞcia walki z Abramsem (co wbrew pozorom nie byÂło wcale tak idiotycznym pomysÂłem jak mogÂłoby siĂŞ wydawaĂŚ, gdyÂż ten ostatni pozbawiony byÂł przecieÂż armaty.) ÂŚmiaÂły atak Huberta poskutkowaÂł zniszczeniem kolejno dwĂłch wozĂłw. Jednak Hans Herman wÂłasnorĂŞcznie unieszkodliwiÂł Bradleya ostrzeliwujÂąc go od gĂłry z dziaÂła bezodrzutowego M40.

Przedarcie siĂŞ dwĂłch pozostaÂłych wozĂłw na tyÂły obroĂącĂłw i odciĂŞcie im drogi ucieczki poskutkowaÂło kolejnÂą rzeziÂą. ZajĂŞto centrum miasta, Ratusz, Bank i skarbiec miejski, magazyny broni i paliwa. ZwyciĂŞski pochĂłd gangerĂłw parÂł przez miasto ostrzeliwujÂąc siĂŞ z samotnymi desperatami ukrywajÂącymi siĂŞ po zauÂłkach i dachach. Bandyci usiÂłowali zajÂąĂŚ rĂłwnieÂż fabrykĂŞ chemicznÂą, lecz tĂŞ wysadziÂł w powietrze jej dyrektor i obroĂący. (Co swojÂą drogÂą zatrzymaÂło mordy, gwaÂłty i rabunki w zajĂŞtej juÂż czĂŞÂści miasta, gdyÂż Maddog nakazaÂł zniszczyĂŚ traÂłami czĂŞÂśĂŚ domĂłw i zaczÂąĂŚ gasiĂŚ poÂżar, by ocaliĂŚ choĂŚ czĂŞÂśĂŚ miasta i pÂłynÂących z jego zajĂŞcia korzyÂści.)

ZajĂŞto rĂłwnieÂż obszar baterii jÂądrowej, klinikĂŞ i gorzelnie. Sigmund Varnhagen przyjÂąÂł postawione mu warunki i zgodziÂł siĂŞ pracowaĂŚ dla Maddoga w zamian za Âżycie dla jego rodziny. Umowa ta, o czym Sigmund nie wiedziaÂł, nie obejmowaÂła jednak rodziny Majora.

Hans Herman, jeszcze tego samego ranka, w ratuszu zostaÂł mianowany doÂżywotnim burmistrzem wykrwawiajÂącego siĂŞ miasta. Jego ojciec, Josef Herman, mimo iÂż w Radzie Miasta byÂł zapalonym przeciwnikiem Friedricha Varnhagena i orĂŞdownikiem zaprzestania walki z gangerami, odebraÂł sobie Âżycie na wieÂśĂŚ o zdradzie syna.

Ludzie Maddoga naliczyli 220 ciaÂł milicjantĂłw (ranni byli dobijani na miejscu). Gangerzy ponieÂśli straty rzĂŞdu 40 zabitych i 43 rannych. Friedrich wraz z ÂżonÂą i cĂłrkami, wszyscy ÂżyjÂący czÂłonkowie Rady oraz ludzie z przygotowanych przez Hansa list proskrypcyjnych zostali zgromadzeni pod gÂłĂłwnÂą bramÂą. Kobiety wielokrotnie zgwaÂłcono, dzieci zakopano Âżywcem w pozostaÂłoÂściach okopĂłw, mĂŞÂżczyzn w wiĂŞkszoÂści powieszono na latarniach. Gorszy los czekaÂł tylko Friedricha i Burmistrza Siemionkowskyego, ktĂłrych katowano najpierw przez dÂługie godziny, potem powieszono gwaÂłcone wielokrotnie na ich oczach kobiety (w tym ich Âżony i cĂłrki), a dopiero na koniec ich samych.

7 kwietnia do miasteczka dotarÂła ekspedycja VarnhagenĂłw. Widok byÂł zatrwaÂżajÂący – czĂŞÂśĂŚ miasta wciÂąÂż jeszcze pÂłonĂŞÂła. WiĂŞkszoÂśĂŚ fortyfikacji byÂła zniszczona, widok po wejÂściu do miasta przytÂłaczajÂący – dziesiÂątki ich znajomych, przyjaciĂłÂł, a takÂże najbliÂżsi skatowani i powieszeni na ulicznych latarniach. Miasto byÂło wyludnione. DzieĂą wczeÂśniej objuczeni w Âłupy gangerzy wycofali siĂŞ z miasta. WiĂŞkszoÂśĂŚ mieszkaĂącĂłw uszÂła na prowincjĂŞ. Niezliczona iloÂśĂŚ zginĂŞÂła w obronie lub spÂłonĂŞÂła zapĂŞdzona w ogieĂą przez sadystycznych gangsterĂłw.

Kolumna natknĂŞÂła siĂŞ na garÂśĂŚ ludzi wiernych Hermanowi. Po krĂłtkiej wymianie ognia, nowo mianowany burmistrz wraz ze swoimi poplecznikami uciekÂł z miasta. Ludzie Mortimera rozeszli siĂŞ do domĂłw prĂłbujÂąc znaleÂźĂŚ i ocaliĂŚ choĂŚ czĂŞÂśĂŚ swoich najbliÂższych. On sam wraz z Klausem ruszyli w kierunku rancza. Wuj Sigmunt opisaÂł im zdradĂŞ Hansa, przebieg bitwy i rzeÂź, ktĂłra po niej nastÂąpiÂła, powiedziaÂł, Âże zostaÂł zmuszony do pracy na rzecz Maddoga, wyposaÂżyÂł bratankĂłw tak jak tylko mĂłgÂł i poradziÂł uciekaĂŚ z miasteczka, gdyÂż pewnym byÂło, iÂż Herman wrĂłci wkrĂłtce w towarzystwie SkullsĂłw.

Bracia przez kilka miesiĂŞcy tuÂłali siĂŞ razem po Âśrodkowym i poÂłudniowym Teksasie, jednak rozstali siĂŞ w wyniku kÂłĂłtni na temat zemsty na oprawcach swojej rodziny. WÂściekÂły Klaus poprzysiÂągÂł natychmiastowÂą zemstĂŞ i robiÂł wszystko by tylko upuÂściĂŚ trochĂŞ krwi kilku Skullsom przy kaÂżdej, choĂŚby najmniejszej okazji. Mortimer tymczasem walczyÂł z depresjÂą i wewnĂŞtrznymi demonami. ZaczÂąÂł topiĂŚ smutki w alkoholu i szukaĂŚ w nim ucieczki ze Âświata niemocy. CzuÂł siĂŞ winny, iÂż nie zdÂąÂżyli przyjÂśĂŚ pozostaÂłym z pomocÂą. Oraz, Âże to z winy jego uporu i ciekawoÂści osÂłabiÂł obronĂŞ miasteczka w i tak trudnym okresie.

Klaus zerwaÂł stosunki z bratem i doÂłÂączyÂł jako jeden z zastĂŞpcĂłw szefa do gangu Fast Balls z ktĂłrym byÂł w przyjacielskich stosunkach. (OsobiÂście przyjaÂźniÂł siĂŞ z ich szefem, oraz byÂł ich zaufanym mechanikiem.) Mortimer zawsze szydziÂł z gangu przyjaciela Klausa, Davida „Viciousa” Coolera, nazywajÂąc ich na przemian „Szybkimi jÂądrami” lub „bandÂą smarkĂłw” (Âśrednia wieku w FB wynosiÂła 17 lat, a sam Cooler miaÂł dwa lata mniej niÂż Mortimer.) Fast Balls byli raczej bandÂą handlujÂących zÂłomem i prochami najemnikĂłw niÂż prawdziwymi gangerami. „Ochrona” ze strony Fast Balls nie znaczyÂła pobierania haraczu, a rzeczywiste usÂługi w zamian za opÂłatĂŞ i prawo do rozprowadzaniu narkotykĂłw w danym miasteczku. W zwiÂązku ze swojÂą dziaÂłalnoÂściÂą mÂłodzi gangerzy byli wzglĂŞdnie pozytywnie postrzegani przez miejscowÂą ludnoÂśĂŚ (Na tyle, na ile pozytywnie moÂże byĂŚ postrzegana banda handlujÂących prochami smarkĂłw ~Mortimer Varnhagen)
i jednoczeÂśnie znienawidzeni przez konkurencjĂŞ. (ZarĂłwno ze wzglĂŞdu na konkurencjĂŞ na rynku Tornado i innych ÂświĂąstw, jak i przez nieustanne walki z gangami wkraczajÂącymi na ochraniane przez nich terytorium.)

Mortimer dochodziÂł w tym czasie do siebie, podrĂłÂżowaÂł po centralnych stanach zapuszczajÂąc siĂŞ czasem daleko na pĂłÂłnoc, ÂłapaÂł siĂŞ roboty konwojenta, lub najemnika, zbieraÂł fundusze, zdobywaÂł znajomych i doÂświadczenie, planowaÂł zemstĂŞ. CzĂŞsto wracaÂł do Teksasu. W ciÂągu tych prawie czterech lat kilkakrotnie spotykaÂł Klausa, ktĂłry zostaÂł w tym czasie prawÂą rĂŞkÂą Coolera. Spotkania przebiegaÂły doÂśĂŚ chÂłodno, choĂŚ czuĂŚ byÂło, Âże tych dwĂłch ÂłÂączy mimo wszystko silna braterska wiĂŞÂź. Klaus wraz z FB chroni dziÂś kilka miasteczek we wschodnim Teksasie, a Mort dostaÂł caÂłkiem intratnÂą robotĂŞ w Nowym Jorku... zobaczymy co przyniesie czas.